13.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/7

1)

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny powinien być interpretowany w ten sposób, że „zaksięgowanie” kwoty cła do pobrania, o którym mowa w tym artykule, stanowi „zaksięgowanie” owej kwoty w sposób określony w art. 217 ust. 1 tego kodeksu.

2)

„Zaksięgowanie” w rozumieniu art. 217 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 powinno być odróżniane od wpisu ustalonych należności celnych na rachunek środków własnych, o którym mowa w art. 6 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot. Ponieważ art. 217 rozporządzenia nr 2913/92 nie przewiduje praktycznych procedur „zaksięgowania” w rozumieniu tego przepisu ani też w związku z tym nie przewiduje żadnych minimalnych wymogów technicznych lub formalnych, zaksięgowanie to powinno być dokonane w taki sposób, aby zapewniało, że właściwe organy celne wpisują prawidłową kwotę należności celnych przywozowych lub należności celnych wywozowych, która wynika z długu celnego, do rejestru lub ewidencjonują ją w inny, równoważny sposób, aby umożliwić między innymi, by zaksięgowanie konkretnych odnośnych kwot zostało ustalone w sposób dokładny również względem zobowiązanego do zapłaty.

3)

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 powinien być interpretowany w ten sposób, że powiadomienie dłużnika przez organy celne, zgodnie z odpowiednią procedurą, o wysokości kwoty podlegających zapłacie należności celnych przywozowych lub wywozowych jest skuteczne jedynie w wypadku uprzedniego zaksięgowania kwoty tych należności przez wskazane organy. Państwa członkowskie nie muszą przyjmować szczególnych przepisów proceduralnych dotyczących sposobu, w jaki należy dokonać powiadomienia podmiotu zobowiązanego do uiszczenia należności celnych o kwocie należności celnych przywozowych lub wywozowych, jeżeli do tego powiadomienia można zastosować krajowe przepisy proceduralne o zakresie ogólnym, gwarantujące podmiotowi zobowiązanemu do uiszczenia należności celnych odpowiednią informację i pozwalające mu na obronę swych praw przy pełnej znajomości okoliczności sprawy.

4)

Prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się temu, aby sąd krajowy oparł się na domniemaniu związanym z oświadczeniem organów celnych, zgodnie z którym „zaksięgowanie” kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych w rozumieniu art. 217 rozporządzenia nr 2913/92 zostało dokonane przed powiadomieniem dłużnika o tej kwocie, o ile przestrzegane są zasady skuteczności i równoważności.

5)

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że powiadomienie o kwocie podlegających zapłacie należności celnych powinno zostać poprzedzone zaksięgowaniem tej kwoty przez organy celne państwa członkowskiego oraz że w braku prawidłowego zaksięgowania zgodnie z art. 217 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 kwota ta nie może zostać pobrana przez organy celne, które zachowują jednak możliwość ponownego powiadomienia o niej, przy poszanowaniu warunków przewidzianych w art. 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 i przepisów dotyczących przedawnienia obowiązujących w chwili, w której powstał dług celny.

6)

Pomimo iż kwota należności przywozowych lub wywozowych jest „prawnie należna” w rozumieniu art. 236 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 2913/92 nawet wówczas, gdy zobowiązany do zapłaty został o niej powiadomiony, a kwota ta nie została uprzednio zaksięgowana zgodnie z art. 221 ust. 1 tego rozporządzenia, to jednak jeżeli powiadomienie takie nie jest już możliwe na skutek tego, że termin ustalony w art. 221 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia upłynął, zobowiązany do zapłaty zasadniczo powinien uzyskać zwrot tej kwoty od państwa członkowskiego, które ją pobrało.