Skarga wniesiona w dniu 15 września 2014 r. – Węgry przeciwko Komisji

(Sprawa T-662/14)

(2014/C 448/35)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: M.Z. Fehér i G. Koós, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi, że art. 45 ust. 8 zaskarżonego rozporządzenia wykracza poza ramy określone w rozporządzeniu (UE) nr 1307/2013 (1), zawierającym upoważnienie, oraz pozbawia w istocie treści uprawnienia przyznane państwom członkowskim, wprowadzając ograniczający wymóg stanowiący ponowną interpretację uprawnień przyznanych tym państwom w podstawowym akcie prawnym.

Jednocześnie strona skarżąca uznaje, że uzasadnienie do zaskarżonego rozporządzenia nie zawiera wystarczających i szczegółowych podstaw, czego można wymagać. W mniemaniu strony skarżącej zmiana przepisu upoważniającego o takiej wadze i takim zakresie nie pozwala w praktyce wywnioskować, jaki przepis upoważniający Komisja przyjęła jako podstawę, oraz tego, w jakim dokładnie zakresie to uczyniła, przez co prawie całkowicie uniemożliwia badanie niezbędne z punktu widzenia pewności prawa.

Strona skarżąca podnosi również, że przyjęte przez Komisję przepisy wprowadzają dyskryminację w odniesieniu do gatunków drzew zwanych zagajnikami o krótkiej rotacji, a konkretnie, w odniesieniu do rolników zamierzających je sadzić. Obsadzenia lub plantatorzy obu rodzajów znajdują się w identycznej sytuacji, przez co nie ma uzasadnienia dla wprowadzania między nimi rozróżnienia według gatunków drzew, które zamierzają wybrać do swoich obsadzeń.

Ponadto strona skarżąca utrzymuje, że w całym procesie negocjacji rozporządzenia upoważniającego Komisja sprzeciwiała się nawet temu, by państwa członkowskie miały możliwość zakwalifikowania jako obszary proekologiczne obszarów obsadzonych zagajnikami o krótkiej rotacji. Zdaniem strony skarżącej wszystko wskazuje na to, że Komisja pragnęła uniknąć tej możliwości w praktyce w drodze zaskarżonych przepisów, dopuszczając się przy tym nadużycia władzy.

Wreszcie, strona skarżąca uważa w szczególności, że zaskarżone rozporządzenie narusza ogólną zasadę pewności prawa, ponieważ, po pierwsze, art. 45 ust. 8 rzeczonego rozporządzenia jest w wielu aspektach niejasny, a po drugie, rozporządzenie nie gwarantuje wystarczającego okresu dostosowawczego przed swoim wejściem w życie, w celu przygotowania się do tak istotnej zmiany. Strona skarżąca utrzymuje, że naruszona jest również zasada uzasadnionych oczekiwań, ponieważ opracowując przepisy o wejściu w życie Komisja nie uwzględniła, że w dziedzinie rolnictwa może być w odpowiednim przypadku nieodzowny dłuższy okres dostosowawczy. Jednocześnie strona skarżąca uważa, że zaskarżony akt prawny stanowi także naruszenie prawa własności zapisanego w art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające przepisy dotyczące płatności bezpośrednich dla rolników na podstawie systemów wsparcia w ramach wspólnej polityki rolnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 637/2008 i rozporządzenie Rady (WE) nr 73/2009 (Dz.U. L 347, s. 608).