(2a)

(3)

W marcu 2000 r. Rada Europejska w Lizbonie wyznaczyła cel zakładający przekształcenie Wspólnoty do 2010 r. w najbardziej konkurencyjną i dynamiczną gospodarkę opartą na wiedzy na świecie.

(3)

W marcu 2000 r. Rada Europejska w Lizbonie wyznaczyła cel zakładający przekształcenie Wspólnoty do 2010 r. w najbardziej konkurencyjną i dynamiczną gospodarkę opartą na wiedzy na świecie, zdolną do osiągnięcia trwałego wzrostu gospodarczego i stworzenia większej liczby lepszych miejsc pracy, a także większej spójności społecznej. Środki mające na celu przyciągnięcie i zatrzymanie wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich w ramach podejścia opartego na zapotrzebowaniu państw członkowskich stanowią element szerszych ram ustanowionych w strategii lizbońskiej oraz w zintegrowanych wytycznych na rzecz wzrostu i zatrudnienia .

(5a)

(6)

Dla realizacji celów procesu lizbońskiego istotne znaczenie ma również wspieranie mobilności wysoko wykwalifikowanych pracowników będących obywatelami UE na terytorium UE, co dotyczy w szczególności pracowników z państw członkowskich, które przystąpiły do UE w roku 2004 i 2007. Wdrażając niniejszą dyrektywę, państwa członkowskie zobowiązane są przestrzegać zasady preferencji wspólnotowej, wyrażonej w szczególności we właściwych postanowieniach aktów przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r. i 25 kwietnia 2005 r.

(6)

Dla realizacji celów procesu lizbońskiego istotne znaczenie ma również wspieranie mobilności wysoko wykwalifikowanych pracowników będących obywatelami UE na terytorium UE, co dotyczy w szczególności pracowników z państw członkowskich, które przystąpiły do UE w roku 2004 i 2007. Przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy powinny być przestrzegane zasady preferencji wspólnotowej, wyrażonej w szczególności we właściwych postanowieniach aktów przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r. i 25 kwietnia 2005 r.

(10)

Niniejsza dyrektywa powinna zapewnić elastyczny system wjazdu dostosowany do zapotrzebowania, w oparciu o obiektywne kryteria, takie jak minimalny próg wynagrodzenia porównywalny z poziomem wynagrodzenia w państwach członkowskich oraz kwalifikacje zawodowe. W celu zagwarantowania minimalnego poziomu harmonizacji warunków przyjmowania na terytorium UE konieczne jest ustalenie wspólnego, minimalnego współczynnika krajowego progu wynagrodzenia . Państwa członkowskie powinny wyznaczyć krajowe progi wynagrodzenia stosownie do sytuacji na wewnętrznym rynku pracy oraz swojej ogólnej polityki imigracyjnej .

(10)

Niniejsza dyrektywa powinna zapewnić elastyczny system wjazdu dostosowany do zapotrzebowania, w oparciu o obiektywne kryteria, takie jak kwalifikacje zawodowe. Stosowanie zasady równości wynagrodzeń za jednakową pracę jest konieczne w celu zagwarantowania równego traktowania obywateli danego państwa i obywateli krajów trzecich .

(11)

(15a)

(17)

Należy wspierać i podtrzymywać mobilność wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich między Wspólnotą a ich państwami pochodzenia. Należy wprowadzić odstępstwa od dyrektywy 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, aby przedłużyć okres nieobecności na terytorium Wspólnoty pomijany przy obliczaniu okresu legalnego i nieprzerwanego pobytu będącego warunkiem uzyskania statusu długoterminowego rezydenta WE. Należy również zezwolić na dłuższe okresy nieobecności od przewidzianych w dyrektywie Rady 2003/109/WE po uzyskaniu przez wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich statusu długoterminowych rezydentów WE. W szczególności, aby zachęcić do wahadłowej migracji wysoko wykwalifikowanych pracowników z rozwijających się krajów trzecich, państwa członkowskie powinny rozważyć skorzystanie z możliwości przewidzianych w art. 4 ust. 3 akapit drugi oraz art. 9 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/109/WE i zezwolenie na okresy nieobecności dłuższe od tych przewidzianych w niniejszej dyrektywie. W celu zagwarantowania spójności, w szczególności z bazowymi celami rozwojowymi, odstępstwa te powinny obowiązywać wyłącznie w tych przypadkach, w których możliwe jest wykazanie, że dana osoba wróciła do kraju pochodzenia w celu podjęcia pracy, nauki lub działalności wolontariackiej .

