(1)

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej („umowa o wystąpieniu”) została zawarta w imieniu Unii decyzją Rady (UE) 2020/135 (2) i weszła w życie w dniu 1 lutego 2020 r.

(2)

W art. 4 Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej załączonego do umowy o wystąpieniu („protokół”) podkreśla się, że Irlandia Północna jest częścią obszaru celnego Zjednoczonego Królestwa oraz że żadne z postanowień protokołu nie stanowi przeszkody dla Zjednoczonego Królestwa, aby włączyć Irlandię Północną w terytorialny zakres stosowania swoich list koncesyjnych załączonych do Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1994 r. („GATT 1994”). Państwa trzecie lub grupy państw trzecich, z którymi Unia ma takie preferencyjne uzgodnienia handlowe, nie mogą zatem uznawać Irlandii Północnej za część Unii do celu stosowania preferencyjnych uzgodnień handlowych. W szczególności, do celu stosowania przepisów dotyczących kumulacji, towarów pochodzących z Irlandii Północnej lub przetwarzania dokonanego w Irlandii Północnej nie należy traktować jako towarów pochodzących z Unii lub przetwarzania dokonanego w Unii.

(3)

W art. 13 ust. 1 protokołu wskazano jednak, że wszelkie odniesienia do obszaru celnego Unii zawarte w protokole oraz w przepisach prawa Unii mających na podstawie tego protokołu zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w odniesieniu do Irlandii Północnej mają zastosowanie do terytorium lądowego Irlandii Północnej. Zgodnie z art. 5 protokołu rozporządzenie (UE) nr 952/2013 i obowiązki wynikające z umów międzynarodowych zawartych przez Unię albo przez państwa członkowskie działające wspólnie, w zakresie, w jakim odnoszą się do handlu towarami między Unią a państwami trzecimi, mają zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie w odniesieniu do Irlandii Północnej.

(4)

Umowy dwustronne między Unią a Zjednoczonym Królestwem wynikające z protokołu nie powodują powstania praw i obowiązków innych państw trzecich.

(5)

Zgodnie z art. 5 ust. 2 oraz art. 56 ust. 2 lit. d) i e) rozporządzenia (UE) nr 952/2013 unijne przepisy prawa celnego obejmują preferencyjne środki taryfowe na podstawie umów, które Unia zawarła z niektórymi krajami lub terytoriami znajdującymi się poza jej obszarem celnym lub z grupami takich krajów lub terytoriów albo które przyjęła jednostronnie w odniesieniu do takich krajów lub terytoriów.

(6)

Zgodnie z art. 64 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, aby skorzystać z preferencyjnych środków taryfowych, o których mowa w art. 56 ust. 2 lit. d) i e) tego rozporządzenia, towary muszą spełniać reguły preferencyjnego pochodzenia określone w art. 64 ust. 2–5 tego rozporządzenia. W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2015/2447 (3) ustanowiono przepisy proceduralne, o których mowa w art. 64 ust. 1, dla ułatwienia określania w Unii preferencyjnego pochodzenia towarów.

(7)

Biorąc pod uwagę szczególną sytuację celną Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do Irlandii Północnej, w celu stosowania preferencyjnych środków taryfowych i zapewnienia zgodności z odpowiednimi regułami pochodzenia po zakończeniu okresu przejściowego przewidzianego w umowie o wystąpieniu konieczne jest przyjęcie szczegółowych przepisów proceduralnych, aby ułatwić określanie w Irlandii Północnej preferencyjnego pochodzenia towarów.

(8)

Środki określone w niniejszym rozporządzeniu odnoszą się do preferencyjnych dowodów pochodzenia, które mają być stosowane w odniesieniu do towarów przywożonych do Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do Irlandii Północnej, weryfikacji preferencyjnego pochodzenia takich towarów oraz warunków przyznawania i zawieszania preferencyjnych środków taryfowych.

(9)

Ponieważ okres przejściowy przewidziany w umowie o wystąpieniu kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r., niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym i być stosowane od dnia 1 stycznia 2021 r.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,