29.8.2009   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 205/17

1)

Clausule 5, punt 1, sub a, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd van 18 maart 1999, die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70/EG van de Raad van 28 juni 1999 betreffende de door het EVV, de UNICE en het CEEP gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, moet aldus worden uitgelegd dat zij zich verzet tegen het gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd dat slechts wordt gerechtvaardigd door de omstandigheid dat dit is voorzien in een algemene wettelijke bepaling of regeling van een lidstaat. Het begrip „objectieve redenen” in de zin van genoemde clausule vereist juist dat het gebruik van dit specifieke type arbeidsverhouding zoals bedoeld in de nationale regeling, zijn rechtvaardiging vindt in concrete elementen die met name verband houden met de betrokken activiteit en de uitoefeningsvoorwaarden ervan.

2)

Clausule 5, punt 1, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd moet aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzet tegen een nationale regeling zoals die welke in het hoofdgeding aan de orde is, die weliswaar de verplichting oplegt om als preventieve maatregel tegen misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd een maximale totale duur van dergelijke arbeidsovereenkomsten na te leven, doch voorziet in uitzonderingen op deze beperking voor bepaalde categorieën werknemers, indien voor hen ten minste een van de in die clausule genoemde preventieve maatregelen tegen misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, gelden.

3)

Clausule 5, punt 1, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd moet aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzet tegen een nationale regeling zoals die welke in het hoofdgeding aan de orde is, die als maatregel tegen misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd voorziet in betaling van het salaris en een vergoeding alsook in strafrechtelijke en disciplinaire sancties, voor zover deze regeling, hetgeen door de verwijzende rechter dient te worden nagegaan, door de toepassingsvoorwaarden en de daadwerkelijke uitvoering van de relevante bepalingen van het interne recht een adequate maatregel vormt om misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd in de overheidssector te sanctioneren.

4)

Clausule 5, punt 1, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd moet aldus worden uitgelegd dat zij zich, voor zover de interne rechtsorde van betrokken lidstaat in de overheidssector geen andere doeltreffende maatregelen kent om misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd te voorkomen en zo nodig te sanctioneren, hetgeen door de verwijzende rechter dient te worden nagegaan, verzet tegen een nationale regeling zoals die in het hoofdgeding, aangezien deze niet ratione temporis van toepassing is op opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd die zijn gesloten of verlengd na het verstrijken van de in richtlijn 1999/70 bepaalde periode voor omzetting, indien zij niet meer liepen op de datum van inwerkingtreding van deze regeling of op enig moment in het tijdvak van drie maanden voorafgaand aan deze datum.

5)

Clausule 5, punt 1, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd moet in omstandigheden zoals die van het hoofdgeding aldus worden uitgelegd dat zij, indien de interne rechtsorde van betrokken lidstaat in de betrokken sector andere doeltreffende maatregelen kent om misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd in de zin van dit punt 1 te voorkomen en zo nodig te sanctioneren, geen belemmering vormt voor de toepassing van een regel van nationaal recht waarin, uitsluitend in de overheidssector, een absoluut verbod geldt om opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, die, aangezien zij tot doel hadden om permanente en blijvende behoeften van de werkgever te dekken, moeten worden geacht misbruik op te leveren, om te zetten in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Het dient echter door de verwijzende rechter te worden getoetst in hoeverre de toepassingsvoorwaarden alsook de daadwerkelijke uitvoering van de relevante bepalingen van het interne recht een adequate maatregel vormen om misbruik in de overheidssector van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd te voorkomen en zo nodig te sanctioneren.

6)

Clausule 5, punt 1, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd moet aldus worden uitgelegd dat zij zich er in beginsel niet tegen verzet dat de bestuursrechter exclusief bevoegd is in gedingen met betrekking tot misbruik van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd in de overheidssector. De verwijzende rechter dient er echter op toe te zien dat het recht op daadwerkelijke rechterlijke bescherming wordt gewaarborgd onder naleving van de beginselen van effectiviteit en gelijkwaardigheid.

7)

Clausule 8, punt 3, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd moet aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzet tegen een nationale regeling zoals die in het hoofdgeding, waarin, voor de vaststelling of er sprake is van misbruik van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, extra voorwaarden zijn vastgesteld in aanvulling op die welke in het eerdere interne recht waren vastgesteld, zoals met name artikel 8, lid 3, van wet 2112/1920 inzake de verplichte ontbinding van arbeidsovereenkomsten van werknemers in de privésector, indien dergelijke voorwaarden, hetgeen door de verwijzende rechter moet worden nagegaan, betrekking hebben op een beperkte categorie werknemers die een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd hebben gesloten, of worden gecompenseerd door de vaststelling van preventieve maatregelen tegen misbruik van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd in de zin van clausule 5, punt 1, van genoemde raamovereenkomst.

8)

Het is aan de verwijzende rechter om de relevante bepalingen van intern recht zoveel mogelijk conform de clausules 5, punt 1, en 8, punt 3, van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd uit te leggen en in dit verband te bepalen of een bepaling van intern recht, zoals artikel 8, lid 3, van wet 2112/1920, in plaats van bepaalde andere bepalingen van dit recht op het hoofdgeding dient te worden toegepast.