Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62010TN0295

    Sprawa T-295/10: Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2010 r. — Camara przeciwko Radzie

    Dz.U. C 234 z 28.8.2010, p. 51–52 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    28.8.2010   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 234/51


    Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2010 r. — Camara przeciwko Radzie

    (Sprawa T-295/10)

    ()

    2010/C 234/91

    Język postępowania: francuski

    Strony

    Strona skarżąca: Kerfalla Person Camara (przedstawiciel: J.-C. Tchikaya, avocat)

    Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

    Żądania strony skarżącej

    stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1284/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. wprowadzającego pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego;

    obciążenie Rady kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    Skarżący domaga się stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1284/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. wprowadzającego pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei (1) w zakresie, w jakim skarżący został ujęty w wykazie osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów, których środki finansowe i zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy art. 6 tego rozporządzenia.

    Na poparcie swej skargi skarżący podnosi trzy zarzuty:

    popełnienia oczywistego błędu w ocenie w ten sposób, że skarżący został ujęty w wykazie osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów, których środki finansowe i zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu;

    naruszenia art. 215 ust. 3 TFUE, w ten sposób, że w zaskarżonym rozporządzeniu nie przewidziano żadnych gwarancji prawnych, a w szczególności nie przewidziano gwarancji procesowych;

    pogwałcenia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w zakresie, w jakim rozporządzenie narusza: 1) zasadę niedyskryminacji w ten sposób, że skarżący został ujęty w wykazie osób objętych sankcjami z uwagi na jego pochodzenie społeczne; 2) prawo do obrony w ten sposób, że w rozporządzeniu nie przewidziano żadnej procedury służącej poinformowaniu skarżącego o zgromadzonych przeciw niemu dowodach; 3) prawo do skutecznego środka prawnego w ten sposób, że Rada nie powiadomiła skarżącego o dostępnych mu środkach zaskarżenia; 4) prawo własności przysługujące skarżącemu.


    (1)  Dz.U. L 346, s. 26.


    Top