26.2.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/30

—

stwierdzenie nieważności pkt 5 części B załącznika do decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (1), oraz pkt 5 części B załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 (2) i stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady z dnia 28 października 2010 r.

—

stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. (3) oraz art. 16 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (EU) nr 961/2010 są niezgodne z prawem i nie mają zastosowania w odniesieniu do skarżącej; oraz

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1)

Zarzut pierwszy, w którym skarżąca podnosi naruszenie art. 215 ust. 2 i 3 TFUE oraz art. 40 TUE, co stanowi naruszenie istotnego wymogu proceduralnego ze względu na to, że:

2)

Zarzut drugi, w którym skarżąca podnosi, że ustawodawca Unii Europejskiej popełnił błąd w wyborze podstawy prawnej zaskarżonej decyzji i zaskarżonego rozporządzenia, ze względu na to, że zastosowano sankcje wobec skarżącej i powiązanych z nią podmiotów, a mianowicie osób prawnych i podmiotów innych niż państwa, które nie figurują na liście Rady Bezpieczeństwa ONZ. W tym zakresie skarżąca utrzymuje, że:

3)

Zarzut trzeci, w którym skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja i zaskarżone rozporządzenie zostały wydane z naruszeniem zasad równości i niedyskryminacji, ze względu na to, że podobne decyzje zostały wydane na innej podstawie prawnej, takiej jak art. 75 TFUE, a w konsekwencji w ramach procedury obejmującej gwarancje prawne ustanowionej przez Parlament i Radę, co nie miało miejsca w przypadku zaskarżonych aktów dotyczących skarżącej.

4)

Zarzut czwarty, w którym skarżąca utrzymuje, że zaskarżone akty zostały wydane z naruszeniem jej prawa do obrony, a w szczególności jej prawa do rzetelnego procesu, ze względu na to, że:

5)

Zarzut piąty, w którym skarżąca utrzymuje, że zaskarżone akty, z tych samych powodów, które zostały określone w zarzucie czwartym, stanowią naruszenie zasad dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

6)

Zarzut szósty, w którym skarżąca utrzymuje, że Rada nie przekazała jej swojej decyzji wraz z uzasadnieniem w odniesieniu do umieszczenia skarżącej w wykazie, co stanowi naruszenie art. 36 ust. 3 i 36 ust. 4 rozporządzenia nr 961/2010, które przewiduje, że Rada dokonuje przeglądu swej decyzji, gdy zostaną zgłoszone uwagi.

7)

Siódmy zarzut, w którym skarżąca podnosi oczywisty błąd w wykładni oraz nadużycie władzy przy zastosowaniu w odniesieniu do skarżącej decyzji Rady 2010/413 z dnia 26 lipca 2010 r., ze względu na to, że Rada dokonała błędnej wykładni art. 20 ust. 1 lit. b) tejże decyzji, decydując, że działalność skarżącej, w postaci w jakiej została opisana w zaskarżonych aktach, spełnia przesłanki jej uznania za działalność, która winna stać się przedmiotem sankcji.

8)

Zarzut ósmy, w którym skarżąca podnosi naruszenie zasady proporcjonalności i jej prawa własności, ze względu na to, że Rada nie wzięła pod uwagę decyzji Rady Bezpieczeństwa ONZ, co skutkowałoby niemożnością zastosowania art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413 z dnia 26 lipca 2010 r.