31.10.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/22

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 9 czerwca 2016 r., doręczonego Radzie w dniu 10 czerwca 2016 r., w sprawie T-277/13 Marquis Energy/Rada Unii Europejskiej;

—

oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji przez Marquis Energy o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia (1);

—

obciążenie Marquis Energy poniesionymi przez Radę kosztami postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego.

—

przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—

w przypadku przekazania sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania – rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pierwszej instancji i postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

a)

Po pierwsze, Sąd stoi na stanowisku, iż w celu stwierdzenia bezpośredniego oddziaływania, wystarczy, że skarżąca jest producentem bioetanolu. Jednakże takie stwierdzenie bezpośredniego wpływu nie może zostać uznane za zgodne z utrwalonym orzecznictwem, które odrzuca istnienie bezpośredniego wpływu opartego na czysto gospodarczych konsekwencjach.

b)

Po drugie, nie jest jasne, w jaki sposób sama okoliczność, iż skarżąca sprzedawała swój bioetanol krajowym przedsiębiorstwom handlowym/przedsiębiorstwom zajmującym się mieszaniem, które następnie odsprzedawały go w kraju lub wywoziły go w znaczących ilościach do Unii, przed nałożeniem cła, miałaby istotnie naruszyć ich pozycję na rynku. W celu wykazania istotnego naruszenia jej pozycji na rynku w związku z wprowadzeniem cła konieczne byłoby, aby skarżąca określiła przynajmniej wpływ ceł na poziom przywozu do Unii po nałożeniu ceł antydumpingowych. Jednakże skarżąca nie udzieliła żadnych informacji w tym zakresie, a zaskarżony wyrok również nie zawiera żadnych ustaleń w tym względzie. Stanowi to zarówno naruszenie prawa przy stosowaniu kryteriów bezpośredniego odziaływania, jak i brak uzasadnienia.

a)

Po pierwsze, Sąd dokonał błędnej wykładni rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim uznał, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego wdraża art. 9.2 i 6.10 porozumienia antydumpingowego. Z jednej strony, jak wynika z brzmienia art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, ten ostatni przepis nie dotyczy kontroli wyrywkowej. Z drugiej strony, art. 6.10 porozumienia antydumpingowego został wdrożony przez art. 17 i art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, a nie przez art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

b)

Po drugie, Sąd dokonał błędnej wykładni terminu „dostawca” użytego w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego. Z logiki i ogólnej systematyki art. 9 ust. 5 wynika, że jedynie źródło, „co do którego stwierdzono, że jest dumpingow[e] i powoduje szkodę”, może być dostawcą. Jednakże, ponieważ amerykańscy producenci nie mieli cen eksportowych, nie można było im przypisać praktyk dumpingowych. W konsekwencji, Sąd naruszył prawo, kwalifikując ich jako „dostawców” w rozumieniu art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego.

c)

Po trzecie, Sąd dokonał błędnej wykładni terminu „niewykonalne” użytego w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i art. 9.2 porozumienia antydumpingowego, opierając się na błędnej wykładni art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego dokonanej w świetle art. 6.10 porozumienia antydumpingowego, jak i na sprawozdaniu organu odwoławczego w sprawie elementów złącznych (3). Sprawozdanie to dotyczy tylko art. 9.2 porozumienia antydumpingowego, a zatem badanie w jego ramach terminu „niewykonalne” odnosi się tylko do sytuacji i założenia, że art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ma zastosowanie do eksporterów w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej. Organ odwoławczy nie dokonał więc wykładni terminu „niewykonalne”, która mogłaby mieć zastosowanie w niniejszym postępowaniu niedotyczącym eksporterów w państwach nieposiadających gospodarki rynkowej.