(1)

Rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2020/884 (3) wprowadzono szereg czasowych odstępstw od przepisów obowiązujących m.in. w sektorze wina, w tym od rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1149 (4), w celu udzielenia pomocy podmiotom gospodarczym, aby mogły radzić sobie ze skutkami pandemii COVID-19. Mimo przydatności tych środków rynek wina nie zdołał jednak odzyskać równowagi między podażą a popytem.

(2)

Nie udało się opanować pandemii COVID-19. Kampanie szczepień w niektórych regionach Unii i na całym świecie są niewystarczające, a w większości krajów nadal stosuje się ograniczenia w przemieszczaniu się i środek w postaci ograniczenia kontaktów osobistych. Środki te nadal obejmują ograniczenia związane z podróżowaniem, wielkością zgromadzeń publicznych, uroczystościami prywatnymi, wydarzeniami publicznymi oraz możliwością jedzenia i picia poza domem. Ograniczenia te skutkują dalszym spadkiem spożycia wina w Unii, większymi zapasami i – bardziej ogólnie – zakłóceniami na rynku. W niektórych państwach członkowskich jedna trzecia spożycia wina jest związana z turystyką. W związku z tym spożycie wina nadal spada, a zapasy utrzymują się na wysokim poziomie. Te skutki pandemii w połączeniu z cłami nałożonymi przez Stany Zjednoczone i falą przymrozków w Europie w kwietniu 2021 r. miały poważny negatywny wpływ na dochody producentów wina w Unii. Szacuje się, że kombinacja wszystkich tych czynników doprowadziła do zmniejszenia obrotu unijnego sektora wina średnio o 15–20 %, przy czym niektóre przedsiębiorstwa odnotowały straty w wysokości do 40 %.

(3)

Ponadto niepewność co do czasu trwania kryzysu, którego długość trudno przewidzieć ze względu na szybkie tempo mutowania wirusa, dodatkowo pogłębia istniejące znaczne zakłócenia na unijnym rynku wina. Oznacza to, że ożywienie sektora zajmie więcej czasu niż przewidywano na początku 2021 r. W związku z tym należy nadal umożliwiać tymczasowe i nadzwyczajne wsparcie dla unijnego sektora wina, aby uniknąć wzrostu liczby odnotowanych upadłości.

(4)

Ponieważ przewiduje się, że pandemia COVID-19 i jej skutki dla sektora wina będą trwać również po zakończeniu 2021 r., a zatem utrzymają się przez znaczną część roku budżetowego 2022, należy przedłużyć stosowanie środków określonych w art. 2 ust. 1, 3, 4 i 6 rozporządzenia delegowanego (UE) 2020/884 na okres roku budżetowego 2022.

(5)

Art. 25 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1149 stanowi, że wsparcie na rzecz funduszy wspólnego inwestowania, o którym mowa w art. 48 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, ma być ograniczone do 10 %, 8 % i 4 % wkładu producentów do funduszu wspólnego inwestowania odpowiednio w pierwszym, drugim i trzecim roku jego realizacji. Dotychczasowe doświadczenie pokazuje jednak, że taki poziom dofinansowania nie zachęca państw członkowskich do włączenia tego środka do ich programów wsparcia w sektorze wina ani podmiotów gospodarczych do ubiegania się o wsparcie w ramach tych programów. Biorąc pod uwagę, że fundusze wspólnego inwestowania są ważnym instrumentem zarządzania ryzykiem, w tym ryzykiem związanym z niekorzystnymi zjawiskami klimatycznymi, takimi jak późne i szczególnie długie okresy ostrych przymrozków, które wystąpiły w kwietniu 2021 r., oraz ryzykiem związanym z zakłóceniami na rynku, takimi jak te wynikające z pandemii COVID-19, należy podwoić poziom dofinansowania przewidziany w art. 25 ust. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1149, aby bardziej zachęcić podmioty gospodarcze w sektorze wina do tworzenia funduszy wspólnego inwestowania oraz zapewnić narzędzie i wsparcie umożliwiające im zabezpieczenie się przed przyszłym ryzykiem.

(6)

Ta większa zachęta powinna również obejmować więcej niż jeden rok gospodarczy, ponieważ doświadczenie pokazało, że wykorzystanie wsparcia na rzecz tworzenia funduszy wspólnego inwestowania było w przeszłości bardzo ograniczone. W związku z tym należy mieć wystarczająco dużo czasu na informowanie i zachęcanie państw członkowskich i podmiotów gospodarczych w sektorze wina do korzystania z tego wyjątkowego poziomu dofinansowania. Ponadto tworzenie funduszy wspólnego inwestowania może trwać dłużej niż jeden rok. W związku z tym zwiększone wsparcie powinno obejmować co najmniej dwa lata. Z tych wszystkich powodów należy zwiększyć wkładu finansowy Unii na rzecz wsparcia funduszy wspólnego inwestowania do końca okresu programowania 2019–2023.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia delegowane (UE) 2020/884 i (UE) 2016/1149.

(8)

Aby zapewnić ciągłość między latami budżetowymi 2021 i 2022, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i mieć zastosowanie od dnia 16 października 2021 r.,

1)

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

2)

w ust. 3, 4 i 6 datę „15 października 2021 r.” zastępuje się datą „15 października 2022 r.”.