Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62015TN0059

    Sprawa T-59/15: Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2015 r. – Amitié/EACEA

    Dz.U. C 138 z 27.4.2015, p. 53–54 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    27.4.2015   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 138/53


    Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2015 r. – Amitié/EACEA

    (Sprawa T-59/15)

    (2015/C 138/71)

    Język postępowania: angielski

    Strony

    Strona skarżąca: Amitié Srl (Bologna, Włochy) (przedstawiciel: D. Bogaert, adwokat)

    Strona pozwana: Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA)

    Żądania strony skarżącej

    Skarżąca wnosi do Sądu o:

    uznanie skargi wniesionej przeciwko EACEA za dopuszczalną;

    stwierdzenie, że decyzja EACEA z dnia 26 listopada 2014 r. została przyjęta bez podstawy prawnej i w rezultacie, bezzwłoczne stwierdzenie nieważności wszystkich środków przyjętych przez EACEA w stosunku do skarżącej;

    stwierdzenie, że skierowana przez EACEA do skarżącej nota debetowa nr 3241415195 obejmująca kwotę 9 41  310,38 EUR z dnia 12 grudnia 2014 r. nie jest należna;

    obciążenie EACEA kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    W swojej skardze, wniesionej na podstawie art. 256 i 272 TFUE, skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie, że decyzja EACEA z dnia 26 listopada 2014 r., na mocy której przyjęte zostały środki w stosunku do AMITIE w wyniku dochodzenia prowadzonego przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) jest bezzasadna.

    Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

    1.

    Zarzut pierwszy, zgodnie z którym środki przyjęte w stosunku do skarżącej są nieuzasadnione.

    nie zostały spełnione warunki przyjęcia środków: naruszenie postanowień rozporządzenia nr 2988/1995 (1) oraz zasady proporcjonalności.

    naruszenie postanowień umownych oraz błędne zastosowanie rozporządzeń nr 966/2012 (2) i nr 1268/2012 (3). Żaden ze środków (zawartych w decyzji EACEA z dnia 26 listopada 2014 r.), przyjętych w stosunku do skarżącej, nie ma podstawy prawnej. Ponadto, odzyskanie kwot wypłaconych skarżącej stanowiłoby nadużycie prawa i bezpodstawne wzbogacenie EACEA.

    2.

    Zarzut drugi dotyczący nieważności dochodzenia OLAF-u i jego ustaleń (naruszenie postanowień umownych i znajdujących zastosowanie rozporządzeń).

    dochodzenie OLAF-u narusza przepisy rozporządzenia nr 883/2013 (4) i/lub ogólne zasady znajdujące zastosowanie w tej dziedzinie.

    w zakresie w jakim decyzja EACEA jest oparta na ustaleniach OLAF-u przyjętych w wyniku prowadzonego przez ten organ dochodzenia, ich niezgodność z prawem wpływa bez wątpienia na decyzję EACEA.


    (1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich.

    (2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002.

    (3)  Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii.

    (4)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999.


    Top