This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62015CN0514
Case C-514/15 P: Appeal brought on 25 September 2015 by HIT Groep BV against the judgment of the General Court (Sixth Chamber) delivered on 15 July 2015 in Case T-436/10 HIT Groep v Commission
Sprawa C-514/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-436/10 Hit Groep/Komisja, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez HIT Groep BV
Sprawa C-514/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-436/10 Hit Groep/Komisja, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez HIT Groep BV
Dz.U. C 398 z 30.11.2015, p. 18–20
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
30.11.2015 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 398/18 |
Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-436/10 Hit Groep/Komisja, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez HIT Groep BV
(Sprawa C-514/15 P)
(2015/C 398/24)
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Wnoszący odwołanie: HIT Groep BV (przedstawiciele: G. van der Wal i L. Parret, advocaten)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
|
— |
uwzględnienie zarzutów wnoszącej odwołanie, uchylenie zaskarżonego wyroku, uwzględnienie (następcze) jej skargi na sporną decyzję (1) i stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie dotyczącym wnoszącej odwołanie, a w szczególności art. 1 pkt 9 lit. b, art. 2 pkt 9 i art. 4 pkt 22, pomocniczo stwierdzenie nieważności grzywny nałożonej na nią na mocy art. 2 pkt 9 spornej decyzji lub jej zmniejszenie w wysokości uznanej przez Trybunał za odpowiednią, a przynajmniej uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpatrzenia przy uwzględnieniu wyroku podlegającego wydaniu przez Trybunał; |
|
— |
obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji i w postępowaniu odwoławczym, włącznie z kosztami zastępstwa procesowego. |
Zarzuty i główne argumenty
|
a) |
W pkt 174-188 i 224 zaskarżonego wyroku Sąd przedstawił bezprawne, błędne, niepełne, względnie niezrozumiałe uzasadnienie, naruszył art. 296 ust. 2 TFUE, art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (2) (zwanej dalej: „kartą”), art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003, art. 7 ust. 1 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej: EKPC), art. 49 karty i ogólne zasady prawa, w szczególności zasadę proporcjonalności i orzekł w zaskarżonym wyroku, że przy stosowaniu obowiązującego dla wnoszącej odwołanie pułapu w odniesieniu do grzywny na podstawie art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (3) Komisja miała prawo przyjąć jako podstawę obroty wnoszącej odwołanie w roku (obrotowym) 2003 nie naruszając przy tym zasady proporcjonalności; w związku z czym Sąd oddalił skargę wnoszącej (niniejsze) odwołanie i obciążył ją kosztami postępowania. |
|
b) |
Sąd bezprawnie, błędnie i naruszając art. 296 ust. 2 TFUE, art. 41 ust. 2 lit. c) i art. 49 ust. 3 karty oraz ogólne zasady prawa, w szczególności zasadę proporcjonalności zaniechał dokonania oceny proporcjonalności grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie przez Komisję. W tym zakresie (przynajmniej) wyrok Sądu nie został uzasadniony lub został uzasadniony w sposób niewystarczający (niezrozumiały). W związku z tym Sąd oddalił skargę wnoszącej (niniejsze) odwołanie i obciążył ją kosztami postępowania. |
Wbrew orzeczeniu Sądu odstępstwo od art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (w niniejszej sprawie) jest niedopuszczalne i błędne. Tego rodzaju odstępstwo – w przypadku którego zamiast poprzedniego roku obrotowego (2009) zastosowanie ma w ramach owego przepisu rok obrotowy 2003 – stoi w sprzeczności z tym przepisem i z jego celem. Artykuł 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 ma zapobiegać nałożeniu grzywny w wysokości przekraczającej zdolność płatniczą przedsiębiorstwa w chwili, w której przypisuje się mu odpowiedzialność za naruszenie, i w której Komisja nakłada na nie sankcję finansową. Przepis ten stanowi gwarancję zasady proporcjonalności, która nie jest zapewniona, jeżeli odstępuje się od jego brzmienia.
Odstępstwo od tego przepisu (jego brzmienia) narusza (w niniejszej sprawie) również art. 7 ust. 1 EKPC, art. 49 Karty i zasadę proporcjonalności (zasadę praworządności i zasadę pewności prawa).
Wyroki Trybunału, w których dopuszczone zostało odstępstwo od wyraźnego brzmienia art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (wyroki z dnia 7 czerwca 2007 r., Britannia Alloys & Chemicals/Komisja, C-76/06 P, EU:C:2007:326 oraz z dnia 14 maja 2014 r., 1.garantovaná/Komisja, C-90/13 P, EU:C:2014:326) zostały wydane (długo) po wystąpieniu okoliczności faktycznych stanowiących podstawę nałożenia grzywny na wnoszącą odwołanie. Zastosowanie tego orzecznictwa z mocą wsteczną narusza zatem art. 7 ust. 1 EKPC i art. 49 Karty.
Gdyby odstępstwo od art. 23 ust. 2 zdanie 2 rozporządzenia nr 1/2003 miało być w wyjątkowych przypadkach prawnie dopuszczalne, wymagałoby to dokładnego uzasadnienia. W zaskarżonym wyroku brak jest jednak takiego uzasadnienia, względnie jest ono niewystarczające, co jest niezgodne z art. 7 ust. 1 EKPC i art. 41 ust. 2 lit. c Karty.
Zagwarantowanie zasady proporcjonalności wymaga, aby sąd unijny (w każdym przypadku), gdy odstąpiono od art. 23 ust. 2 zdanie 2 rozporządzenia nr 1/2003, zbadał (następnie), czy grzywna odpowiada celowi tego przepisu i zasadzie proporcjonalności, czego nie dokonał Sąd w zaskarżonym wyroku (ani Komisja w spornej decyzji), a w każdym razie nie uzasadnił tego lub uzasadnił w niewystarczający sposób.
(1) Decyzja Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotycząca postępowania na mocy art. 101 [TFUE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38344 – Stal sprężająca), zmieniona decyzją Komisji C(2010) 6676 wersja ostateczna z dnia 30 września 2010 r. oraz decyzją Komisji C(2011) 2269 wersja ostateczna z dnia 4 kwietnia 2011 r.
(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).