(17)

Należy wspierać i podtrzymywać mobilność wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich między Wspólnotą a ich państwami pochodzenia. Należy wprowadzić odstępstwa od dyrektywy 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, aby przedłużyć okres nieobecności na terytorium Wspólnoty pomijany przy obliczaniu okresu legalnego i nieprzerwanego pobytu będącego warunkiem uzyskania statusu długoterminowego rezydenta WE. Należy również zezwolić na dłuższe okresy nieobecności od przewidzianych w dyrektywie Rady 2003/109/WE po uzyskaniu przez wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich statusu długoterminowych rezydentów WE. W szczególności, aby zachęcić do wahadłowej migracji wysoko wykwalifikowanych pracowników z rozwijających się krajów trzecich, państwa członkowskie powinny rozważyć skorzystanie z możliwości przewidzianych w art. 4 ust. 3 akapit drugi oraz art. 9 ust. 2 dyrektywy Rady 2003/109/WE i zezwolenie na okresy nieobecności dłuższe od tych przewidzianych w niniejszej dyrektywie. W celu zagwarantowania spójności, w szczególności z bazowymi celami rozwojowymi, odstępstwa te powinny obowiązywać wyłącznie w tych przypadkach, w których możliwe jest wykazanie, że dana osoba wróciła do kraju pochodzenia.

(20)

W toku wdrażania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny powstrzymać się od rekrutacji w sektorach cierpiących na niedobór zasobów ludzkich w krajach rozwijających się. Należy opracować etyczne strategie i zasady rekrutacji obowiązujące pracodawców z sektora publicznego i prywatnego, w szczególności w sektorze zdrowia, jak podkreślono w konkluzjach Rady i państw członkowskich z dnia 14 maja 2007 r. w sprawie Europejskiego programu działań na rzecz rozwiązania poważnego niedoboru pracowników służby zdrowia w krajach rozwijających się (2007—2013). Uregulowania te należy poprzeć opracowaniem mechanizmów, wytycznych i innych narzędzi ułatwiających migrację wahadłową i czasową, jak również innych środków mogących zminimalizować negatywne i zmaksymalizować pozytywne skutki imigracji wysoko wykwalifikowanych pracowników dla krajów rozwijających się . Wszelkie podobne interwencje muszą być podejmowane zgodnie z założeniami wspólnej unijno-afrykańskiej deklaracji w sprawie migracji i pokoju uzgodnionej w Trypolisie w dniach 22-23 listopada 2006 r. oraz muszą zmierzać do ustanowienia kompleksowej polityki migracyjnej, zgodnie z wezwaniem Rady Europejskiej w dniach 14-15 grudnia 2006 r.

(20)

W toku wdrażania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie nie powinny aktywnie starać się przyciągać wysoko wykwalifikowanych pracowników z krajów trzecich w sektorach, w których w krajach tych występuje lub może wystąpić brak pracowników o wysokich kwalifikacjach. Dotyczy to zwłaszcza sektora opieki zdrowotnej i edukacji. Państwa członkowskie powinny zawrzeć umowy o współpracy z krajami trzecimi w celu realizacji potrzeb UE oraz zapewnienia rozwoju krajów trzecich, z których pochodzą wysoko wykwalifikowani imigranci. Te umowy o współpracy powinny zawierać etyczne strategie i zasady rekrutacji i być poparte opracowaniem mechanizmów, wytycznych i innych narzędzi ułatwiających migrację wahadłową i czasową, dzięki której wysoko wykwalifikowani imigranci mogą powrócić do swoich krajów pochodzenia . Wszelkie podobne interwencje muszą być podejmowane zgodnie z założeniami wspólnej unijno-afrykańskiej deklaracji w sprawie migracji i pokoju uzgodnionej w Trypolisie w dniach 22-23 listopada 2006 r. i konkluzjami pierwszego światowego forum w sprawie migracji i rozwoju z lipca 2007 r . oraz muszą zmierzać do ustanowienia kompleksowej polityki migracyjnej, zgodnie z wezwaniem Rady Europejskiej w dniach 14-15 grudnia 2006 r. Ponadto państwa członkowskie we współpracy z krajami pochodzenia powinny zaoferować konkretne wsparcie szkoleń fachowców w kluczowych sektorach, osłabionych przez odpływ talentów .

