—

stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2022/973 z dnia 14 marca 2022 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1009 poprzez ustanowienie kryteriów efektywności agronomicznej i bezpieczeństwa stosowania produktów ubocznych w produktach nawozowych UE oraz

—

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący sprzecznego z prawem Unii przekroczenia zakresu delegacji bądź nadużycia delegacji przez pozwaną poprzez wydanie art. 2 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973 (1) na podstawie upoważnienia zawartego w art. 42 ust. 7 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2019/1009 (2)

Zgodnie z art. 42 ust. 7 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2019/1009 pozwana mogła przyjąć akty delegowane wyłącznie do celów efektywności agronomicznej i bezpieczeństwa. Natomiast pozwana ustaliła w art. 2 ust. 3 lit. a) i c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973 wartości dopuszczalne dla całkowitego chromu i wanadu do celów ochrony zdrowia i środowiska. Ustalenie wartości dopuszczalnych dla całkowitego chromu i wanadu nie wchodzi w zakres podstawy upoważnienia zawartej w art. 42 ust. 7 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2019/1009.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady ostrożności przewidzianej w art. 42 ust. 7 zdanie drugie rozporządzenia (UE) 2019/1009 z powodu nieuwzględnienia aktualnego stanu dowodów naukowych

Przyjmując art. 2 ust. 3 lit. a) i c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973, pozwana nie ustaliła, nie przeanalizowała i nie oceniła najnowszych dowodów naukowych ani nie oparła na nich swojej decyzji w sprawie wydania rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady inkwizycyjności, w szczególności ciążącego na pozwanej obowiązku polegającego na ustaleniu i uwzględnieniu najnowszego stanu dowodów naukowych

Pozwana nie ustaliła wystarczająco najnowszego stanu dowodów naukowych i nie uwzględniła go w chwili podejmowania decyzji w sprawie wydania rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa z powodu nieuwzględnienia najnowszego stanu dowodów naukowych

Przedsiębiorstwa, których dotyczy rozporządzenie delegowane (UE) 2022/973, miały zaufanie co do tego, że pozwana będzie regulować tylko takie kryteria, które można wywieść fachowo z najnowszych dowodów naukowych. Ponadto oczekiwały one, że pozwana ustali jedynie kryteria efektywności agronomicznej i bezpieczeństwa. Wartości dopuszczalne dla całkowitego chromu i wanadu nie stanowią kryteriów efektywności agronomicznej i bezpieczeństwa. Adresaci art. 2 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973 nie mogli przewidzieć ustalenia wartości dopuszczalnych dla całkowitego chromu i wanadu.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia wymogu proporcjonalności w związku z zakazaniem nawozów zawierających wapń z przemysłu hutniczego poprzez przyjęcie art. 2 ust. 3 lit. a) i c) rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973

Ustalone przez pozwaną wartości dopuszczalne dla całkowitego chromu i wanadu nie uwzględniają wymogu proporcjonalności przewidzianego w art. 5 ust. 1 zdanie drugie i ust. 4 TUE, ponieważ wartości dopuszczalne wyłączają nawozy zawierające wapń z przemysłu hutniczego z prawa Unii Europejskiej dotyczącego produktów nawozowych, co zdaniem strony skarżącej będzie mogło mieć pod wieloma względami negatywny wpływ na środowisko, zdrowie ludzkie, zwierzęta i rośliny, interes publiczny w bezpiecznym i niedrogim zaopatrywaniu w nawozy i żywność oraz na interesy producentów i dystrybutorów.

6.

Zarzut szósty dotyczący formalnego obowiązku uzasadnienia przez pozwaną

Ustalenie wartości dopuszczalnych dla całkowitego chromu i wanadu nie jest wystarczająco uzasadnione w motywach rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/973. Zdaniem strony skarżącej pozwana nie ujawniła decydujących (istotnych) okoliczności, na podstawie których ustaliła te wartości dopuszczalne. Uzasadniła ona ustalenie wartości dopuszczalnych aspektami związanymi z ochroną zdrowia i środowiska. Nie zastosowała ona natomiast kryteriów efektywności agronomicznej i bezpieczeństwa wymaganych zgodnie z podstawą upoważnienia zawartą w art. 42 ust. 7 zdanie pierwsze rozporządzenia (UE) 2019/1009. Elementy uzasadnienia, które można wywieść z przedstawionych rozważań, są tym samym niewystarczające i niekompletne już pod względem formalnym. Przedstawienie uzasadnienia nie czyni zadość obowiązkowi uzasadnienia przewidzianemu w art. 296 akapit drugi TFUE.

7.

Zarzut siódmy dotyczący materialnej nieprawidłowości i niekompletności uzasadnienia, która wynika z materialnej nieprawidłowości i niekompletności sposobu, za pomocą którego zostały ustalone pod względem technicznym wartości dopuszczalne dla całkowitego chromu i wanadu