Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2011 r. — Verenigde Douaneagenten przeciwko Komisji

(Sprawa T-32/11)

2011/C 103/41

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Verenigde Douaneagenten BV (Rotterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat J. van der Meché)

Strona pozwana: Unia Europejska reprezentowana przez Komisję Europejską

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 1 października 2010 r. nr REC 02/09.

Komisja stwierdziła na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 (1) i art. 871 rozporządzenia nr 2454/93 (2), że skarżąca działała w dobrej wierze i dochowała wszelkich obowiązujących przepisów dotyczących zgłoszenia celnego oraz jednocześnie, że nie wystąpił błąd właściwego organu, w związku z czym brak jest możliwości zaniechania pokrycia retrospektywnego.

Zdaniem skarżącej w niniejszej sprawie wystąpił błąd w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) druga część zdania rozporządzenia nr 2913/92. Z wskazanego przepisu wynika, że, wówczas, gdy preferencyjne traktowanie towarów jest określane na podstawie systemu współpracy administracyjnej i sprawa dotyczy organów państwa trzeciego, wystawienie nieprawidłowego świadectwa przez te organy traktowane jest jako błąd. Sytuacja taka wystąpiła w niniejszej sprawie.

Ponadto niderlandzkie organy celne muszą wykazać przy retrospektywnym pokryciu należności celnych, że wystawienie nieprawidłowych świadectw wynika z nieprawidłowego przedstawienia stanu faktycznego przez eksportera.

W związku z powyższym należy dojść do wniosku, że wystawienie nieprawidłowych świadectw przez organy celne w Curaçao stanowi błąd wedle art. 220 ust. 2 lit. b) druga część zdania rozporządzenia nr 2913/92.

Komisja stwierdziła ponadto w ramach przeprowadzonego badania, że skarżąca nie dopuściła się oszustwa, ani oczywistego zaniedbania, oraz że jednocześnie nie wystąpiła szczególna sytuacja i w związku z tym umorzenie nie jest zasadne.

Skarżąca podnosi w tym względzie, że zaskarżona decyzja dotycząca umorzenia, wydana na podstawie art. 239 rozporządzenia nr 2913/92, nie zapadła w terminie wskazanym w art. 907 rozporządzenia nr 2454/93. W związku z tym niderlandzkie organy celne powinny uwzględnić wniosek o umorzenie.

W ramach badania Komisja nie dochowała ponadto wymagań dotyczących prawidłowego postępowania, ponieważ nie wysłuchała skarżącej i nie dała jej możliwości przedstawienia w sposób celowościowy jej stanowiska, co sprzeciwia się prawu do bycia wysłuchanym ustanowionemu w art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

Ponadto zaistniała szczególna sytuacja, ponieważ twierdzenia skarżącej przy powołaniu się na art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 są związane z dokumentami, których skarżąca nie posiada i również nie ma obowiązku ich posiadania.

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1).