—

stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej C(2019) 2526 final z dnia 2 kwietnia 2019 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.44896 wdrożonej przez Zjednoczone Królestwo dotyczącej zwolnienia podatkowego dla finansowania grup kontrolowanych spółek zagranicznych;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja błędnie zastosowała art. 107 ust. 1 TFUE lub popełniła oczywisty błąd w ocenie przy wyborze ram odniesienia dla analizy systemu podatkowego. Komisja powinna była uznać za ramy odniesienia system podatku dochodowego od osób prawnych w Zjednoczonym Królestwie, a nie tylko sam system opodatkowania kontrolowanych spółek zagranicznych (Controlled Foreign Companies, CFC).

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja, stosując art. 107 ust. 1 TFUE, naruszyła prawo lub popełniła oczywisty błąd w ocenie, przyjmując błędne podejście do analizy systemu opodatkowania CFC. Komisja w motywach 124-126 zaskarżonej decyzji błędnie uznała przepisy części 9A rozdziału 9 brytyjskiej Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [ustawy podatkowej (przepisy międzynarodowe i inne) z 2010 r.] za formę odstępstwa od ogólnego obciążenia podatkowego zawartego w przepisach rozdziału 5 tej ustawy.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja, stosując art. 107 ust. 1 TFUE, naruszyła prawo, stwierdzając w motywach 127–151 zaskarżonej decyzji, że kryterium selektywności zostało spełnione, ponieważ przedsiębiorstwa znajdujące się w porównywalnej pod względem faktycznym i prawnym sytuacji zostały potraktowane w odmienny sposób.

4.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że „pełne” zwolnienie na podstawie art. 371IB ustawy podatkowej z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne) jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

5.

Zarzut piąty dotyczący tego, że zwolnienie podatkowe w wysokości 75 % przewidziane w art. 371ID ustawy podatkowej z 2010 r. (przepisy międzynarodowe i inne) jest uzasadnione charakterem i ogólną strukturą systemu podatkowego.

6.

Zarzut szósty dotyczący tego, że nałożenie obciążenia podatkowego na CFC, które spełniają wymogi zwolnień zawartych w części 9A rozdziału 9 jako grupa stanowiłoby naruszenie swobody przedsiębiorczości skarżących sprzeczne z art. 49 TFUE.

7.

Zarzut siódmy dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do kwestii zwolnienia podatkowego w wysokości 75 % oraz stałego współczynnika.

8.

Zarzut ósmy dotyczący tego, że decyzja Komisji nie jest zgodna z ogólną zasadą niedyskryminacji i równego traktowania w prawie Unii.

9.

Zarzut dziewiąty dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo, stosując poprzez analogię lub powołując się w niewłaściwy sposób na przepisy dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 (1) ustanawiającej przepisy przeciwko praktykom unikania zobowiązań podatkowych, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, która nie miała zastosowania ratione temporis.

10.

Zarzut dziesiąty dotyczący tego, że Komisja naruszyła prawo stosując art. 107 ust. 1 TFUE, stwierdzając w motywie 176 zaskarżonej decyzji, że istnieje pewna kategoria beneficjentów (w tym skarżący) i że oni (skarżący) uzyskali jakąkolwiek pomoc, którą należy odzyskać na podstawie art. 2 ust. 1 zaskarżonej decyzji.