(b)

„praca w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji” oznacza rzeczywiste i efektywne świadczenie, pod kierunkiem innej osoby, pracy, za którą pracownik otrzymuje wynagrodzenie i która wymaga kwalifikacji wyższego wykształcenia lub co najmniej trzech lat równorzędnego doświadczenia zawodowego ;

(b)

„praca w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji” oznacza rzeczywiste i efektywne świadczenie przez pracownika , pod kierunkiem innej osoby, pracy, za którą pracownik otrzymuje wynagrodzenie i która wymaga kwalifikacji wyższego wykształcenia lub wyższych kwalifikacji zawodowych ;

(c)

„błękitna karta UE” oznacza zezwolenie opatrzone nazwą „błękitna karta UE”, uprawniające posiadacza do pobytu i legalnej pracy na terytorium UE oraz do przenoszenia się do innego państwa członkowskiego w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji na warunkach niniejszej dyrektywy ;

(c)

„błękitna karta UE” oznacza zezwolenie opatrzone nazwą „błękitna karta UE”, uprawniające posiadacza do pobytu i legalnej pracy na terytorium UE oraz do przenoszenia się zgodnie z przepisami rozdziału V do innego państwa członkowskiego w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji;

(f)

„członkowie rodziny” oznaczają obywateli krajów trzecich określonych w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2003/86/WE;

(f)

„członkowie rodziny” oznaczają obywateli krajów trzecich określonych w art. 4 ust. 1, art. 4 ust. 2 lit. b) i art. 4 ust. 3 dyrektywy 2003/86/WE;

(g)

„kwalifikacje wyższego wykształcenia” oznaczają wszelkie stopnie, dyplomy lub inne świadectwa wydane przez właściwy organ i potwierdzające pomyślne ukończenie programu studiów wyższych, mianowicie zestawu przedmiotów wykładanych w placówce edukacyjnej uznanej za instytucję szkolnictwa wyższego przez państwo, w której ma siedzibę. Kwalifikacje te uwzględniane są do celów niniejszej dyrektywy pod warunkiem, że studia niezbędne do ich uzyskania trwają co najmniej trzy lata;

(g)

„kwalifikacje wyższego wykształcenia” oznaczają wszelkie stopnie, dyplomy lub inne świadectwa wydane przez kraj trzeci, a następnie uznane przez właściwy organ państwa członkowskiego i potwierdzające pomyślne ukończenie programu studiów wyższych, mianowicie zestawu przedmiotów wykładanych w placówce edukacyjnej uznanej za instytucję szkolnictwa wyższego przez państwo, w której ma siedzibę. Kwalifikacje te uwzględniane są do celów niniejszej dyrektywy pod warunkiem, że studia niezbędne do ich uzyskania trwają co najmniej trzy lata. Dla celów niniejszej dyrektywy, aby zweryfikować, czy obywatel państwa trzeciego ukończył studia wyższe, należy odnieść się do poziomów 5a i 6 Międzynarodowej Standardowej Klasyfikacji Edukacji (ISCED), wersja z 1997 r .;

(h)

„wyższe kwalifikacje zawodowe” oznaczają kwalifikacje poświadczone dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji wyższego wykształcenia lub trzech lat równorzędnego doświadczenia zawodowego ;

(h)

„wyższe kwalifikacje zawodowe” oznaczają kwalifikacje poświadczone dokumentem potwierdzającym co najmniej pięć lat doświadczenia zawodowego na poziomie porównywalnym kwalifikacjom wyższego wykształcenia, w tym co najmniej dwa lata na stanowisku wyższego szczebla ;

(i)

„doświadczenie zawodowe” oznacza faktyczne i legalne wykonywanie danego zawodu.

