(1)

Jak stwierdzono w motywie 14 dyrektywy 2014/53/UE, urządzenia radiowe mogą odgrywać zasadniczą rolę w zapewnianiu dostępu do służb ratunkowych i należy je zatem w stosownych przypadkach projektować w taki sposób, aby były wyposażone w funkcje umożliwiające dostęp do tych służb.

(2)

System utworzony w ramach programu Galileo na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1285/2013 (2) to globalny system nawigacji satelitarnej („GNSS”), którego Unia jest wyłącznym właścicielem i nad którym sprawuje wyłączną kontrolę oraz który dostarcza usługę pozycjonowania o wysokiej dokładności kontrolowaną przez instytucje cywilne. System Galileo można wykorzystywać w połączeniu z innymi GNSS.

(3)

W przyjętej w 2016 r. Strategii kosmicznej dla Europy (3) zapowiedziano zastosowanie środków wprowadzających możliwość korzystania z usług pozycjonowania i nawigacji w ramach Galileo w telefonach komórkowych.

(4)

W swoich konkluzjach z dnia 5 grudnia 2017 r. (4) Rada wspiera rozwój solidnego rynku niższego szczebla zastosowań i usług kosmicznych i podkreśla, że należy wprowadzić odpowiednie środki, w tym w stosownych przypadkach środki regulacyjne, w celu osiągnięcia pełnej zgodności wyrobów sprzedawanych w UE z systemem Galileo oraz zachęcania do wykorzystywania na światowym rynku urządzeń przystosowanych do obsługi Galileo.

(5)

W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/22/WE (5) przewiduje się wdrożenie możliwości korzystania z jednego europejskiego numeru alarmowego („112”) w całej Unii i nakłada na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia, aby przedsiębiorstwa świadczące użytkownikom końcowym usługi łączności elektronicznej polegające na inicjowaniu wywołań numeru lub numerów istniejących w krajowym planie numeracji udostępniały informacje o lokalizacji osoby wykonującej połączenie organom zajmującym się wywołaniami alarmowymi co najmniej w przypadku jednolitego europejskiego numeru alarmowego „112”.

(6)

Doręczne telefony komórkowe posiadające zaawansowane możliwości obliczeniowe („urządzenia przenośne”) stanowią kategorię telekomunikacyjnych urządzeń radiowych najczęściej wykorzystywaną w Unii do wykonywania połączeń z jednolitym europejskim numerem alarmowym „112”.

(7)

Poziom dokładności lokalizacji urządzenia radiowego nawiązującego połączenie ze służbami ratunkowymi odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu, aby wymagany dostęp do tych służb był skuteczny. Obecnie lokalizację osób dokonujących zgłoszeń alarmowych za pomocą urządzeń przenośnych ustala się, korzystając z identyfikatora komórki, który określa się na podstawie zasięgu masztu GSM obsługującego dane urządzenie przenośne. Zasięg masztu GSM jest różny i wynosi od 100 metrów do kilku kilometrów. W niektórych przypadkach, w szczególności w górach, miastach i dużych budynkach, może to prowadzić do poważnych błędów w pozycjonowaniu osób wykonujących połączenia alarmowe.

(8)

Identyfikacja lokalizacji osoby wykonującej połączenie oparta na identyfikatorze komórki uzupełnionym o informacje uzyskane za pomocą Wi-Fi i GNSS umożliwia dużo dokładniejszą lokalizację osoby wykonującej połączenie i pozwala na szybsze i efektywniejsze przeprowadzenie działań ratunkowych, jak również na optymalizację zasobów.

(9)

Rozwiązania w zakresie ustalania lokalizacji osoby wykonującej połączenie, których podstawę stanowi GNSS, wdrożono już w ośmiu państwach członkowskich i niektórych państwach trzecich.

(10)

W odniesieniu do systemów pokładowych eCall opartych na numerze 112 w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/758 (6) zawarto już wymóg, aby odbiorniki będące częścią tych systemów były kompatybilne z usługami pozycjonowania w systemach Galileo i EGNOS.

(11)

Z przedstawionych względów urządzenia przenośne powinny również zaliczać się do kategorii urządzeń radiowych wyposażonych w funkcje, które zapewniają dostęp do służb ratunkowych, o których mowa w art. 3 ust. 3 lit. g) dyrektywy 2014/53/UE. Nowe urządzenia przenośne muszą mieć możliwość udostępnienia w trakcie zgłoszeń alarmowych informacji dotyczących lokalizacji uzyskanych za pomocą Wi-Fi i GNSS, a funkcja ustalania lokalizacji musi być kompatybilna z usługami świadczonymi w ramach programu Galileo i z musi nimi współdziałać.

(12)

Dyrektywa 2014/53/UE ogranicza się do określenia zasadniczych wymagań. Aby ułatwić ocenę zgodności z tymi wymogami, w dyrektywie przewidziano domniemanie zgodności w odniesieniu do urządzeń radiowych, które spełniają dobrowolne normy zharmonizowane, przyjęte zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 (7) w celu określenia specyfikacji technicznych tych wymagań.

(13)

Komisja zwróciła się do Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki (CENELEC) oraz Europejskiego Instytutu Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) do sporządzenia – w ramach wsparcia wdrażania art. 3 dyrektywy 2014/53/UE – norm zharmonizowanych dotyczących urządzeń radiowych (M/536) (8).

(14)

Należy zapewnić podmiotom gospodarczym wystarczająco dużo czasu, aby mogły wprowadzić niezbędne dostosowania urządzeń przenośnych, które zamierzają wprowadzić do obrotu. Żaden przepis niniejszego rozporządzenia nie powinien być interpretowany jako uniemożliwiający podmiotom gospodarczym przestrzeganie go od dnia wejścia w życie.

(15)

Podczas prac przygotowawczych nad środkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu Komisja przeprowadziła stosowne konsultacje, również z ekspertami, i skonsultowała się z grupą ekspertów ds. polityki kosmicznej na posiedzeniach grupy, które odbyły się w dniach 14 listopada 2017 r. i 14 marca 2018 r.,