(1)

W dniu 4 grudnia 2020 r. na podstawie art. 10 rozporządzenia (UE) 2016/1037 („rozporządzenie podstawowe”) Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła postępowanie antysubsydyjne dotyczące przywozu folii aluminiowej do dalszego przetwarzania („ACF”) pochodzącej z Chińskiej Republiki Ludowej („Chiny”, „ChRL” lub „państwo, którego dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”) (2).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie w następstwie skargi złożonej w dniu 21 października 2020 r. przez sześciu producentów unijnych („skarżący”) reprezentujących ponad 50 % całkowitej produkcji unijnej folii aluminiowej do dalszego przetwarzania. W skardze przedstawiono dowody na wystąpienie subsydiowania i wynikającej z niego szkody, które to dowody uznano za wystarczające, by uzasadnić wszczęcie dochodzenia.

(3)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd Chin („rząd ChRL”) (3) o wpłynięciu należycie udokumentowanej skargi oraz zaprosiła rząd ChRL do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Konsultacje przeprowadzono w dniu 30 listopada 2020 r. Nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(4)

W dniu 22 października 2020 r. Komisja wszczęła oddzielne dochodzenie antydumpingowe dotyczące tego samego produktu pochodzącego z ChRL („oddzielne dochodzenie antydumpingowe”) (4). Analizy szkody, związku przyczynowego i interesu Unii przeprowadzone w ramach niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego i w ramach oddzielnego dochodzenia antydumpingowego stosuje się odpowiednio, ponieważ definicje przemysłu unijnego, reprezentatywnych producentów unijnych, okresu badanego i okresu objętego dochodzeniem są takie same dla obu dochodzeń.

(5)

Przed wszczęciem postępowania i po jego wszczęciu rząd ChRL stwierdził, że dochodzenia nie należy wszczynać, ponieważ skarga nie spełnia wymogów dotyczących dowodów zawartych w art. 11 ust. 2 i 3 Porozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („porozumienie SCM”) oraz w art. 10 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem rządu ChRL dowody istnienia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, szkody i związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach subsydiowanych a szkodą były niewystarczające. W swoim oświadczeniu po wszczęciu postępowania rząd ChRL ponownie podkreślił, że w odniesieniu do szeregu przedmiotowych programów subsydiowania skarga nie zawierała wystarczających dowodów, aby spełnić standardy dowodowe, a niezależnie od tego, jakie informacje mogły być w uzasadniony sposób dostępne skarżącemu, zawsze muszą istnieć wystarczające dowody dotyczące istnienia i charakteru subsydium, istotnej szkody i związku przyczynowego. Rząd ChRL powtórzył również ten argument po ostatecznym ujawnieniu.

(6)

W swoim oświadczeniu po wszczęciu postępowania oraz także po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził również, że memorandum Komisji w sprawie wystarczających dowodów i kwestionariusze dotyczące środków antysubsydyjnych wykraczały poza zarzuty przedstawione w skardze oraz że Komisja dołączyła do skargi dodatkowe dowody, aby uzasadnić wszczęcie dochodzenia. Rząd ChRL stwierdził, że przez dodanie tych elementów Komisja rozszerzyła zakres dochodzenia. W szczególności rząd ChRL utrzymuje, że Komisja rozszerzyła zakres dochodzenia przez dodanie odniesień do dokumentów, takich jak „sprawozdanie dotyczące aluminium z 2018 r.”, strategia „Made in China 2025”, ustalenia Departamentu Handlu Stanów Zjednoczonych dotyczące produktów aluminiowych z 2018 r., a także poprzez dodanie Chinese Export & Credit Insurance Corporation („Sinosure”) do wykazu instytucji finansowych, które mają zostać objęte dochodzeniem, lub przez zwrócenie się o udostępnienie informacji dotyczących Chińskiej Komisji Regulacyjnej ds. Banków i Ubezpieczeń („CBIRC”).

(7)

Komisja odrzuciła argument rządu ChRL dotyczący wystarczających dowodów. W istocie informacje przedstawione w skardze jako dowody były odpowiednio dostępne skarżącemu na tamtym etapie. Jak przedstawiono w memorandum w sprawie wystarczających dowodów zawierającym dokonaną przez Komisję ocenę wszystkich dowodów dotyczących ChRL, którymi dysponuje Komisja i na podstawie których wszczęła dochodzenie, na etapie wszczęcia postępowania istniały wystarczające dowody na to, że domniemane subsydia stanowiły podstawę środków wyrównawczych pod względem istnienia, kwoty i charakteru. W skardze przedstawiono również wystarczające dowody na występowanie szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz towarów po cenach subsydiowanych.

(8)

Komisja odrzuciła również wniosek dotyczący zakresu dochodzenia. Memorandum w sprawie wystarczających dowodów zawiera analizę elementów, którymi dysponuje Komisja, w tym między innymi elementów przedstawionych przez skarżącego. Elementy zawarte w skardze zostały rzeczywiście przeanalizowane łącznie i potwierdzone innymi faktami znanymi Komisji zgodnie z ustaloną praktyką. Jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, w świetle art. 10 ust. 2 i 3 rozporządzenia podstawowego Komisja sporządziła memorandum w sprawie wystarczających dowodów zawierające dokonaną przez Komisję ocenę wszystkich dowodów dotyczących ChRL, którymi dysponuje Komisja i na podstawie których wszczęła dochodzenie. Zakres dochodzenia nie ogranicza się zatem do dowodów i zarzutów zawartych w skardze, ale może zostać uzupełniony o inne informacje, którymi dysponuje Komisja. Ponadto w toku dochodzenia Komisja może przeanalizować wszystkie informacje, które są istotne w kontekście domniemanych subsydiów, i nie musi ograniczyć się do zbadania informacji zawartych w skardze. Dotyczy to również instytucji finansowych zapewniających finansowanie preferencyjne takich jak Sinosure oraz odpowiednich organów regulacyjnych takich jak CBRC.

(9)

Chociaż rząd ChRL powtórzył swoje twierdzenia dotyczące wystarczających dowodów i zakresu dochodzenia również po ostatecznym ujawnieniu, nie przedstawił żadnych nowych istotnych argumentów ani dowodów. Omawiane argumenty zostały zatem odrzucone.

(10)

W swoim oświadczeniu po wszczęciu postępowania rząd ChRL utrzymuje, że skarżący stosował przepisy chińskiego prawa w sposób wybiórczy i błędnie interpretował ich związek z przemysłem ACF. Rząd ChRL oświadczył, że dokumenty programowe, takie jak 10–13. plany pięcioletnie, katalog wytycznych dotyczących dostosowania struktury przemysłowej (2005 r.) oraz plan rozwoju sektora metali nieżelaznych (2016–2020), są jedynie wytycznymi, które nie są wiążące. Rząd ChRL stwierdził również, że plany pięcioletnie nie odnoszą się konkretnie do ACF.

(11)

Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie kwestionuje istnienia takich planów, programów czy zaleceń, a jedynie zakres, w jakim są one wiążące dla przemysłu ACF. Komisja zwróciła ponadto uwagę, że skarżący przedstawił dowody wskazujące, iż przemysł metali nieżelaznych, którego częścią jest przemysł aluminiowy, został wymieniony w kilku dokumentach rządowych. Rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów na to, że dokumenty te nie miałyby zastosowania w przypadku produktu objętego postępowaniem.

(12)

Rząd ChRL stwierdził również, że przedsiębiorstw państwowych („SOE”), banków będących własnością państwa („SOB”) ani Sinosure nie można uznać za organy publiczne oraz że skarżący w sposób nieuzasadniony powołał się na formalne znamiona kontroli, takie jak własność rządu ChRL oraz domniemane prawo do powoływania lub wyznaczania urzędników zarządzających, aby wyciągnąć nieuzasadniony wniosek, że wszystkie przedsiębiorstwa państwowe/banki będące własnością państwa działały jako organy publiczne. Rząd ChRL uznał również, że przy ocenie charakteru funkcji pełnionych przez banki oraz charakteru i zakresu udzielonych im uprawnień rządowych skarżący oparł się na wcześniejszych sprawach prowadzonych przez Komisję lub Departament Handlu Stanów Zjednoczonych. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że wcześniejsze ustalenia Komisji w odniesieniu do niepowiązanych gałęzi przemysłu nie mogą stanowić wystarczającego dowodu w skardze, a także nie potwierdzają, że banki będące własnością państwa oraz Sinosure działały jako organy publiczne w ramach bieżącego dochodzenia.

(13)

Komisja zauważyła, że twierdzenie rządu ChRL jest związane z przywołanym już powyżej twierdzeniem oraz że w skardze wspomniano m.in. o prawie bankowym w Chinach, którego rząd ChRL nie kwestionuje jako chińskiego prawodawstwa. Komisja podkreśla, że ostatnie unijne dochodzenia antysubsydyjne, które dotyczyły tych samych programów subsydiowania, jakie wskazano w skardze, oraz w których to dochodzeniach zbadano również, czy przedsiębiorstwa państwowe/banki będące własnością państwa działały jako organy publiczne, wykazały, że tak właśnie było (5). Fakt, że dochodzenia te dotyczyły gałęzi przemysłu niezwiązanych z przemysłem ACF, nie unieważnia kwalifikacji powyższych instytucji jako organów publicznych. Ponadto za dowody w odniesieniu do własności państwa można uznać dowód „wskazujący na to lub świadczący o tym”, że dana jednostka jest organem publicznym zdolnym do przekazania wkładu finansowego (6).

(14)

W swoim oświadczeniu po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził ponadto, że w ostatnich latach w sektorze finansowym miały miejsce istotne zmiany i reformy, w związku z czym skarga nie mogła opierać się na żadnej istniejącej wcześniej sytuacji. Komisja zauważyła jednak, że skarżący przedstawił również dodatkowe dowody na to, że programy subsydiowania nadal istnieją. Komisja przypomina ponadto, że rząd ChRL nie przedstawił dowodów podważających kontynuację odpowiednich programów. W związku z tym na etapie wszczęcia postępowania dostępne dowody wskazywały na to, że nie nastąpiły żadne istotne zmiany w przedmiotowych programach subsydiów.

(15)

W tej samej opinii rząd ChRL stwierdził również, że niektóre wytyczne, w tym tymczasowe przepisy w zakresie promowania dostosowania struktury przemysłowej (decyzja nr 40 2005 Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej) („decyzja nr 40”) w odniesieniu do „Jedenastych Planów Pięcioletnich” są przestarzałe i nie obowiązują w trakcie okresu objętego dochodzeniem.

(16)

W rozdziale III decyzji nr 40 mowa o „Katalogu wytycznych dotyczących dostosowania struktury przemysłowej”, który składa się z trzech rodzajów treści, a mianowicie treści dotyczących projektów promowanych, projektów ograniczonych i projektów zlikwidowanych.

(17)

Zgodnie z wiedzą Komisji ostatnia zmiana Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu została zatwierdzona dekretem Krajowej Komisji Rozwoju i Reform Chińskiej Republiki Ludowej nr 29 z dnia 27 sierpnia 2019 r. i weszła w życie z dniem 1 stycznia 2020 r. (7) Ten nowy „Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2019 r.)” został przyjęty i wszedł w życie w trakcie okresu objętego dochodzeniem. W związku z tym „Katalog wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, o którym mowa w decyzji nr 40, stosowano w okresie objętym dochodzeniem.

(18)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL powtórzył swoje twierdzenie, że Komisja błędnie zinterpretowała rolę planów i projektów rządu chińskiego, i utrzymywał, że są to wyłącznie wytyczne i nie są one prawnie wiążące. Nie zgodził się również na oparcie się na faktach ustalonych w ramach poprzednich dochodzeń ani na wykorzystanie odniesień z dokumentu roboczego służb Komisji z 2017 r. w sprawie znaczących zakłóceń w gospodarce Chińskiej Republiki Ludowej na potrzeby dochodzeń w sprawie ochrony handlu (8), który rząd ChRL uważa za niedokładny i nieobiektywny, ponieważ został sporządzony specjalnie, aby ułatwić wszczynanie dochodzeń w sprawie ochrony handlu. Rząd ChRL sprzeciwił się ponadto opinii Komisji, zgodnie z którą można racjonalnie założyć, że przepisy ustawowe i wykonawcze oraz plany rządowe nadal obowiązują, dopóki nie zostanie wykazane, że zostały one uchylone lub zastąpione.

(19)

Po pierwsze Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie przedstawił żadnych nowych istotnych argumentów ani dowodów dotyczących ogólnej roli planów i projektów rządu chińskiego oraz ich wiążącego charakteru.

(20)

Po drugie, jeżeli chodzi o wykorzystanie informacji zawartych w sprawozdaniu dotyczącym Chin, fakt, że dokument ten został wydany z myślą o jego potencjalnym wykorzystaniu w dochodzeniach w sprawie ochrony handlu, nie sprawia, że obiektywne dowody w nim zawarte są nieprawidłowe lub częściowe jako takie, jak twierdzi rząd ChRL. Komisja zauważa również, że w obecnym dochodzeniu odniosła się do tego dokumentu tylko dwa razy – raz w ramach ogólnego wprowadzenia do systemu planów pięcioletnich i raz w kontekście ustalania związku między dokumentami dotyczącymi planowania a promowanymi sektorami. Odniesienia te zostały użyte w połączeniu z innymi odniesieniami, w tym z dokumentami wydanymi przez sam rząd ChRL, oraz nimi potwierdzone.

(21)

Po trzecie Komisja utrzymuje, że można racjonalnie założyć, iż ustanowione przepisy ustawowe i wykonawcze oraz plany rządowe nadal obowiązują, dopóki nie zostanie wykazane, że zostały one uchylone lub zastąpione. W ramach dochodzenia Komisja przesłała rządowi ChRL wykaz dokumentów referencyjnych dotyczących ogólnych ram prawnych, zasad i procedur mających zastosowanie w ChRL, a także niektórych szczegółowych dokumentów dotyczących sektora, którego dotyczy przedmiotowe dochodzenie. Zwrócono się do rządu ChRL o dokonanie przeglądu kompletności i ważności tych dokumentów oraz w stosownych przypadkach o ich zaktualizowanie lub uzupełnienie. Po otrzymaniu od rządu ChRL uzasadnionej odpowiedzi i zaktualizowanych dokumentów referencyjnych Komisja uznała, że może racjonalnie założyć, iż te dokumenty, które nie zostały uchylone lub zastąpione, nadal mają zastosowanie.

(22)

Zarzuty rządu ChRL w tym zakresie zostały zatem odrzucone.

(23)

Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził również, że skarżący nie określił warunków stosowania pozapaństwowego poziomu referencyjnego dla praw do użytkowania gruntów („LUR”). Komisja ustaliła jednak, że zarzuty zawarte w skardze są poparte niedawnymi unijnymi dochodzeniami antysubsydyjnymi, w których stwierdzono potrzebę zastosowania zewnętrznych poziomów referencyjnych dostosowanych do warunków panujących w ChRL (9).

(24)

Ponadto rząd ChRL stwierdził, że różnych programów subsydiowania wskazywanych przez skarżącego nie można uznać za subsydium, ponieważ skarga nie zawiera szczegółowych dowodów potwierdzających istnienie, kwotę i charakter tych subsydiów lub bezpośredni związek między subsydium a produktem objętym postępowaniem. Rząd ChRL stwierdził ponadto w odniesieniu do różnych subsydiów, że skarżący nie przedstawił dowodów na istnienie korzyści i szczególności.

(25)

Komisja jest zdania, że skarżący przedstawił wystarczające dowody na istnienie, kwotę, charakter, korzyści i szczególność, do jakich mógł uzyskać w rozsądny sposób dostęp. Ponadto Komisja podkreśla, że w ramach ostatnich unijnych dochodzeń antysubsydyjnych, które dotyczyły tych samych programów subsydiowania, jakie wskazano w skardze, zbadano również korzyści i szczególność tych samych programów i wyciągnięto odmienne wnioski w przedmiotowych kwestiach9. W każdym razie Komisja zbadała dowody zawarte w skardze i przedstawiła własną ocenę wszystkich istotnych elementów w memorandum w sprawie wystarczających dowodów, które przy wszczęciu postępowania włączono do dokumentacji udostępnionej do wglądu. Rząd ChRL powtórzył swoje uwagi po wszczęciu postępowania, ale nie przedstawił żadnych dalszych dowodów.

(26)

Komisja uznała zatem, że w skardze przedstawiono dostateczne dowody wskazujące na istnienie domniemanego subsydiowania przez rząd ChRL.

(27)

W swoim oświadczeniu po wszczęciu postępowania rząd ChRL wskazał, że program podatkowy zapewniający obniżki VAT od wyposażenia wyprodukowanego w kraju został zakończony. Komisja przyjęła do wiadomości tę uwagę, ale podkreśliła, że programy podatkowe związane z obniżkami VAT lub należności celne przywozowe oraz zwolnienia z VAT na przywożone wyposażenie mogą w dalszym ciągu przynosić stałe korzyści, takie jak amortyzacja przez cały okres użytkowania odpowiedniego sprzętu, w tym prawdopodobnie w okresie objętym dochodzeniem.

(28)

Po wszczęciu postępowania rząd ChRL stwierdził również, że skarżący niesłusznie pominęli fakt, że przemysł ACF w Unii czerpie korzyści w postaci szeregu różnych form bezpośrednich i pośrednich subsydiów, wsparcia i środków zachęty przyznawanych przez organy na szczeblu UE i państw członkowskich, oraz że Komisja nie powinna stosować „podwójnych standardów”. Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL również powtórzył ten argument.

(29)

To twierdzenie dotyczące subsydiów w UE nie miało wpływu na ocenę Komisji stanowiącej podstawę wszczęcia dochodzenia, ponieważ nie wchodzi ono w zakres uwzględnionych czynników.

(30)

Przemysł Unii nie złożył wniosku o rejestrację przywozu na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(31)

Dnia 6 sierpnia 2021 r., zgodnie z art. 29a ust. 2 rozporządzenia podstawowego, Komisja poinformowała zainteresowane strony o swoim zamiarze niewprowadzania środków wyrównawczych oraz kontynuacji dochodzenia. Ponieważ nie wprowadzono żadnych tymczasowych środków wyrównawczych, Komisja nie rejestrowała przywozu na podstawie art. 24 ust. 5a rozporządzenia podstawowego. Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikację wszelkich informacji uznanych przez nią za niezbędne do sformułowania ostatecznych ustaleń.

(32)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(33)

Zarówno w przypadku obecnego dochodzenia antysubsydyjnego, jak i oddzielnego dochodzenia antydumpingowego, o którym mowa w motywie 4, okres objęty dochodzeniem i okres badany są te same.

(34)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, rząd ChRL, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, znanych importerów i użytkowników o wszczęciu dochodzenia oraz zaprosiła ich do wzięcia w nim udziału.

(35)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(36)

Szereg stron wystąpiło z wnioskiem o zorganizowanie posiedzenia wyjaśniającego z udziałem przedstawicieli służb Komisji. Stronom, które w ustalonym terminie wystąpiły z odpowiednim wnioskiem, umożliwiono przedstawienie swoich argumentów. Przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun Aluminium Foil Co. Ltd. wystąpiło z wnioskiem o interwencję rzecznika praw stron, w związku z czym dnia 8 kwietnia 2021 r. odbyło się posiedzenie wyjaśniające z udziałem rzecznika praw stron.

(37)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja wybrała próbę na podstawie wielkości produkcji i sprzedaży produktu podobnego na terenie Unii w okresie objętym dochodzeniem. Próba obejmowała trzech producentów unijnych. Produkcja producentów unijnych objętych próbą odpowiadała ponad 50 % całkowitej szacunkowej produkcji i 40 % całkowitej szacunkowej wielkości sprzedaży produktu podobnego w Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag, w związku z czym próba została zatwierdzona.

(38)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(39)

Dwóch importerów niepowiązanych dostarczyło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie ich do próby. Biorąc pod uwagę niewielką liczbę odpowiedzi, kontrola wyrywkowa importerów niepowiązanych nie była konieczna.

(40)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Chinach do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej o wskazanie innych ewentualnych producentów eksportujących, którzy mogliby być zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(41)

Dziewięciu producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących w ChRL przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie do próby. Zgodnie z art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby trzech grup producentów eksportujących na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, jaką to wielkość można było rozsądnie zbadać w dostępnym czasie. Przedsiębiorstwa te reprezentowały ponad 90 % szacowanej całkowitej wielkości przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii.

(42)

Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wszystkim znanym producentom eksportującym, których dotyczy postępowanie, oraz organom państwa, którego dotyczy postępowanie, zapewniono możliwość przedstawienia uwag w kwestii doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag.

(43)

Próba grup producentów eksportujących obejmuje następujące podmioty:

(44)

Czterech chińskich producentów eksportujących, którzy zwrócili formularz dotyczący kontroli wyrywkowej, poinformowało Komisję o zamiarze wnioskowania o indywidualne badanie na mocy art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W dniu wszczęcia postępowania Komisja udostępniła kwestionariusz online. Ponadto Komisja poinformowała producentów eksportujących nieobjętych próbą, iż jeśli chcą być objęci indywidualnym badaniem, muszą udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Żadne z przedsiębiorstw nie udzieliło jednak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym przeprowadzenie jakichkolwiek indywidualnych badań było niemożliwe.

(45)

Komisja przesłała kwestionariusz skarżącemu, a kwestionariusze dla producentów unijnych, importerów, użytkowników i producentów eksportujących w Chinach udostępniono w internecie w dniu wszczęcia postępowania (10).

(46)

Komisja przesłała również rządowi ChRL kwestionariusz, który obejmował specjalne kwestionariusze przeznaczone dla Sinosure, banków oraz innych instytucji finansowych zapewniających finansowanie lub kredyty eksportowe producentom eksportującym objętym próbą; kwestionariusz był również przeznaczony dla 10 największych producentów i dystrybutorów materiałów wsadowych używanych przez producentów eksportujących objętych próbą. Ze względów organizacyjnych do rządu ChRL zwrócono się również o zebranie wszelkich odpowiedzi udzielonych przez te instytucje finansowe i producentów lub dystrybutorów materiałów wsadowych oraz o przesłanie ich bezpośrednio Komisji.

(47)

Komisja otrzymała od rządu ChRL odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu obejmującą odpowiedzi udzielone przez Eksportowo-Importowy Bank Chiński („bank EXIM”) oraz Sinosure. Nie otrzymano jednak żadnych odpowiedzi od pozostałych banków, instytucji finansowych ani głównych producentów i dystrybutorów materiałów wsadowych.

(48)

Komisja otrzymała również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od wszystkich grup producentów eksportujących objętych próbą, trzech producentów unijnych objętych próbą, dziewięciu użytkowników i jednego importera niepowiązanego.

