1)

Czy wyrok Trybunału z dnia 8 kwietnia 1976 r. w sprawie 43/75 Defrenne/SABENA (1) należy interpretować w ten sposób, że przyznaje on sądowi krajowemu samodzielne uprawnienie do utrzymania w mocy – sua sponte i bez wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE – wyłącznie na podstawie przepisu prawa krajowego odnoszących się do zdarzeń przeszłych skutków przepisów krajowych dotyczących zwolnienia z VAT usług medycznych i paramedycznych, niezgodność których to przepisów z prawem Unii stwierdził następnie ten sam sąd (po tym, jak wcześniej skierował w tym przedmiocie do Trybunału trzy wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE, na które Trybunał udzielił odpowiedzi wyrokiem z dnia 27 czerwca 2019 r. w sprawie C-597/17 (2)) i w odniesieniu do których orzekł o ich częściowej nieważności, utrzymując jednak w mocy dotychczasowe skutki przepisu prawa krajowego sprzecznego z prawem Unii w odniesieniu do zdarzeń przeszłych, pozbawiając w ten sposób całkowicie podatników VAT prawa do zwrotu VAT pobranego z naruszeniem prawa Unii?

2)

Czy sąd krajowy może – samodzielnie i bez wystąpienia z wnioskiem o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 267 TFUE – utrzymać w mocy w odniesieniu do zdarzeń przeszłych skutki, jakie wywołuje przepis krajowy uznany za sprzeczny z dyrektywą VAT, na podstawie ogólnego powołania się na „nadrzędne wymogi bezpieczeństwa prawnego związane z całością będących w grze interesów zarówno publicznych, jak również prywatnych” oraz domniemany „brak praktycznej możliwości zwrotu nienależnie pobranego VAT odbiorcom dostaw lub usług świadczonych przez podatnika lub dochodzenia od nich zapłaty w przypadku nieuzasadnionego zwolnienia z jego zapłaty, w szczególności w przypadku, gdy miałoby to dotyczyć dużej liczby niezidentyfikowanych osób lub gdy podatnicy nie dysponują systemem księgowym umożliwiającym im identyfikację tych dostaw lub usług i obliczenie ich wartości”, podczas gdy samym podatnikom nie umożliwiono wykazania, że taki „brak praktycznej możliwości” występuje?