62017TN0338

EUR-Lex

Access to European Union law

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

EUROPA
EUR-Lex home
EUR-Lex - 62017TN0338 - EN

Help

Search tips

Need more search options? Use the Advanced search

Document 62017TN0338

Help

Sprawa T-338/17: Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2017 r. – Air France/Komisja

Dz.U. C 277 z 21.8.2017, p. 46–48 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

HTML

PDF

Official Journal

21.8.2017

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 277/46

Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2017 r. – Air France/Komisja

(Sprawa T-338/17)

(2017/C 277/69)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société Air France (Tremblay-en-France, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Wachsmann i S. Thibault-Liger)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

1. Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie na podstawie art. 263 TFUE nieważności decyzji Komisji C (2017) 1742 final z dnia 17 marca 2017 r., Sprawa COMP/39258 – Lotniczy transport towarowy, w całości w zakresie w jakim dotyczy spółki Air France, jak również uzasadnienia rozstrzygnięcia, na podstawie zarzutu pierwszego, drugiego i trzeciego;

—

tytułem ewentualnym – w razie gdyby Sąd nie stwierdził nieważności decyzji (2017) 1742 final w całości, na podstawie zarzutu pierwszego, drugiego i trzeciego:

—

po pierwsze,

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy pkt 1 lit. c), pkt 2 lit. c), pkt 3 lit. c) i pkt 4 lit. c) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim udział w naruszeniu jednolitym i ciągłym został przypisany spółce Air France na podstawie niedopuszczalnych dowodów przedstawionych przez Lufthansę, art. 3 lit. b) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France grzywną o łącznej wysokości 182 920 000 EUR i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywny zgodnie z zarzutem pierwszym;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy pkt 1 lit. c), pkt 2 lit. c), pkt 3 lit. c) i pkt 4 lit. c) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim wyklucza on z zakresu jednolitego i ciągłego naruszenia przypisywanego spółce Air France przedsiębiorstwa lotnicze, o których mowa w uzasadnieniu decyzji jako o przedsiębiorstwach biorących udział w praktykach związanych z naruszeniem, art. 3 lit. b) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France grzywną w wysokości 182 920 000 EUR i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywny zgodnie z zarzutem drugim;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy pkt 1 lit. c), pkt 2 lit. c), pkt 3 lit. c) i pkt 4 lit. c) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim stwierdza, że w zakres jednolitego i ciągłego naruszenia przypisywanego spółce Air France wchodzą usługi przewozu towarów do EOG (inbound), art. 3 lit. b) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France grzywną w wysokości 182 920 000 EUR i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywny zgodnie z zarzutem trzecim;

—

po drugie, stwierdzenie nieważności art. 1 akapit pierwszy pkt 1 lit. c), pkt 2 lit. c), pkt 3 lit. c) i pkt 4 lit. c) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz ich uzasadnienia, w zakresie w jakim stwierdza, że odmowa zlecania przewozu spedytorom stanowi odrębny element w jednolitym i ciągłym naruszeniu przypisywanym spółce Air France, art. 3 lit. b) i d) tej decyzji w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France grzywną w wysokości 182 920 000 EUR i art. 4 tej decyzji oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE kwoty grzywny zgodnie z zarzutem czwartym;

—

po trzecie, stwierdzenie nieważności art. 3 lit. b) decyzji nr C(2017) 1742 final oraz jego uzasadnienia, w zakresie w jakim obciąża on spółkę Air France grzywną w wysokości 182 920 000 EUR, z tego względu, że przy obliczenia wysokości grzywien zostały włączone taryfy i 50 % dochodu uzyskanego przez spółkę Air France z usług przewozu towarów do EOG (dochody inbound) (zgodnie z zarzutem piątym), zawyża ciężar naruszenia przypisywanego spółce Air France (zgodnie z zarzutem szóstym), określa w błędny sposób czas trwania naruszenia (zgodnie z zarzutem siódmym) i stosuje niewystarczające obniżenie grzywny w świetle obowiązujących przepisów (zgodnie z zarzutem ósmym), oraz w konsekwencji obniżenie na podstawie art. 261 TFUE grzywy do odpowiedniej kwoty;