(49)

Bez uszczerbku dla stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego Komisja zgromadziła i poddała kontroli krzyżowej wszystkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia subsydiowania, określenia wynikłej szkody oraz interesu Unii. Z powodu wybuchu pandemii COVID-19 i wynikających z niej środków wprowadzonych w celu powstrzymania jej rozprzestrzeniania się („zawiadomienie w sprawie COVID-19”) (11) Komisja nie mogła przeprowadzić wizyt kontrolnych w lokalach rządu ChRL ani w lokalach przedsiębiorstw objętych próbą oraz współpracujących importerów i użytkowników. Zamiast tego Komisja przeprowadziła zdalną kontrolę krzyżową informacji podanych przez rząd ChRL, w której wzięły udział odpowiednie ministerstwa i inne organy rządowe. Ponadto za pośrednictwem wideokonferencji Komisja przeprowadziła zdalne kontrole krzyżowe w następujących przedsiębiorstwach:

(50)

Zaplanowana zdalna kontrola krzyżowa Manreal nie mogła zostać ukończona ze względu na niewystarczającą współpracę ze strony tego przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo Manreal wystąpiło o interwencję rzecznika praw stron, który potwierdził, że przerwanie zdalnej kontroli krzyżowej nie stanowiło naruszenia prawa Manreal do obrony. Odpowiedzi tego przedsiębiorstwa na pytania zawarte w kwestionariuszu nie zostały zatem uwzględnione w ostatecznych ustaleniach. Nie miało to jednak wpływu na wnioski dotyczące interesu Unii. Pomimo przerwania zdalnej kontroli krzyżowej przedsiębiorstwo to było jednak nadal uważane za zainteresowaną stronę, a jego uwagi w ramach dochodzenia zostały uwzględnione.

(51)

W dniu 3 listopada 2021 r. Komisja poinformowała wszystkie strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antysubsydyjne na przywóz produktu objętego postępowaniem („ostateczne ujawnienie”).

(52)

Wszystkim stronom wyznaczono okres, w którym mogły zgłaszać uwagi na temat ostatecznego ujawnienia. Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(53)

Komisja odniosła się w niniejszym rozporządzeniu do uwag przedstawionych w trakcie postępowania antysubsydyjnego. Uwagi przedstawione w kontekście oddzielnego dochodzenia antydumpingowego nie zostały uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu, chyba że strony wyraźnie wskazały, że przedstawione uwagi obejmowały obydwa postępowania.

(54)

Produktem objętym postępowaniem jest folia aluminiowa do dalszego przetwarzania o grubości mniejszej niż 0,021 mm, bez podłoża, walcowana, ale nieobrobiona więcej, w rolkach o wadze przekraczającej 10 kg („produkt objęty postępowaniem”).

(55)

Wyłączone są następujące produkty:

(56)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(57)

Komisja uznała zatem na tym etapie, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(58)

Szereg stron złożyło wnioski o wyłączenie produktu w odniesieniu do następujących produktów: ACF o grubości poniżej 6 mikronów („ACF< 6”) oraz ACF przeznaczonej do akumulatorów do pojazdów elektrycznych („ACF do akumulatorów samochodowych”).

(59)

Kilku użytkowników – Walki, Gascogne i Alupol – twierdziło, że producenci unijni nie oferują ACF< 6. Dowodem na to ma być rzekomo fakt, że producenci unijni nie promują takich produktów na swoich stronach internetowych i w swoich broszurach oraz odmawiają przyjmowania zamówień na takie produkty. Producenci unijni nie są również zainteresowani oferowaniem ACF< 6, ponieważ ich moce produkcyjne są wykorzystane do realizacji zamówień na inne produkty, w tym również w odpowiedzi na spodziewany popyt na folię do akumulatorów samochodowych. Producenci unijni nie są w stanie zapewnić wymaganej jakości „komercyjnej”, zwłaszcza w odniesieniu do porowatości/przepuszczalności, mierzonej maksymalną liczbą otworów na metr kwadratowy. Stosowanie cieńszej ACF jest ponadto bardziej przyjazne dla środowiska i z tego powodu również powinno zostać wyłączone z zakresu dochodzenia.

(60)

Ponadto zdaniem Huhtamäki przemysł Unii charakteryzuje się ograniczeniami w podaży cieńszej ACF.

(61)

Komisja zwróciła się do wszystkich dziewięciu użytkowników współpracujących w ramach dochodzenia, by określili swoje obecne zapotrzebowanie na ACF< 6 i jej źródła. Tylko jeden użytkownik potwierdził, że w OD zakupił od jednego producenta chińskiego ilość ACF< 6, która przekraczała próg jakościowy dla produkcji komercyjnej. Jednak nawet w przypadku tego użytkownika ACF< 6 stanowi bardzo małą część jego konsumpcji ACF. Inni użytkownicy wskazali jedynie zapytania od swoich klientów o produkty obejmujące ACF< 6, które to zapytania doprowadziły po OD do zamówień próbnych zarówno w unijnym przemyśle ACF, jak i u producentów chińskich.

(62)

Z odpowiedzi wynikało, że popyt na ACF< 6 pojawił się bardzo niedawno i wykazuje tendencję wzrostową. W ciągu ostatnich dziesięciu lat popyt na tę folię był ograniczony, ale bez wyraźnego wzorca. Jest to zgodne z wyjaśnieniami producentów unijnych, że w przeszłości również miało miejsce stopniowe przejście na cieńsze grubości ACF – z grubości 7–8 mikronów jako dolnego zakresu w przeszłości do grubości 6 i 6,35 mikronów jako obecnego standardu dla wielu zastosowań.

(63)

Chociaż badanie przeprowadzone wśród producentów unijnych wykazało, że – poza bezpośrednimi negocjacjami – obecnie żaden z nich nie wprowadza aktywnie na rynek ACF< 6, Komisja zebrała wiele dowodów na to, że producenci unijni są w stanie produkować ACF< 6. Obejmuje to produkcję rolek testowych po OD, która według dokumentacji z badań spełniała wymagania techniczne nabywcy. Ponadto Komisja mogła potwierdzić sprzedaż ACF< 6 przez różnych producentów unijnych w komercyjnej ilościach produkcyjnych, choćby na ograniczoną skalę, w okresie dziesięciu lat przed OD. Komisja mogła również zaobserwować inwestycje w kontrolę jakości. Komisja stwierdziła zatem, że przemysł Unii jest w stanie zapewnić jakość odpowiadającą popytowi na rynku.

(64)

Po drugie, zdolność do produkcji ACF< 6 jest ograniczona przez ostatni etap, tj. walcownie. Komisja przeanalizowała zatem moce produkcyjne różnych producentów unijnych na tym ostatnim etapie, biorąc również pod uwagę popyt na inne produkty na poszczególnych etapach produkcji. Wszyscy producenci unijni objęci próbą dysponują wystarczającymi wolnymi mocami produkcyjnymi umożliwiającymi im dostarczanie ACF< 6, nawet jeśli popyt na folię do akumulatorów samochodowych wzrośnie w przyszłości. Komisja nie mogła zatem potwierdzić ryzyka niedoboru podaży w przypadku przyszłego wzrostu popytu na ACF< 6.

(65)

Po trzecie, w odniesieniu do argumentu, że stosowanie cieńszej ACF jest bardziej przyjazne dla środowiska, Komisja przypomniała, że zamierzonym skutkiem środków ochrony handlu w postaci ceł nie jest zapobieganie przywozowi danego produktu, lecz zapewnienie, aby przywóz ten odbywał się po cenach niewyrządzających szkody. Komisja przypomniała również o zdolności producentów unijnych do produkowania ACF< 6.

(66)

Ponadto jeżeli chodzi o argument Huhtamäki dotyczący ograniczenia podaży, dochodzenie wykazało, że moce produkcyjne przemysłu Unii w przypadku ACF< 6 są znacznie większe niż popyt.

(67)

W świetle powyższych rozważań Komisja odrzuciła wniosek o wyłączenie ACF< 6 z zakresu produktu objętego dochodzeniem.

(68)

Gascogne zwrócił się o włączenie do niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego argumentów przedstawionych przez niego w ramach odrębnego postępowania antydumpingowego dotyczącego tego samego produktu pochodzącego z ChRL. Komisja odniosła się już do tych samych argumentów w motywach 25–28 rozporządzenia (UE) 2021/2170.

(69)

Walki również zwróciło się o włączenie do niniejszego dochodzenia antysubsydyjnego argumentów przedstawionych przez nie w ramach odrębnego dochodzenia antydumpingowego. W tym względzie Komisja odsyła do swoich ustaleń w motywach 29–32 rozporządzenia (UE) 2021/2170.

(70)

Ponadto na posiedzeniu wyjaśniającym po ostatecznym ujawnieniu przedsiębiorstwo Walki wyjaśniło, że po OD w październiku 2021 r. nadal brak było aktywnej sprzedaży na otwartym rynku lub wprowadzania na rynek ze strony europejskich producentów ACF< 6. Walki przedstawiło dowody na to, że po OD nie otrzymało pozytywnej odpowiedzi na zapytania ofertowe dotyczące ACF< 6, oraz wyjaśniło, że tylko jeden producent unijny byłby w stanie przyjąć zamówienie na ACF< 6 w ilości komercyjnej. Komisja odniosła się już do tych samych argumentów w motywie 28 rozporządzenia (UE) 2021/2170.

(71)

Jedna zainteresowana strona, Xiamen, wniosła o wyłączenie folii aluminiowej do akumulatorów samochodowych z następujących powodów:

(72)

W odpowiedzi Komisja zauważyła po pierwsze, że wszystkie stopy wymienione przez zainteresowaną stronę mają tę samą cechę polegającą na tym, że wszystkie zawierają ponad 98 % aluminium, a skarga nie jest ograniczona do konkretnego stopu. Używanie różnych stopów w różnych odmianach produktów nie jest niczym niezwykłym i nie może służyć jako kryterium wykluczenia.

(73)

Po drugie, błyszcząca/matowa powierzchnia jest skutkiem walcowania dwóch warstw ACF razem w ostatniej walcowni, gdzie strony ACF zwrócone do siebie podczas walcowania stają się matowe. Tę metodę produkcji uwzględniono w skardze, w której wyraźnie stwierdzono, że obie powierzchnie ACF mogą być błyszczące, jeżeli tak zadecyduje klient. Zamierzone zastosowanie ACF do akumulatorów samochodowych nie może zatem uzasadniać wyłączenia z zakresu produktu, ponieważ właściwości fizyczne produktu są takie same. To samo dotyczy wyższego kosztu wynikającego z walcowania pojedynczej warstwy.

(74)

Po trzecie, produkcja akumulatorów samochodowych w Unii nadal znajduje się w fazie początkowej. Komisja zgromadziła dowody wykazujące, że producenci unijni przygotowują się do zaspokojenia popytu w tym wschodzącym segmencie rynku. Argument ten jest ponadto sprzeczny z twierdzeniem przedsiębiorstwa Walki dotyczącym wyłączenia ACF< 6, tj. że przemysł Unii może w tak dużej mierze koncentrować się na folii do akumulatorów samochodowych, że może nie być zainteresowany przeznaczeniem wystarczających mocy produkcyjnych na ACF< 6.

(75)

Po czwarte, to, że obecnie z ChRL nie wywozi się dużych ilości, odzwierciedla fakt, że produkcja akumulatorów do pojazdów elektrycznych w UE wciąż znajduje się na początkowym etapie rozwoju, a zatem nie stanowi realnego argumentu za wyłączeniem.

(76)

Analiza wykazała, że ACF przeznaczona do akumulatorów do pojazdów elektrycznych jest z technicznego punktu widzenia ACF objętą określonym zakresem dochodzenia.

(77)

W świetle powyższych rozważań Komisja odrzuciła wniosek o wyłączenie ACF przeznaczonej do akumulatorów do pojazdów elektrycznych z zakresu produktu objętego dochodzeniem.

(78)

Po ostatecznym ujawnieniu przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun stwierdziło, że cztery argumenty Komisji przedstawione na poparcie odrzucenia wniosku o wyłączenie są błędne, nie zapewniają odpowiedzi na argumenty przedstawione przez Xiamen Xiashun i nie zawierają istotnych danych, na podstawie których Komisja doszła do tych wniosków. Komisja nie przedstawiła w swoich uwagach ani na posiedzeniu wyjaśniającym w dniu 23 lutego żadnych dowodów rzeczowych w odpowiedzi na wniosek Xiamen Xiashun o wyłączenie. Odmowa wskazania, na jakich dowodach Komisja oparła swą decyzję o odrzuceniu wniosku, narusza prawo Xiamen Xiashun do obrony. Przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun twierdziło ponadto, że późne dostarczenie dowodów przez skarżącego w odniesieniu do wniosku o wyłączenie folii do akumulatorów w postępowaniu antydumpingowym budzi wątpliwości co do tego, jakie dowody Komisja faktycznie uwzględniła w dochodzeniu antysubsydyjnym. Xiamen Xiashun argumentowało, że uwagi skarżącego z dnia 19 lipca 2021 r. zostały złożone po upływie terminu zgłaszania uwag na tymczasowym etapie dochodzenia antydumpingowego i nie powinien być rozpatrywany. Ponadto nadmierna poufność informacji w uwagach uniemożliwia przedsiębiorstwu Xiamen Xiashun udzielenie rzeczowej odpowiedzi.

(79)

Uwagi złożone przez skarżących w dniu 19 lipca 2021 r. stanowiły reakcję na uwagi Xiamen Xiashun z dnia 5 lipca 2021 r., w których Xiamen Xiashun przedstawiło argumenty za wyłączeniem ACF przeznaczonej do akumulatorów do pojazdów elektrycznych z zakresu dochodzenia. Informacje przedstawione w otwartej wersji tych uwag nie zostały nadmiernie utajnione. Utajnienie nazwy przedsiębiorstwa, które przygotowało szczegóły techniczne uwag, jak również utajnienie szczegółów dotyczących jego produkcji technicznej było konieczne, aby uniknąć ujawnienia poufnych szczegółowych informacji na temat działalności przedsiębiorstwa. Komisja odrzuca zatem argument, że naruszyła prawa Xiamen Xiashun poprzez uwzględnienie tych uwag. Ponadto Komisja odrzuca twierdzenie, że nie sprecyzowała, które dowody wzięła pod uwagę. Komisja siłą rzeczy wzięła pod uwagę wszystkie dowody znajdujące się w aktach sprawy.

(80)

Przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun twierdziło, że ze względu na różne zastosowania i właściwości techniczne folia aluminiowa przeznaczona do akumulatorów do pojazdów elektrycznych byłaby nowym produktem dla sektora, nawet jeżeli jest to folia aluminiowa. Komisja odpowiedziała jednak na wszystkie te argumenty i stwierdziła wyraźnie, że również ACF przeznaczona do akumulatorów do pojazdów elektrycznych ma takie same właściwości techniczne i etapy produkcji. Różnice techniczne, które opisało przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun, wykazały jedynie różnicę w stosunku do innych rodzajów ACF, ale nie wykazały, że ACF przeznaczona do akumulatorów do pojazdów elektrycznych nie ma właściwości określonych w zakresie produktu objętego dochodzeniem. Komisja odpowiedziała również na argument, że przemysł Unii nie byłby w stanie produkować ACF przeznaczonej do akumulatorów do pojazdów elektrycznych. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(81)

Xiamen Xiashun twierdziło, że Komisja popełniła rażące błędy w ocenie oraz działała niezgodnie z zasadą dobrej administracji, gdyż nie zbadała przedstawionych dowodów z zachowaniem należytej staranności i bezstronności ani nie uwzględniła należycie wszystkich istotnych dowodów przy dokonywaniu ustaleń w związku z tym, że nie przedstawiła istotnego podsumowania planów producentów unijnych dotyczących zwiększenia ich mocy w celu zaspokojenia popytu na folię do akumulatorów oraz odrzuciła dowody przedstawione przez Xiamen Xiashun w odniesieniu do oczekiwanego popytu na folię do akumulatorów.

(82)

Zdaniem Xiamen Xiashun stwierdzenie Komisji, że „znaczne wolne moce produkcyjne przemysłu Unii mogą zaspokoić popyt na wschodzącym rynku folii do akumulatorów”, jest sprzeczne z jej stwierdzeniem, że „dane potwierdzające przygotowania producentów unijnych do zaspokojenia popytu na folię do akumulatorów są ściśle poufne i nie można ich udostępniać w formie podsumowań, gdyż projekty te nie są jeszcze publiczne i w związku z tym są szczególnie chronione”.

(83)

Xiamen Xiashun twierdził również, że Komisja odrzuciła przedstawiony przez niego kompleksowy przegląd oczekiwanego popytu, gdyż w przypadku kilku projektów związanych z akumulatorami wskazano, że ich realizacja ma nastąpić w bliżej nieokreślonym momencie w przyszłości. Xiamen Xiashun twierdził, że fakt ten nierozerwalnie wiąże się z danymi dotyczącymi projektów planowanych.

(84)

Stwierdzenie Komisji, że przemysł Unii może zaspokoić popyt na wschodzącym rynku folii do akumulatorów, odnosi się do łącznych wolnych mocy produkcyjnych walcowni. Dane potwierdzające przygotowania producentów unijnych do zaspokojenia popytu na folię do akumulatorów odnoszą się do działań przemysłu Unii w kierunku osiągnięcia zdolności do produkcji według specyfikacji wymaganej przez producentów akumulatorów. Przedstawiając podsumowanie tych działań, Komisja ujawniłaby strategie biznesowe producentów unijnych. Powyższe stwierdzenia nie są zatem sprzeczne. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(85)

W ramach oceny przeglądu oczekiwanego przyszłego zapotrzebowania, który to przegląd Xiamen Xiashun przedstawił na podstawie danych pochodzących z publicznie dostępnych źródeł, Komisja dokonała rozróżnienia na projekty znajdujące się na etapie planowania o konkretnym terminie realizacji oraz na zakładane projekty, wobec których nie wskazano roku planowanego uruchomienia. Nie odrzuca się dowodów przedstawionych przez Xiamen Xiashun, jest to jedynie szczegółowa analiza rzeczywistego popytu, jakiego należy się spodziewać. W praktyce ocenę kwestii, czy przemysł Unii może zaspokoić przyszły oczekiwany popyt, słusznie oparto na projektach związanych z akumulatorami, których realizację przewidziano na konkretny rok w przyszłości. W związku z tym powyższy argument został odrzucony.

(86)

Postępowanie w niniejszej sprawie wszczęto w okresie przejściowym po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z UE. W tym okresie przejściowym Zjednoczone Królestwo nadal podlegało prawu Unii. Okres przejściowy skończył się w dniu 31 grudnia 2020 r. W związku z tym od dnia 1 stycznia 2021 r. przedsiębiorstwa i stowarzyszenia z siedzibą w Zjednoczonym Królestwie nie kwalifikują się już jako zainteresowane strony w tym postępowaniu. Podsumowując, ponieważ Zjednoczone Królestwo nie podlega już prawu Unii, ustalenia dotyczące subsydiowania i szkody są oparte na danych rynkowych dotyczących UE-27.

(87)

Przed przeprowadzeniem analizy domniemanego subsydiowania w postaci konkretnych subsydiów lub programów subsydiowania Komisja poddała ocenie plany, projekty i inne dokumenty rządowe, które miały znaczenie przy analizie badanych programów subsydiowania. Komisja stwierdziła, że wszystkie subsydia lub programy subsydiowania będące przedmiotem oceny są częścią wdrażania scentralizowanych planów rządu ChRL mających na celu wsparcie przemysłu ACF z powodów wymienionych poniżej.

(88)

Złożony system planowania, w ramach którego wytycza się priorytety i określa się cele dla organów rządowych na szczeblu centralnym i lokalnym, w dużej mierze wyznacza kierunek chińskiej gospodarki. Odpowiednie plany istnieją na wszystkich szczeblach administracji rządowej i obejmują wszystkie sektory gospodarki. Cele wyznaczone w instrumentach planowania mają wiążący charakter, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla. Ogólnie rzecz biorąc, system planowania w ChRL powoduje, że zasoby są przydzielane do sektorów uznanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (12).

(89)

Rząd ChRL uważa ACF za kluczowy produkt, jak wynika z dokumentów i wykazów dotyczących polityki publicznej. Taka kategoryzacja ma istotne znaczenie, ponieważ kwalifikuje dane sektory do objęcia ich różnymi szczególnymi strategiami politycznymi i środkami wsparcia mającymi na celu pobudzenie rozwoju w poszczególnych sektorach (13). ACF zaliczono ponadto w strategii Made in China 2025 do nowych materiałów (14) i uwzględniono w szeregu planów, dyrektyw oraz innych dokumentów, które są wydawane na szczeblu krajowym, regionalnym i gminnym oraz wzajemnie ze sobą powiązane. Przykłady takich kluczowych dokumentów programowych obejmują wymienione poniżej plany, projekty oraz inne dokumenty.

(90)

W „10. pięcioletnim planie rozwoju gospodarczego i społecznego (2001–2005)” wskazano, że przyspieszenie restrukturyzacji i reorganizacji przemysłu zostanie podjęte w celu rozwoju produktów przemysłowych, w tym sektora surowcowego, a w szczególności tlenku glinu (15).

(91)

W „11. narodowym pięcioletnim planie rozwoju gospodarczego i społecznego (2006–2010)” wzywa się do rozwoju sektora przetwórstwa aluminium i zwiększenia „poziomu kompleksowego wykorzystania zasobów przemysłowych aluminium” (16).

(92)

W „12. narodowym pięcioletnim planie rozwoju gospodarczego i społecznego (2011–2015)” wskazano, że restrukturyzacja kluczowych gałęzi przemysłu powinna obejmować nowe postępy w zakresie badań i rozwoju, zintegrowanego wykorzystania zasobów, oszczędności energii i redukcji emisji w sektorach hutniczym i materiałów budowlanych (17).

(93)

W 13. planie pięcioletnim na rzecz krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego ChRL („13. plan pięcioletni”) na lata 2016–2020 podkreślono strategiczną wizję rządu ChRL dotyczącą poprawy funkcjonowania i promocji kluczowych gałęzi przemysłu. W 13. planie pięcioletnim zwrócono uwagę, że rząd ChRL zamierza zintensyfikować rozwój strategicznych zaawansowanych technologii, i pokazano, w jaki sposób rząd ChRL faworyzuje kluczowe gałęzie przemysłu, które należy promować i ulepszać. Jako jedną z takich kluczowych gałęzi przemysłu, w odniesieniu do których należy udoskonalić system wspierania usług, w tym finansów, podatków, ubezpieczeń i platform inwestycyjnych (18), w planie tym wskazano przemysł metali nieżelaznych, którego częścią jest sektor folii aluminiowej.

(94)

W „Decyzji Rady Państwa w sprawie promulgacji przepisów przejściowych promujących dostosowanie struktury przemysłowej w celu ich wdrożenia (Guo Fa (2005) nr 40)” („decyzja nr 40”) wskazano, że „Katalog wytycznych dotyczących dostosowania struktury przemysłowej” stanowi ważną podstawę dla wytycznych inwestycyjnych i administracji rządowej w zakresie polityki dotyczącej między innymi finansów publicznych, podatków i kredytów. W decyzji nr 40 wskazano ponadto, że projekty w „promowanych sektorach przemysłu otrzymują wsparcie kredytowe zgodnie z zasadami kredytowania” (19).

