Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document E2004P0009

    Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2004 r. przez Stowarzyszenie Bankierów i Maklerów Giełdowych Islandii przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA (Sprawa E-9/04)

    Dz.U. C 40 z 17.2.2005, p. 18–18 (ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, SK, SL, FI, SV)

    17.2.2005   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 40/18


    Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2004 r. przez Stowarzyszenie Bankierów i Maklerów Giełdowych Islandii przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA

    (Sprawa E-9/04)

    (2005/C 40/11)

    Skarga przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 23 listopada 2004 r. przez Stowarzyszenie Bankierów i Maklerów Giełdowych Islandii, reprezentowane przez Dr Hansa-Jörga Niemeyera z Hengeler Mueller, avenue Cortenbergh 1118, B-1000 Bruksela oraz Dr Ralfa Sauera z Hengeler Mueller, Charlottenstraße 35/36, D-10117 Berlin, Niemcy.

    Skarżący twierdzi, iż Trybunał powinien:

    1)

    Unieważnić decyzję Urzędu Nadzoru EFTA z dnia 11 sierpnia 2004 r., decyzja 213/04/COL (Icelandic Housing Financing Fund); oraz

    2)

    Obciążyć Urząd Nadzoru EFTA kosztami postępowania.

    Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone w sprawie:

    Skarżący jest stowarzyszeniem wszystkich islandzkich banków komercyjnych i działa jako ich bank obsługujący i rozliczeniowy.

    Icelandic Housing Financing Fund („HFF”) udziela kredytów podstawowych klientom indywidualnym na budowę lub zakup domów mieszkalnych oraz kredytów uzupełniających dla osób o niskich dochodach.

    Skarżący twierdzi, że kredyty podstawowe stanowią zwykłą usługę bankową i że HFF, będący de facto monopolem państwowym narusza swobodę świadczenia usług, swobodę przedsiębiorczości oraz swobodny przepływ kapitału.

    Decyzją 213/04/COL z dnia 11 sierpnia 2004 r. Urząd Nadzoru EFTA uznał system oferowany przez HFF za zgodny z zasadami dotyczącymi pomocy państwa na podstawie art. 59 ust. 2 EOG.

    Skarżący twierdzi, że Urząd Nadzoru EFTA:

    nie wywiązał się z nałożonego na niego obowiązku wszczęcia formalnego postępowania;

    naruszył podstawowe wymogi proceduralne, nie przedstawiając należytych powodów wymaganych przez art. 16 Porozumienia o Nadzorze i Trybunale; oraz

    mylnie zinterpretował i zastosował art. 59 ust. 2 EOG


    Top