—

stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności części rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/212 z dnia 13 grudnia 2017 r. w odniesieniu do włączenia Tunezji do wykazu państw trzecich, których systemy AML/CFT mają, zgodnie z jej oświadczeniem, strategiczne braki;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Komisji i naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ Komisja przekroczyła swoje uprawnienia w świetle Układu stowarzyszeniowego między Tunezją a Unią Europejską, zgodnie z którym Komisja powinna była przedłożyć kwestię Radzie Stowarzyszenia, aby ta ostatnia podjęła się rozstrzygnięcia sporu lub, ewentualnie, aby pozwoliła stronom na wdrożenie środków niezbędnych do ochrony ich interesów.

2.

Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do, po pierwsze, ewaluacji Tunezji przyjętej przez Unię Europejską, a po drugie, ewaluacji Tunezji przyjętej przez Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy. Skarżąca uważa w tym względzie, że Komisja nie podjęła odpowiednich środków w celu kontroli zwiększonego ryzyka wynikającego z zaskarżonego rozporządzenia delegowanego dla procesu rozwoju gospodarczego.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia traktatów Unii Europejskiej, w szczególności art. 216 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym umowy międzynarodowe wiążą instytucje.