(95)

W katalogu wytycznych dotyczących dostosowania struktury przemysłowej spośród promowanych sektorów przemysłu wskazano wyraźnie aluminium i rozwój technologii produkcji w tym obszarze (20). Potwierdzono to w katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu (wersja z 2019 r.), zgodnie z którym promuje się obróbkę walcowania aluminium, aluminiowanie próżniowe w zakresie pakowania oraz obróbkę stopów aluminium.

(96)

W planie rozwoju sektora metali nieżelaznych (2016–2020) opisano sektor metali nieżelaznych jako ważny fundament sektora produkcji i wsparcie dla „realizacji mocy wytwórczej”. Ponadto priorytetowo traktuje się rozwój sektora folii aluminiowej (21).

(97)

W dokumencie „Zawiadomienie o wytycznych w sprawie przyspieszenia dostosowania struktury przemysłu aluminiowego (2006)” wskazano, że „aluminium jest ważnym surowcem dla rozwoju gospodarki narodowej”. (22) W dokumencie tym wskazano ukierunkowane wsparcie finansowe dla sektora aluminium: „Zgodnie z krajową makro-kontrolą, polityką przemysłową i wymogami kredytowymi instytucje finansowe powinny prowadzić rozsądną alokację funduszy kredytowych. W przypadku przedsiębiorstw produkujących tlenek glinu i elektrolityczne aluminium, które spełniają wymogi krajowej polityki przemysłowej, warunki dostępu do rynku i zasady udzielania kredytów, wymagane jest dalsze udzielanie wsparcia kredytowego; przedsiębiorstwom niespełniającym warunków krajowej polityki przemysłowej i warunków dostępu do rynku, korzystających z niepostępowej technologii i wymienionym w pozycjach zakazanych lub wyeliminowanych nie udziela się żadnej formy wsparcia kredytowego” (23).

(98)

Chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów wydany przez Ministerstwo Nauki i Technologii, Ministerstwo Handlu Zagranicznego i Główny Urząd Ceł zawiera wykaz 1 900 zaawansowanych technologicznie produktów podzielonych na kategorie, które są przedmiotem preferencyjnej polityki eksportowej określonej przez rząd. Jedną z tych kategorii są „Nowe materiały” – obejmuje ona ACF (24).

(99)

Przemysł ACF – który jest sektorem przemysłu promowanym w ramach strategii „Made in China 2025” – kwalifikuje się do korzystania ze znacznego finansowania ze strony państwa. Utworzono szereg funduszy w celu wsparcia inicjatywy „Made in China 2025” (25), a tym samym przemysłu ACF (26).

(100)

Ponadto w planie działania „Made in China 2025” (27) wymieniono 10 sektorów strategicznych, które dla rządu ChRL stanowią kluczowe gałęzie przemysłu. Uwzględniono w nim sektor 9 „Nowe materiały” i określono cele, którymi są: „aktywny rozwój sektora specjalnych nowych materiałów do celów zarówno wojskowych, jak i cywilnych, przyspieszenie dwukierunkowego transferu i transformacji technologii oraz promowanie zintegrowanego wojskowego i cywilnego rozwoju przemysłu nowych materiałów, jak również przyspieszenie modernizacji sektora materiałów podstawowych” (28). ACF – jako element sektora nowych materiałów – wpisuje się w jego priorytety rozwojowe. Nowe materiały wykorzystują zatem wymienione w dokumencie mechanizmy wsparcia, w tym między innymi politykę wsparcia finansowego, politykę fiskalną i podatkową, nadzór i wsparcie Rady Państwa.

(101)

Przyjęte przez rząd ChRL podejście polegające na definiowaniu promowanych sektorów przemysłu i produktów w katalogach w celu przydzielenia odpowiednich środków w oparciu o ich znaczenie strategiczne lub polityczne określane przez rząd ChRL oraz na wdrażaniu i nadzorowaniu realizacji planów na każdym poziomie administracyjnym można ponadto zaobserwować, analizując „Katalog strategicznych oraz nowych produktów i usług” Krajowej Komisji Rozwoju i Reform („NDRC”) z 2016 r. (29) ACF uwzględniono w nim w kategorii „Nowe materiały”.

(102)

W rozdziale III decyzji nr 40 mowa o „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, który składa się z trzech rodzajów treści, a mianowicie treści dotyczących projektów promowanych, projektów ograniczonych i projektów zlikwidowanych. Zgodnie z art. XVII decyzji, jeżeli „projekt inwestycyjny należy do grupy projektów promowanych, jest on badany i zatwierdzany oraz rejestrowany zgodnie z odpowiednimi krajowymi przepisami dotyczącymi inwestycji; wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów; urządzenia samoobsługowe importowane w łącznej kwocie inwestycji, z wyjątkiem towarów uwzględnionych w katalogu niezwolnionych z cła towarów importowanych w ramach krajowych projektów inwestycyjnych (zmienionym w 2000 r.) wydanym przez Ministerstwo Finansów, mogą być zwolnione z należności celnych przywozowych i podatku od wartości dodanej związanego z przywozem, chyba że pojawią się nowe przepisy dotyczące niezwolnionych z cła projektów inwestycyjnych. Inne polityki sprzyjające w zakresie promowanych projektów przemysłowych wdraża się zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi”.

(103)

W związku z tym decyzja nr 40 wraz z „Katalogiem wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” przewiduje szczególne traktowanie niektórych projektów w ramach pewnych promowanych sektorów przemysłu.

(104)

Biorąc pod uwagę powyższe plany i programy, przemysł ACF jest zatem traktowany jako gałąź przemysłu o znaczeniu kluczowym/strategicznym, o której rozwój aktywnie zabiega rząd ChRL w ramach celu politycznego. Na podstawie dokumentów programowych wymienionych w niniejszej sekcji Komisja stwierdziła, że rząd ChRL interweniuje w przemysł ACF w celu wdrożenia powiązanych strategii politycznych i ingeruje w swobodne działanie mechanizmów rynkowych w sektorze ACF, w szczególności promując i wspierając ten sektor za pomocą różnych środków.

(105)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL twierdził, że dokumenty wymienione powyżej w niniejszej sekcji nie stanowią podstawy szczególnego wsparcia ani zachęty dla przemysłu ACF. Według rządu ChRL nie ma wystarczających dowodów na to, że przemysł ACF jest promowanym sektorem przemysłu, a dokumenty, które odnoszą się do metali nieżelaznych, przemysłu aluminiowego lub nowych materiałów, nie obejmują ACF.

(106)

Komisja nie zgodziła się z tym stwierdzeniem. Po pierwsze utrzymuje ona, że można w sposób uzasadniony przyjąć, iż opis produktów takich jak nowe materiały i metale nieżelazne oraz przemysłu aluminiowego obejmuje również folię aluminiową. Po drugie w niektórych z wymienionych powyżej dokumentów, takich jak plan rozwoju sektora metali nieżelaznych (2016–2020), o którym mowa w motywie 96, oraz chiński katalog zaawansowanych technologicznie produktów, o którym mowa w motywie 98, również wyraźnie wymieniono folię aluminiową jako taką. Po trzecie w ramach dochodzenia ustalono, że współpracujący producenci eksportujący korzystali z subsydiów, które są kwalifikowalne wyłącznie w odniesieniu do promowanych sektorów przemysłu, jak określono w decyzji nr 40 i szczegółowo przeanalizowano w odpowiednich sekcjach poniżej. W związku z powyższym Komisja odrzuciła argument rządu ChRL.

(107)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL przedstawił pewne ogólne uwagi dotyczące decyzji Komisji o zastosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do kredytów preferencyjnych, ubezpieczenia kredytów eksportowych i materiałów wsadowych.

(108)

Rząd ChRL twierdził, że wszystkie wnioski Komisji o przekazanie informacji, na które rząd ChRL nie mógł udzielić odpowiedzi, były nieuzasadnione, ponieważ we wnioskach tych zakładano istnienie uprawnień, których rząd ChRL nie posiadał.

(109)

Ponadto rząd ChRL twierdził, że Komisja nie dokonała właściwej oceny przedstawionych jej faktów i nie zapewniła odpowiedniego wyjaśnienia, dlaczego dostępny stan faktyczny w sposób uzasadniony zastąpił wszelkie brakujące niezbędne informacje.

(110)

Jak przedstawiono poniżej w motywie 118, Komisja była zdania, że rząd ChRL posiada uprawnienia do uzyskania żądanych informacji jako udziałowiec lub organ odpowiedzialny podmiotów, w odniesieniu do których Komisja zawnioskowała o przekazanie informacji. Komisja, w swoim zawiadomieniu skierowanym do rządu ChRL, powtórzonym w sekcjach 3.2.1–3.2.3 poniżej, przedstawiła powody, dla których musiała opierać się na dostępnym stanie faktycznym. Komisja uznała, że publicznie dostępne informacje będą w uzasadniony sposób stanowiły dane zastępcze informacji, które nie zostały przekazane przez rząd ChRL. W związku z powyższym Komisja odrzuciła argument rządu ChRL.

(111)

Ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy każdej instytucji finansowej, która udziela kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą.

(112)

Początkowo otrzymano jedynie odpowiedź banku EXIM i Sinosure. Rząd ChRL nie udzielił odpowiedzi na wezwanie Komisji o przekazanie kwestionariuszy wszystkim instytucjom finansowym, które udzielają kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą. W piśmie w sprawie uzupełnienia braków Komisja powtórzyła w związku z tym swoje wezwanie w odniesieniu do instytucji finansowych zmierzające do maksymalizacji możliwości zaangażowania ich w dochodzenie dzięki przekazaniu przez nie informacji niezbędnych do dokonania przez Komisję ustaleń dotyczących istnienia i zakresu domniemanego subsydiowania.

(113)

Po otrzymaniu pisma w sprawie uzupełnienia braków rząd ChRL wskazał, że nie posiada uprawnień, które pozwalałyby mu na żądanie informacji od banków komercyjnych. Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Po pierwsze, z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Poza tym rząd ChRL posiada również uprawnienia niezbędne do komunikowania się z instytucjami finansowymi, nawet jeżeli nie są one własnością państwa, ponieważ wszystkie podlegają jurysdykcji CBIRC.

(114)

Ostatecznie Komisja otrzymała informacje na temat struktury korporacyjnej, ładu korporacyjnego i struktury własności wyłącznie od banku EXIM, lecz nie otrzymała żadnych informacji od pozostałych instytucji finansowych, które udzielają kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą. Ponadto Komisja nie otrzymała żadnych weryfikowalnych informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw od jakiegokolwiek banku czy instytucji finansowej.

(115)

Ponieważ Komisja nie otrzymała żadnych informacji w odniesieniu do większości banków, które udzielają kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, uznaje ona, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia.

(116)

W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych.

(117)

W odpowiedzi rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu przepisów art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Twierdził, że rząd ChRL nie jest zobowiązany do przekazania żądanych informacji, że pytania należy kierować bezpośrednio do danych podmiotów, a nie do rządu ChRL występującego w charakterze inwestora bądź udziałowca oraz że żądane informacje nie stanowią niezbędnych informacji.

(118)

Komisja podziela pogląd, że odpowiedzi powinny pochodzić bezpośrednio od danych podmiotów. Ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się jednak do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy wszystkim właściwym instytucjom finansowym, czego rząd ChRL nie zrobił. Ponadto, jak wskazano w motywie 113 powyżej, Komisja podtrzymała swoje stanowisko, że rząd ChRL jako organ regulacyjny dysponuje uprawnieniami, aby żądać odpowiedzi na konkretne pytania od instytucji finansowych, które udzielają finansowania producentom eksportującym objętym próbą.

(119)

Komisja uznała też żądane informacje za istotne dla oceny kontroli, jaką sprawuje rząd ChRL nad funkcjonowaniem instytucji finansowych w odniesieniu do ich polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielają one kredytów przemysłowi ACF.

(120)

W związku tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko, że przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnym stanie faktycznym.

(121)

Ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie Sinosure specjalnego kwestionariusza.

(122)

Chociaż otrzymano odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, Sinosure nie przedstawiło żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej jego ładu korporacyjnego, np. statutu. Co więcej, ani rząd ChRL, ani Sinosure nie przekazały żadnych konkretnych informacji dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielanego przemysłowi ACF, poziomu składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności danej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(123)

W tych okolicznościach Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ocenie istnienia i zakresu domniemanych subsydiów przyznawanych za pośrednictwem ubezpieczenia kredytów eksportowych.

(124)

W odpowiedzi oraz po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL podtrzymał swoje stanowisko, że Sinosure nie udzielało subsydiów konkretnie na rzecz przemysłu ACF oraz że prowadzi ono stosowną działalność ubezpieczeniową, przestrzegając zasad rynkowych, i nie stosuje w jakimkolwiek stopniu preferencyjnego traktowania w odniesieniu do przemysłu ACF. Ponadto ubezpieczenie kredytów eksportowych nie zostało uwzględnione w skardze, dlatego też żądane informacje nie były konieczne lub kluczowe dla ustaleń Komisji.

(125)

Jak wspomniano w motywie 8 powyżej, podczas dochodzenia Komisja miała swobodę zbadania wszystkich informacji, które są istotne dla domniemanych subsydiów, i nie musi ograniczyć się do zbadania informacji zawartych w skardze. Komisja zauważa ponadto, że ogólnie w skardze i zawiadomieniu o wszczęciu uwzględniono programy związane z finansowaniem preferencyjnym i bezpośrednim przekazaniem środków finansowych, które obejmują również ubezpieczenia kredytów eksportowych. Komisja uznała również, że przekazane przez rząd ChRL informacje dotyczące Sinosure były niekompletne i nie pozwoliły Komisji na wyciągnięcie wniosków na temat zasadniczych części dochodzenia dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych, a w szczególności nie pozwalały na ustalenie, czy Sinosure jest organem publicznym oraz czy składki płacone przez przedsiębiorstwa objęte próbą były składkami rynkowymi. Argument został zatem odrzucony.

(126)

Komisja stwierdziła więc, że w przypadku swoich ustaleń dotyczących ubezpieczenia kredytów eksportowych była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach.

(127)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnego kwestionariusza dziesięciu największym producentom i dystrybutorom materiałów wsadowych wykorzystywanych do produkcji ACF, jak również wszystkim innym dostawcom przedmiotowych materiałów, którzy dostarczali materiały wsadowe do przedsiębiorstw objętych próbą. W odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu rząd ChRL stwierdził, że nie sprawuje nad dostawcami materiałów wsadowych kontroli umożliwiającej przekazanie informacji poufnych, o które zwrócono się w kwestionariuszu, oraz że koordynowanie tego procesu przy bardzo dużej liczbie dostawców materiałów wsadowych na potrzeby przedsiębiorstw objętych próbą byłoby nadmiernym obciążeniem dla rządu ChRL.

(128)

Rząd ChRL nie przedstawił wykazu nazw oraz struktury własności chińskich dostawców materiałów wsadowych objętych dochodzeniem, twierdząc, że są to informacje poufne. Co więcej, rząd ChRL nie przekazał szczegółowych informacji na temat większości cech chińskiego krajowego rynku materiałów wsadowych do produkcji ACF, w tym: udziału przedsiębiorstw państwowych w krajowej produkcji i konsumpcji, wielkości rynku krajowego, polityki cenowej państwa lub przedsiębiorstw państwowych, cen rzeczywistych materiałów wsadowych na rynku krajowym ani danych statystycznych.

(129)

Ponieważ Komisja nie otrzymała od rządu ChRL żadnych informacji dotyczących wszystkich elementów wymienionych powyżej, w tym na temat struktury rynku krajowego, cen, mechanizmów ustalania cen oraz udziału w przedsiębiorstwach uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia.

(130)

Komisja stwierdziła więc, że w przypadku swoich ustaleń dotyczących materiałów wsadowych była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnym stanie faktycznym.

(131)

Zgodnie z kwestionariuszem w sprawie subsydiów przedsiębiorstwa powiązane dostarczające materiały wsadowe i aktywa na potrzeby procesu produkcji stosowanego przez producentów eksportujących objętych próbą muszą udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w sekcjach A i E kwestionariusza. Przedsiębiorstwo Yongxin, powiązany dostawca materiałów wsadowych dla objętego próbą producenta eksportującego Xiamen Xiashun, początkowo nie udzieliło jednak takiej odpowiedzi. Przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun oświadczyło, że ze względu na charakter stosunków nie miał możliwości nakłonienia Yongxin do udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz że brak współpracy ze strony Yongxin nie powinien mieć żadnego wpływu na przedmiotowe dochodzenie.

(132)

Komisja zauważyła, że Xiamen Xiashun i Yongxin utworzyły spółkę joint venture o nazwie Yongshun, w związku z czym przedsiębiorstwa te były powiązane w rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (30). Ponadto spółka joint venture Yongshun była ważnym dostawcą surowców do produkcji ACF przez Xiamen Xiashun. W związku z tym powinna ona przedstawić odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym subsydiów, zgodnie z instrukcjami zawartymi w kwestionariuszu i w piśmie w sprawie uzupełnienia braków z dnia 19 lutego 2021 r.

(133)

Jeżeli chodzi o brak wpływu na dochodzenie, Komisja odnotowała szereg transakcji między przedsiębiorstwami Yongxin i Yongshun w związku z gruntami, surowcami i finansowaniem. Komisja uważa zatem, że ponieważ przedsiębiorstwo Yongxin nie udzieliło odpowiedzi, nie ma możliwości ustalenia pełnej skali subsydiów otrzymanych przez grupę.

(134)

W związku z tym w dniu 15 marca 2021 r. Komisja powiadomiła przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnego stanu faktycznego, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pośrednictwem przedsiębiorstwa Yongxin. W odpowiedzi na pismo Komisji przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun wystąpiło w dniu 23 marca 2021 r. z wnioskiem o przesłuchanie przed rzecznikiem praw stron. Rzecznik praw stron zasugerował, aby przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun podjęło dalsze starania wraz z Yongxin w celu dostarczenia żądanych informacji. W dniu 7 maja 2021 r. otrzymano odpowiedzi przedsiębiorstwa Yongxin na szczegółowe pytania Komisji, a otrzymane dane zostały zweryfikowane podczas zdalnej kontroli krzyżowej w dniu 2 czerwca 2021 r.

(135)

Zgodnie z kwestionariuszem dotyczącym subsydiów przedsiębiorstwa objęte próbą oraz ich przedsiębiorstwa powiązane wezwano do dostarczenia danych i dokumentacji uzupełniającej odnoszących się do zakupu praw do użytkowania gruntów, w tym świadectw użytkowania gruntów oraz umów kupna dotyczących pierwotnych transakcji z urzędem zarządzającym gruntami, określających warunki, na jakich otrzymano prawa użytkowania gruntów. Przedsiębiorstwa z grupy Nanshan nie dostarczyły jednak wymaganej dokumentacji, co uniemożliwiło Komisji sprawdzenie warunków praw do użytkowania gruntów, w tym ceny zakupu.

(136)

Niektóre przedsiębiorstwa w grupie Nanshan nie wypełniły ponadto wymaganych tabel dotyczących maszyn przywożonych i krajowych, a zatem nie dostarczyły wymaganych informacji dotyczących zakupu maszyn przywożonych i krajowych oraz związanych z tym zwolnień z VAT i obniżek w zakresie należności celnych przywozowych na korzystanie z przywożonego sprzętu i technologii.

(137)

Wreszcie, współpraca spółki dominującej z grupy Nanshan, czyli Nanshan Group Co., Ltd., była ograniczona pod względem (i) gotowości jej pracowników do udzielania odpowiedzi na pytania Komisji oraz (ii) dostarczonych dokumentów. Na przykład dokumentacja dotycząca zakupu gruntów, przyznania szeregu dotacji i pożyczek nie została w ogóle dostarczona lub była niekompletna. Ograniczenie to znacznie utrudniło dochodzenie, zwłaszcza że wiele przedsiębiorstw w ramach grupy Nanshan otrzymało prawa do użytkowania gruntów i środki finansowe za pośrednictwem Nanshan Group Co., Ltd.

(138)

W związku z tym pismem z dnia 3 września 2021 r. Komisja poinformowała grupę Nanshan, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnego stanu faktycznego zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do brakujących informacji, o których mowa w motywach 135–137.

(139)

W swoich uwagach do wspomnianego wyżej pisma dotyczącego art. 28 grupa Nanshan przedstawiła kilka argumentów, które opisano poniżej.

(140)

W odniesieniu do praw do użytkowania gruntów grupa Nanshan stwierdziła, że ponieważ pozostałe przedsiębiorstwa grupy zgłosiły swoje zakupy od Nanshan Group Co. Ltd., cena tych transakcji wewnątrz przedsiębiorstwa powinna zostać wykorzystana do określenia ceny zakupu praw do użytkowania gruntów nabytych przez Nanshan Group Co. Ltd. od stron trzecich. Stwierdziła również, że ceny transferów gruntów wewnątrz przedsiębiorstwa ustalono w oparciu o wartość gruntów przedstawioną w sprawozdaniu z wyceny gruntów sporządzonym przez niezależnego rzeczoznawcę. Grupa Nanshan stwierdziła również, że ewentualnie jako wskaźnik zastępczy do określenia ceny transakcji Nanshan Group Co. Ltd. można było wykorzystać inne transakcje użytkowania gruntów przez inne przedsiębiorstwa z grupy.

(141)

Jeżeli chodzi o wymagane informacje dotyczące zakupu maszyn przywożonych i krajowych oraz związanych z tym zwolnień z VAT i obniżek w zakresie należności celnych przywozowych na korzystanie z przywożonego sprzętu i technologii, grupa Nanshan utrzymywała, że dostarczyła rejestr środków trwałych dla większości przedsiębiorstw. Grupa stwierdziła ponadto, że program zwolnień z VAT zakończono już w 2009 r. i że wszelkie korzyści potencjalnie uzyskane w tym kontekście zostałyby w pełni zamortyzowane przed rozpoczęciem okresu objętego dochodzeniem.

(142)

W odniesieniu do ograniczonej współpracy ze strony Nanshan Group Co., Ltd. grupa Nanshan stwierdziła, że działała na miarę swoich możliwości, a brak współpracy wynikał z harmonogramu zdalnej kontroli krzyżowej i innych niesprzyjających warunków. Grupa Nanshan stwierdziła, że Komisja nie powinna odrzucać wszystkich informacji dostarczonych przez Nanshan Group Co., Ltd. i że Komisja powinna uzupełnić te dane o dane z porównywalnych transakcji dotyczących gruntów i pożyczek, przeprowadzonych przez to przedsiębiorstwo lub inne przedsiębiorstwa należące do grupy. Komisja nie zgodziła się z uwagami dotyczącymi praw do użytkowania gruntów. To cena pierwotnej transakcji z urzędem zarządzającym gruntami określa kwotę subsydiowania dla grupy, a nie przeniesienie gruntów wewnątrz przedsiębiorstwa, a wobec braku niezbędnej dokumentacji od przedsiębiorstwa, które było stroną pierwotnej transakcji zakupu, tj. Nanshan Group Co., Ltd., niemożliwe było określenie pełnego zakresu subsydiów otrzymanych przez grupę..