(i)

„doświadczenie zawodowe” oznacza faktyczne i legalne wykonywanie danego zawodu potwierdzone wszelkimi dokumentami wydanymi przez organy publiczne, np. świadectwem pracy, zaświadczeniem o ubezpieczeniu społecznym lub zaświadczeniem podatkowym .

(ia)

1.

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie wobec obywateli krajów trzecich, którzy ubiegają się o przyjęcie na terytorium państwa członkowskiego w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji.

1.

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie wobec obywateli krajów trzecich, którzy ubiegają się o przyjęcie na terytorium państwa członkowskiego w celu podjęcia pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji, a także wobec obywateli krajów trzecich przebywających legalnie w danym państwie członkowskim na mocy innych postanowień, którzy ubiegają się o błękitną kartę UE .

(a)

przebywających w państwie członkowskim jako osoby ubiegające się o przyznanie ochrony międzynarodowej lub w ramach programów ochrony tymczasowej;

(a)

przebywających w państwie członkowskim jako osoby ubiegające się o przyznanie ochrony międzynarodowej lub w ramach programów ochrony tymczasowej lub też oczekujących na decyzję o swoim statusie po złożeniu wniosku o pozwolenie na pobyt z jednego z tych powodów ;

(b)

którzy są uchodźcami lub złożyli wniosek o nadanie statusu uchodźcy, który to wniosek nie został jeszcze rozpatrzony w formie ostatecznej decyzji;

(b)

którzy złożyli wniosek o nadanie statusu uchodźcy, który to wniosek nie został jeszcze rozpatrzony w formie ostatecznej decyzji;

(f)

wjeżdżają do państwa członkowskiego na podstawie zobowiązań zawartych w umowie międzynarodowej, dotyczących ułatwienia wjazdu i czasowego pobytu niektórych kategorii osób fizycznych związanych z wymianą handlową lub inwestycjami;

(f)

którzy wjeżdżają do państwa członkowskiego na podstawie zobowiązań zawartych w umowie międzynarodowej, dotyczących ułatwienia wjazdu i czasowego pobytu niektórych kategorii osób fizycznych związanych z wymianą handlową lub inwestycjami, w szczególności pracowników przeniesionych w ramach jednego przedsiębiorstwa, usługodawców kontraktowych i absolwentów szkół wyższych odbywających staż, objętych zobowiązaniami Wspólnoty w ramach Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS) ;

(ga)

3.

Niniejsza dyrektywa powinna obowiązywać bez uszczerbku dla wszelkich przyszłych umów między Wspólnotą lub między Wspólnotą i jej państwami członkowskimi z jednej strony a jednym państwem trzecim lub większą liczbą tych państw z drugiej strony, dotyczących wyłączenia określonych zawodów z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy, aby zagwarantować etyczną rekrutację w sektorach cierpiących na brak personelu poprzez ochronę zasobów ludzkich w krajach rozwijających się będących sygnatariuszami tych umów.

3.

Niniejsza dyrektywa powinna obowiązywać bez uszczerbku dla wszelkich przyszłych umów między Wspólnotą lub między Wspólnotą i jej państwami członkowskimi z jednej strony a jednym państwem trzecim lub większą liczbą tych państw z drugiej strony, dotyczących wyłączenia określonych zawodów z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy, aby zagwarantować etyczną rekrutację w sektorach cierpiących na brak personelu w sektorach o istotnym znaczeniu dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju ONZ, a w szczególności w sektorze ochrony zdrowia i edukacji, a także w sektorach, które są kluczowe dla świadczenia podstawowych usług społecznych przez państwa rozwijające się poprzez ochronę zasobów ludzkich w krajach rozwijających się będących sygnatariuszami tych umów.

2.

Niniejsza dyrektywa nie narusza prawa państw członkowskich do przyjęcia lub utrzymania korzystniejszych przepisów dotyczących warunków wjazdu i pobytu osób, do których dyrektywa ma zastosowanie, z zastrzeżeniem warunków wjazdu do pierwszego państwa członkowskiego .

2.

