1)

Czy art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32/UE (1) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on normie prawa krajowego, zgodnie z którą kolejny wniosek o ochronę międzynarodową podlega odrzuceniu jako niedopuszczalny niezależnie od tego, czy zainteresowany wnioskodawca po odrzuceniu wniosku o ochronę międzynarodową i przed złożeniem kolejnego wniosku o ochronę międzynarodową powrócił do swojego kraju pochodzenia?

2)

Czy odpowiedź na pytanie pierwsze będzie się różnić w zależności od tego, czy zainteresowany wnioskodawca został wydalony do swojego kraju pochodzenia, czy też powrócił tam dobrowolnie?

3)

Czy art. 33 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2013/32/UE należy interpretować w ten sposób, że zakazuje on państwu członkowskiemu odrzucenia kolejnego wniosku o ochronę międzynarodową jako niedopuszczalnego w sytuacji, gdy wprawdzie wraz z decyzją w przedmiocie wcześniejszego wniosku nie orzeczono o przyznaniu statusu ochrony uzupełniającej, jednakże zbadano przesłanki zakazów wydalenia z kraju i badanie to ma porównywalny zakres przedmiotowy z badaniem dotyczącym przyznania statusu ochrony uzupełniającej?

4)