—	w każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczy naruszenia komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji z 2002 r., zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, równego traktowania i niedyskryminacji pomiędzy spółką Air France a Lufthansą wpływającego na dopuszczalność dowodów przedstawionych przez Lufthansę w ramach wniosku o zwolnienie z grzywien. Zarzut ten dzieli się na cztery części:

—	Cześć pierwsza dotyczy dopuszczalności zarzutu pierwszego;

—	Część druga dotyczy cofnięcia zwolnienia z grzywny przyznanego Lufthansie;

—	Część trzecia dotyczy niedopuszczalności dowodów przedstawionych w ramach wniosku o zwolnienie z grzywien;

—	Część czwarta dotyczy zgodnie z którą niedopuszczalność dowodów przedstawionych przez Lufthansę w ramach wniosku o zwolnienie z grzywien nieodmiennie prowadzi do konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Zarzut drugi, naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasad równego traktowania, niedyskryminacji, ochrony przed arbitralną ingerencją Komisji wynikającą z faktu wyłączenia z rozstrzygnięcia decyzji przedsiębiorstw lotniczych, które uczestniczyły w praktykach. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza dotyczy argumentu, zgodnie z którym wyłączenie z zakresu rozstrzygnięcia decyzji przedsiębiorstw lotniczych, które uczestniczyły w praktykach było obarczone brakiem uzasadniania;

—	Część druga dotyczy argumentu, zgodnie z którym wyłączenie z zakresu rozstrzygnięcia decyzji przedsiębiorstw lotniczych, które uczestniczyły w praktykach było obarczone naruszeniem zasady równego traktowania, niedyskryminacji i ochrony przed arbitralną ingerencją Komisji;

Zarzut trzeci, dotyczy włączenia połączeń przychodzących do EOG (inbound) do zakresu jednolitego i ciągłego naruszania, co narusza przepisy o właściwości miejscowej Komisji. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza dotyczy okoliczności, że praktyki dotyczące połączeń przychodzących do EOG (inbound) nie zostały zrealizowane w obrębie EOG;

—	Część druga: Komisja nie wykazała istnienia kwalifikowanych skutków w obrębie EOG powiązanych z praktykami związanymi z połączeniami przychodzącymi do EOG (inbound);

Zarzut czwarty, dotyczy wewnętrznie sprzecznego uzasadnienia i oczywistego błędu w ocenie obciążającego ustalanie, zgodnie z którym odmowa zlecania przewozu spedytorom stanowiła odrębny element jednolitego i ciągłego naruszenia. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza, zgodnie z którą ustalenie to jest obarczone wewnętrznie sprzecznym uzasadnianiem;

—	Część druga, zgodnie z którą ustalenie to jest obarczone oczywistym błędem w ocenie;

Zarzut piąty, dotyczy błędnych wartości sprzedaży, na podstawie których obliczono wysokość nałożonej na spółkę Air France grzywny. Zarzut ten dzieli się na dwie części:

—	Cześć pierwsza, zgodnie z którą okoliczność włączenie taryf do wartości sprzedaży opierała się na wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniu, licznych naruszeniach prawa oraz oczywistym błędzie w ocenie;

—	Cześć druga, zgodnie z którą włączenie 50 % dochodów z połączeń przychodzących do EOG (inbound) do wartości sprzedaży, narusza wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r. oraz zasadę non bis in idem;

Zarzut szósty, dotyczy błędnej oceny wagi naruszenia i składa się z dwóch części:

—	Cześć pierwsza dotyczy argumentu, zgodnie z którym zawyżenie ciężaru praktyk opiera na wielu oczywistych błędach w ocenie i na naruszeniu zasady proporcjonalności kar i równego traktowania;

—	Cześć druga dotyczy argumentu, zgodnie z którym zawyżenie ciężaru praktyk wynika z włączenia do zakresu naruszania kontaktów dotyczących praktyk realizowanych poza obrębem EOG z naruszeniem przepisów regulujących właściwość miejscową Komisji;

7.	Zarzut siódmy, dotyczy błędnego obliczenia czasu trwania naruszenia.

8.	Zarzut ósmy, dotyczy braku uzasadniania i niewystarczającego obniżenia grzywny o 15 % przyznanego przez Komisję na podstawie obowiązujących przepisów.

Top

Choose the experimental features you want to try