(143)

W odniesieniu do wymaganych informacji dotyczących zakupu maszyn przywożonych i krajowych oraz związanych z tym zwolnień z VAT i obniżek w zakresie należności celnych przywozowych, Komisja nie zgodziła się z uwagami przedstawionymi przez grupę Nanshan. Po pierwsze, mimo iż grupa Nanshan przedłożyła rejestr środków trwałych dla niektórych spółek należących do grupy, nie dostarczyła ona wyczerpujących danych na temat zwolnień z VAT i obniżek w zakresie należności celnych przywozowych, o które zwróciła się Komisja. Po drugie, Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa objęte próbą zostały w okresie objętym dochodzeniem zwolnione zarówno z VAT, jak i należności celnych przywozowych. Zwolnienia dotyczyły urządzeń zakupionych w poprzednich latach, w przypadku których uzyskana korzyść została zamortyzowana w cyklu życia urządzenia i częściowo przypisana do okresu objętego dochodzeniem. Komisja ustaliła zatem, że przedsiębiorstwa objęte próbą nadal korzystały ze świadczeń w ramach tego programu.

(144)

Ponadto twierdzenie, że inne transakcje dokonywane przez Nanshan Group Co., Ltd. lub inne przedsiębiorstwa należące do grupy Nanshan mogłyby być wykorzystane jako wskaźnik zastępczy dla transakcji dotyczących prawa do użytkowania gruntów lub sprzętu, w przypadku których nie dostarczono wystarczających danych, było bezpodstawne, ponieważ żadne z przedsiębiorstw należących do grupy nie dostarczyło kompletnych wymaganych informacji.

(145)

Na podstawie informacji zawartych w skardze, zawiadomieniu o wszczęciu postępowania i odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszach Komisji zbadano następujące subsydia udzielane przez rząd ChRL:

(146)

Z informacji przekazanych przez trzy objęte próbą grupy producentów eksportujących wynika, że finansowania udzieliło im 48 instytucji finansowych z siedzibą w Chinach. Spośród tych 48 instytucji finansowych 47 stanowiły instytucje będące własnością państwa. Pozostałe instytucje finansowe albo były przedsiębiorstwami prywatnymi, albo Komisja nie była w stanie ustalić, czy były przedsiębiorstwami państwowymi, czy prywatnymi. Specjalny kwestionariusz wypełnił jednak tylko jeden bank będący własnością państwa, mimo że Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariusza wszystkim instytucjom finansowym, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą.

(147)

Komisja sprawdziła, czy banki będące własnością państwa działały w charakterze organów publicznych w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W tym względzie w celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo będące własnością państwa jest organem publicznym, należy zastosować następujący test (31): „Istotną kwestią jest to, czy danemu podmiotowi powierzono wykonywanie funkcji rządowych, a nie sposób, w jaki zostało to osiągnięte. Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt przekazania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę. W związku z tym w naszej opinii dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, iż podmiot ten dysponuje władzą publiczną i sprawuje taką władzę w ramach wykonywania funkcji rządowych. Należy jednak podkreślić, że oprócz wyraźnego przekazania uprawnienia w ramach instrumentu prawnego mało prawdopodobne jest, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem w wąskim znaczeniu tego słowa wystarczyło do ustalenia koniecznego sprawowania władzy publicznej. Dlatego też przykładowo sam fakt, że rząd jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną”.

(148)

Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do banków będących własnością państwa. Komisja zbadała również, czy kontrolę sprawowano w znaczący sposób. W tym celu Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach ze względu na odmowę przekazania przez rząd ChRL i banki będące własnością państwa dowodów dotyczących procesu decyzyjnego, który doprowadził do udzielenia kredytów preferencyjnych.

(149)

Aby przeprowadzić taką analizę, Komisja zbadała w pierwszej kolejności informacje otrzymane od banku będącego własnością państwa, który udzielił odpowiedzi na pytania w specjalnym kwestionariuszu.

(150)

Tylko jeden bank będący własnością państwa, a mianowicie bank EXIM, dostarczył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(151)

Na podstawie informacji otrzymanych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisja stwierdziła, że rząd ChRL bezpośrednio albo pośrednio posiadał ponad 50 % udziałów w tej instytucji finansowej.

(152)

Jeżeli chodzi o formalne znamiona kontroli rządu nad współpracującym bankiem będącym własnością państwa, Komisja uznała bank za „kluczową instytucję finansową będącą własnością państwa”. W szczególności zawiadomienie pt. „Interim Regulations on the Board of Supervisors in Key State-owned Financial Institutions” (32) (regulamin przejściowy rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa) stanowi, że: „kluczowe instytucje finansowe, o których mowa w niniejszym regulaminie, oznaczają będące własnością państwa banki realizujące politykę rządu, banki komercyjne, przedsiębiorstwa zarządzające aktywami finansowymi, przedsiębiorstwa zajmujące się papierami wartościowymi, zakłady ubezpieczeń itp. (zwane dalej instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa), których rady nadzorcze powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej”.

(153)

Rada nadzorcza kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa jest powoływana zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa”. Na podstawie art. 3 i 5 tego regulaminu przejściowego Komisja ustaliła, że członkowie rady nadzorczej są powoływani przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, przed którą ponoszą odpowiedzialność, co potwierdza sprawowanie kontroli instytucjonalnej nad działalnością prowadzoną przez współpracujące banki będące własnością państwa.

(154)

Poza ustaleniem istnienia tych powszechnych znamion kontroli rządu Komisja poczyniła następujące ustalenia w odniesieniu do banku EXIM: Bank EXIM został utworzony i prowadzi działalność na podstawie dokumentu „Zawiadomienie o utworzeniu Export-Import Bank of China” wydanego przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej oraz na podstawie statutu banku EXIM. Zgodnie ze statutem banku EXIM jego kadrę kierowniczą powołuje bezpośrednio państwo. Radę nadzorczą powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” oraz innymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi; rada nadzorcza podlega Radzie Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(155)

W statucie zaznaczono również, że komitet partii w ramach banku EXIM odgrywa przewodnią i kluczową rolę polityczną w dążeniu do tego, aby strategie polityczne i istotne działania partii i państwa były wdrażane przez bank EXIM. Kierownictwo partii jest zaangażowane we wszystkie aspekty ładu korporacyjnego.

(156)

W statucie stwierdzono również, że bank EXIM jest zaangażowany we wspieranie rozwoju handlu zagranicznego i współpracy gospodarczej, inwestycji transgranicznych, inicjatywy Pasa i Szlaku oraz międzynarodowej współpracy w zakresie mocy produkcyjnych i produkcji wyposażenia. Zakres jego działalności gospodarczej obejmuje udzielanie krótko-, średnio- i długoterminowych kredytów zatwierdzonych przez państwo i zgodnych ze strategiami politycznymi państwa w zakresie handlu zagranicznego i otwarcia na pozyskanie nowych rynków (ang. going out), takich jak kredyty eksportowe, kredyty importowe, kredyty na obsługę zagranicznych zleceń w zakresie inżynierii, kredyty na inwestycje zagraniczne, kredyty chińskiego rządu na pomoc zagraniczną oraz kredyty eksportowe dla nabywców.

(157)

Ponadto w swoim sprawozdaniu rocznym za rok 2019 bank EXIM stwierdził, że w pełni wdrożył wszystkie główne strategie polityczne i decyzje podjęte przez Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin oraz Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(158)

Komisja stwierdziła również, że instytucje finansowe będące własnością państwa, w tym bank EXIM, zmieniły w 2017 r. swoje statuty, aby zwiększyć rolę Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) na najwyższym szczeblu decyzyjnym tych banków (33).

(159)

Nowe statuty stanowią, że:

(160)

Dowody te wskazują na to, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem tych instytucji.

(161)

Komisja zwróciła się również o informacje w kwestii, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem banku EXIM w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielał on kredytów przemysłowi ACF. W tym względzie wzięto pod uwagę następujące dokumenty regulacyjne:

(162)

Podczas przeglądu tych dokumentów regulacyjnych Komisja stwierdziła, z następujących powodów, że instytucje finansowe w ChRL funkcjonują w ogólnym otoczeniu prawnym, które wymaga od nich, by podczas podejmowania uchwał w kwestiach finansowych dostosowywały się one do celów polityki przemysłowej rządu ChRL.

(163)

Publiczny mandat polityczny banku EXIM ustanowiono w obwieszczeniu o utworzeniu EXIM oraz w jego statucie.

(164)

Na poziomie ogólnym art. 34 ustawy bankowej, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych prowadzących działalność w Chinach, stanowi, że „banki komercyjne prowadzą swoją działalność kredytową stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z polityką przemysłową państwa”. Chociaż art. 4 ustawy bankowej stanowi, że „zgodnie z prawem w działalność gospodarczą banków komercyjnych nie ingerują żadne jednostki ani osoby fizyczne. Banki komercyjne samodzielnie ponoszą odpowiedzialność cywilną całością majątku, jaki posiadają jako osoby prawne”, dochodzenie wykazało, że art. 4 ustawy bankowej jest stosowany z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa.

(165)

Dodatkowo art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów stanowi, że: „zgodnie z polityką państwa odpowiednie departamenty mogą subsydiować oprocentowanie pożyczek w celu promowania rozwoju określonych sektorów oraz promowania rozwoju gospodarczego pewnych obszarów”.

(166)

Podobnie w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego w szczególności na rzecz projektów „promowanych”. Jak już wyjaśniono w sekcji 3.1 i bardziej szczegółowo w motywie 94, projekty przemysłu ACF należą do kategorii projektów „promowanych”. Decyzja nr 40 potwierdza zatem wcześniejsze ustalenia w odniesieniu do ustawy bankowej, że banki sprawują władzę publiczną w postaci udzielania kredytów preferencyjnych.

(167)

Komisja stwierdziła również, że CBIRC ma daleko idące uprawnienia do zatwierdzania wszystkich aspektów dotyczących zarządzania wszystkimi instytucjami finansowymi mającymi siedzibę w ChRL (w tym instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną i własnością zagraniczną), takie jak (36):

(168)

Ustawa bankowa jest prawnie wiążąca. Obowiązkowy charakter planów pięcioletnich i decyzji nr 40 został określony powyżej w sekcji 3.1. Obowiązkowy charakter dokumentów regulacyjnych CBIRC wynika z jej uprawnień jako bankowego organu regulacyjnego. O obowiązkowym charakterze pozostałych dokumentów świadczą zawarte w nich klauzule dotyczące nadzoru i oceny.

(169)

W decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów promowanych”. Na tej podstawie banki otrzymały instrukcje udzielania wsparcia kredytowego na rzecz przemysłu ACF.

(170)

Ponadto także decyzje dotyczące prywatnej bankowości komercyjnej muszą być nadzorowane przez KPCh i pozostawać w zgodzie z polityką krajową. Faktycznie jednym z trzech nadrzędnych celów państwa w odniesieniu do zarządzania bankowością jest obecnie wzmocnienie przywództwa Partii w sektorze bankowym i sektorze ubezpieczeń, w tym w odniesieniu do kwestii operacyjnych i dotyczących zarządzania w przedsiębiorstwach. W tym względzie w trzyletnim planie działania CBIRC na lata 2020–2022 zaleca się, aby „dalej postępować zgodnie z przesłaniem ujętym w przemówieniu programowym Sekretarza Generalnego Xi Jinpinga na temat przyspieszenia reformy ładu korporacyjnego sektora finansowego”. Ponadto sekcja II planu jest ukierunkowana na promowanie organicznej integracji przywództwa Partii w ramach ładu korporacyjnego: „Sprawimy, że włączenie przywództwa Partii do ładu korporacyjnego stanie się bardziej systematyczne, znormalizowane i oparte na procedurach […] Komitet Partii musi omówić główne kwestie operacyjne i kwestie dotyczące zarządzania zanim zarząd lub kadra kierownicza wyższego szczebla podejmie decyzję”.

(171)

Co więcej, rząd ChRL określił ostatnio, że również akcjonariusze instytucji finansowych muszą ułatwić rządowi ChRL sprawowanie kontroli poprzez ramy ładu korporacyjnego instytucji w następujący sposób: „wielcy akcjonariusze banków i instytucji ubezpieczeniowych wspierają banki oraz instytucje ubezpieczeniowe w ustanowieniu niezależnej i solidnej struktury ładu korporacyjnego ze skutecznymi mechanizmami kontroli i równowagi, a także zachęcają instytucje ubezpieczeniowe do zapewnienia organicznej integracji przywództwa Partii i ładu korporacyjnego i wspierają je w tym zakresie” (37).

(172)

Ponadto w kryteriach CBIRC dotyczących oceny wyników banków komercyjnych obecnie w szczególności uwzględnia się to, w jaki sposób instytucje finansowe „służą krajowym celom rozwoju i gospodarki realnej”, a w szczególności, w jaki sposób „obsługują strategiczne i nowo powstające gałęzie przemysłu” (38).

(173)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze we współpracującym banku będącym własnością państwa, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. Rząd ChRL uciekał się zatem do tych ram normatywnych, aby sprawować znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu ACF.

(174)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych kredytów udzielonych producentom eksportującym objętym próbą. W swojej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu współpracujący bank będący własnością państwa wyjaśnił, że – udzielając przedmiotowych kredytów – stosuje skomplikowaną politykę i modele oceny ryzyka kredytowego (system ratingowy). Bank EXIM ponadto wyjaśnił, że nie ma różnicy pod względem polityki w zależności od sektora, w którym kredytobiorca prowadzi działalność, sytuacji kredytowej i stanu kapitału itp.; takie czynniki mają jednak wpływ na ocenę ratingu kredytowego i koszt ryzyka kredytobiorcy. Bank może się jednak odnosić do odpowiednich planów i polityk w zakresie udzielania kredytów; w przypadku ustalania indywidualnych projektów w odniesieniu do kredytów stosuje on jednak ocenę opartą na zasadach rynkowych.

(175)

Współpracujący bank będący własnością państwa odmówił jednak przedstawienia konkretnych przykładów swojej oceny ryzyka kredytowego dotyczących przedsiębiorstw objętych próbą, podając jako uzasadnienie fakt, że wymagane informacje mają charakter wewnętrzny i zawierają poufne informacje handlowe, które nie mogą być ujawniane mimo że Komisja otrzymała od przedsiębiorstw objętych próbą pisemne zgody, w których zrzekły się one swoich praw w zakresie poufności.

(176)

Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie ocen zdolności kredytowej Komisja przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 161–169 w połączeniu z zachowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do kredytów udzielonych przedsiębiorstwom objętym próbą. Dochodzenie wykazało, że zachowanie to było sprzeczne z oficjalnym stanowiskiem banku, ponieważ w praktyce bank nie działał w sposób uwzględniający dokładną ocenę ryzyka opartą na zasadach rynkowych.

(177)

W trakcie dochodzenia Komisja ustaliła, że trzem grupom objętych próbą producentów eksportujących udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin („LBCh”) lub oprocentowaniu zbliżonym do poziomu tych referencyjnych stóp procentowych oraz oprocentowaniu niższym od podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez National Interbank Funding Center (krajowe centrum finansowania międzybankowego) („NIFC”), która została wprowadzona w dniu 20 sierpnia 2019 r. (39), lub oprocentowaniu zbliżonym do poziomu tej podstawowej stopy procentowej niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. Kredytów udzielono zatem poniżej rynkowych stóp procentowych w porównaniu ze stopami odpowiadającymi profilowi ryzyka producentów eksportujących objętych próbą.

(178)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka dotyczących przemysłu ACF.

(179)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała, że współpracujący bank będący własnością państwa, a mianowicie bank EXIM, jest organem publicznym ani że rząd ChRL sprawuje nad nim znaczną kontrolę. Rząd ChRL stwierdził, że powiązania formalne nie są wystarczające, aby wykazać sprawowanie przez rząd znacznej kontroli oraz posiadanie statusu organu publicznego. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja nie wykazała braku niezależności kierownictwa banku EXIM, argumentując, że rząd ChRL sprawuje kontrolę nad bankiem EXIM jedynie w zakresie nadzoru nad obsadzaniem najważniejszych stanowisk kierowniczych tego banku i powoływaniem członków jego zarządu. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że Komisja w nadmiernym stopniu oparła się na art. 34 chińskiej ustawy bankowej, który uważa jedynie za dokument przewodni, który nie jest wystarczająco szczegółowy, aby określić, że EXIM lub inne instytucje finansowe będą miały uprawnienia organu publicznego.

(180)

Rząd ChRL twierdził ponadto, że nie sprawował znacznej kontroli nad bankiem EXIM ani nie uzyskał nad nim władzy publicznej. Rząd ChRL stwierdził, że chociaż art. 34 chińskiego prawa bankowego zawiera wymóg, aby banki komercyjne działały „zgodnie z wytycznymi polityki przemysłowej” rządu ChRL, przepis ten należy uznać za zasadę przewodnią dla chińskich banków. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że również art. 15 zasad ogólnych dotyczących pożyczek oraz decyzja nr 40 nie są obowiązkowe, lecz mają jedynie charakter wytycznych. Ponadto rząd ChRL nie zgodził się ze stwierdzeniem, że bank EXIM „udzielił kredytów na poziomie niższym lub zbliżonym do odpowiednich stóp referencyjnych” i stwierdził, że Komisja nie przedstawiła danych na poparcie tego stwierdzenia.

(181)

Komisja nie zgodziła się z zarzutami rządu ChRL. Komisja nie opierała się wyłącznie na „formalnych powiązaniach” w celu zakwalifikowania współpracującego banku EXIM będącego własnością państwa jako organu publicznego, ale wykazała również, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad bankiem z powodów wymienionych poniżej.

(182)

Jak wyjaśniono w motywie 168, Komisja uznała, iż chińska ustawa bankowa i decyzja nr 40 są obowiązkowe. Ponadto ustalenia przedmiotowego dochodzenia (oraz ustalenia poczynione przez Komisję w poprzednich dochodzeniach dotyczących tego samego programu subsydiowania) nie potwierdzają twierdzenia, że banki nie uwzględniają polityki i planów rządu przy podejmowaniu decyzji kredytowych. Na przykład Komisja stwierdziła, że producenci eksportujący korzystają z kredytów preferencyjnych o stopach procentowych niższych od rynkowych.

(183)

W toku dochodzenia wykazano, że art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów był faktycznie stosowany w praktyce oraz że art. 4, 5 i 41 ustawy bankowej miały zastosowanie z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa. W rzeczywistości, podczas gdy art. 4 i 5 ustawy bankowej są częścią rozdziału I, który zawiera przepisy ogólne, art. 34 jest częścią rozdziału IV, który ustanawia podstawowe przepisy dotyczące kredytów. Brzmienie art. 34 – „banki komercyjne prowadzą działalność kredytową, kierując się potrzebami gospodarki krajowej i rozwoju społecznego oraz zgodnie z kierunkiem polityki przemysłowej państwa” – świadczy o tym, że przepis ten nie ma charakteru wytycznych, lecz ma raczej charakter obligatoryjny i stanowi wyraźną instrukcję dla banków, aby przy prowadzeniu działalności kredytowej uwzględniały politykę przemysłową państwa. Komisja zauważyła również, że w decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów promowanych”. Chociaż art. 17 tej samej decyzji wymaga również od banków przestrzegania zasad kredytowania, Komisja nie mogła ustalić podczas dochodzenia, czy zasady tej przestrzegano w praktyce. Przeciwnie kredytów udzielano producentom eksportującym niezależnie od ich sytuacji finansowej i zdolności kredytowej.

(184)

Ponadto, jeśli chodzi w szczególności o bank EXIM, kwestią bezsporną jest, że jest to bank, który – jak sam przyznaje – bezpośrednio realizuje politykę rządu. Jak wyjaśniono na stronie internetowej banku (40), EXIM jest finansowanym przez państwo i będącym własnością państwa bankiem realizującym politykę rządu, działającym bezpośrednio pod kierownictwem Rady Państwa, którego celem jest wspieranie m.in. chińskiego handlu zagranicznego oraz wdrażanie strategii polegającej na dążeniu do globalnego rozwoju. W skład zarządu (41), rady nadzorczej (42) i kadry zarządzającej najwyższego szczebla (43) banku EXIM wchodzą członkowie zajmujący wysokie stanowiska w KPCh lub reprezentujący ministerstwa.

(185)

Na tej podstawie Komisja podtrzymuje swoje stanowisko, że rząd ChRL uciekał się zatem do ram normatywnych, aby sprawować znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu ACF, jak przedstawiono w motywie 173. Przykładem tego jest motyw 170, w którym wyraźnie wskazano, że rząd ChRL interweniuje we wszystkie najważniejsze decyzje podejmowane przez kierownictwo banku. Pokazuje to, że ramy normatywne nie pozostawiały kierownictwu i organom nadzorczym banku żadnego marginesu swobody co do tego, czy stosować te ramy w odniesieniu do producentów eksportujących objętych próbą, czy też nie, stawiając tym samym kierownictwo banku w sytuacji zależności.

(186)

Ponadto, jak wskazano w motywie 177, w toku dochodzenia Komisja ustaliła, że trzem grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin („LBCh”) lub zbliżonym do poziomu tych referencyjnych stóp procentowych oraz o oprocentowaniu niższym od podstawowej stopy procentowej lub zbliżonym do poziomu tej podstawowej stopy procentowej, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. Dlatego też, biorąc pod uwagę profil ryzyka producentów eksportujących objętych próbą opisany w sekcji 3.4.2.3 poniżej oraz fakt, że zgodnie z analizą ryzyka przeprowadzoną przez Komisję producenci eksportujący powinni byli otrzymać niższy rating kredytowy i w związku z tym powinni byli płacić stopy procentowe znacznie wyższe od stopy wolnej od ryzyka, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe pożyczki zostały udzielone poniżej stóp rynkowych. Ze względu na poufny charakter tych danych, szczegółowe informacje dotyczące tych kredytów mogą zostać ujawnione wyłącznie odpowiednim producentom eksportującym.

(187)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka dotyczących przemysłu ACF.

(188)

Komisja ustaliła, że współpracujący bank będący własnością państwa wdrożył określone powyżej ramy prawne w ramach wykonywania funkcji rządowych w odniesieniu do sektora ACF. Instytucja ta działała zatem w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO.

(189)

Jak określono w motywie 146 powyżej, żadna z pozostałych instytucji finansowych będących własnością państwa, które udzieliły kredytów na rzecz przedsiębiorstw objętych próbą, nie udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu. Rząd ChRL udzielił pewnych informacji na temat własności szeregu banków, lecz nie na temat ich struktury zarządzania, oceny ryzyka lub przykładów dotyczących konkretnych kredytów udzielonych przemysłowi ACF.

(190)

W związku z tym, zgodnie z wnioskami przedstawionymi w sekcji 3.2.1, Komisja zdecydowała się wykorzystać dostępny stan faktyczny w celu określenia, czy wspomniane instytucje finansowe będące własnością państwa można zaliczyć do organów publicznych.

