Αναίρεση που άσκησε στις 3 Δεκεμβρίου 2008 η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης στις 25 Σεπτεμβρίου 2008 στην υπόθεση F-44/05, Strack κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-526/08 P)

(2009/C 44/93)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (εκπρόσωποι: H. Krämer και B. Eggers)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Guido Strack

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αναίρεση έχει ασκηθεί κατά της απόφασης του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (ΔΔΔ) της 25ης Σεπτεμβρίου 2008 στην υπόθεση F-44/05, Strack κατά Επιτροπής. Με την απόφαση αυτή ακυρώθηκε η απόφαση της Υπηρεσίας Επισήμων Εκδόσεων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να απορρίψει την υποψηφιότητα του Strack για τη θέση προϊσταμένου της μονάδας «Προκηρύξεις διαγωνισμών και συμβάσεις» και επιβλήθηκε στην Επιτροπή η υποχρέωση καταβολής χρηματικής ικανοποίησης ύψους 2 000 ευρώ.

Η αναιρεσείουσα προβάλλει δύο λόγους αναίρεσης.

1.   Παραβίαση του κοινοτικού δικαίου λόγω του ότι έγινε δεκτό ότι υπήρχε έννομο συμφέρον για την άσκηση της προσφυγής ακύρωσης

Η Επιτροπή βάλλει καταρχάς κατά του γεγονότος ότι ο λόγος για τον οποίο το αίτημα ακύρωσης της απορριπτικής απόφασης κηρύχθηκε παραδεκτό, μολονότι ο προσφεύγων δεν είχε έννομο συμφέρον να προσβάλει την απόφαση διορισμού, ήταν ότι ταυτόχρονα είχε ασκηθεί αγωγή για την επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης. Τούτο αποτελεί νομικό σφάλμα και οδηγεί πιθανώς σε αβεβαιότητες σχετικά με τα εκτελεστικά μέτρα που προβλέπει το άρθρο 233 ΕΚ. Ο κανόνας ότι το απαράδεκτο της προσφυγής ακύρωσης συνεπάγεται αυτόματα το απαράδεκτο της αγωγής αποζημίωσης που τελεί σε άμεση συνάφεια προς την προσφυγή δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση κατά την οποία δεν υπάρχει κίνδυνος καταστρατήγησης, λόγω της αγωγής αποζημίωσης, της αναγκαίας προδικασίας ή άλλων προϋποθέσεων του παραδεκτού, πράγμα που σημαίνει ότι η αγωγή αποζημίωσης ενδέχεται να είναι παραδεκτή ακόμη και όταν η προσφυγή ακύρωσης είναι απαράδεκτη λόγω μη ύπαρξης εννόμου συμφέροντος.

2.   Ελλιπής αιτιολογία της ερμηνείας και εφαρμογής της έννοιας της ηθικής βλάβης

Δεύτερον, η διαπίστωση του ΔΔΔ ότι ο προσφεύγων έχει υποστεί πράγματι ηθική βλάβη, επειδή στερήθηκε το δικαίωμα νομότυπης εξέτασης της υποψηφιότητάς του, διαπίστωση η οποία περιέχεται στη σκέψη 219 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, είναι εσφαλμένη. Το συμπέρασμα αυτό σημαίνει κατ' ανάγκη έμμεσα ότι η έλλειψη νομιμότητας μιας απόφασης απόρριψης υποψηφιότητας συνιστά, καθεαυτή, ηθική βλάβη. Η ερμηνεία αυτή προσκρούει στο γεγονός ότι για τη γένεση εξωσυμβατικής ευθύνης της Κοινότητας πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά τρεις προϋποθέσεις: πρώτον, παράνομη συμπεριφορά κοινοτικού οργάνου, δεύτερον, ύπαρξη ζημίας και, τρίτον, αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της συμπεριφοράς αυτής και της ζημίας.