Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 25 listopada 2014 r. w sprawie T-450/09 Simba Toys GmbH & Co. KG./Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 27 stycznia 2015 r. przez Simba Toys GmbH & Co. KG

(Sprawa C-30/15 P)

(2015/C 138/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Simba Toys GmbH & Co. KG (przedstawiciel: O. Ruhl, Rechtsanwalt)

Pozostałe strony postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); Seven Towns Limited

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi sześć zarzutów: zarzut pierwszy dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. e) pkt ii) rozporządzenia nr 40/94 (1). Zarzut drugi dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. e) pkt i) rozporządzenia nr 40/94. Zarzut trzeci dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. e) pkt iii) rozporządzenia nr 40/94. Zarzut czwarty dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 40/94. Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94. Zarzut szósty dotyczy naruszenia art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (2).

Zarzut pierwszy został podzielony na jedenaście części dotyczących: przyjęcia błędnego kryterium „dokładnego zrozumienia”; błędnego nieuwzględnienia produktów, które są już obecne na rynku; ustaleń odnoszących się do sposobu przedstawienia znaku towarowego opartych na przeinaczeniu okoliczności faktycznych i materiału dowodowego; przyjęcia zbyt wąskiej interpretacji kryterium „funkcji technicznej”; nieuwzględnienia braku podstawowych cech świadczących o arbitralności znaku towarowego; oparcia się na błędnych względach interesu ogólnego; dokonaniu błędnej oceny prawnej znaczenia braku alternatywnych kształtów; ustaleń odnoszących się do alternatywnych kształtów opartych na przeinaczeniu okoliczności faktycznych i materiału dowodowego; przyjęcia błędnych standardów prawnych odnoszących się do związku przyczynowego i konsekwencji, jakie wynikają z posiadania funkcji technicznej; nieprzypisania znaczenia okoliczności, że kostki mogą występować bez widocznych linii podziału; przyjęcia błędnego wniosku, że rzekomy brak funkcji technicznej jednej z podkategorii towarów przekłada się na brak funkcji technicznej wszystkich pozostałych towarów, dla których znak towarowy został zarejestrowany.

Zarzut drugi jest jednoczęściowy i dotyczy błędnego nieuwzględnienia okoliczności, że podstawowe elementy mają charakter funkcjonalny.

Zarzut trzeci jest jednoczęściowy i dotyczy błędnego nieuwzględnienia okoliczności, że podstawowe elementy przekładają się na istotną wartość produktu.

Zarzut czwarty został podzielony na jedenaście części dotyczących: dokonania błędnej oceny prawnej ciężaru dowodu; dokonania błędnej oceny indywidualnych cech spornego znaku towarowego; błędnego nieuwzględnienia technicznego charakteru indywidualnych cech; błędnego oparcia się tylko na normach obowiązujących w rozpatrywanym sektorze; przyjęcia błędnego kryterium „odruchowości”; przyjęcia błędnego wniosku, że charakter odróżniający, jakim ma się odznaczać jedna podkategoria towarów, przekłada się na charakter odróżniający wszystkich pozostałych towarów, dla których znak towarowy został zarejestrowany; błędnego zastosowania kryterium „największego prawdopodobieństwa”; odmowy uznania, że magiczna kostka ma najbardziej prawdopodobny kształt w oparciu o przeinaczenie okoliczności faktycznych i materiału dowodowego; dokonania błędnej oceny charakteru odróżniającego wyłącznie z perspektywy klienta; błędnej odmowy uwzględniania konkretnych produktów, którą są już obecne na rynku; zastosowania błędnych standardów przy ocenie znaczenia produktów, które są już obecne na rynku.

Zarzut piąty został podzielony na osiem części dotyczących: przyjęcia błędnego kryterium „jednoznaczności”; przyjęcia błędnego kryterium „odruchowości”; przyjęcia błędnej interpretacji kryterium „bezpośredniego i konkretnego związku”; dokonania błędnej oceny opisowego charakteru wyłącznie w oparciu o ogólne brzmienie towarów; błędnego określenia grupy właściwych odbiorców; dokonania błędnej oceny wiedzy, jaką posiadają odbiorcy; błędnego nieuwzględnienia rozwoju sytuacji w przyszłości; dokonania błędnej oceny interesu ogólnego poprzez odwołanie się do alternatywnych kształtów.

Zarzut szósty jest jednoczęściowy i dotyczy dokonania błędnego ustalenia faktycznego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).