Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 marca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d’appel de Bruxelles — Belgia) — DKV Belgium przeciwko Association belge des consommateurs test-achats ASBL

(Sprawa C-577/11) (1)

(Swoboda świadczenia usług - Swoboda przedsiębiorczości - Dyrektywy 73/239/EWG i 92/49/EWG - Ubezpieczenie bezpośrednie inne niż ubezpieczenie na życie - Swoboda ustalania taryf składek - Umowy ubezpieczenia zdrowotnego niezwiązane z działalnością zawodową - Ograniczenia - Nadrzędne względy interesu ogólnego)

2013/C 123/07

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d’appel de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: DKV Belgium

Strona pozwana: Association belge des consommateurs test-achats ASBL

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour d’appel de Bruxelles — Wykładnia art. 49 i 56 TFUE, art. 29 akapit drugi i art. 39 ust. 3 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (Dz.U. L 228, s. 1), a także art. 8 ust. 3 dyrektywy Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (Dz.U. L 228, s. 3) — Przepisy krajowe zezwalające w ramach umów ubezpieczenia zdrowotnego niezwiązanych z działalnością zawodową na wyłącznie coroczne dostosowanie składki, franszyzy i świadczeń i jedynie na podstawie szczególnych kryteriów — System uprzedniego zatwierdzania taryf — Ograniczenie zasad swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług — Nadrzędne względy interesu ogólnego

Sentencja

Wykładni art. 29 i art. 39 ust. 2 i 3 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) oraz art. 8 ust. 3 pierwszej dyrektywy Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zmienionej dyrektywą 92/49, należy dokonywać w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniom państwa członkowskiego, które przewidują — w odniesieniu do umów ubezpieczenia zdrowotnego niezwiązanych z działalnością zawodową — przepisy, zgodnie z którymi możliwe jest dostosowanie składki, franszyzy i świadczeń, corocznie w dniu upływu terminu wymagalności składki, wyłącznie:

Wykładni art. 49 TFUE i 56 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one takim przepisom, o ile nie istnieje środek mniej ograniczający pozwalający na osiągnięcie, w tych samych warunkach, celu ochrony konsumenta przed znacznymi i nieuzasadnionymi podwyżkami składek ubezpieczeniowych, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego.

(1)  Dz.U. C 32 z 4.2.2012.