(191)

We wcześniejszych dochodzeniach (44) Komisja ustaliła, że następujące banki, które udzieliły kredytów grupom producentów eksportujących objętych próbą w przedmiotowym dochodzeniu, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa: Agricultural Bank of China, Bank of Beijing, Bank of China, Bank of Communications, Bank of Jiangsu, Bank of Kunlun, Bank of Nanjing, Bank of Ningbo, Bank of Qingdao, Bank of Shanghai, Bank of Tianjin, Bank of Yantai, CCB, China Bohai Bank, China CITIC Bank, China Construction Bank, China Development Bank, China Everbright Bank, China Guangfa Bank, China Industrial Bank, China Industrial International Trust Limited, China Merchants Bank, China Merchants Bank Financial Leasing Co., Ltd., China Minsheng Bank, Chongqing Rural Commercial Bank, Daye Trust Co., Ltd., Dongying Bank, EverGrowing Bank, Fudian Bank, Guangdong Development Bank, Guosen Securities Co., Hang Fung Bank, Ltd., Hangzhou Bank, Hankou Bank, Hengfeng Bank Co., Ltd., Huaxia Bank, Hubei Bank, Industrial and Commercial Bank of China (ICBC), Minsheng Securities Co.,Ltd., Postal Savings Bank, Qilu Bank, Shanghai Pudong Development Bank, Shanghai Rural Commercial Bank, Shenyang Rural Commercial Bank, Sinotruk Finance Co. Ltd. i Zheshang Bank. Komisja podtrzymała ten sam wniosek w obecnym dochodzeniu, ponieważ nie przedstawiono żadnych informacji wskazujących inaczej.

(192)

Korzystając z ogólnodostępnych informacji, takich jak strony internetowe instytucji finansowych, roczne sprawozdania, informacje dostępne w katalogach banku lub w internecie, Komisja ustaliła, że następujące instytucje finansowe, które udzieliły kredytów trzem objętym próbą grupom producentów eksportujących, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa:

(193)

Komisja stwierdziła ponadto – ze względu na brak konkretnych informacji od instytucji finansowych wskazujących inaczej – że ustalenie własności i kontroli rządu ChRL opierało się na formalnych znamionach z tych samych powodów, co powody opisane powyżej w sekcji 3.4.1.3. W szczególności na podstawie najlepszego dostępnych faktów wydaje się, że menedżerowie i osoby nadzorujące w niewspółpracujących instytucjach finansowych będących własnością państwa są powoływani przez rząd ChRL i odpowiadają przed nim w ten sam sposób, jak w przypadku współpracującego banku będących własnością państwa.

(194)

Jeżeli chodzi o sprawowanie znacznej kontroli, Komisja uznała, że ustalenia dotyczące współpracującej instytucji finansowej będącej własnością państwa można uznać za reprezentatywne również w odniesieniu do niewspółpracujących instytucji finansowych będących własnością państwa. Ramy normatywne przeanalizowane w sekcji 3.4.1.3 powyżej mają do nich zastosowanie w identyczny sposób. Z powodu braku jakichkolwiek przesłanek prowadzących do przeciwnych wniosków, w oparciu o dostępny stan faktyczny można przyjąć, że brakuje konkretnych dowodów na to, że przeprowadzano oceny zdolności kredytowej, podobnie jak w przypadku współpracującego banku będącego własnością państwa.

(195)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że argumenty Komisji są niewystarczające, uznając, że wszystkie instytucje finansowe będące własnością państwa również stanowią organy publiczne. Rząd ChRL twierdził, że Komisja oparła się na poprzednich postępowaniach antysubsydyjnych i swoich własnych wnioskach w odniesieniu do instytucji finansowych będących własnością państwa i nie przeprowadziła analizy poszczególnych przypadków z uwzględnieniem zwłaszcza szczególnych okoliczności każdej sprawy i w odniesieniu do każdej z instytucji finansowych. Rząd ChRL twierdził ponadto, że Komisja nie przedstawiła wystarczających dowodów, aby stwierdzić istnienie znacznej kontroli nad instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa, i polegała wyłącznie na formalnych powiązaniach stanowiących o własności i kontroli.

(196)

W tym względzie Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony banków będących własnością państwa innych niż EXIM Komisja musiała opierać się na dostępnym stanie faktycznym. Jak już wspomniano w kwestionariuszach, a także wobec braku jakichkolwiek nowych informacji przekazanych przez rząd ChRL, Komisja stwierdziła, że informacje z poprzednich dochodzeń, w połączeniu z formalnym znamionami kontroli oraz dodatkowymi ustaleniami z samego dochodzenia dotyczącymi banku EXIM i faktycznego postępowania banków wobec producentów eksportujących, stanowią najlepszy dostępny stan faktyczny w tej sprawie. W każdym razie ramy normatywne przeanalizowane w sekcji 3.4.1.3 powyżej mają zastosowanie do wszystkich banków w identyczny sposób. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił żadnych dowodów ani argumentów obalających ustalenia Komisji dotyczące faktu, że pozostałe banki będące własnością państwa, które udzielały kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje stanowisko.

(197)

W związku z powyższymi ustaleniami Komisja ustaliła, że wszystkie chińskie instytucje finansowe będące własnością państwa, które udzieliły finansowania trzem grupom współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(198)

Co więcej, Komisja ustaliła wstępnie, że nawet gdyby instytucje finansowe będące własnością państwa nie zostały uznane za organy publiczne, uznano by – z tych samych powodów, co te określone w sekcji 3.5.1.2 poniżej – że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań rządu, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W każdym przypadku zachowanie tych instytucji zostanie zatem przypisane rządowi ChRL.

(199)

Overseas-Chinese Banking Corporation, Limited uznano za prywatne przedsiębiorstwo w oparciu o ustalenia w ramach wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych (45), uzupełnione publicznie dostępnymi informacjami. Komisja sprawdziła, czy rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tej instytucji finansowej zadanie polegające na udzieleniu subsydiów na rzecz sektora ACF w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(200)

Zdaniem Organu Apelacyjnego „powierzenie” ma miejsce, gdy rząd nakłada odpowiedzialność na organ prywatny, a „wyznaczenie” odnosi się do sytuacji, w których rząd sprawuje władzę nad organem prywatnym (46). W obu przypadkach władza publiczna wykorzystuje podmiot prywatny jako pełnomocnika przekazującego wkład finansowy i „w większości przypadków można spodziewać się, że powierzanie lub wyznaczanie odnoszące się do podmiotu prywatnego wiąże się z pewną formą groźby lub nakłaniania” (47). Jednocześnie postanowienia art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (iv) nie zezwalają członkom na wprowadzanie środków wyrównawczych względem produktów, „w przypadku gdy rząd wykonuje jedynie swoje funkcje regulacyjne” (48) lub gdy interwencje rządowe „niekoniecznie mogą przynieść konkretny wynik z prostego powodu związanego z okolicznościami faktycznymi i dokonywaniem wolnego wyboru przez podmioty na danym rynku” (49). Powierzenie lub wyznaczanie oznacza raczej „bardziej aktywną rolę rządu niż zwykłe działania zachęcające” (50).

(201)

Komisja zauważyła, że ramy normatywne dotyczące przemysłu stalowego, o których mowa w motywach 161–168, mają zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL, w tym do instytucji finansowych będących własnością prywatną. Na przykład ustawa bankowa i poszczególne zarządzenia CBIRC odnoszą się do wszystkich banków finansowanych ze środków chińskich i z kapitałem zagranicznym zarządzanych przez CBIRC.

(202)

Ponadto większość umów kredytowych z prywatnymi instytucjami finansowymi sporządzono na podobnych warunkach jak umowy z bankami będącymi własnością państwa, a oprocentowanie kredytów udzielanych przez prywatne instytucje finansowe było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez instytucje finansowe będące własnością państwa.

(203)

Wobec braku rozbieżności między informacjami otrzymanymi od prywatnych instytucji finansowych Komisja stwierdziła, że – w odniesieniu do przemysłu ACF – państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach pod nadzorem CBIRC (w tym prywatnym instytucjom finansowym) zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom z przemysłu ACF po stawkach preferencyjnych.

(204)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała powierzenia zadań lub wyznaczenia przez rząd ChRL, a w szczególności związku między rządem a konkretnym postępowaniem wszystkich instytucji finansowych. Rząd ChRL twierdzi, że wykonywanie jego ogólnych uprawnień regulacyjnych poprzez zwykłe wskazówki lub działania zachęcające nie jest wystarczające do wykazania powierzenia i wyznaczenia. Ponadto rząd ChRL twierdził, że Komisja nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenia takiej analizy w odniesieniu do każdego podmiotu.

(205)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Ponieważ ramy normatywne wyjaśnione w motywach 161–173, mające zastosowanie do wszystkich banków w Chinach, zarówno publicznych, jak i prywatnych, są prawnie wiążące, co zostało potwierdzone w motywach 182 i 183, nie stanowią one jedynie zachęty lub wskazówki ze strony rządu. Komisja ustaliła już w motywie 169 powyżej, że w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, mimo że w art. 17 tej samej decyzji wymaga się również od banku przestrzegania zasad udzielania kredytów. Ponadto Komisja ustaliła w motywie 185, że rząd ChRL opierał się na tych ramach normatywnych, aby sprawować znaczną kontrolę nad instytucjami finansowymi, nie pozostawiając im żadnego marginesu swobody co do tego, czy mają je wdrożyć czy nie. Istnieje zatem wyraźny związek między rządem ChRL a konkretnym postępowaniem banków prywatnych, co świadczy o powierzaniu i wyznaczaniu zadań przez rząd ChRL.

(206)

Ponadto Komisja przypomniała, że wobec braku współpracy ze strony banków prywatnych musiała opierać się na dostępnym stanie faktycznym. Ponieważ tylko jeden bank będący własnością państwa współpracował częściowo, Komisja wykorzystała informacje dostępne dla tego banku, w odniesieniu do którego udowodniono, że jest organem publicznym, i porównała te informacje z warunkami kredytowania oferowanymi przez niewspółpracujące banki prywatne. Co więcej, zdalne kontrole krzyżowe w przedsiębiorstwach objętych próbą nie ujawniły żadnych istotnych różnic pomiędzy warunkami kredytowymi lub oprocentowaniem kredytów udzielanych przez prywatne instytucje finansowe a warunkami i oprocentowaniem kredytów udzielanych przez instytucje finansowe będące własnością państwa. Fakt, że stopy procentowe pokrywały się, świadczy o tym, że banki prywatne również udzielały kredytów poniżej warunków rynkowych zgodnie z wspomnianymi wyżej ramami normatywnymi. W związku z tym argument rządu ChRL, że Komisja nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenia takiej analizy w odniesieniu do każdego podmiotu, jest bezpodstawny.

(207)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Nanshan argumentowała również, że skoro instytucje finansowe różnicowały stopy, warunki i rodzaje produktów w zależności od przedsiębiorstwa, któremu udzielały finansowania, wskazuje to, że państwo nie powierzyło im ani nie wyznaczyło zadań polegających na oferowaniu szczególnych lub preferencyjnych warunków kredytowania, lecz raczej świadczy o tym, że zapewniają finansowanie na warunkach rynkowych i z uwzględnieniem sytuacji finansowej klienta.

(208)

Fakt, że przedsiębiorstwa objęte próbą korzystały w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów, różniących się pod względem oprocentowania i innych warunków, niekoniecznie oznacza, że pożyczki te były udzielane na warunkach rynkowych. Rzeczywiście, jak już wspomniano w motywie 177, w toku dochodzenia Komisja ustaliła, że trzem grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od referencyjnych stóp procentowych Ludowego Banku Chin („LBCh”) lub oprocentowaniu zbliżonym do poziomu tych referencyjnych stóp procentowych oraz oprocentowaniu niższym od podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez National Interbank Funding Center (krajowe centrum finansowania międzybankowego) („NIFC”), która została wprowadzona w dniu 20 sierpnia 2019 r. (51), lub oprocentowaniu zbliżonym do poziomu tej podstawowej stopy procentowej niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. W związku z tym udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od stóp rynkowych, a twierdzenie to zostaje odrzucone.

(209)

W rezultacie Komisja potwierdziła swój wniosek, że – w odniesieniu do przemysłu ACF – państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach, w tym prywatnym instytucjom finansowym, zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów podmiotom z przemysłu ACF po stawkach preferencyjnych.

(210)

Już w trakcie wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych Komisja ustaliła na podstawie badania opublikowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (52), wskazującego na rozbieżności pomiędzy międzynarodowymi a chińskimi ratingami kredytowymi, oraz na podstawie ustaleń wynikających z dochodzenia dotyczącego przedsiębiorstw objętych próbą, że krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom są niewiarygodne. Jak podaje MFW, ponad 90 % chińskich obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating od AA do AAA. Nie jest to porównywalne z innymi rynkami, takimi jak rynek unijny lub amerykański. Na rynku amerykańskim na przykład takimi doskonałymi ratingami może się pochwalić mniej niż 2 % przedsiębiorstw. Oceny chińskich agencji ratingowych są zatem mocno przesunięte w kierunku wysokich wyników na skali ratingowej. Agencje te stosują skale ratingowe o dużej rozpiętości i uwzględniają zazwyczaj obligacje o znacznie różnym ryzyku kredytowym w jednej szerokiej kategorii ratingowej (53). Według danych za 2021 r. podanych przez Bloomberg dotyczących chińskiego rynku obligacji (54) rynek obligacji zdominowało pięć chińskich lokalnych agencji ratingowych: China Chengxin, Dagong, Lianhe, Shanghai Brilliance oraz Golden credit rating, a około 90 % obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating kredytowy AAA. Jednakże wielu emitentów otrzymało niższy rating globalnego emitenta według „S&P” (Standard & Poor’s) na poziomie A i BBB (55).

(211)

Co więcej, gdy zagraniczne agencje ratingowe, takie jak Standard & Poor’s i Moody’s, dokonują oceny chińskich obligacji emitowanych za granicą, stosują zazwyczaj podwyższenie ratingu w stosunku do bazowego ratingu kredytowego emitenta w oparciu o szacunkowe strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla chińskiego rządu oraz istotność wszelkich dorozumianych gwarancji (56).

(212)

Komisja pozyskała również dalsze informacje potrzebne do uzupełnienia niniejszej analizy. Po pierwsze, Komisja ustaliła, że państwo może wywierać pewien wpływ na rynek ratingów kredytowych. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez rząd ChRL w okresie objętym dochodzeniem na chińskim rynku obligacji działało 12 krajowych agencji ratingowych, z których większość jest własnością państwa. Ogółem 60 % wszystkich obligacji ocenionych w Chinach oceniały agencje ratingowe będące własnością państwa (57).

(213)

Po drugie, dostęp do chińskiego rynku ratingów kredytowych jest ograniczony. Jest to zasadniczo rynek zamknięty, ponieważ rozpoczęcie działalności przez agencje ratingowe wymaga wcześniejszego zatwierdzenia przez Chińską Komisję Papierów Wartościowych („CSRC”) lub LBCh (58). W połowie 2017 r. LBCh ogłosił, że zagraniczne agencje ratingowe będą mogły pod pewnymi warunkami wystawiać ratingi kredytów na części krajowego rynku obligacji. Komisja ustaliła również, że w okresie objętym dochodzeniem na rynku chińskim działały dwie agencje ratingowe z kapitałem zagranicznym i dwie agencje ratingowe joint venture z kapitałem mieszanym, chińsko-zagranicznym. Niemniej te agencje ratingowe stosują chińskie skale ratingowe i tym samym nie są zupełnie porównywalne z ratingami międzynarodowymi, jak wyjaśniono powyżej.

(214)

Ponadto w badaniu przeprowadzonym w 2017 r. przez sam LBCh potwierdzono ustalenia Komisji, stwierdzając we wnioskach, że „jeżeli poziom inwestycyjny obligacji zagranicznych określono ratingiem międzynarodowym BBB- lub wyższym, rating na poziomie inwestycyjnym obligacji krajowych można określić na poziomie AA lub wyższym, uwzględniając różnice między ratingiem krajowym i ratingiem międzynarodowym na poziomie 6 punktów lub większej ich liczby” (59).

(215)

Z uwagi na sytuację opisaną w motywach 210–214 Komisja stwierdziła, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych. W związku z powyższym, mimo że chińska agencja ratingowa przyznała niektórym przedsiębiorstwom objętym próbą dobry rating kredytowy, Komisja uznała ten rating za niewiarygodny. Ratingi te zostały również zniekształcone przez cele polityki promujące kluczowe gałęzie przemysłu o znaczeniu strategicznym takie jak przemysł ACF.

(216)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL zakwestionował fakt, że warunki udzielania kredytów i finansowania są zawsze związane z ratingami kredytowymi, i stwierdził, że bardziej wiarygodne, tj. mniej korzystne, ratingi kredytowe nie oznaczałyby, że pożyczka zostałaby udzielona według wyższych stóp procentowych. Rząd ChRL nie zgodził się również z odniesieniem Komisji do dokumentu roboczego LBCh nr 2017/5 wspomnianego w motywie 214 powyżej, w którym potwierdzono różnicę między średnim ratingiem krajowym a ratingami międzynarodowymi. Rząd ChRL argumentował, że nie jest to dokument roboczy wydany przez LBCh, lecz że jest to praca naukowa, której współautorem jest pracownik LBCh, a zatem dokument ten nie odzwierciedla poglądów LBCh.

(217)

Ponadto, według rządu ChRL, w dokumencie tym usiłowano wyjaśnić, że istnieje różnica w punktacji ratingu kredytowego chińskiego przedsiębiorstwa między systemem krajowym a systemem międzynarodowym, ponieważ pierwszy z nich opiera się na rankingu ryzyka przedsiębiorstwa wśród chińskich przedsiębiorstw krajowych, podczas gdy drugi opiera się na rankingu ryzyka tego samego przedsiębiorstwa wśród wszystkich przedsiębiorstw na świecie. Ponadto rząd ChRL argumentował, że kilka chińskich przedsiębiorstw otrzymało wyższe ratingi kredytowe od międzynarodowych agencji.

(218)

Komisja zauważyła przede wszystkim, że twierdzenie, iż różnice w ratingach kredytowych nie mają wpływu na ceny kredytów, nie ma żadnego oparcia w literaturze finansowej. Podstawowym uzasadnieniem istnienia ratingów kredytowych jest pomoc podmiotom finansowym w prawidłowym oszacowaniu ryzyka kredytowego przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu kredytu. Brak korelacji między ratingiem kredytowym a ceną (stopą procentową) kredytów rzeczywiście wskazywałby na to, że na rynku istnieją zakłócenia i że instytucjom finansowym powierzono lub wyznaczono zadanie polegające na udzielaniu kredytów przedsiębiorstwom bez względu na ich sytuację finansową i zdolność kredytową.

(219)

Po drugie fakt, że niektóre przedsiębiorstwa otrzymały wyższe ratingi kredytowe od międzynarodowych agencji nie podważa ogólnej oceny Komisji jako takiej. Jak wspomniano w motywie 211 powyżej, zagraniczne agencje ratingowe, gdy dokonują oceny chińskich obligacji emitowanych za granicą, stosują zazwyczaj podwyższenie ratingu w stosunku do bazowego ratingu kredytowego emitenta w oparciu o szacunkowe strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla chińskiego rządu oraz istotność wszelkich dorozumianych gwarancji.

(220)

W odniesieniu do dokumentu roboczego LBCh nr 2017/5 Komisja zauważyła, że został on znaleziony w sekcji badawczej na stronie internetowej LBCh, na której można znaleźć następującą informację: „Dokumenty robocze zawierają prace naukowe pracowników LBCh. Poglądy wyrażone w artykułach są poglądami autorów i niekoniecznie odzwierciadlają poglądy organizacji. W przypadku odniesień w sprawozdaniach i cytatów należy oznaczyć źródło jako »dokument robocze LBCh«” (60). W związku z tym, nawet jeśli w dokumencie roboczym nie przedstawiono oficjalnego poglądu LBCh, prawidłowe jest określanie go jako dokumentu roboczego LBCh. Ponadto, ponieważ dokumenty te zostały opublikowane na oficjalnej stronie internetowej LBCh, można racjonalnie założyć, że organizacja ta przynajmniej uważa, że dokumenty te spełniają kryteria ważnych badań akademickich.

(221)

Komisja nie zgadza się również z założeniem, że istnieje różnica w punktacji wynikająca z faktu, że rating krajowy opiera się na rankingu ryzyka danego przedsiębiorstwa wśród chińskich przedsiębiorstw krajowych, podczas gdy rating zagraniczny opiera się na rankingu ryzyka przedsiębiorstwa wśród wszystkich przedsiębiorstw na świecie. Zgodnie z tą hipotezą i biorąc pod uwagę fakt, że około 90 % obligacji w Chinach ma rating AAA, prowadziłoby to do wniosku, że prawie wszystkie przedsiębiorstwa w Chinach są oceniane tak samo pod względem ryzyka, ponieważ wszystkie osiągają wyjątkowo dobre wyniki w porównaniu ze sobą, co wydaje się bardzo mało prawdopodobne, zważywszy na rzeczywistość gospodarczą.

(222)

W każdym razie Komisja zwróciła uwagę, że ponieważ żaden z banków udzielających kredytów producentom eksportującym nie współpracował w dochodzeniu, nie mogła sprawdzić, czy i w jaki sposób uwzględnia się ocenę ryzyka i rating kredytowy. W związku z tym Komisja musiała oprzeć się na dostępnym stanie faktycznym, który potwierdzał, że stopy procentowe w przypadku udzielonych kredytów były znacznie niższe od stóp rynkowych, a tym samym, że polityka rządu i dokument roboczy odgrywały rolę w ustalaniu stóp procentowych, ponieważ nie były powiązane z rzeczywistym ryzykiem podstawowym.

(223)

Ponadto Komisja przypomniała, że jej ocena odpowiedniego ratingu kredytowego nie opiera się na podejściu mechanicznym, lecz że oceniła ona indywidualnie sytuację finansową każdej grupy producentów eksportujących objętej próbą w celu odzwierciedlenia ich cech szczególnych, jak określono w motywie 237.

(224)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa we wszystkich trzech grupach objętych próbą korzystały z różnych kredytów i pożyczek krótkoterminowych i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności. Te kredyty i pożyczki były głównie wykorzystywane na bieżącą działalność, potrzeby kapitału obrotowego, na specjalne projekty, inwestycje lub w celu zastąpienia innych kredytów i pożyczek. Każda grupa korzystała również z krótko- i długoterminowych kredytów eksportowych.

(225)

W toku dochodzenia Komisja stwierdziła, że wszystkie grupy objęte próbą zaciągały kredyty i pożyczki z określonym celem zastąpienia kredytów i pożyczek z innych banków. Komisja ustaliła, że dzięki tej praktyce niektóre przedsiębiorstwa mogły przeprowadzić reorganizację swoich zobowiązań i uzyskać środki, bez których nie byłyby w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań w zakresie spłaty, wykazując tym samym problemy ze spłatą zadłużenia.

