26.1.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 26/27

1)

Έχει το Ευρωπαϊκό πρωτογενές και/ή παράγωγο δίκαιο, εν προκειμένω, ειδικότερα, η οδηγία 2000/78/ΕΚ (1), την έννοια γενικής απαγορεύσεως αδικαιολόγητης δυσμενούς διακρίσεως λόγω ηλικίας, ώστε να περιλαμβάνει επίσης εθνικούς κανόνες περί της μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων ομόσπονδου κράτους;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: προκύπτει από την ερμηνεία του εν λόγω ευρωπαϊκού πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου ότι εθνική ρύθμιση, κατά την οποία το ύψος του βασικού μισθού υπαλλήλου κατά τη σύναψη της υπαλληλικής σχέσεως εξαρτάται ουσιαστικά από την ηλικία του και αυξάνει στη συνέχεια κυρίως σε συνάρτηση με τη διάρκεια της υπαλληλικής σχέσεως, συνιστά άμεση ή έμμεση δυσμενή διάκριση λόγω ηλικίας;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως και στο δεύτερο ερώτημα: απαγορεύει η ερμηνεία του εν λόγω πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου να δικαιολογείται αυτή η εθνική διάταξη λόγω της επιδιωκόμενης από τον νομοθέτη επιβραβεύσεως της επαγγελματικής πείρας;

4)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως και στο τρίτο ερώτημα: επιτρέπει η ερμηνεία του ευρωπαϊκού πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου, ενόσω δεν εφαρμόζεται δίκαιο περί μισθοδοσίας μη εισάγον διακρίσεις, άλλο έννομο αποτέλεσμα από αυτό της αναδρομικής αμοιβής αυτών που έχουν υποστεί δυσμενή διάκριση σύμφωνα με το ανώτατο μισθολογικό κλιμάκιο του βαθμού τους;

Προκύπτει η έννομη συνέπεια της παραβιάσεως της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων από το ίδιο το ευρωπαϊκό πρωτογενές και/ή παράγωγο δίκαιο, εν προκειμένω, ειδικότερα, από την οδηγία 2000/78/ΕΚ, ή απορρέει η αξίωση μόνον από την κατά το δίκαιο της Ενώσεως ευθύνη του κράτους, συμφώνως προς την άποψη ότι διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου έχουν μεταφερθεί ελλιπώς στο εθνικό δίκαιο;

5)

Απαγορεύει η ερμηνεία του ευρωπαϊκού πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου να εξαρτά εθνική διάταξη την αξίωση (αναδρομικής) πληρωμής ή αποζημιώσεως από τη διεκδίκησή της εκ μέρους των υπαλλήλων σε εύθετο χρόνο;

6)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα ερωτήματα 1 έως 3: προκύπτει από την ερμηνεία του ευρωπαϊκού πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου ότι μεταβατικός νόμος με τον οποίο οι προϋπάρχοντες δημόσιοι υπάλληλοι κατατάσσονται σε κλιμάκιο του νέου συστήματος μόνο βάσει του ποσού του βασικού τους μισθού τον οποίο λαμβάνουν σύμφωνα με το παλαιό (εισάγον διακρίσεις) δίκαιο περί μισθών κατά την κρίσιμη για τη μεταβατική περίοδο ημερομηνία, και σύμφωνα με τον οποίο η περαιτέρω εξέλιξη σε ανώτερα κλιμάκια κατόπιν υπολογίζεται, ανεξάρτητα από τον απόλυτο χρόνο εμπειρίας του υπαλλήλου, μόνο βάσει των περιόδων της επιπροσθέτως αποκτηθείσας εμπειρίας από της ενάρξεως ισχύος του μεταβατικού νόμου, συνιστά –μέχρι την εκάστοτε επίτευξη του ανωτάτου μισθολογικού κλιμακίου– διαιώνιση της υφισταμένης διακρίσεως λόγω ηλικίας;

7)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως και στο ερώτημα 6: εμποδίζει η ερμηνεία του ευρωπαϊκού πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου τη δικαιολόγηση αυτής της απεριορίστως συνεχιζομένης άνισης μεταχειρίσεως λόγω του επιδιωκόμενου από τον νομοθέτη σκοπού να μη προστατεύεται με τον μεταβατικό νόμο (μόνο) το μέχρι την κρίσιμη για την μετάβαση ημερομηνία υφιστάμενο κεκτημένο, αλλά (και) η προσδοκία του κατά το παλαιό δίκαιο περί μισθοδοσίας βιοτικού εισοδήματος που προβλέπεται ότι θα παρέχεται στον εκάστοτε βαθμό;

Μπορεί να δικαιολογηθεί η συνεχιζόμενη δυσμενής διάκριση των προϋπαρχόντων υπαλλήλων λόγω του ότι η εναλλακτική ρύθμιση (ατομική κατάταξη και των προϋπαρχόντων υπαλλήλων ανάλογα με τις περιόδους εμπειρίας) θα συνδεόταν με αυξημένες διοικητικές δαπάνες;

8)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ερώτημα 7 όσον αφορά τη δικαιολόγηση: επιτρέπει η ερμηνεία του ευρωπαϊκού πρωτογενούς και/ή παραγώγου δικαίου, ενόσω δεν εφαρμόζεται και για τους προϋπάρχοντες υπαλλήλους δίκαιο περί μισθοδοσίας μη εισάγον διακρίσεις, άλλο έννομο αποτέλεσμα από αυτό της αναδρομικής και συνεχούς μισθοδοτήσεως των προϋπαρχόντων υπαλλήλων σύμφωνα με το ανώτατο μισθολογικό κλιμάκιο του βαθμού τους;

Προκύπτει η έννομη συνέπεια της παραβιάσεως της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων από το ίδιο το ευρωπαϊκό πρωτογενές και/ή παράγωγο δίκαιο, εν προκειμένω, ειδικότερα, από την οδηγία 2000/78/ΕΚ, ή απορρέει η αξίωση μόνον από την κατά το δίκαιο της Ενώσεως ευθύνη του κράτους, συμφώνως προς την άποψη ότι διατάξεις του ευρωπαϊκού δικαίου έχουν μεταφερθεί ελλιπώς στο εθνικό δίκαιο;