This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62018CA0055
Case C-55/18: Judgment of the Court (Grand Chamber) of 14 May 2019 (request for a preliminary ruling from the Audiencia Nacional — Spain) — Federación de Servicios de Comisiones Obreras (CCOO) v Deutsche Bank SAE (Reference for a preliminary ruling — Social policy — Protection of the safety and health of workers — Organisation of working time — Article 31(2) of the Charter of Fundamental Rights of the European Union — Directive 2003/88/EC — Articles 3 and 5 — Daily and weekly rest — Article 6 — Maximum weekly working time — Directive 89/391/EEC — Safety and health of workers at work — Requirement to set up a system enabling the duration of time worked each day by each worker to be measured)
Sprawa C-55/18: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 maja 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Nacional — Hiszpania) — Federación de Servicios de Comisiones Obreras (CCOO)/Deutsche Bank SAE (Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników — Organizacja czasu pracy — Artykuł 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Dyrektywa 2003/88/WE — Artykuły 3 i 5 — Odpoczynek dobowy i tygodniowy — Artykuł 6 — Maksymalny tygodniowy czas pracy — Dyrektywa 89/391/EWG — Bezpieczeństwo i ochrona zdrowia pracowników w miejscu pracy — Obowiązek ustanowienia systemu umożliwiającego pomiar dobowego czasu pracy świadczonej przez każdego pracownika)
Sprawa C-55/18: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 maja 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Nacional — Hiszpania) — Federación de Servicios de Comisiones Obreras (CCOO)/Deutsche Bank SAE (Odesłanie prejudycjalne — Polityka społeczna — Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników — Organizacja czasu pracy — Artykuł 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej — Dyrektywa 2003/88/WE — Artykuły 3 i 5 — Odpoczynek dobowy i tygodniowy — Artykuł 6 — Maksymalny tygodniowy czas pracy — Dyrektywa 89/391/EWG — Bezpieczeństwo i ochrona zdrowia pracowników w miejscu pracy — Obowiązek ustanowienia systemu umożliwiającego pomiar dobowego czasu pracy świadczonej przez każdego pracownika)
Dz.U. C 255 z 29.7.2019, p. 9–10
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
29.7.2019 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 255/9 |
Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 maja 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Nacional — Hiszpania) — Federación de Servicios de Comisiones Obreras (CCOO)/Deutsche Bank SAE
(Sprawa C-55/18) (1)
(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Organizacja czasu pracy - Artykuł 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Dyrektywa 2003/88/WE - Artykuły 3 i 5 - Odpoczynek dobowy i tygodniowy - Artykuł 6 - Maksymalny tygodniowy czas pracy - Dyrektywa 89/391/EWG - Bezpieczeństwo i ochrona zdrowia pracowników w miejscu pracy - Obowiązek ustanowienia systemu umożliwiającego pomiar dobowego czasu pracy świadczonej przez każdego pracownika)
(2019/C 255/11)
Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Audiencia Nacional
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Federación de Servicios de Comisiones Obreras (CCOO)
Strona pozwana: Deutsche Bank SAE
Przy udziale: Federación Estatal de Servicios de la Unión General de Trabajadores (FES-UGT), Confederación General del Trabajo (CGT), Confederación Solidaridad de Trabajadores Vascos (ELA), Confederación Intersindical Galega (CIG)
Sentencja
Artykuły 3, 5 i 6 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy w związku z art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także art. 4 ust. 1, art. 11 ust. 3 i art. 16 ust. 3 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, które według wykładni dokonanej przez sąd krajowy nie zobowiązuje pracodawców do ustanowienia systemu umożliwiającego pomiar dobowego czasu pracy świadczonej przez każdego pracownika.