(226)

W następstwie ostatecznego ujawnienia rząd ChRL stwierdził, że kredyty odnawialne niekoniecznie są oznaką problemów z płynnością. Twierdził, że takie operacje są powszechne w każdym przedsiębiorstwie handlowym, również w Unii. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że istnieją różne powody stosowania takiego sposobu refinansowania i że nic nie wskazuje na to, aby przedsiębiorstwa korzystające z takich operacji nie były w stanie spłacić długu.

(227)

Komisja nie zgodziła się z oceną rządu ChRL. Władze chińskie uważają kredyty odnawialne za dodatkowy czynnik ryzyka kredytowego. Jak stwierdzono w dokumencie CBRC „Wytyczne w sprawie klasyfikacji kredytów opartej na analizie ryzyka”, kredyty odnawialne powinny być zgłaszane co najmniej jako kredyty „niepewne” (61). Gdy kredyt zaliczono do tej kategorii, oznacza to, że nawet jeżeli kredytobiorca może na chwilę obecną zapłacić kwotę główną i odsetki kredytu, istnieją pewne czynniki, które mogą mieć negatywny wpływ na spłatę.

(228)

Kredyty odnawialne rzeczywiście istnieją w Europie, ale ich zasady i warunki bardzo się różnią od chińskich kredytów odnawialnych. Odnawialne instrumenty kredytowe w Unii to właściwie linie kredytowe, o z góry określonej maksymalnej kwocie, którą można wypłacić oraz spłacić kilkakrotnie w ciągu uprzednio ustalonego okresu czasu. Ponadto takie instrumenty kredytowe wiążą się z dodatkowymi kosztami, niezależnie od tego, czy chodzi o marżę umowną wyższą od zwykłych krótkoterminowych stawek rynkowych, czy też o ustaloną z góry opłatę za zarządzanie.

(229)

Z drugiej strony kredyty odnawialne, których istnienie stwierdzono u chińskich przedsiębiorstw objętych próbą, nie różniły się pod względem warunków od innych kredytów krótkoterminowych. Nie zostały one oznaczone jako linie kredytowe ani odnawialny instrument kredytowy, nie zgłoszono także żadnych dodatkowych opłat ani marż z nimi związanych. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że są to zwykłe kredyty krótkoterminowe. Czasami jednak cel kredytu odnosił się do „spłaty kredytów”. Ponadto po sprawdzeniu spłat tych kredytów podczas zdalnych kontroli krzyżowych okazało się, że kwota kapitału była faktycznie spłacana za pomocą nowych kredytów otrzymywanych z tego samego banku na taką samą kwotę w ciągu jednego tygodnia przed upływem terminu zapadalności początkowego kredytu lub po tym terminie. Następnie Komisja rozszerzyła swoją analizę o inne kredyty uwzględnione w wykazach kredytowych i w większości przypadków spotkano się z dokładnie taką samą sytuacją. Z powyższych powodów Komisja podtrzymała swoje stanowisko w sprawie kredytów odnawialnych.

(230)

Jak wykazano w motywach 161–168, w kilku dokumentach prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze, wyznaczono instytucje finansowe do udzielania kredytów preferencyjnych dla przemysłu ACF. Z dokumentów tych wynika, że instytucje finansowe udzielają finansowania preferencyjnego jedynie ograniczonej liczbie gałęzi przemysłu/przedsiębiorstw, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL. Komisja uznała, że odniesienie do przemysłu ACF jest wystarczająco jasne, ponieważ przemysł ten jest identyfikowany albo na podstawie nazwy, albo odniesienia do produktu, który wytwarza lub grupy przemysłowej, do której należy.

(231)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL nie zgodził się z ustaleniem Komisji dotyczącym szczególności w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Rząd ChRL powtórzył swoje argumenty, że ramy prawne, na podstawie których instytucjom finansowym powierza się lub wyznacza zadanie polegające na udzielaniu kredytów promowanym sektorom przemysłu, mają jedynie charakter niewiążący i że przemysł ACF nie jest promowany.

(232)

Po pierwsze wiążący charakter ram prawnych został już potwierdzony w motywach 182 i 183. Po drugie fakt, że przemysł ACF jest promowany, również został już obszernie omówiony i potwierdzony w sekcji 3.1.

(233)

Komisja podtrzymała zatem swój wniosek, że subsydia w formie kredytów preferencyjnych nie są ogólnie dostępne dla wszystkich gałęzi przemysłu, lecz są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(234)

Komisja obliczyła kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych na podstawie korzyści przyznanych odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego korzyść przyznana odbiorcom stanowi różnicę między kwotą odsetek, które przedsiębiorstwo zapłaciło od pożyczki preferencyjnej, a kwotą, którą zapłaciłoby za porównywalną pożyczkę komercyjną, jaką mogłoby uzyskać na rynku.

(235)

Jak wyjaśniono w sekcjach 3.4.1 i 3.4.2 powyżej, kredyty i pożyczki udzielane przez chińskie instytucje finansowe odzwierciedlają istotną interwencję rządową i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można zwykle uzyskać na funkcjonującym rynku.

(236)

Grupy przedsiębiorstw objęte próbą różniły się pod względem ogólnej sytuacji finansowej. Każda z nich korzystała w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów i pożyczek różniących się pod względem terminu zapadalności, zabezpieczenia, gwarancji i innych warunków. Z tych dwóch powodów każdemu przedsiębiorstwu przysługiwało średnie oprocentowanie ustalane w oparciu o zbiór otrzymanych kredytów i pożyczek.

(237)

Komisja oceniła indywidualnie sytuację finansową każdej objętej próbą grupy producentów eksportujących w celu odzwierciedlenia tej specyfiki. W tej kwestii Komisja przyjęła metodykę obliczeń stosowaną w odniesieniu do finansowania preferencyjnego poprzez kredyty, wypracowaną w trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego wyrobów płaskich ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z ChRL oraz dochodzenia antysubsydyjnego w sprawie opon pochodzących z ChRL i niektórych tkanin z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z ChRL (62), jak wyjaśniono w motywach poniżej. W rezultacie Komisja obliczyła, indywidualnie dla każdego przypadku, korzyść wynikającą z praktyk finansowania preferencyjnego w formie przyznawania kredytów dla objętej próbą grupy producentów eksportujących i przyporządkowała taką korzyść produktowi objętemu postępowaniem.

(238)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Daching twierdziła, że Komisja nie przedstawiła żadnej analizy dotyczącej tego, czy metodyka obliczeń zastosowana we wspomnianych dochodzeniach antysubsydyjnych dotyczących opon pochodzących z ChRL oraz niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z ChRL (63) powinna być odpowiednia – z perspektywy prawa, jak i stanu faktycznego – do zastosowania w bieżącym dochodzeniu. Nic nie wskazywało ponadto, że metodyka obliczeń jest taka sama.

(239)

Analiza finansowania preferencyjnego, jak przedstawiono w motywach 224–236, była porównywalna z analizą przeprowadzoną we wcześniejszych sprawach (64), o których mowa w motywie 237. Metodyka obliczeń opierała się na tych samych zasadach, natomiast korzyść wynikającą z praktyk finansowania preferencyjnego w formie przyznawania kredytów dla objętej próbą grupy producentów eksportujących ustalano indywidualnie, jak wyjaśniono w motywie 237 i ujawniono tym producentom. W związku z tym wniosek strony został odrzucony.

(240)

Komisja zauważyła, że Donghai Foil, producent eksportujący należący do grupy Nanshan, nie otrzymał ratingu kredytowego w okresie badanym. Inne przedsiębiorstwa należące do grupy Nanshan otrzymały od chińskich agencji ratingowych ratingi kredytowe w przedziale od AA+ do AAA-. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.4.1.8, Komisja stwierdziła, że ratingi te są niewiarygodne.

(241)

Jak wspomniano w motywach 176–178 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały w niniejszym dochodzeniu żadnej oceny zdolności kredytowej. W związku z tym w celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty przyznane grupie Nanshan miały oprocentowanie równe stawkom rynkowym.

(242)

Zgodnie ze sprawozdaniami finansowymi Donghai Foil sytuacja finansowa przedsiębiorstwa charakteryzowała się ogólną rentownością z marżami zysku wynoszącymi od 0,5–7,2 %, chociaż marże zysku spadły w ostatnich latach i od 2018 r. utrzymywały się na poziomie poniżej 1 %. W celu finansowania swojej działalności operacyjnej przedsiębiorstwo to korzystało z możliwości zadłużenia krótkoterminowego. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej przedsiębiorstwa.

(243)

Jeśli chodzi o płynność krótkoterminową, Komisja wykorzystała wskaźniki płynności, takie jak: wskaźnik kapitału obrotowego, wskaźnik płynności szybkiej, wskaźnik płynności gotówkowej i wskaźnik przepływu środków pieniężnych. Wskaźniki te mierzą zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych, w tym zadłużenia krótkoterminowego. W OD przedsiębiorstwo przedstawiło średni wskaźnik kapitału obrotowego na poziomie 1,6. Mimo że wskaźnik kapitału obrotowego jest wyższy niż 1, aktywa obrotowe przedsiębiorstwa wystarczają jedynie na spłatę zobowiązań krótkoterminowych, co nie jest wystarczające do uzasadnienia wysokiego ratingu kredytowego – aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2. W 2019 r. wskaźnik płynności szybkiej przedsiębiorstwa wynosił 1,3, a w 2020 r. – 1,2, natomiast za punkt odniesienia uznaje się wskaźnik płynności szybkiej na poziomie co najmniej 1. W rzeczywistości przedsiębiorstwo, które ma wskaźnik płynności szybkiej poniżej 1, może nie być w stanie spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych w perspektywie krótkoterminowej. Wskaźnik płynności gotówkowej przedsiębiorstwa wynosił w OD średnio 0,01. przedsiębiorstwo nie dysponowało zatem wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego. Przedsiębiorstwo odnotowało również ujemne przepływy pieniężne z działalności operacyjnej w latach 2016, 2017 i 2019. Wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej był wyjątkowo niski: -0,02 w 2019 r. i -0,04 w 2020 r. Wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej niższy niż 1 oznacza, że przedsiębiorstwo nie generuje wystarczającej ilości środków pieniężnych na pokrycie swoich zobowiązań krótkoterminowych.

(244)

Biorąc pod uwagę wskaźniki płynności opisane w motywie 243, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jego profil dłużnika jest obarczony wysokim ryzykiem.

(245)

Komisja oparła ocenę ryzyka wypłacalności długoterminowej na różnych wskaźnikach wypłacalności, takich jak: wskaźniki zadłużenia i wskaźniki pokrycia. Te wskaźniki wypłacalności mierzą zdolność przedsiębiorstwa do wywiązywania się z długoterminowych zobowiązań dłużnych. Są one wykorzystywane przez kredytodawców i inwestorów nabywających obligacje przy ocenie wiarygodności kredytowej przedsiębiorstwa.

(246)

Wskaźniki zadłużenia mierzą wysokość zobowiązań, w szczególności zobowiązania długoterminowego. Przedsiębiorstwo miało wysoki wskaźnik ogólnego zadłużenia wynoszący 0,54, co oznacza, że 54 % aktywów spółki jest finansowane za pomocą zadłużenia krótkoterminowego. Ponadto na przestrzeni lat wskaźnik ten gwałtownie wzrastał. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego również stale wzrastał z 0,3 w 2016 r. do 1,2 w 2020 r., co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo w coraz większym stopniu finansowało swoją działalność głównie długiem. Im wyższy wskaźnik ogólnego zadłużenia i stosunek kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe przedsiębiorstwa, co oznacza, że przedsiębiorstwo to może mieć większe trudności z obsługą swojego istniejącego zadłużenia.

(247)

Wskaźniki pokrycia mierzą zdolność przedsiębiorstwa do obsługi zadłużenia i wywiązywania się z zobowiązań finansowych. Ponieważ w większości lat przedsiębiorstwo odnotowywało ujemne przepływy środków pieniężnych z działalności operacyjnej, również średni stosunek przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia w OD był ujemny. Oznacza to, że przedsiębiorstwo nie mogłoby spłacić całkowitego zadłużenia za pomocą przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej, które generuje. Z danych z 2020 r. wynika nieco lepsza sytuacja. Jednak spłacenie zadłużenia nadal zajęłoby przedsiębiorstwu 25 lat, co wskazuje na poważne problemy przedsiębiorstwa z wygenerowaniem wystarczającej ilości środków pieniężnych na spłatę zadłużenia.

(248)

Dlatego też, biorąc pod uwagę problemy z płynnością i wypłacalnością opisane w motywach 242–247, Komisja uznała, że sytuacja finansowa przedsiębiorstwa była niestabilna, a z punktu widzenia potencjalnych kredytodawców i inwestorów posiadało profil wysokiego ryzyka. W świetle niepewnej sytuacji producenta eksportującego w zakresie środków pieniężnych nie jest zatem zaskakujące, że nie posiadał on w ogóle zewnętrznych źródeł finansowania, lecz był finansowany wyłącznie za pomocą pożyczek wewnątrz przedsiębiorstwa.

(249)

W związku z tym Komisja zbadała również sytuację finansową dwóch spółek dominujących grupy, Nanshan Group i Shandong Nanshan. Chociaż na pierwszy rzut oka ich sytuacja finansowa wyglądała lepiej – wyższe wskaźniki rentowności (około 8–10 %) i niższe wskaźniki zadłużenia (w przypadku obu przedsiębiorstw wskaźnik ogólnego zadłużenia wynosił około 25 %) – odnotowano podobne problemy z płynnością. W istocie wskaźniki płynności gotówkowej tych spółek dominujących utrzymywały się stale poniżej 1 i wynosiły średnio 0,6 w OD. W rezultacie nie dysponowały wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego. Przedsiębiorstwa te charakteryzowały się również stale niskim stosunkiem przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia – 0,4 w OD – co oznacza, że nie generowały one wystarczającej ilości środków pieniężnych na pokrycie swoich zobowiązań krótkoterminowych.

(250)

Ponadto niektóre przedsiębiorstwa należące do grupy zaciągnęły pożyczki i wyemitowały obligacje w celu spłaty wcześniejszych pożyczek lub pożyczek z innych banków. Ten rodzaj kredytu uznaje się za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej, niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe, oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z jego finansowaniem krótko- i długoterminowym. Ponadto Komisja ustaliła, że Shandong Nanshan przeszło w przeszłości restrukturyzację długu i skorzystało z możliwości zamiany długu na udziały w kapitale własnym, jak wyjaśniono poniżej w motywie 358.

(251)

Biorąc pod uwagę poważne problemy z płynnością i wypłacalnością wskazane w analizie finansowej przedsiębiorstw grupy Nanshan, o czym mowa w motywach 242–247, Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy Nanshan odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”. „Rating na poziomie inwestycyjnym” oznacza, że według oceny agencji ratingowych istnieje wystarczające prawdopodobieństwo spłaty obligacji wyemitowanych przez przedsiębiorstwo i że banki mogą w nie inwestować.

(252)

W oparciu o publicznie dostępne dane w serwisie Bloomberg Komisja wykorzystała jako poziom referencyjny premię oczekiwaną w przypadku obligacji emitowanych przez firmy o ratingu BB, którą zastosowano do stopy referencyjnej LBCh, a po dniu 20 sierpnia 2019 r. do podstawowej stopy procentowej ogłaszanej przez NIFC (65) w celu określenia stawki rynkowej.

(253)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na BB, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do podstawowej stopy procentowej publikowanej przez LBCh lub, po 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej publikowanej przez NIFC, w dniu udzielenia kredytu (66) i na ten sam okres co przedmiotowy kredyt. Działania te przeprowadzono indywidualnie w odniesieniu do każdego kredytu udzielonego grupie przedsiębiorstw.

(254)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w walutach obcych zastosowanie ma taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń na rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na BB i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(255)

Korzyść ustalono przez zastosowanie poziomu referencyjnego opisanego w motywach 252–253 do okresu finansowania dłużnego w okresie objętym dochodzeniem.

(256)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL uznał, że Komisja niesłusznie nie uwzględniła ratingu kredytowego współpracujących producentów eksportujących i nie zgodził się z metodyką zastosowaną przez Komisję w celu ustalenia poziomu referencyjnego, która powinna opierać się na znalezieniu porównywalnego poziomu referencyjnego na rynku krajowym, a nie na zastosowaniu „ratingów kredytowych spoza kraju”. Komisja powinna była natomiast wykorzystać porównywalne kredyty, na które nie miały wpływu zakłócenia na rynku w danym kraju. Rząd ChRL uznał również, że Komisja doszła do arbitralnego wniosku, stwierdzając, że większości chińskich eksporterów objętych próbą powinien odpowiadać rating BB.

(257)

Ponadto rząd ChRL sprzeciwił się wykorzystaniu względnego spreadu między obligacjami o ratingu AA a obligacjami o ratingu BB jako marży oraz dodaniu jej do stóp LBCh. Według rządu ChRL metoda względnego spreadu jest wadliwa, ponieważ poziom dostosowania w górę zależy przede wszystkim od poziomu wyjściowych stóp procentowych oraz ponieważ stopy referencyjne LBCh w ChRL w odnośnych latach były znacznie wyższe niż stopa referencyjna w USA. Ponadto zastosowanie względnego spreadu oznacza, że marża staje się wielkością zmienną.

(258)

W odpowiedzi na te argumenty Komisja stwierdziła, co następuje.

(259)

Po pierwsze, jeżeli chodzi o wykorzystanie poziomu referencyjnego spoza kraju, jak wyjaśniono powyżej, krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom uznano za zakłócone przez cele polityki rządu ChRL polegające na promowaniu kluczowych strategicznych sektorów przemysłu, a zatem niewiarygodne. W związku z tym Komisja musiała szukać poziomu referencyjnego opartego na niezakłóconych ratingach kredytowych, które można znaleźć tylko poza krajem.

(260)

Po drugie, jeśli chodzi o rating BB zastosowany wobec przedsiębiorstw, Komisja przypomina, że nie podjęła arbitralnej decyzji, lecz przeprowadziła indywidualną analizę finansową wszystkich przedsiębiorstw objętych postępowaniem, z której wynika, że ich sytuacja finansowa odpowiada ratingowi BB.

(261)

Po trzecie wykorzystanie względnego spreadu zostało już wyjaśnione w poprzednich dochodzeniach (67). Względny spread rzeczywiście odzwierciedla zmiany w warunkach rynkowych panujących w danym kraju, które nie są uwzględniane w przypadku kierowania się bezwzględnym spreadem. Często, jak ma to miejsce w omawianej sprawie, ryzyko kraju i ryzyko walutowe zmieniają się z biegiem czasu, a zmiany te są różne w różnych krajach. W związku z tym stopy wolne od ryzyka różnią się znacznie na przestrzeni czasu i czasami są niższe w USA, a czasami w Chinach. Różnice te wiążą się z takimi czynnikami, jak odnotowany i spodziewany wzrost PKB, nastroje gospodarcze i poziom inflacji. Zważywszy, że stopa wolna od ryzyka zmienia się z biegiem czasu, ten sam nominalny bezwzględny spread może oznaczać bardzo różną ocenę ryzyka. Na przykład, jeżeli bank szacuje ryzyko niewykonania zobowiązania ze strony konkretnego przedsiębiorstwa na poziomie o 10 % wyższym niż stopa wolna od ryzyka (ocena względna), otrzymany bezwzględny spread może wynosić od 0,1 % (przy stopie wolnej od ryzyka wynoszącej 1 %) do 1 % (przy stopie wolnej od ryzyka wynoszącej 10 %). Z perspektywy inwestora względny spread jest zatem lepszym wskaźnikiem, ponieważ odzwierciedla wielkość wynagrodzenia za ryzyko oraz sposób, w jaki wpływa na nią podstawowy poziom stóp procentowych. (332) Po trzecie względny spread jest również neutralny wobec krajów. Na przykład, jeżeli stopa wolna od ryzyka w USA jest niższa od stopy wolnej od ryzyka w Chinach, metoda ta doprowadzi do wyższych bezwzględnych marż. Jeżeli natomiast stopa wolna od ryzyka w Chinach jest niższa od stopy wolnej od ryzyka w USA, metoda ta doprowadzi do niższych bezwzględnych marż.

(262)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Nanshan również zakwestionowała rating BB ustalony przez Komisję w odniesieniu do przedsiębiorstw należących do grupy, argumentując, że ratingi kredytowe powinny być analizowane oddzielnie dla każdego przedsiębiorstwa, że analiza została nieprawidłowo ograniczona do OD oraz że nie ma dowodów na to, że grupa Nanshan faktycznie nie wywiązała się ze swoich zobowiązań finansowych.

(263)

Ponadto przeprowadzona przez Komisję analiza korzyści jest wadliwa również dlatego, że przyjęty przez Komisję poziom referencyjny: A) nie odzwierciedla warunków rynkowych panujących w Chinach; B) jest sprzeczny z twierdzeniami Komisji, że rynki finansowe w Chinach są zakłócone (ponieważ punktem wyjścia jest stopa referencyjna LBCh); oraz C) opiera się na dwóch odrębnych narzędziach finansowania (kredyty i obligacje), co prowadzi do przyjęcia nierealistycznego hybrydowego poziomu referencyjnego, który nie odzwierciedla standardowych praktyk rynkowych.

(264)

Grupa Nanshan przedstawiła również listę obligacji denominowanych w RMB, wyemitowanych na rynku Hongkongu dla inwestorów zagranicznych, uzyskaną od agencji Bloomberg, twierdząc, że poziom referencyjny z Hongkongu (oparta wyłącznie na stopach rentowności obligacji) będzie lepiej odzwierciedlał warunki rynkowe w Chinach niż hipotetyczny model obligacji kredytowych USA-Chiny.

(265)

Jeżeli chodzi o ratingi kredytowe grupy Nanshan, Komisja zauważyła, że dokonała indywidualnej oceny głównych przedsiębiorstw objętych zakresem dochodzenia, tj. producenta eksportującego, oraz przedsiębiorstw o największym udziale finansowania w grupie, tj. pośredniej jednostki dominującej i jednostki dominującej najwyższego szczebla, jak podkreślono w motywach 242 i 249–250 powyżej. Wbrew twierdzeniom przedsiębiorstwa, Komisja wzięła pod uwagę zmiany wskaźników finansowych w całym okresie badanym (tj. od 2017 r. do OD). Komisja nie stwierdziła żadnych znaczących różnic między sytuacją finansową tych przedsiębiorstw. Nie znalazła również żadnych znaczących różnic w stopach procentowych. Fakt, że Nanshan nie zalegała ze spłatą swoich zobowiązań, sam w sobie nie przeczy wnioskom dotyczącym ogólnej sytuacji finansowej grupy Nanshan. W związku z tym Komisja podtrzymała swoje wnioski dotyczące ratingu kredytowego.

