(1)

W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo przekazało notyfikację o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej. Traktaty przestaną mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa od dnia wejścia w życie umowy o wystąpieniu lub, w przypadku jej braku, dwa lata po notyfikacji, chyba że Rada Europejska w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem podejmie jednomyślnie decyzję o przedłużeniu tego okresu.

(2)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/397 (2) przewidziano zmianę rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/2251 (3) w odniesieniu do daty, do której kontrahenci mogą nadal stosować swoje procedury zarządzania ryzykiem w stosunku do niektórych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez CCP. Zgodnie z art. 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/397 rozporządzenie to stosuje się od dnia następującego po dniu, w którym Traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie na podstawie art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, chyba że umowa o wystąpieniu wejdzie w życie przed tym dniem lub wydłużono dwuletni okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej.

(3)

Pismem z dnia 20 marca 2019 r. Zjednoczone Królestwo złożyło wniosek o przedłużenie do dnia 30 czerwca 2019 r. okresu przewidzianego w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej w celu sfinalizowania procesu ratyfikacji umowy o wystąpieniu (4). W dniu 21 marca 2019 r. Rada Europejska wyraziła zgodę na przedłużenie tego okresu do dnia 22 maja 2019 r., pod warunkiem że w następnym tygodniu umowa o wystąpieniu zostanie zatwierdzona przez Izbę Gmin. W przeciwnym razie Rada Europejska wyraziła zgodę na przedłużenie terminu do dnia 12 kwietnia 2019 r. W związku z tym przepisy rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/397 nie będą miały zastosowania.

(4)

Powody leżące u podstaw rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/397 pozostaną jednak zasadne, niezależnie od tego, o ile przedłużony zostanie okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. W szczególności – w przypadku wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii bez zawarcia umowy po upływie przedłużonego okresu – utrzymywać będzie się ryzyko dla sprawnego funkcjonowania rynku i równych warunków działania dla kontrahentów mających siedzibę w Unii. Oczekuje się, że w przewidywalnej przyszłości ryzyko to utrzyma się.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251.

(6)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przekazany Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych.

(7)

Należy jak najszybciej ułatwić wdrożenie przez uczestników rynku wydajnych rozwiązań. W związku z tym Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych przeanalizowały potencjalne powiązane koszty i korzyści, lecz nie przeprowadziły otwartych konsultacji publicznych zgodnie z art. 10 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (5), art. 10 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (6) oraz art. 10 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (7). Z tego samego powodu niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu,