21.12.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/35

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w drodze rozporządzenia pułapu, poniżej którego środki pomocowe uważa się za niespełniające wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i tym samym niepodlegające procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2)

Komisja zastosowała art. 87 i 88 Traktatu i w szczególności wyjaśniła w wielu swoich decyzjach pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również swoją politykę w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 87 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa (3), a następnie w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis  (4), zastąpionego w dniu 1 stycznia 2007 r. rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis  (5). Ze względu na specjalne zasady, które stosuje się w sektorze rolnym, a także mając na uwadze występujące w tym sektorze ryzyko, iż nawet niewielkie kwoty udzielonej pomocy mogą spełniać kryteria art. 87 ust. 1 Traktatu, sektor rolnictwa wyłączono z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 69/2001. Sektor rolnictwa wyłączono również z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1998/2006.

(3)

Jednakże ponieważ zdobyte w ciągu lat doświadczenie wykazało, że, przy spełnieniu niektórych warunków, niewielkie kwoty pomocy przyznawane w sektorze rolnym także mogą nie spełniać kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu, w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1860/2004 z dnia 6 października 2004 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rolnego i sektora rybołówstwa (6) ustanowiono zasady umożliwiające przyznawanie pomocy de minimis we wspomnianym sektorze. Rozporządzenie to, zgodnie z którym całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznanej jednemu i temu samemu przedsiębiorstwu uznaje się za niespełniającą wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu, jeśli nie przekracza ona 3 000 EUR na beneficjenta w okresie trzech lat ani kwoty skumulowanej, określonej dla danego państwa członkowskiego i stanowiącej 0,3 % produkcji rocznej sektora rolnego, obejmuje swoim zakresem jednocześnie produkcję podstawową oraz działalność związaną z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych.

(4)

Ze względu na podobieństwa istniejące między działalnością związaną z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych z jednej strony, a działalnością przemysłową z drugiej strony, działalność związaną z przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych włączono w zakres rozporządzenia (WE) nr 1998/2006 regulującego pomoc de minimis przeznaczoną na działalność przemysłową. Działalność ta została zatem wyłączona z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1860/2004. Dla zachowania jasności należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 i zastąpić je nowym rozporządzeniem, mającym zastosowanie jedynie do sektora produkcji rolnej.

(5)

W świetle doświadczeń Komisji, przy spełnieniu pewnych warunków, maksymalna kwota pomocy w wysokości 3 000 EUR na beneficjenta w okresie trzech lat może wzrosnąć do 7 500 EUR, a pułap 0,3 % produkcji rocznej sektora rolnego do 0,75 % i pozostanie to bez wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi oraz nie zakłóci konkurencji ani nie spowoduje takiego zagrożenia, a pomoc przyznana w tych granicach nie wejdzie w zakres art. 87 ust. 1 Traktatu. Ponadto wzrost ten pozwoli na złagodzenie obciążenia administracyjnego. Lata, które w tym celu należy uwzględnić, obejmują lata obrotowe stosowane przez przedsiębiorstwo w danym państwie członkowskim. Stosowny okres trzech lat należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy ustalić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku obrotowego oraz dwóch poprzedzających lat obrotowych. Nie powinno być możliwe dzielenie na kilka mniejszych części środków pomocy, których wartość wykracza poza pułap de minimis w wysokości 7 500 EUR, w celu sprowadzenia ich do poziomu mieszczącego się w zakresie niniejszego rozporządzenia.

(6)

Niniejszego rozporządzenia nie powinno się stosować do pomocy wywozowej ani do pomocy wspierającej produkty krajowe na niekorzyść produktów przywożonych. Z zakresu jego stosowania należy wyłączyć w szczególności pomoc finansującą tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucji w innych państwach. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych, bądź kosztów badań lub usług doradczych, niezbędnych do wprowadzenia nowego produktu lub już istniejącego produktu na nowy rynek, nie stanowi zwykle pomocy wywozowej.

(7)

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł, że z chwilą przyjęcia przez Wspólnotę aktów prawnych w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa, państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić tej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa (7). Z tego względu niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów kupowanych na rynku lub wprowadzonych do obrotu.

(8)

W celu zapewnienia przejrzystości, równości traktowania oraz prawidłowego stosowania pułapu de minimis, państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić obliczenia, kwota pomocy przyznanej w innej formie niż dotacje pieniężne powinna być przeliczana na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji dla przejrzystych rodzajów pomocy, innych niż dotacje lub pomoc wypłacana w kilku ratach, należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, za rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia należy uznać stopy referencyjne okresowo ustalane przez Komisję na podstawie obiektywnych kryteriów oraz publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w Internecie. Może jednak zaistnieć konieczność podwyższenia stopy wyjściowej o dodatkowe punkty bazowe, w zależności od ustanowionych zabezpieczeń lub ryzyka związanego z beneficjentem.

