12.3.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 80/11

—

Stwierdzenie, że utrzymując w mocy przepisy, zgodnie z którymi dywidendy wypłacane na rzecz funduszy emerytalnych podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz odsetki wypłacane na rzecz takich funduszy emerytalnych oraz na rzecz kas emerytalnych podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu są pod względem podatkowym traktowane mniej korzystnie aniżeli dywidendy, względnie odsetki, wypłacane na rzecz podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu kas emerytalnych bądź funduszy emerytalnych, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 63 TFUE i art. 40 porozumienia EOG;

—

obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

W ramach opodatkowania odsetek uzyskiwanych przez kasy emerytalne nie jest pobierany podatek od dochodów kapitałowych (Kapitalertragssteuer) ani podatek dochodowy od osób prawnych (Körperschaftssteuer), gdy podmiotem uzyskującym odsetki jest zwolniona z podatków krajowa kasa emerytalna. W ten sposób odpada wszelkie opodatkowanie przedmiotowych dochodów. Jednakże w odniesieniu do kas emerytalnych niebędących rezydentami nie zostało przewidziane żadne tego rodzaju zwolnienie z podatku od dochodów kapitałowych, tak że jest on w każdym od nich razie pobierany i to w wysokości 25 % kwoty brutto, powiększonej o dodatek solidarnościowy (Solidaritätszuschlag).

W ramach opodatkowania dywidend uzyskiwanych przez fundusze emerytalne krajowe fundusze emerytalne mogą objąć procedurą obliczana wymiaru podatku podatek od dochodów kapitałowych. Po pierwsze ma to taki skutek, że koszty uzyskania przychodu mogą zostać odliczone od podatku, a opodatkowane zostają jedynie dochody netto. Po drugie prowadzi to do tego, że podatek od dochodów kapitałowych zostaje zaliczony na poczet ogólnego zobowiązania podatkowego, tak ze zastosowanie znajduje ogólna stawka podatku dochodowego od osób prawnych wynosząca 15 %. Fundusze emerytalne niebędące rezydentami nie mogą jednak uzyskać żadnego takiego dostosowania: wobec nich kwestionowane uregulowanie wyłącza odliczanie wszelkich kosztów uzyskania dochodu, włącznie z kosztami pozostającymi w bezpośrednim związku z dochodami uzyskanymi w kraju.

W końcu jeżeli chodzi o opodatkowanie odsetek uzyskiwanych przez fundusze emerytalne sytuacja prawna jest co do istoty identyczna jak w przypadku, gdy fundusze emerytalne uzyskują dywidendy: tak jak w przypadku dywidend fundusze emerytalne niebędące rezydentami są traktowane gorzej tak w odniesieniu do odliczania kosztów uzyskania dochodu, jak i w odniesieniu do stawki podatkowej.

Zdaniem Komisji takie gorsze traktowanie niebędących rezydentami kas emerytalnych wzgl. funduszy emerytalnych jest niezgodne ze swobodą przepływu kapitału. Komisja uważa, że w żadnym z tych przypadków dokonanie rozróżnienia nie jest obiektywnie uzasadnione.

Artykuł 63 TFUE zakazuje wszelkich ograniczeń w transgranicznym przepływie kapitału w porównaniu z wewnątrzkrajowym przepływem kapitału. W tym kontekście zdaniem Komisji art. 65 ust. 1 lit. a) TFUE nie może być interpretowany w ten sposób, że każde uregulowanie prawnopodatkowe, które pomiędzy podmiotami podlegającymi obowiązkowi podatkowemu dokonuje rozróżnienia w zależności od miejsca ich zamieszkania bądź miejsca inwestowania kapitału jest bezwzględnie niezgodne z traktatem. Zakres zakazu ogranicza art. 65 ust. 1 TFUE, zgodnie z którym środki krajowe określone w ust. 1 nie powinny stanowić arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału i płatności w rozumieniu artykułu 63. Tego rodzaju rozróżnienia są zgodne z prawem UE tylko wtedy, gdy są stosowane do sytuacji, które nie są obiektywnie porównywane lub które uzasadniają je nadrzędne względy interesu ogólnego. Uzasadnienie takie jest dopuszczalne tylko w zakresie, w jakim uregulowanie nie wykracza poza to co niezbędne dla osiągnięcia realizowanego celu.

W kwestii odliczania kosztów uzyskania dochodu Komisja pragnie zwrócić uwagę, iż państwa członkowskie muszą przestrzegać znajdujących podstawę w traktacie zakazów dyskryminacji także w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła. W tym kontekście państwo będące źródłem dochodów nie może powoływać się na jednostronne uregulowania obowiązujące w innym państwie członkowskim, aby uniknąć wypełnienia ciążących na nim zobowiązań. Niemcy nie podniosły, jakoby nich innymi państwami członkowskimi zostało uzgodnione, aby to one dokonały zamiast Niemiec odliczenia kosztów uzyskania dochodów. Nawet jeśli takie porozumienie by istniało, często nie prowadziłoby to do celu, na przykład wtedy, gdy odnośne dochody są w innym państwie zwolnione z podatku lub podatnik ogólnie rzecz biorąc nie uzyskuje zysku. Ponadto w przypadku stosowania metody zaliczania odliczanie kosztów uzyskania dochodu w państwie siedziby nie mogłoby zastąpić tej operacji dokonywanej w państwie będącym źródłem dochodu, ponieważ w tej sytuacji obydwa państwa opodatkowują de facto ten sam dochód. W związku z tym opodatkowanie, które obejmuje nie dochód brutto, lecz dochód netto, jest zapewnione tylko wtedy, gdy obydwa pastwa stosują swoje przepisy dotyczące odliczania kosztów uzyskania dochodu. Odliczenie przez państwo będące źródłem dochodu nie prowadzi zatem do podwójnego opodatkowania, lecz zapewnia jedynie równe traktowanie z sytuacjami wewnątrzkrajowym.