(266)

Jeżeli chodzi o poziom referencyjny wykorzystany do obliczenia korzyści, Komisja pragnie podkreślić, że wykorzystanie referencyjnej stopy procentowej LBCh jako punktu wyjścia do ustalenia poziomu referencyjnego jest dokładnie takim sposobem dostosowania poziomu referencyjnego do warunków rynkowych panujących w Chinach, ponieważ reprezentuje on stopę wolną od ryzyka w Chinach, która jest specyficzna dla danego państwa, jak już wspomniano w motywie 261. W związku z tym nie ma tu sprzeczności jako takiej. Ponadto Komisja nie widzi problemu w połączeniu stopy wolnej od ryzyka w przypadku kredytów z wykorzystaniem względnego spreadu opartego na obligacjach. W istocie Komisja nie sumuje po prostu stopy kredytów LBCh i stopy rentowności obligacji ocenionych w USA na BB. Zamiast tego oblicza spread między obligacjami ocenionymi na AA i BB, który odpowiada czynnikowi ryzyka stosowanemu do stopy wolnej od ryzyka.

(267)

Ponadto kredyty i obligacje korporacyjne są zasadniczo podobnymi finansowymi instrumentami dłużnymi. Obligacja korporacyjna jest w rzeczywistości rodzajem kredytu, z którego korzystają duże podmioty w celu pozyskania kapitału. Zarówno kredyty, jak i obligacje korporacyjne są zaciągane/emitowane na pewien okres i naliczane są od nich odsetki/nominalna stopa procentowa. Fakt, że finansowanie w formie kredytu jest zapewniane przez instytucję finansową, a finansowanie w formie obligacji korporacyjnych jest zapewniane przez inwestorów, którzy w większości przypadków są również instytucjami finansowymi, nie ma znaczenia dla określenia podstawowych cech obu instrumentów. Oba instrumenty służą bowiem do finansowania działalności gospodarczej, wiążą się z takim samym wynagrodzeniem i mają podobne terminy i warunki spłaty. Można zatem racjonalnie założyć, że czynnik ryzyka między przedsiębiorstwami o ratingu AA i BB pozostaje taki sam, niezależnie od tego, czy chodzi o emisję kredytów czy obligacji. Argument ten został zatem odrzucony.

(268)

Komisja zbadała również alternatywny poziom referencyjny zaproponowany przez grup Nanshan. Przedstawione obligacje denominowane w RMB wyemitowane w Hongkongu dotyczyły jednak prawie wyłącznie obligacji wyemitowanych przez rząd Chin lub instytucje finansowe, a zatem nie są porównywalne z obligacjami korporacyjnymi. Większość wyemitowanych obligacji nie zawierała również żadnych informacji na temat ratingu kredytowego. Komisja uznała zatem, że nie można ich wykorzystać jako rozsądnej alternatywy dla obecnie stosowanego poziomu referencyjnego.

(269)

Ponadto grupa Nanshan stwierdziła, że Komisja popełniła pewne błędy w obliczeniach dla kilku przedsiębiorstw w grupie z powodu formatowania komórek, powielania kredytów, nieprawidłowej początkowej kwoty kredytów w przedłożonych tabelach lub błędów zauważonych we wzorach. Komisja rzeczywiście zauważyła, że popełniła pewne błędy pisarskie, w związku z czym odpowiednio dostosowała obliczenia korzyści z kredytów.

(270)

Komisja odnotowała, że w 2018 r. chińska agencja ratingowa przyznała grupie Wanshun rating AA+.

(271)

Jak wspomniano w motywach 176–178 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty przyznane grupie Wanshun miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(272)

Według sprawozdań finansowych producentów eksportujących z grupy Wanshun ogólna sytuacja finansowa tych producentów przedstawiała się korzystnie.

(273)

Producent eksportujący korzystał ze zobowiązań krótko- i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności operacyjnej. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej oraz wypłacalności długoterminowej przedsiębiorstwa.

(274)

Jeśli chodzi o płynność krótkoterminową, Komisja wykorzystała wskaźniki płynności, takie jak: a) wskaźnik kapitału obrotowego, b) wskaźnik płynności gotówkowej, c) wskaźnik płynności szybkiej oraz d) wskaźnik przepływu środków pieniężnych z działalności operacyjnej. Wskaźniki te mierzą zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych, w tym zadłużenia krótkoterminowego.

(275)

W 2018 r. wskaźnik kapitału obrotowego przedsiębiorstwa wynosił 1,04, w 2019 r. spadł do 0,96, a następnie ponownie wzrósł do 0,98 w 2020 r. Pomimo ratingu AA+ przypisanego przedsiębiorstwu w 2019 r. aktywa obrotowe przedsiębiorstwa nie wystarczały zatem na spłatę zobowiązań krótkoterminowych. Nie uzasadnia to wysokiego ratingu kredytowego – aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2.

(276)

W latach 2016–2019 wskaźnik płynności gotówkowej przedsiębiorstwa wynosił średnio 0,1, a na koniec OD – 0,2; przedsiębiorstwo nie dysponowało zatem wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego.

(277)

W 2018 r. wskaźnik płynności szybkiej przedsiębiorstwa wynosił 0,11, w latach 2019–2020 wynosił 0,14, natomiast za punkt odniesienia uznaje się wskaźnik płynności szybkiej na poziomie co najmniej 1. W rzeczywistości przedsiębiorstwo, które ma wskaźnik płynności szybkiej poniżej 1, może nie być w stanie spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych w perspektywie krótkoterminowej.

(278)

Od 2017 r. przedsiębiorstwo wykazywało dodatnie przepływy pieniężne z działalności operacyjnej – po podwojeniu w 2018 r. spadły o 90 % do 2020 r. W 2018 r. wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej wyniósł 0,25, w 2019 r. – 0,04, a w 2020 r. – 0,02. Wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej niższy niż 1 oznacza, że przedsiębiorstwo nie wygenerowało wystarczającej ilości środków pieniężnych na pokrycie swoich zobowiązań krótkoterminowych.

(279)

Biorąc pod uwagę wskaźniki płynności krótkoterminowej opisane w motywie 297, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jego profil dłużnika jest obarczony wysokim ryzykiem.

(280)

Komisja oparła ocenę ryzyka wypłacalności długoterminowej na różnych wskaźnikach wypłacalności, takich jak: a) wskaźniki zadłużenia i b) wskaźniki pokrycia. Wskaźniki te mierzą zdolność przedsiębiorstwa do wywiązywania się z długoterminowych zobowiązań dłużnych. Są one wykorzystywane przez kredytodawców i inwestorów nabywających obligacje przy ocenie wiarygodności kredytowej przedsiębiorstwa.

(281)

Wskaźniki zadłużenia mierzą wysokość zobowiązań, w szczególności zobowiązania długoterminowego. Przedsiębiorstwo miało wysoki wskaźnik ogólnego zadłużenia wynoszący 0,5, co oznacza, że 50 % aktywów spółki jest finansowane długiem. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego wynosił 0,5 w OD, co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność długiem. Im wyższe wskaźnik ogólnego zadłużenia i stosunek kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe przedsiębiorstwa, co oznacza, że przedsiębiorstwo to może mieć większe trudności z obsługą swojego istniejącego zadłużenia.

(282)

Wskaźniki pokrycia mierzą zdolność przedsiębiorstwa do obsługi zadłużenia i wywiązywania się z zobowiązań finansowych. Komisja oparła swoją ocenę na wskaźniku zdolności spłaty odsetek oraz stosunku przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia, które wskazują na zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zadłużenia za pomocą środków pieniężnych wygenerowanych z działalności operacyjnej. Średni stosunek przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia eksportera w OD wynosił 0,03. Oznacza to, że przedsiębiorstwo potrzebowałoby 33 lat, aby spłacić całkowite zadłużenie za pomocą przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej, które generuje w OD. W związku z tym istnieją przesłanki wskazujące na poważne problemy przedsiębiorstwa z wygenerowaniem wystarczającej ilości środków pieniężnych na spłatę zadłużenia.

(283)

Dlatego też, biorąc pod uwagę wskaźniki wypłacalności długoterminowej opisane w motywie 303, Komisja uznała, że przedsiębiorstwo nie znajduje się w stabilnej sytuacji finansowej, a z punktu widzenia potencjalnych kredytodawców i inwestorów jest profil jest ryzykowny.

(284)

Ponadto przedsiębiorstwo zaciągnęło kredyty w celu spłaty kredytów z innych banków. Ten rodzaj kredytu uznaje się za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej, niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe, oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z jego finansowaniem krótko- i długoterminowym.

(285)

W związku z powyższym oraz w świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.5.2, Komisja stwierdziła, że rating kredytowy AA+ przyznany grupie Wanshun nie jest wiarygodny.

(286)

Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi BB, będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”.

(287)

Korzyść ustalono przez zastosowanie metodyki opisanej w motywach 252–255 do okresu finansowania dłużnego w okresie objętym dochodzeniem.

(288)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Wanshun zwróciła się do Komisji o wyjaśnienie podstawy faktycznej zarzutu, że przedsiębiorstwo należące do grupy „zaciągało kredyty w celu spłaty kredytów z innych banków”. Strona ta twierdziła również, że:

(289)

W odniesieniu do pierwszej kwestii Komisja potwierdziła, że wskaźniki wymienione w tej sekcji opierają się na sprawozdaniach finansowych Zhongji Lamination Materials Co. Ltd. Jak już wyjaśniono w motywie 265, Komisja dokonała indywidualnej oceny głównych przedsiębiorstw objętych zakresem dochodzenia, tj. producenta eksportującego, oraz przedsiębiorstw o największym udziale finansowania w grupie, tj. jednostki dominującej. Takie podejście wydaje się rzeczywiście rozsądne, ponieważ kredyty są udzielane podmiotom prawnym, a nie grupie jako takiej. Komisja wzięła również pod uwagę zmiany wskaźników finansowych w całym okresie badanym (tj. od 2017 r. do OD).

(290)

W każdym razie Komisja nie stwierdziła żadnych znaczących różnic między sytuacją finansową przedsiębiorstw należących do grupy. W istocie, nawet biorąc pod uwagę skonsolidowane dane dostarczone przez samo przedsiębiorstwo po ujawnieniu informacji, nadal widać niestabilną sytuację w zakresie środków pieniężnych, z niskim wskaźnikiem płynności gotówkowej i stosunkiem przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia. Wskaźnik ogólnego zadłużenia jest również bardzo podobny do tego, jaki ma jedyny producent eksportujący. Komisja nie stwierdziła również żadnych znaczących różnic w stopach procentowych pożyczek udzielonych poszczególnym przedsiębiorstwom w grupie. Argument został zatem odrzucony.

(291)

Komisja nie przyjęła argumentu przedstawionego w punkcie drugim, ponieważ data zaproponowana przez przedsiębiorstwo była późniejsza niż data rozpoczęcia spłaty pożyczki, podczas gdy Komisja wykorzystała poziom referencyjny dla daty bezpośrednio poprzedzającej datę rozpoczęcia spłaty pożyczki, który miał zatem nadal zastosowanie do daty rozpoczęcia spłaty.

(292)

Komisja zgodziła się z twierdzeniem przedstawionym w punkcie trzecim i odpowiednio dostosowała obliczenia.

(293)

Komisja odnotowała, że w 2019 r. chińska agencja ratingowa przyznała grupie Daching rating AAA-.

(294)

Jak wspomniano w motywach 176–178 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty przyznane grupie Daching miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(295)

Według sprawozdania finansowego producenta eksportującego z przedsiębiorstwa Xiamen Xiashun ogólna sytuacja finansowa tego producenta przedstawiała się korzystnie.

(296)

Przedsiębiorstwo Xiamen Xiashun korzystało z zobowiązań krótko- i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności operacyjnej. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej oraz wypłacalności długoterminowej przedsiębiorstwa.

(297)

Jeśli chodzi o płynność krótkoterminową, Komisja wykorzystała wskaźniki płynności, takie jak: a) wskaźnik kapitału obrotowego, b) wskaźnik płynności gotówkowej, c) wskaźnik płynności szybkiej oraz d) wskaźnik przepływu środków pieniężnych z działalności operacyjnej. Wskaźniki te mierzą zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych, w tym zadłużenia krótkoterminowego.

(298)

W 2018 r. wskaźnik kapitału obrotowego przedsiębiorstwa wynosił 0,9, w 2019 r. wzrósł on do 1,0, a następnie ponownie spadł do 0,9 na koniec OD (I półrocze 2020 r.). Pomimo ratingu AAA- przypisanego przedsiębiorstwu w 2019 r. aktywa obrotowe przedsiębiorstwa wystarczyły jedynie na spłatę zobowiązań krótkoterminowych. Nie jest to wystarczające do uzasadnienia wysokiego ratingu kredytowego – aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2.

(299)

W latach 2016–2019 wskaźnik płynności gotówkowej przedsiębiorstwa wynosił średnio 0,1, a na koniec OD – 0,2; przedsiębiorstwo nie dysponowało zatem wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego.

(300)

W latach 2017–2018 wskaźnik płynności szybkiej przedsiębiorstwa wynosił 0,4, a w 2019 r., na koniec OD – 0,5, natomiast za punkt odniesienia uznaje się wskaźnik płynności szybkiej na poziomie co najmniej 1. W rzeczywistości przedsiębiorstwo, które ma wskaźnik płynności szybkiej poniżej 1, może nie być w stanie spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych w perspektywie krótkoterminowej.

(301)

Przedsiębiorstwo wykazywało dodatnie przepływy pieniężne z działalności operacyjnej, jednak zmniejszyły się one niemal o połowę w latach 2016–2019 i na koniec OD. W 2019 r. i na koniec OD wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej wyniósł 0,2. Wskaźnik środków pieniężnych z działalności operacyjnej niższy niż 1 oznacza, że przedsiębiorstwo nie wygenerowało wystarczającej ilości środków pieniężnych na pokrycie swoich zobowiązań krótkoterminowych.

(302)

Biorąc pod uwagę wskaźniki płynności krótkoterminowej opisane w motywie 297, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jego profil dłużnika jest obarczony wysokim ryzykiem.

(303)

Komisja oparła ocenę ryzyka wypłacalności długoterminowej na różnych wskaźnikach wypłacalności, takich jak: a) wskaźniki zadłużenia i b) wskaźniki pokrycia. Wskaźniki te mierzą zdolność przedsiębiorstwa do wywiązywania się z długoterminowych zobowiązań dłużnych. Są one wykorzystywane przez kredytodawców i inwestorów nabywających obligacje przy ocenie wiarygodności kredytowej przedsiębiorstwa.

(304)

Wskaźniki zadłużenia mierzą wysokość zobowiązań, w szczególności zobowiązania długoterminowego. Przedsiębiorstwo miało wysoki wskaźnik ogólnego zadłużenia wynoszący 0,6, co oznacza, że 60 % aktywów spółki jest finansowane długiem. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego wynosił 1,5 w OD, co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność długiem. Im wyższy wskaźnik ogólnego zadłużenia i stosunek kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe przedsiębiorstwa, co oznacza, że przedsiębiorstwo to może mieć większe trudności z obsługą swojego istniejącego zadłużenia.

(305)

Wskaźniki pokrycia mierzą zdolność przedsiębiorstwa do obsługi zadłużenia i wywiązywania się z zobowiązań finansowych. Komisja oparła swoją ocenę na wskaźniku zdolności spłaty odsetek oraz stosunku przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia. Wskaźnik zdolności spłaty odsetek wskazuje na zdolność przedsiębiorstwa do finansowania kosztów odsetek. Ten wskaźnik eksportera wynosił około 1,2 w OD. Gdy wskaźnik ten wynosi mniej niż 1,5, jest to oznaką, że przedsiębiorstwo ma trudności z pokryciem wydatków z tytułu odsetek. Stosunek przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia wskazuje na zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zadłużenia za pomocą środków pieniężnych wygenerowanych z działalności operacyjnej. Średni stosunek przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej do zadłużenia eksportera w OD wynosił 0,1. Oznacza to, że przedsiębiorstwo potrzebowałoby 10 lat, aby spłacić całkowite zadłużenie za pomocą przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej, które generuje w OD. W związku z tym istnieją przesłanki wskazujące na poważne problemy z wygenerowaniem wystarczającej ilości środków pieniężnych na spłatę zadłużenia.

(306)

Ponadto przedsiębiorstwo zaciągnęło kredyty w celu spłaty kredytów z innych banków. Ten rodzaj kredytu uznaje się za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej, niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe, oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z jego finansowaniem krótko- i długoterminowym.

(307)

Dlatego też, biorąc pod uwagę wskaźniki wypłacalności długoterminowej opisane w motywie 276, Komisja uznała, że przedsiębiorstwo nie znajduje się w stabilnej sytuacji finansowej, a z punktu widzenia potencjalnych kredytodawców i inwestorów jest profil jest ryzykowny.

(308)

Biorąc pod uwagę elementy dotyczące płynności i wypłacalności producenta eksportującego opisane w motywach 297–305, Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy Daching odpowiada ratingowi B/BB (przy czym rating B zastosowano do kredytów przeznaczonych na spłatę kredytów z innych banków), będącemu najwyższym ratingiem, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”.

(309)

Korzyść ustalono przez zastosowanie poziomu referencyjnego opisanego w motywach 252–253 do okresu finansowania dłużnego w okresie objętym dochodzeniem.

(310)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Daching twierdziła, że:

(311)

Po pierwsze, w odniesieniu do uwagi dotyczącej stosowania referencyjnej stopy procentowej LBCh lub podstawowej stopy procentowej NIFC jako punktu wyjścia do obliczania poziomu referencyjnego, Komisja wskazała, że stopy te są uważane za stopy wolne od ryzyka, które – w ramach podejścia konserwatywnego – stosowano by do przedsiębiorstw posiadających rating AA. Jak ustaliła Komisja w ramach obecnego dochodzenia, referencyjna stopa procentowa LBCh i podstawowa stopa procentowa opublikowana przez NIFC miały zastosowanie do najlepszych klientów tych banków, a więc do przedsiębiorstw o najwyższym ratingu. Rzeczywiście, jak wspomniano w dokumentacji przedłożonej przez rząd ChRL w trakcie dochodzenia, „[P]odstawowa stopa procentowa była podawana przez każdy bank podający podstawową stopę procentową zgodnie z oprocentowaniem pożyczek dla swoich najlepszych klientów (podkreślenie dodane) w dniu 20 każdego miesiąca” (69). Komisja zauważyła również, że rating przedsiębiorstw należących do grupy w ostatnich czterech latach – ponownie oceniony przez stronę przy użyciu metody agencji Bloomberg – nie został zaklasyfikowany jako „rating na poziomie inwestycyjnym”.

(312)

Po drugie, metoda wyliczania ratingu kredytowego zastosowana przez Komisję obejmowała szereg wskaźników mierzących bieżącą zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych, która okazała się niewystarczająca ani poprzez sprzedaż aktywów krótkoterminowych (wskaźnik kapitału obrotowego), ani poprzez wykorzystanie środków pieniężnych w kasie (wskaźnik płynności gotówkowej), ani poprzez wykorzystanie środków pieniężnych z działalności operacyjnej (wskaźnik przepływów pieniężnych z działalności operacyjnej). Wszystkie te wskaźniki świadczyły o problemach producenta eksportującego z płynnością krótkoterminową, co skutkowało posiadaniem profilu dłużnika obarczonego wysokim ryzykiem, jak wyjaśniono w motywach 296–302. Jednocześnie strona nie wykazała, dlaczego wskaźniki te powinny być traktowane w jakikolwiek inny sposób specyficzny dla przemysłu ACF. Ponadto wskaźniki te wskazują na „bieżącą” zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych i są wykorzystywane do celów oceny ryzyka dłużnika wyłącznie na potrzeby niniejszego dochodzenia. Ocena ta jest odrębna i może różnić się od założeń zarządu podczas sporządzania sprawozdań finansowych, oceniających zdolność przedsiębiorstwa do kontynuacji działalności.

(313)

Po trzecie, gwarancje udzielone na kredyty zostały przyznane przez powiązane strony w ramach grupy, do których stosuje się ten sam rating kredytowy. Nie powinno to zatem mieć wpływu na ocenę Komisji. W związku z tym wnioski strony zostały odrzucone.

(314)

Grupa Daching twierdziła ponadto, że Komisja zastosowała niewłaściwe saldo kwoty głównej przy obliczaniu korzyści z tytułu odsetek od kredytów w odniesieniu do dwóch kredytów. Mianowicie w przypadku dwóch pierwotnie zaciągniętych kredytów kwota główna została częściowo spłacona, a kwota główna mająca zastosowanie do spłaty odsetek powinna być niższa niż kwota początkowa. Ponadto rzeczywista spłata odsetek w przypadku dwóch innych kredytów została uiszczona po OD i Komisja nie powinna była traktować w obliczeniach tej spłaty odsetek jako zerowej. Komisja dokonała przeglądu obliczeń i skorygowała je pod kątem tych twierdzeń.

(315)

Komisja ustaliła, że wszystkie objęte próbą grupy producentów eksportujących korzystały z finansowania preferencyjnego w postaci kredytów w okresie objętym dochodzeniem. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała finansowanie preferencyjne w postaci kredytów za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(316)

Stopy subsydiowania ustalone w odniesieniu do finansowania preferencyjnego w postaci kredytów w okresie objętym dochodzeniem dla grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosły:

Finansowanie preferencyjne: pożyczki

(317)

Celem linii kredytowej jest ustanowienie limitu kredytu, który przedsiębiorstwo może wykorzystać w dowolnym momencie, aby sfinansować bieżące operacje, tym samym sprawiając, że finansowanie kapitału obrotowego jest elastyczne i natychmiast dostępne w razie potrzeby. W związku z tym Komisja uznała, że co do zasady wszelkie krótkoterminowe finansowanie przedsiębiorstw objętych próbą, takie jak kredyty krótkoterminowe, akcepty bankowe itd., powinno mieć pokrycie w instrumentach linii kredytowej.

(318)

Komisja ustaliła, że chińskie instytucje finansowe zapewniły linie kredytowe każdej grupie objętej próbą w związku z zapewnieniem finansowania. Obejmowały one umowy ramowe, na podstawie których bank zezwalał przedsiębiorstwom objętym próbą na wykorzystanie różnych instrumentów dłużnych, takich jak m.in. pożyczki obrotowe, akcepty bankowe i inne formy finansowania handlu w określonej kwocie maksymalnej.

(319)

Jak wspomniano w motywie 317, wszelkie krótkoterminowe finansowanie powinno mieć pokrycie w linii kredytowej. W związku z tym aby ustalić, czy wszelkie finansowanie krótkoterminowe miało pokrycie w linii kredytowej, Komisja porównała kwotę linii kredytowych dostępną dla współpracujących przedsiębiorstw w okresie objętym dochodzeniem z kwotą krótkoterminowego finansowania wykorzystanego przez te przedsiębiorstwa w tym samym okresie. Na wypadek gdyby kwota finansowania krótkoterminowego przekroczyła limit linii kredytowej, Komisja zwiększyła kwotę istniejącej linii kredytowej o kwotę rzeczywiście wykorzystaną przez producentów eksportujących poza limitem linii kredytowej.