Niniejsza dyrektywa nie narusza prawa państw członkowskich do przyjęcia lub utrzymania korzystniejszych przepisów krajowych dotyczących osób, do których dyrektywa ta ma zastosowanie, w stosunku do następujących jej przepisów :

(a)

(b)

(a)

przedkłada ważną umowę o pracę lub wiążącą ofertę pracy dotyczącą zatrudnienia przez okres co najmniej jednego roku w danym państwie członkowskim;

(a)

przedkłada ważną w świetle prawa krajowego umowę o pracę w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji lub odpowiednią wiążącą ofertę pracy dotyczącą zatrudnienia przez okres co najmniej jednego roku w danym państwie członkowskim;

(c)

(e)

przedkłada dowód posiadania ubezpieczenia zdrowotnego obejmującego wnioskodawcę i członków jego rodziny oraz wszystkie rodzaje ryzyka, od których zazwyczaj ubezpieczeni są obywatele danego państwa członkowskiego, ważnego przez okres, w którym takie ubezpieczenie i związane z nim świadczenia nie przysługują w związku z zawartą umową o pracę ani nie wynikają z tej umowy;

(e)

przedkłada dowód posiadania ubezpieczenia zdrowotnego obejmującego wnioskodawcę i członków jego rodziny oraz wszystkie rodzaje ryzyka, od których zazwyczaj ubezpieczeni są obywatele danego państwa członkowskiego, ważnego przez okres, w którym takie ubezpieczenie i związane z nim świadczenia ubezpieczenia zdrowotnego nie przysługują w związku z zawartą umową o pracę ani nie wynikają z tej umowy;

(f)

nie może być uznany za osobę stanowiącą zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego.

(f)

nie może stanowić obiektywnie udowodnionego zagrożenia dla porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego.

2.

Oprócz warunków określonych w ust. 1, miesięczne wynagrodzenie brutto podane w umowie o pracę lub wiążącej ofercie pracy nie może być niższe od krajowego progu wynagrodzenia za pracę określanego i publikowanego w tym celu przez państwa członkowskie, który nie może być niższy od trzykrotności minimalnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę brutto, określonego w prawie krajowym .

2.

Oprócz warunków określonych w ust. 1, miesięczne wynagrodzenie brutto podane w umowie o pracę lub wiążącej ofercie pracy nie może być niższe od krajowego poziomu określanego i publikowanego w tym celu przez państwa członkowskie, który nie może być niższy od 1,7 miesięcznego wynagrodzenia za pracę brutto lub średniego rocznego wynagrodzenia w danym państwie członkowskim, oraz nie może być niższe od wynagrodzenia, które przysługuje lub przysługiwałoby pracownikowi wykonującemu porównywalną pracę w kraju przyjmującym .

(a)

(b)

(c)

2.

Początkowy termin ważności błękitnej karty wynosi dwa lata i jest przedłużany o co najmniej taki sam okres . Jeżeli umowa o pracę dotyczy okresu krótszego niż dwa lata, błękitną kartę UE wydaje się na okres obowiązywania tej umowy o pracę plus trzy miesiące .

2.

Początkowy termin ważności błękitnej karty wynosi trzy lata i jest przedłużany o co najmniej dwa kolejne lata . Jeżeli umowa o pracę dotyczy okresu krótszego niż trzy lata, błękitną kartę UE wydaje się na okres obowiązywania tej umowy o pracę plus sześć miesięcy .

2a.

2.

Przed podjęciem decyzji w sprawie wniosku o błękitną kartę UE państwa członkowskie mogą zbadać sytuację na swoim rynku pracy i zastosować krajowe procedury dotyczące wymogów objęcia wolnego miejsca pracy.

2.

Przed podjęciem decyzji w sprawie wniosku o błękitną kartę UE państwa członkowskie mogą zbadać sytuację na swoim rynku pracy i zastosować krajowe oraz wspólnotowe procedury dotyczące wymogów objęcia wolnego miejsca pracy. W ramach uznaniowej decyzji państwa członkowskie uwzględniają krajowe i regionalne zapotrzebowanie na pracowników .

1.

Państwa członkowskie wycofują błękitną kartę UE lub odmawiają przedłużenia takiej karty wydanej na podstawie niniejszej dyrektywy w następujących przypadkach :

1.