(9)

Mając na względzie przejrzystość, równe traktowanie i prawidłowe stosowanie pułapu de minimis, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane jedynie do przejrzystej pomocy de minimis. Jako „pomoc przejrzystą” rozumie się pomoc, w przypadku której możliwe jest uprzednie dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto, bez konieczności przeprowadzania analizy ryzyka. Dokładne obliczenie możliwe jest na przykład w odniesieniu do dotacji, subwencji na spłatę odsetek i ograniczonych zwolnień podatkowych. Pomoc polegającą na udzielaniu kredytów preferencyjnych należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy. Pomocy polegającej na wniesieniu kapitału nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna kwota dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis na beneficjenta. Pomocy obejmującej środki w zakresie kapitału podwyższonego ryzyka, o której mowa w Wytycznych wspólnotowych w sprawie pomocy państwa na wspieranie inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w małych i średnich przedsiębiorstwach (8), nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał wniesiony do każdego z docelowych przedsiębiorstw beneficjentów w ramach danego programu zapewnienia kapitału podwyższonego ryzyka nie przekracza pułapu pomocy de minimis na beneficjenta.

(10)

Uznaje się za niezbędne zapewnienie pewności prawnej co do programów gwarancyjnych, które nie mogą wpływać na wymianę handlową i zakłócać konkurencji, i w odniesieniu do których dostępne są dane pozwalające na wiarygodną ocenę wszelkich potencjalnych skutków. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić szczególny pułap dla gwarancji w oparciu o gwarantowaną kwotę pożyczki zabezpieczonej daną gwarancją. Właściwe jest ustalenie takiego pułapu przy użyciu metody obliczeń kwoty pomocy państwa w programach gwarancyjnych obejmujących pożyczki na rzecz rentownych podmiotów gospodarczych. Pułap ten nie powinien zatem mieć zastosowania do pomocy indywidualnej ad hoc, przyznanej poza zakresem programu gwarancyjnego, ani do gwarancji na transakcje, które nie mają charakteru pożyczki, takie jak gwarancje na transakcje kapitałowe. Przy ustalaniu wysokości pułapu należy opierać się na założeniu, że biorąc pod uwagę górną stopę procentową (wskaźnik niedotrzymania zobowiązań netto) w wysokości 13 % – co w przypadku programów gwarancyjnych we Wspólnocie stanowi najgorszy scenariusz – gwarancję w wysokości 56 250 EUR można uznać za będącą ekwiwalentem dotacji brutto równym pułapowi pomocy de minimis wynoszącemu 7 500 EUR Pułap taki powinien mieć zastosowanie jedynie w przypadku gwarancji pokrywających do 80 % pożyczki, na którą udziela się gwarancji. W kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia, do określenia ekwiwalentu dotacji brutto zawartego w gwarancji, państwa członkowskie mogą stosować metodę zgłoszoną na podstawie któregoś z rozporządzeń Komisji dotyczących pomocy państwa i zatwierdzoną przez Komisję, o ile taka zatwierdzona metoda wyraźnie odnosi się do danego rodzaju gwarancji i danego rodzaju transakcji zabezpieczonych gwarancją.

(11)

Niniejszego rozporządzenia nie powinno się stosować do zagrożonych przedsiębiorstw w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (9), w związku z trudnościami, jakie wiążą się z ustaleniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy udzielanej tego typu przedsiębiorstwom.

(12)

Zgodnie z zasadami regulującymi kwestie dotyczące pomocy, o której mowa w art. 87 ust. 1 Traktatu, za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo do przyjęcia takiej pomocy zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi.

(13)

Aby uniknąć przypadków obchodzenia przepisów dotyczących maksymalnej intensywności pomocy określonej w różnych instrumentach wspólnotowych, pomocy de minimis nie powinno łączyć się z inną pomocą państwa w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowanych, w przypadku gdyby taka kumulacja miała skutkować przekroczeniem poziomu ustalonego przepisami wspólnotowymi dla specyficznych uwarunkowań każdego przypadku.

(14)

Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości istnienia innej podstawy niż niniejsze rozporządzenie dla nieuznania środka przyjętego przez państwo członkowskie za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, na przykład w przypadku decyzji o wniesieniu kapitału lub o gwarancji, gdyż została ona podjęta zgodnie z zasadą inwestora prywatnego działającego w normalnych warunkach gospodarki rynkowej.

