—

Strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja WPZiB oraz zaskarżone rozporządzenie nie zawierają wystarczającego uzasadnienia i tym samym naruszają art. 296 TFUE.

—

Strona skarżąca twierdzi, że art. 215 TFUE jest nieodpowiednią podstawą prawną dla zaskarżonych przepisów zaskarżonego rozporządzenia, gdyż istnieje niewystraczające powiązanie pomiędzy stroną skarżącą a i) rządem rosyjskim oraz ii) zakładanym celem, który sankcje mają osiągnąć. Zasady te powinny także regulować stosowanie art. 29 TUE jako podstawy prawnej dla środków ograniczających wobec państw trzecich.

—

Strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone przepisy są niespójne z zasadą proporcjonalności i prawami podstawowymi. Zaskarżone przepisy stanowią nieproporcjonalną ingerencję w przysługującą stronie skarżącej swobodę prowadzenia działalności gospodarczej oraz w prawa własności strony skarżącej, gdyż nie są one odpowiednie do osiągnięcia swoich celów (i z tego powodu są one również niepotrzebne), a w każdym razie nakładają ciężar, który w bardzo znacznej mierze przeważa nad ewentualnymi korzyściami.