Państwa członkowskie wycofują błękitną kartę UE lub odmawiają przedłużenia takiej karty wydanej na podstawie niniejszej dyrektywy, jeżeli błękitna karta UE została uzyskana bezprawnie, została podrobiona lub przerobiona.

a)

karta została uzyskana w drodze zeznania nieprawdy lub zatajenia prawdy albo została podrobiona lub przerobiona;

1a.

b)

zostanie ustalone, że posiadacz nie spełniał lub przestał spełniać wymogi wjazdu i pobytu ustanowione w art. 5 i 6 lub przebywa w innych celach niż te, dla których uzyskał zezwolenie na pobyt;

a)

jeżeli stwierdzono, że posiadacz nie spełniał lub przestał spełniać warunki wjazdu i pobytu ustanowione w art. 5 i 6 lub przebywa w celach innych niż te, dla których uzyskał zezwolenie na pobyt;

c)

posiadacz karty nie przestrzegał ograniczeń określonych w art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 14.

b)

posiadacz karty nie przestrzegał ograniczeń określonych w art. 13 ust. 1 i 2 oraz art. 14.

3.

Państwa członkowskie mogą cofnąć błękitną kartę UE lub odmówić jej przedłużenia z przyczyn dotyczących porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego.

3.

Państwa członkowskie mogą cofnąć błękitną kartę UE lub odmówić jej przedłużenia tylko wówczas, gdy istnieje obiektywnie udowodnione zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego.

2.

Jeżeli nie dostarczono odpowiednich informacji na poparcie wniosku, właściwe organy zawiadamiają wnioskodawcę o konieczności przedstawienia dodatkowych informacji. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 1, wstrzymuje się do czasu otrzymania przez właściwe organy wymaganych dodatkowych informacji.

2.

Jeżeli nie dostarczono odpowiednich informacji na poparcie wniosku, właściwe organy jak najszybciej zawiadamiają wnioskodawcę o konieczności przedstawienia dodatkowych informacji. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 1, wstrzymuje się do czasu otrzymania przez właściwe organy wymaganych dodatkowych informacji.

3.

O decyzji o odrzuceniu wniosku o błękitną kartę UE, o odmowie przedłużenia takiej karty lub o jej wycofaniu zawiadamia się na piśmie obywatela kraju trzeciego oraz, w odpowiednich przypadkach, jego pracodawcę zgodnie z procedurami zawiadamiania wynikającymi z właściwych przepisów krajowych; decyzję taką można zaskarżyć przed sądem danego państwa członkowskiego. W zawiadomieniu podaje się uzasadnienie decyzji oraz pouczenie o dostępnych procedurach i terminie jej ewentualnego zaskarżenia.

3.

O decyzji o odrzuceniu wniosku o błękitną kartę UE, o odmowie przedłużenia takiej karty lub o jej wycofaniu zawiadamia się na piśmie obywatela kraju trzeciego oraz, w odpowiednich przypadkach, jego pracodawcę zgodnie z procedurami zawiadamiania wynikającymi z właściwych przepisów krajowych; decyzję taką można zaskarżyć przed właściwym organem danego państwa członkowskiego wyznaczonym zgodnie z prawem krajowym . W zawiadomieniu podaje się uzasadnienie decyzji oraz pouczenie o dostępnych procedurach i terminie jej ewentualnego zaskarżenia.

1.

W pierwszych dwóch latach, w których dana osoba legalnie przebywa w zainteresowanym państwie członkowskim jako posiadacz błękitnej karty UE, jej dostęp do rynku pracy ogranicza się do wykonywania za wynagrodzeniem pracy spełniającej wymogi przyjęcia określone w art. 5 i 6. Zmiana warunków umowy o pracę, która wpływa na warunki przyjęcia lub zmiana stosunku pracy wymaga uzyskania uprzedniego pisemnego zezwolenia właściwych organów państwa członkowskiego pobytu, zgodnie z krajowymi procedurami i terminami określonymi w art. 12 ust. 1.

1.

W pierwszych dwóch latach, w których dana osoba legalnie przebywa w zainteresowanym państwie członkowskim jako posiadacz błękitnej karty UE, jej dostęp do rynku pracy ogranicza się do wykonywania za wynagrodzeniem pracy spełniającej wymogi przyjęcia określone w art. 5 i 6. Zmiana warunków umowy o pracę, która wpływa na warunki przyjęcia lub zmiana stosunku pracy wymaga uprzedniego pisemnego zawiadomienia właściwych organów państwa członkowskiego pobytu, zgodnie z krajowymi procedurami i terminami określonymi w art. 12 ust. 1.

