1)

Έχουν τα άρθρα 4, παράγραφος 3, και 19, παράγραφος 1, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ερμηνευόμενα υπό το πρίσμα της απορρέουσας από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχής της ισοδυναμίας, την έννοια ότι απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ερμηνεία του δικαίου της Ένωσης, η οποία εκδόθηκε δυνάμει του άρθρου 267, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, αποτελεί λόγο επανάληψης της διαδικασίας στο πλαίσιο πολιτικής δίκης η οποία περατώθηκε με την έκδοση προγενέστερης τελεσίδικης απόφασης, εφόσον διάταξη της εθνικής νομοθεσίας, όπως το άρθρο 4011 του πολωνικού Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, επιτρέπει την επανάληψη της διαδικασίας σε περίπτωση τελεσίδικης απόφασης που στηρίχθηκε σε διάταξη η οποία κρίθηκε, με απόφαση του Trybunał Konstytucyjny (Συνταγματικού Δικαστηρίου, Πολωνία), ως αντίθετη προς κανόνα δικαίου υπέρτερης τυπικής ισχύος;

2)

Επιβάλλει η αρχή της ερμηνείας του εθνικού δικαίου σύμφωνα με το δίκαιο της Ένωσης, που απορρέει από το άρθρο 4, παράγραφος 3, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη διασταλτική ερμηνεία διάταξης του εθνικού δικαίου, όπως το άρθρο 401, σημείο 2, του πολωνικού Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, κατά τρόπο ώστε στους λόγους επανάληψης της διαδικασίας που προβλέπει η εν λόγω διάταξη να περιληφθεί η τελεσίδικη απόφαση που εκδόθηκε ερήμην, με την οποία το δικαστήριο, παραβαίνοντας τις υποχρεώσεις που υπέχει από την απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση C-176/17 Profi Credit, παρέλειψε να εξετάσει τη σύμβαση που συνδέει τον καταναλωτή με τον δανειστή υπό το πρίσμα των καταχρηστικών συμβατικών ρητρών, περιοριζόμενο μόνο στην εξέταση του τυπικού κύρους του γραμματίου εις διαταγήν;