9.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 6/42

—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 grudnia 2015 r. wydanej na podstawie art. 42c regulaminu pracowniczego;

—

w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 19 lipca 2016 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 8 marca 2016 r.;

—

zasądzenie od pozwanej odszkodowania, ustalonego, z zastrzeżeniem możliwości zmiany, na 151 101 EUR, celem naprawienia szkody majątkowej skarżącej;

—

zasądzenie od pozwanej zadośćuczynienia ustalonego ex aequo et bono na 70 000 EUR celem naprawienia krzywdy skarżącej;

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący zarzutu niezgodności z prawem art. 42c regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, naruszenia art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, naruszenia dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. 2000, L 303, s. 16), a także naruszenia art. 1d regulaminu pracowniczego.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 42c regulaminu pracowniczego, naruszenia komunikatu do personelu nr 71/15 dotyczącego informowania o wykonaniu art. 42c regulaminu pracowniczego, a także oczywistego braku prawdziwości i prawidłowości co do stanu faktycznego i co do prawa uzasadnienia, na którego podstawie skierowano skarżącą na przymusowe zwolnienie chorobowe.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchaną i prawa skarżącej do obrony.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia obowiązku staranności.

5.

Zarzut piąty dotyczący nadużycia władzy.