2.

Po pierwszych dwóch latach legalnego pobytu danej osoby w zainteresowanym państwie członkowskim jako posiadacza błękitnej karty UE, osoba ta traktowana jest na równi z obywatelami tego państwa w zakresie dostępu do zatrudnienia wymagającego wysokich kwalifikacji. Posiadacz błękitnej karty UE zawiadamia właściwe organy państwa członkowskiego pobytu o zmianach w swoim stosunku pracy zgodnie z procedurami krajowymi .

2.

Po pierwszych dwóch latach legalnego pobytu danej osoby w zainteresowanym państwie członkowskim jako posiadacza błękitnej karty UE, osoba ta traktowana jest na równi z obywatelami tego państwa.

1.

Bezrobocie nie stanowi samo w sobie przyczyny wycofania błękitnej karty UE, chyba że okres bezrobocia przekracza trzy kolejne miesiące .

1.

Bezrobocie nie stanowi samo w sobie przyczyny wycofania błękitnej karty UE lub odmowy jej przedłużenia , chyba że okres bezrobocia przekracza sześć kolejnych miesięcy .

1a.

2.

W tym okresie posiadacz błękitnej karty UE może poszukiwać pracy i podejmować ją na warunkach określonych w art. 13 ust. 1 lub ust. 2, stosownie do okoliczności danego przypadku.

2.

W okresach, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a , posiadacz błękitnej karty UE może poszukiwać pracy wymagającej wysokich kwalifikacji i podejmować ją na warunkach określonych w art. 13 ust. 1 lub ust. 2, stosownie do okoliczności danego przypadku.

2.

3.

2a.

4.

Na zasadzie odstępstwa od art. 9 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2003/109/WE państwa członkowskie przedłużają okres dopuszczalnej nieobecności na terytorium UE posiadaczy błękitnej karty WE oraz członków ich rodziny, którym nadano status długoterminowych rezydentów WE, do 24 kolejnych miesięcy.

4.

Na zasadzie odstępstwa od art. 9 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2003/109/WE państwa członkowskie mogą przedłużyć okres dopuszczalnej nieobecności na terytorium UE posiadaczy błękitnej karty WE oraz członków ich rodziny, którym nadano status długoterminowych rezydentów WE, do 24 kolejnych miesięcy.

5.

Odstępstwa od dyrektywy 2003/109/WE określone w ust. 3 i 4 stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy obywatel kraju trzeciego jest w stanie wykazać, że opuścił terytorium Wspólnoty w celu wykonywania działalności gospodarczej w charakterze pracownika albo na własny rachunek lub w celu podjęcia działalności wolontariackiej lub nauki w swoim kraju pochodzenia.

5.

Odstępstwa od dyrektywy 2003/109/WE określone w ust. 3 i 4 stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy obywatel kraju trzeciego jest w stanie wykazać, że opuścił terytorium Wspólnoty w celu wykonywania w swoim kraju pochodzenia działalności gospodarczej w charakterze pracownika albo na własny rachunek lub w celu podjęcia tam działalności wolontariackiej lub nauki w celu zachęcenia do mobilności wahadłowej tych pracowników, a następnie również do uczestnictwa tych samych migrujących pracowników w szkoleniach, badaniach i działaniach technicznych w krajach ich pochodzenia.

3.

Zgodnie z procedurami określonymi w art. 12 drugie państwo członkowskie rozpatruje zgłoszenie i informuje wnioskodawcę i pierwsze państwo członkowskie na piśmie o swojej decyzji o:

3.

