14.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 419/32

1)

Czy następujące przepisy prawa Unii, a mianowicie art. 129A ust. 1 i 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (traktatu rzymskiego) w związku z art. 129A ust. 3; art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2012, C 362, s. 2); art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) w związku z art. 8 tej dyrektywy oraz motyw 47 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (2) należy interpretować w ten sposób, że przepisy te stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu (i stosowaniu tego uregulowania) ustanawiającemu dodatkowe wymogi na szkodę strony postępowania (powoda lub pozwanego), która w okresie pomiędzy dniem 1 maja 2004 r. a dniem 26 lipca 2014 r. zawarła jako konsument umowę o kredyt zawierającą nieuczciwy warunek umowny pozwalający na jednostronne podwyższenie odsetek, opłat lub prowizji albo nieuczciwy warunek umowny obejmujący różnicę pomiędzy kursem sprzedaży a kursem kupna z uwagi na fakt, że zgodnie ze wspomnianymi dodatkowymi wymogami, aby móc skutecznie powołać się przed sądami na prawa wynikające z nieważności wspomnianych umów konsumenckich i w szczególności, aby sąd mógł rozpoznać sprawę co do istoty, wprowadza się obowiązek złożenia pisma procesowego w sprawie cywilnej (w szczególności pozwu, zmiany powództwa lub zarzutu nieważności podniesionego przez pozwanego w odpowiedzi na pozew – przeciwko skazaniu konsumenta – lub zmiany tego zarzutu, pozwu wzajemnego lub zmiany tego pozwu wzajemnego) o obowiązkowej treści, podczas gdy druga strona postępowania, która nie zawarła jako konsument umowy o kredyt lub zawarła w tym samym okresie jako konsument umowę o kredyt odmiennego od wyżej wymienionego rodzaju, nie jest zobowiązana do złożenia takiego pisma o określonej treści?

2)

Zarówno w sytuacji gdy Trybunał udzieli odpowiedzi twierdzącej, jak i gdy udzieli odpowiedzi przeczącej na pierwsze zadane pytanie, sformułowane bardziej ogólnie niż pytanie drugie, czy przepisy prawa Unii wskazane w pytaniu pierwszym należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby następujące obowiązkowe wymogi dodatkowe [lit. a)–c)] znajdowały zastosowanie do strony postępowania, która jako konsument zawarła umowę o kredyt, określoną w pytaniu pierwszym:

3)

Czy przepisy prawa Unii wskazane w pytaniu pierwszym należy interpretować w ten sposób, że naruszenie takich przepisów poprzez ustalenie wyżej wskazanych (w pytaniach pierwszym i drugim) dodatkowych wymogów wiąże się jednocześnie z naruszeniem art. 20, 21 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Dz.U. 2012, C 326, s. 2) z uwzględnieniem także (w części również w pytaniach pierwszym i drugim) faktu, iż, na podstawie wyroków Trunuału: z dnia 5 grudnia 2000 r. Guimont (C-448/98, EU:C:2000:663, pkt 23), z dnia 10 maja 2012 r., Duomo Gpa i in. (C-357/10 do C-359/10, EU:C:2012:283, pkt 28) oraz postanowienia z dnia 3 lipca 2014 r., Tudoran (C-92/14, EU:C:2014:2051, pkt 39), sądy państw członkowskich powinny stosować prawo Unii w dziedzinie ochrony konsumentów także w sytuacjach niemających charakteru transgranicznego, to znaczy o charakterze wyłącznie krajowym; czy też, w zakresie, w jakim umowy o kredyt, których dotyczy pytanie pierwsze, są „umowami o kredyt opartymi na walucie obcej”, należy uznać, że na podstawie tej tylko okoliczności mamy do czynienia ze sprawą o charakterze transgranicznym?