17.2.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 40/17

1)

Oświadczyć, że poprzez utrzymanie w mocy przepisów art. 25 ustawy bankowej, nakładającej wymóg dotyczący miejsca zamieszkania na przynajmniej jednego członka zarządu i dyrektora wykonawczego banku zlokalizowanego na jego terytorium, Księstwo Lichtenstein naruszyło swobodę przedsiębiorczości, o której stanowi art. 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym; oraz

2)

Obciążyć Księstwo Lichtenstein kosztami postępowania.

—

Artykuł 31 ust. 1 EOG wymaga jednakowego traktowania obywateli państw należących do EOG, powołując się na ich prawo do korzystania ze swobody przedsiębiorczości, oraz obywateli państwa, na którego terytorium działalność jest zakładana.

—

Artykuł 33 EOG ustanawia odstępstwo od swobody przedsiębiorczości.

—

Trybunał EFTA oświadczył w sprawie E-3/98 Rainford-Towning [1998] EFTA Ct. Rep. 205 oraz w sprawie E-2/01 Pucher [2002] EFTA Ct. Rep. 44, że „zgodnie z orzecznictwem ETS zasady jednakowego traktowania zabraniają nie tylko jawnej dyskryminacji w oparciu o narodowość, ale również wszelkich zawoalowanych form dyskryminacji, które wykorzystując inne kryteria rozróżniania, prowadzą w praktyce do tego samego skutku”.

—

Zarówno Trybunał EFTA, jak i Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekły, że „krajowe zasady, na mocy których dokonuje się rozróżnienia w oparciu o miejsce zamieszkania mogą działać na szkodę głównie obywateli innych Stron Porozumienia, jako że nie będąc rezydentami, w większości przypadków są oni obcokrajowcami”. Rainford-Towning, ustęp 29.

—

Trybunał EFTA orzekł dodatkowo, że „biorąc pod uwagę uzasadnienie odwołujące się do porządku publicznego, o czym mowa w art. 33 EOG, należy utrzymać, że w zakresie w jakim uzasadnia to szczególne traktowanie obcokrajowców podlegających Porozumieniu EOG, uciekanie się do koncepcji porządku publicznego zakłada w każdym wypadku, poza zakłóceniem porządku społecznego wywołanym jakimkolwiek naruszeniem prawa, istnienie prawdziwego i wystarczająco poważnego zagrożenia wpływającego na podstawowe interesy społeczeństwa”. Rainford-Towning, ustęp 42.

—

Trybunał EFTA uznał, że ochrona działalności i dobrej opinii sektora usług finansowych stanowi uzasadniony cel porządku publicznego, a pewne komplikacje mogą wynikać z faktu, że Lichtenstein nie jest stroną Konwencji z Lugano.