Zgodnie z procedurami określonymi w art. 12 drugie państwo członkowskie rozpatruje wniosek i dokumenty, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, i informuje wnioskodawcę i pierwsze państwo członkowskie na piśmie o swojej decyzji o:

b)

odmowie wydania błękitnej karty UE oraz nakazaniu wnioskodawcy i członkom jego rodziny, zgodnie z procedurami przewidzianymi w prawie krajowym, w tym procedurami wydalenia, opuszczenia terytorium danego państwa, jeżeli nie spełniono warunków określonych w niniejszym artykule . Pierwsze państwo członkowskie niezwłocznie dokonuje, bez formalności, readmisji posiadacza błękitnej karty UE i członków jego rodziny. Po readmisji stosuje się przepisy art. 14.

b)

odmowie wydania błękitnej karty UE, jeżeli nie zostały spełnione warunki określone w niniejszym artykule lub jeżeli istnieją podstawy odmowy przewidziane w art. 9. W takim wypadku państwo członkowskie, jeżeli wnioskodawca przebywa już na jego terytorium, nakazuje wnioskodawcy i członkom jego rodziny, zgodnie z procedurami przewidzianymi w prawie krajowym, w tym procedurami wydalenia, opuszczenie jego terytorium. Pierwsze państwo członkowskie niezwłocznie dokonuje, bez formalności, readmisji posiadacza błękitnej karty UE i członków jego rodziny. Po readmisji stosuje się przepisy art. 14.

2.

Państwo członkowskie, które zdecyduje się zastosować ograniczenia w zakresie dostępu do rynku pracy przewidziane w art. 14 ust. 3 dyrektywy 2003/109/WE, traktuje posiadaczy dokumentu pobytowego „rezydent długoterminowy — WE/posiadacz błękitnej karty UE” w sposób uprzywilejowany w stosunku do innych obywateli krajów trzecich ubiegających się o możliwość pobytu w tym samym celu.

2.

Państwo członkowskie, które zdecyduje się zastosować ograniczenia w zakresie dostępu do rynku pracy przewidziane w art. 14 ust. 3 dyrektywy 2003/109/WE, może traktować posiadaczy dokumentu pobytowego „rezydent długoterminowy — WE/posiadacz błękitnej karty UE” w sposób uprzywilejowany w stosunku do innych obywateli krajów trzecich ubiegających się o możliwość pobytu w tym samym celu w sytuacji, w której co najmniej dwóch kandydatów jest równie dobrze wykwalifikowanych do wykonywania danej pracy .

1.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszelkich środkach legislacyjnych i wykonawczych przyjętych w odniesieniu do art. 7, art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 5 i art. 20 za pośrednictwem sieci ustanowionej decyzją 2006/688/WE.

1.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszelkich środkach legislacyjnych i wykonawczych przyjętych w odniesieniu do art. 7, art. 9 ust. 2, art. 19 ust. 5 i art. 20 za pośrednictwem sieci ustanowionej decyzją 2006/688/WE, a także określają określone szczególne środki .

3.

Każdego roku, a za pierwszym razem do dnia 1 kwietnia … r. [rok od daty transpozycji niniejszej dyrektywy], państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim, za pośrednictwem sieci ustanowionej decyzją 2006/688/WE, dane statystyczne dotyczące liczby obywateli krajów trzecich, którym przyznano, przedłużono lub wycofano błękitną kartę UE w poprzednim roku kalendarzowym, z podaniem ich obywatelstwa i zawodu. Przekazuje się również dane statystyczne dotyczące członków rodziny. Informacje dotyczące posiadaczy błękitnej karty UE oraz członków ich rodzin przyjętych zgodnie z przepisami art. 19-21 zawierają dodatkowo oznaczenie państwa członkowskiego, w którym osoby te poprzednio przebywały.

3.

Każdego roku, a za pierwszym razem do dnia 1 kwietnia … r. [rok od daty transpozycji niniejszej dyrektywy], państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim, za pośrednictwem sieci ustanowionej decyzją 2006/688/WE, dane statystyczne dotyczące liczby obywateli krajów trzecich, którym przyznano, przedłużono lub wycofano błękitną kartę UE w poprzednim roku kalendarzowym, z podaniem ich obywatelstwa i zawodu zgodnie z prawodawstwem dotyczącym ochrony danych osobowych . Przekazuje się również dane statystyczne dotyczące przyjętych członków rodziny za wyjątkiem informacji dotyczących ich zawodu . Informacje dotyczące posiadaczy błękitnej karty UE oraz członków ich rodzin przyjętych zgodnie z przepisami art. 19-21 zawierają dodatkowo oznaczenie państwa członkowskiego, w którym osoby te poprzednio przebywały.