14.11.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 419/25

1.

Czy dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (1), a w szczególności jej art. 1 ust. 1 oraz art. 2 ust. 1 pkt 2) i 23) w związku z art. 4 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (2) należy interpretować w ten sposób, że zakresem jej stosowania objęta jest również jednostka objęta likwidacją (spółka objęta likwidacją), która w chwili wejścia w życie dyrektywy 2014/59/UE w dniu 2 lipca 2014 r. była jeszcze instytucją kredytową w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia (UE) nr 573/2013 (CRR) (instytucją CRR), jednakże utraciła ten charakter jeszcze przed upływem upływającego w dniu 31 grudnia 2014 r. terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy 2014/59/UE do prawa krajowego i nie posiada już przewidzianego prawem bankowym zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej, a jest jedynie uprawiona na podstawie ustawowego zezwolenia do dokonywania czynności (bankowych), służących wyłącznie likwidacji jej portfela inwestycyjnego?

2.

Czy dyrektywę 2014/59/UE, a w szczególności jej art. 43 ust. 2 lit. b) oraz art. 37 ust. 6 należy interpretować w ten sposób, że środek odpowiadający instrumentowi umorzenia lub konwersji długu w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2014/59/UE jest także wtedy objęty jej przedmiotowym zakresem stosowania, jeżeli środek ten – w konsekwencji stosowania przepisu krajowego państwa członkowskiego pochodzenia – jest stosowany w wypadku, w którym nie ma już realnego prawdopodobieństwa przywrócenia rentowności owej jednostki objętej likwidacją, która już po wejściu w życie dyrektywy 2014/59/UE w dniu 2 lipca 2014 r., ale przed upływem upływającego w dniu 31 grudnia 2014 r. terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy 2014/59/UE do prawa krajowego, zbyła składniki swojego majątku, w oparciu o które byłoby możliwe dalsze prowadzenie działalności, a poza tym do instytucji pomostowej nie są przenoszone żadne usługi o znaczeniu systemowym, jak również nie są już zbywane lub przenoszone żadne inne części przedsiębiorstwa rzeczonej instytucji, lecz instytucja ta wyłącznie zarządza aktywami, prawami i zobowiązaniami w celu uporządkowanego, czynnego i jak najlepszego spieniężenia poszczególnych aktywów, praw i spłacenia zobowiązań (likwidacja portfela inwestycyjnego)?

3.

Czy art. 3 ust. 2 dyrektywy 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (3) (zmienionej przez art. 117 dyrektywy 2014/59/UE) należy interpretować w ten sposób, że przyjęte przez krajowy organ administracji państwa członkowskiego pochodzenia jednostki objętej likwidacją umorzenie zobowiązań tejże jednostki – do których zastosowanie znajduje inne prawo krajowe – oraz obniżenie oprocentowania i odroczenie terminów płatności jest w pełni skuteczne bez potrzeby dochowywania jakichkolwiek dodatkowych formalności w państwie członkowskim, którego prawo znajduje zastosowanie do tych zobowiązań i w którym wierzyciel dotknięty tymi działaniami ma swoją siedzibę, czy też przywołany przepis wymaga by jednostka objęta likwidacją (spółka objęta likwidacją) była objęta podmiotowym zakresem stosowania dyrektywy 2014/59/UE (stosownie do pierwszego pytania prejudycjalnego), a przyjęty środek był objęty przedmiotowym zakresem stosowania dyrektywy 2014/59/UE?

Czy sformułowanie „jest w pełni skuteczne bez potrzeby dochowywania jakichkolwiek dodatkowych formalności” oznacza, że sąd państwa członkowskiego orzekający o uznaniu środka przyjętego na podstawie prawa państwa członkowskiego pochodzenia jednostki objętej likwidacją w ramach stosowania prawa znajdującego zastosowanie do zobowiązań nie posiada żadnych uprawnień w zakresie oceny zgodności wskazanego powyżej środka z dyrektywą 2014/59/UE?