(15)

Komisja ma obowiązek zapewnić poszanowanie zasad przyznawania pomocy państwa, a w szczególności zadbać o to, aby pomoc przyznawana zgodnie z zasadą de minimis spełniała warunki ustalone w tym zakresie. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu państwa członkowskie są zobowiązane do ułatwienia osiągnięcia tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu gwarantującego, że łączna kwota pomocy przyznanej zgodnie ze wspomnianą zasadą nie przekracza ani pułapu 7 500 EUR na beneficjenta, ani ogólnych pułapów ustanowionych przez Komisję na podstawie wartości produkcji sektora rolnego. W tym celu państwa członkowskie, przyznając pomoc de minimis, powinny, poprzez odniesienie do niniejszego rozporządzenia, poinformować zainteresowane przedsiębiorstwo o kwocie pomocy oraz o tym, że ma ona charakter de minimis. Ponadto przed przyznaniem pomocy państwo członkowskie powinno uzyskać od tego podmiotu gospodarczego oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis otrzymanej w bieżącym roku obrotowym oraz w ciągu dwóch poprzedzających lat obrotowych, a także starannie sprawdzić, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia obowiązujących pułapów. Przestrzeganie pułapów może być również sprawdzane za pomocą centralnego rejestru. W przypadku programów gwarancyjnych ustanowionych przez Europejski Fundusz Inwestycyjny, może on sporządzić własny wykaz beneficjentów i nałożyć na państwa członkowskie obowiązek przekazania tym beneficjentom informacji na temat otrzymanej przez nich pomocy de minimis.

(16)

Rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 miało początkowo wygasnąć z dniem 31 grudnia 2008 r. Ponieważ niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie przed tą datą, należy wyjaśnić skutki jego wcześniejszego wprowadzenia w odniesieniu do stosowania go do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom sektora produkcji rolnej na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1860/2004.

(17)

Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności konieczność systematycznego dokonywania przeglądu jej polityki w zakresie pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia. W razie gdyby niniejsze rozporządzenie przestało obowiązywać i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej jego przepisami,

a)

pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych do obrotu;

b)

pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucji lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej;

c)

pomocy uwarunkowanej preferowaniem towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy;

d)

pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom zagrożonym.

1)

„przedsiębiorstwa sektora produkcji rolnej” oznaczają przedsiębiorstwa prowadzące działalność związaną z produkcją podstawową produktów rolnych;

2)

„produkty rolne” oznaczają produkty wymienione w załączniku I do Traktatu, z wyjątkiem produktów rybołówstwa i akwakultury objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 (10).

a)

pomoc polegającą na udzielaniu pożyczek uznaje się za pomoc przejrzystą, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy;

b)

pomocy polegającej na wniesieniu kapitału nie uznaje się za pomoc przejrzystą, chyba że łączna kwota dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis;

c)

pomocy obejmującej środki w zakresie zapewnienia kapitału podwyższonego ryzyka nie uznaje się za pomoc przejrzystą, chyba że kapitał wniesiony na rzecz każdego przedsiębiorstwa w ramach programu pomocy na zapewnienie kapitału podwyższonego ryzyka nie przekracza pułapu de minimis;

d)

pomoc indywidualną przyznaną w ramach programu gwarancyjnego na rzecz przedsiębiorstw, które nie są przedsiębiorstwami zagrożonymi, uznaje się za przejrzystą pomoc de minimis wówczas, gdy gwarantowana część pożyczki, na którą udziela się gwarancji, nie przekracza kwoty 56 250 EUR na przedsiębiorstwo. Jeśli gwarantowana część tej pożyczki stanowi jedynie pewną część tego pułapu, uznaje się, że ekwiwalent dotacji brutto tej gwarancji odpowiada tej samej części pułapu, o którym mowa w ust. 2. Wartość gwarancji nie może przekroczyć 80 % wartości pożyczki.

(i)

na potrzeby stosowania niniejszego rozporządzenia, metoda obliczania ekwiwalentu dotacji brutto zawartego w gwarancji została przed wdrożeniem zatwierdzona przez Komisję zgodnie z przepisami przyjętymi przez Komisję w dziedzinie pomocy państwa;

(ii)

metoda wyraźnie odnosi się do rodzaju gwarancji i rodzaju transakcji gwarantowanych, jakie w danym przypadku wchodzą w grę w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia.

a)

Europejski Fundusz Inwestycyjny, na podstawie informacji, które zobowiązani są mu dostarczać pośrednicy finansowi, ustanawia co roku wykaz beneficjentów pomocy i wielkości ekwiwalentu dotacji brutto, otrzymanego przez każdego z nich. Europejski Fundusz Inwestycyjny przesyła takie informacje do zainteresowanego państwa członkowskiego i do Komisji;

b)

w ciągu trzech miesięcy od otrzymania informacji zainteresowane państwo członkowskie przekazuje je docelowym beneficjentom pomocy;

c)

państwo członkowskie uzyskuje od każdego beneficjenta oświadczenie o tym, że łączna kwota otrzymanej przez niego pomocy de minimis nie przekracza pułapu pomocy de minimis. W przypadku gdy kwota ta zostaje przekroczona, dane państwo członkowskie zapewnia zgłoszenie Komisji środka pomocy powodującego przekroczenie pułapu lub zwrócenie go przez beneficjenta.

a)

w przypadku indywidualnej pomocy de minimis – przez okres dziesięciu lat, począwszy od daty przyznania pomocy;

b)

w przypadku programów pomocy de minimis – przez okres dziesięciu lat, począwszy od daty przyznania po raz ostatni pomocy indywidualnej w ramach wspomnianego programu.