(320)

W normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe podlegałyby tzw. opłacie „administracyjnej” lub „za zaangażowanie”, by zrekompensować bankowi jego koszty i ryzyko w chwili otwarcia linii kredytowej, a także opłacie pobieranej co roku za przedłużenie ważności linii kredytowych. Komisja ustaliła jednak, że każda grupa przedsiębiorstw objęta próbą skorzystała z linii kredytowych przyznanych nieodpłatnie. W związku z tym badanym grupom przedsiębiorstw przyznano korzyść w rozumieniu art. 6 lit. d) rozporządzenia podstawowego.

(321)

Jak wspomniano w motywie 99, zgodnie z decyzją nr 40 instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego promowanym sektorom przemysłu.

(322)

Komisja uznała, że linie kredytowe stanowią formę preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów przemysłu, takich jak sektor ACF. Jak określono w sekcji 3.1 powyżej, sektor ACF należy do promowanych sektorów przemysłu i w związku z tym kwalifikuje się do wszelkiego możliwego wsparcia finansowego.

(323)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że linie kredytowe rzekomo udostępniane przemysłowi ACF nie przynoszą żadnych korzyści i nie są szczególne. Rząd ChRL powtórzył swoje argumenty dotyczące niewiążącego charakteru decyzji nr 40, a także argumentację kwestionującą kwalifikację chińskich instytucji finansowych jako organów publicznych. W tym względzie Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie wykazał, iż przedsiębiorstwa w ChRL mogą w równym stopniu korzystać z warunków preferencyjnych obserwowanych w odniesieniu do przemysłu ACF. Ponadto, ponieważ linie kredytowe są nierozerwalnie związane z innymi rodzajami kredytów preferencyjnych, takimi jak pożyczki, i stanowią część wsparcia kredytowego udzielanego w szczególności promowanym sektorom przemysłu, analiza organu publicznego i analiza szczególności przeprowadzone w sekcjach od 3.4.1.1 do 3.4.1.5 oraz w sekcji 3.4.2.2 powyżej w odniesieniu do kredytów mają również zastosowanie do linii kredytowych. W rezultacie powyższe argumenty zostały odrzucone.

(324)

Zgodnie z art. 6 lit. d) pkt (ii) rozporządzenia podstawowego za korzyść przyznaną odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, jaką zapłacili jako opłatę za otwarcie lub odnowienie linii kredytowych przez chińskie instytucje finansowe, a kwotą, jaką zapłaciliby za porównywalną komercyjną linię kredytową uzyskaną według niezniekształconych stawek rynkowych.

(325)

W odniesieniu do ogólnodostępnych danych (70) i poziomów referencyjnych wykorzystywanych w poprzednich dochodzeniach (71) ustalono odpowiednie poziomy referencyjne dla opłaty przygotowawczej i opłaty za odnowienie wynoszące odpowiednio 1,5 % i 1,25 %.

(326)

Zasadniczo opłata przygotowawcza i opłata za odnowienie są płatne na zasadzie ryczałtu odpowiednio w momencie otwierania nowej linii kredytowej lub odnawiania istniejącej linii kredytowej. Do celów obliczeń Komisja uwzględniła jednak linie kredytowe, które zostały otwarte lub odnowione przed okresem objętym dochodzeniem, lecz które były dostępne dla grup objętych próbą w okresie objętym dochodzeniem, a także linie kredytowe, które zostały otwarte w okresie objętym dochodzeniem. Następnie Komisja obliczyła korzyść na podstawie okresu objętego dochodzeniem, w którym linia kredytowa była dostępna.

(327)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Daching stwierdziła, że Komisja nie powinna była obliczać korzyści z tytułu subsydiów w odniesieniu do umów w sprawie linii kredytowych zawartych przez grupę Daching, ponieważ:

(328)

Po pierwsze, Komisja zauważyła, że finansowanie preferencyjne dla Daching Enterprises Ltd. zostało zapewnione przez te same banki chińskie, co w analizie w sekcji 3.4.1.5. Dlatego też uznała, że takie finansowanie preferencyjne w formie kredytów było subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych. Po drugie, Komisja zauważyła również, że cały obrót z wywozu przedsiębiorstwa Daching Enterprises Ltd pochodził od Xiamen Xiashun, a zatem kwota subsydium została obliczona jako odsetek obrotu Xiamen Xiashun i była powiązana z oceną zdolności kredytowej Xiamen Xiashun. Po trzecie, brak opłaty przygotowawczej, jak wyjaśniono w motywie 320, uznano za korzyść przyznaną odbiorcom. W trakcie dochodzenia nie zgromadzono żadnych dowodów ani nie zostały one przedstawione przez stronę występującą z wnioskami, z których wynikałoby, że bank nie ponosi żadnych kosztów ani ryzyka przy otwieraniu linii kredytowej i w związku z tym nie pobiera żadnych opłat. W związku z tym wnioski strony zostały odrzucone.

(329)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Nanshan stwierdziła, że Komisja nie powinna była obliczać korzyści z tytułu subsydiów w odniesieniu do umów w sprawie linii kredytowych zawartych przez grupę Nanshan, ponieważ:

(330)

Stawka opłaty za odnowienie w wysokości 1,25 % i stawka opłaty przygotowawczej w wysokości 1,5 % przytoczone w cenniku Barclays wykorzystanym przez Komisję mają zastosowanie do linii kredytowych powyżej 15 000 GBP. Warunki mające zastosowanie do linii kredytowych o wartości 40 000 GBP lub nawet 100 000 GBP nie są jednak porównywalne z warunkami, które miałyby zastosowanie do linii kredytowych o wartości od dziesiątek do setek milionów dolarów amerykańskich zaciągniętych przez grupę Nanshan. Jest zatem oczywiste, że opłaty opisane w cenniku Komisji dla małych przedsiębiorstw zostałyby zniesione w interesie zabezpieczenia umowy finansowej o takiej wielkości. Drugie źródło poziomu referencyjnego przedstawione przez Komisję w załączniku 2.2 (HSBC UK) również wprowadza w błąd, ponieważ nie zawiera żadnych opłat. Jako alternatywę grupa Nanshan zaproponowała wykorzystanie opłat pobieranych przez bank PNC w Stanach Zjednoczonych, który nie pobiera opłaty przygotowawczej i pobiera jedynie roczną opłatę za odnowienie w wysokości 0,25 % za przyznaną linię kredytową w wysokości od 100 001 do 3 mln USD.

(331)

W odniesieniu do pierwszego i drugiego punktu Komisja zauważyła, że nawet jeżeli indywidualne opłaty klientów mogą się różnić, strona występująca z wnioskami nie przedstawiła żadnych dowodów na to, że bank nie ponosi żadnych kosztów ani ryzyka przy otwieraniu linii kredytowej i w związku z tym nie pobiera żadnych opłat.

(332)

W odniesieniu do trzeciego punktu dotyczącego opłat referencyjnych zastosowanych przez Komisję, jak stwierdzono w motywie 325, Komisja wykorzystała ustalenia z poprzednich spraw dotyczących zwalczania subsydiowania oraz publicznie dostępne dane, aby stwierdzić, że zastosowanie poziomu referencyjnego w wysokości 1,5 % w odniesieniu do opłaty przygotowawczej oraz poziomu referencyjnego w wysokości 1,25 % w odniesieniu do opłaty za odnowienie było uzasadnione. W tym względzie Komisja zwróciła uwagę, że np. bank Barclays pobiera opłatę za uruchomienie w wysokości 1,5 % ustalonego limitu kredytu w rachunku bieżącym oraz opłatę za odnowienie w wysokości 1,5 % za kredyty w rachunku bieżącym powyżej 15 000 GBP. W tym przypadku poziom referencyjny w odniesieniu do opłaty za odnowienie, zastosowany przez Komisję, jest niższy. Dalsze poszukiwania wykazały również, że Barkley pobiera od przedsiębiorstw wyższe opłaty za przekroczenie kredytu w rachunku bieżącym, od 1,6 % do 2,5 % limitów w przedziałach od 15 001 GBP do 20 000 GBP oraz od 20 001 GBP do 25 000 GBP. Ponadto Komisja zauważyła, że alternatywny poziom referencyjny zaproponowany przez grupę Nanshan odnosił się konkretnie do małych klientów biznesowych, co nie jest istotne zgodnie z oświadczeniami samego przedsiębiorstwa, oraz do zabezpieczonych linii kredytowych, tj. linii kredytowych o niższym ryzyku, ponieważ są one chronione pewnym zabezpieczeniem. W związku z tym Komisja powtórzyła swój wniosek, że zastosowane przez nią opłaty referencyjne są rozsądne i oparte na dostępnych danych rynkowych, a zatem odrzuciła ten argument.

(333)

Ponadto Nanshan stwierdziła, że Komisja nie powinna obliczać korzyści z linii kredytowej dla Nanshan Finance, ponieważ wszystkie krótkoterminowe pożyczki uzyskane przez Nanshan Finance dotyczyły zdyskontowanych weksli, które nie gwarantują linii kredytowej. Komisja przyjęła to twierdzenie, ponieważ zdyskontowane weksle dostarczono za pośrednictwem pożyczek międzybankowych, i odpowiednio dostosowała obliczenia.

(334)

Akcepty bankowe są produktem finansowym służącym zwiększaniu aktywności krajowego rynku pieniężnego poprzez rozszerzanie instrumentów kredytowych. Jest to forma finansowania krótkoterminowego, które może „zmniejszyć koszt finansowania i zwiększyć efektywność kapitałową” trasanta (74). Ponadto, jak stwierdził LBCh na swojej stronie internetowej, „akcepty bankowe mogą zagwarantować zawarcie umowy między nabywcą i sprzedawcą oraz jej wykonanie, jak również stanowić wsparcie dla obrotu kapitałowego za pośrednictwem interwencji w ramach kredytu udzielonego przez Bank Chin” (75). Co więcej, bank DBS na swojej stronie internetowej przedstawia akcepty bankowe jako sposób na „zwiększenie kapitału obrotowego dzięki odroczonym płatnościom” (76).

(335)

Komisja ustaliła już w toku poprzedniego dochodzenia, że akcepty bankowe są w dużym stopniu wykorzystywane jako sposób płatności w transakcjach handlowych jako alternatywa dla przekazu pieniężnego, tym samym ułatwiając trasantowi obrót środkami pieniężnymi i stanowiąc wsparcie dla jego kapitału obrotowego (77). Z punktu widzenia środków pieniężnych instrument ten faktycznie zapewnia trasantowi odroczony termin płatności wynoszący 6 miesięcy lub 1 rok, ponieważ rzeczywista płatność pieniężna kwoty transakcji następuje z upływem terminu zapadalności akceptu bankowego, a nie w momencie, w którym trasant musi zapłacić dostawcy. W przypadku braku takiego instrumentu finansowego, aby zapłacić swojemu dostawcy, trasant wykorzystałyby własny kapitał obrotowy, co wiąże się z kosztami, albo zawarł z bankiem umowę w sprawie krótkoterminowej pożyczki obrotowej, co również wiąże się z kosztami. W rzeczywistości, płacąc akceptami bankowymi, trasant korzysta z dostarczonych towarów lub świadczonych usług przez okres 3 miesięcy do 1 roku, nie dokonując przedpłaty środków pieniężnych i nie ponosząc żadnych kosztów.

(336)

W normalnych warunkach rynkowych akcepty bankowe, jako instrument finansowy, oznaczałyby koszt finansowania dla trasanta. W toku dochodzenia wykazano, że wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą, które korzystały z akceptów bankowych w okresie objętym dochodzeniem, płaciły jedynie prowizję od usługi polegającej na obsłudze akceptu świadczonej przez bank, która na ogół wynosiła 0,05 % wartości nominalnej akceptu. Żadne z przedsiębiorstw objętych próbą nie poniosło jednak kosztu finansowania za pośrednictwem akceptów bankowych przez odroczenie płatności pieniężnej za dostawę towarów i świadczenie usług. W związku z tym Komisja uznała, że przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem odniosły korzyść z finansowania w formie akceptów bankowych, za które nie poniosły żadnych kosztów.

(337)

Biorąc pod uwagę powyższe, Komisja stwierdziła, że system akceptów bankowych wprowadzony w ChRL zapewnił wszystkim producentom eksportującym bezpłatne finansowanie ich bieżących operacji, wskutek czego przyznawano im korzyść stanowiącą podstawę środków wyrównawczych opisaną w motywach 354–356 poniżej zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego.

(338)

W toku poprzedniego dochodzenia (78) Komisja ustaliła, że akcepty bankowe faktycznie mają ten sam cel i skutki co krótkoterminowe pożyczki obrotowe, ponieważ są one stosowane przez przedsiębiorstwa w celu finansowania ich bieżącej działalności zamiast korzystania z krótkoterminowych pożyczek obrotowych, i że w związku z tym powinny one nieść ze sobą koszt równoważny z finansowaniem krótkoterminowej pożyczki obrotowej.

(339)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL, grupy Wanshun i Nanshan stwierdziły, że akcepty bankowe są w rzeczywistości kredytami udzielanymi przez dostawcę (tj. okaziciela polecenia wypłaty) kupującemu (trasantowi), a nie przez bank sprzedawcy. Wynika to z faktu, że warunki płatności zawarte w umowie wyraźnie wskazują, że dostawca zgadza się na płatność w formie akceptu bankowego. Zatem podpisując taką umowę, dostawca już przewidział, że płatność nie zostanie dokonana za żądanie, lecz w określonym czasie (zależnym od terminu płatności akceptu bankowego). Wszelkie dodatkowe koszty związane z opóźnieniami w płatnościach powinny być już uwzględnione w kosztach zakupu. W związku z tym akcept bankowy służy jedynie ułatwieniu transakcji między nieznajomymi stronami. Rolą banku jest zapewnienie gwarancji, za którą pobiera on pewną opłatę w momencie otwarcia akceptu bankowego. Ostatecznie jednak to pieniądze znajdujące się na rachunku bankowym przedsiębiorstwa zostaną wykorzystane do zapłaty za transakcję, w związku z którą wystawiono akcept bankowy. Bank dokona zapłaty jedynie w przypadku, gdy przedsiębiorstwo nie wywiąże się z obowiązku posiadania na swoim rachunku bankowym środków wystarczających na dokonanie płatności.

(340)

Komisja stwierdziła, że w rzeczywistości akcept bankowy jest faktycznym środkiem płatniczym uznanym w umowie sprzedaży, a obowiązek płatności trasanta wobec dostawcy jest anulowany przez płatność z wykorzystaniem akceptu bankowego. Płatność na rzecz dostawcy ze strony trasanta odbywa się w momencie zatwierdzenia akceptu bankowego, podczas gdy w terminie zapadalności trasant wywiązuje się ze swojego obowiązku zapłaty wobec banku. Ponadto, jak przyznał sam rząd ChRL, dostawca ma możliwość zatwierdzenia akceptu w odniesieniu do innych stron, a tym samym natychmiastowego wykorzystania akceptu bankowego jako środka płatniczego w odniesieniu do własnych zakupów. W związku z tym akceptu bankowego nie można uznać za kredyt udzielony przez dostawcę lub dodatkową gwarancję przyszłej płatności ze strony banku, a wniosek ten został odrzucony.

(341)

Jeżeli chodzi o szczególność wspomnianą w motywie 102, zgodnie z decyzją nr 40 instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego promowanym sektorom przemysłu.

(342)

Komisja uznała, że akcepty bankowe stanowią kolejną formę preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych sektorów przemysłu, takich jak sektor ACF. Jak określono w sekcji 3.1 powyżej, sektor ACF istotnie należy do promowanych sektorów przemysłu i w związku z tym kwalifikuje się do wszelkiego możliwego wsparcia finansowego. Akcepty bankowe jako forma finansowania stanowią część systemu preferencyjnego wsparcia finansowego ze strony instytucji finansowych dla promowanych gałęzi przemysłu takich jak przemysł ACF.

(343)

Nie przedstawiono żadnych dowodów, że każde przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż należące do promowanych sektorów) może odnieść korzyść z akceptów bankowych na tych samych warunkach preferencyjnych.

(344)

Po ostatecznym ujawnieniu zarówno rząd ChRL, grupa Wanshun, jak i grupa Nanshan stwierdzili, że akcepty bankowe nie są przeznaczone specjalnie dla przemysłu ACF, ponieważ są one dostępne dla każdego przedsiębiorstwa w Chinach i powszechnie stosowane. Ponadto rząd ChRL powtórzył swoje argumenty dotyczące niewiążącego charakteru decyzji nr 40, a także argumentację kwestionującą kwalifikację chińskich instytucji finansowych jako organów publicznych.

(345)

W tym względzie Komisja zauważyła, że rząd ChRL i grupa Nanshan nie wykazali, iż wszystkie przedsiębiorstwa w ChRL mogą w równym stopniu korzystać z warunków preferencyjnych obserwowanych w odniesieniu do przemysłu ACF. Ponadto, podobnie jak linie kredytowe akcepty bankowe są nierozerwalnie związane z innymi rodzajami kredytów preferencyjnych, takimi jak pożyczki, i stanowią część wsparcia kredytowego udzielanego w szczególności promowanym sektorom przemysłu, dlatego też analiza organu publicznego i analiza szczególności przeprowadzone w sekcjach od 3.4.1.1 do 3.4.1.5 oraz w sekcji 3.4.2.2 powyżej w odniesieniu do kredytów mają takie samo zastosowanie. Ponadto nawet jeśli forma finansowania mogłaby być zasadniczo dostępna dla wszystkich przedsiębiorstw w innych sektorach przemysłu, konkretne warunki, na jakich takie finansowanie jest oferowane przedsiębiorstwom z danego sektora przemysłu, takie jak odpłatność finansowania i wielkość finansowania, mogą sprawiać, że forma ta jest szczególna. Żadna z zainteresowanych stron nie przedstawiła żadnych dowodów wykazujących, że finansowanie preferencyjne przedsiębiorstw w sektorze aluminium poprzez akcepty bankowe jest udzielane w oparciu o obiektywne kryteria lub warunki w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. W rezultacie powyższe argumenty zostały odrzucone.

(346)

Zarówno grupa Wanshun, jak i grupa Nanshan zwróciły się z wnioskiem, że nawet gdyby Komisja utrzymała swoją decyzję o traktowaniu akceptów bankowych jako subsydium, przy obliczaniu korzyści należałoby wprowadzić następujące zmiany, a mianowicie:

(347)

W odniesieniu do pierwszego punktu Komisja ustaliła już w motywie 338, że akcepty bankowe mają taki sam cel i skutki jak krótkoterminowe kredyty obrotowe i że w związku z tym powinny być obciążone kosztami równoważnymi kosztom finansowania krótkoterminowej pożyczki obrotowej. Strona nie uzasadniła ponadto, dlaczego poziom referencyjny dla akceptów bankowych powinien być taki sam jak dla linii kredytowej. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(348)

W odniesieniu do drugiego punktu Komisja stwierdziła już w motywie, że przedsiębiorstwa objęte próbą, które korzystały z akceptów bankowych w OD, płaciły jedynie prowizję od usługi polegającej na obsłudze akceptu świadczonej przez bank, która na ogół wynosiła 0,05 % wartości nominalnej akceptu. Prowizja ta – płacona za przetwarzanie akceptu bankowego przez bank – jest istotnie elementem odrębnym od finansowania przyznanego przez bank, w przypadku którego współpracujący producenci eksportujący nie ponieśli żadnych kosztów. Opłata ta jest uiszczana w celu pokrycia kosztów administracyjnych ponoszonych przez bank podczas przetwarzania akceptów bankowych. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(349)

W odniesieniu do trzeciego punktu, jak stwierdziła Komisja w poprzednich dochodzeniach (79), należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że żądanie od klientów gwarancji i zabezpieczeń podczas przyznawania finansowania jest powszechną praktyką banków. Ponadto należy zauważyć, że gwarancje takie są wykorzystywane w celu zapewnienia, że producent eksportujący poniesie swoją odpowiedzialność finansową wobec banku, a nie wobec dostawcy. W toku dochodzenia wyjawiono również, że chińskie banki nie żądają systematycznie tych gwarancji oraz że nie zawsze są one związane ze szczególnymi akceptami bankowymi. W tym względzie domniemane depozyty nie stanowią zaliczki wypłacanej przez trasanta na rzecz banków, a jedynie dodatkową gwarancję, której czasem wymagają banki i która nie ma żadnego wpływu na decyzję banku o wydaniu akceptów bankowych, bez dodatkowych odsetek od pożyczki dla trasanta. Ponadto mogą one przyjmować różne formy, w tym depozytów terminowych i zastawów. Depozyty te są oprocentowane na rzecz trasanta, a zatem nie stanowią kosztów dla trasanta akceptu bankowego. Na tej podstawie twierdzenie to zostało odrzucone.

(350)

W ostatniej kwestii Komisja przypomina, że – tak jak stwierdzono powyżej – akcept bankowy jest środkiem płatniczym i w związku z tym nie ma skutku przedłużającego termin płatności uzgodniony z dostawcą, ale ma skutek odraczający płatność gotówkową. Jako środek płatniczy akcept bankowy może być zatwierdzany przez odbiorcę płatności (dostawcę) w celu uregulowania jego zobowiązań wobec innych stron. W związku z tym nie występuje proporcjonalne zmniejszenie płynności powiązanych stron, które otrzymały akcept bankowy. Nie można również mówić o podwójnym liczeniu, ponieważ w żadnym z przedsiębiorstw nie stosowano środków wyrównawczych w odniesieniu do akceptów bankowych otrzymanych jako środek płatniczy. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(351)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Nanshan wystąpiła również o korektę błędów w obliczeniach spowodowanych błędami we wzorach. Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio dostosowała obliczenia.

(352)

W celu obliczenia kwoty subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych Komisja oceniła korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem.

(353)

Jak wspomniano w motywach 334 i 335, Komisja ustaliła, że producenci eksportujący objęci próbą korzystają z akceptów bankowych, aby zaspokoić swoje potrzeby dotyczące finansowania krótkoterminowego bez płacenia wynagrodzenia.

(354)

Komisja stwierdziła zatem, że trasanci akceptów bankowych powinni płacić wynagrodzenie za okres finansowania. Komisja uznała, że okres finansowania rozpoczął się w dniu wystawienia akceptu bankowego i zakończył się w terminie zapadalności akceptu bankowego. Jeśli chodzi o akcepty bankowe wystawione przed okresem objętym dochodzeniem oraz akcepty bankowe z terminem zapadalności przypadającym po zakończeniu okresu objętego dochodzeniem, Komisja obliczyła korzyść tylko dla okresu finansowania wchodzącego w zakres okresu objętego dochodzeniem.

(355)

Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego, uznając, że akcepty bankowe są formą finansowania krótkoterminowego i że w rzeczywistości mają one ten sam cel co krótkoterminowe pożyczki obrotowe, za korzyść przyznaną w ten sposób odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, jaką przedsiębiorstwo rzeczywiście zapłaciło jako wynagrodzenie finansowania poprzez akcepty bankowe, a kwotą, jaką powinno zapłacić, stosując stopę procentową finansowania krótkoterminowego.

(356)

Komisja określiła korzyść wynikającą z niepłacenia kosztu finansowania krótkoterminowego. Komisja uznała, zgodnie z ustaleniami poprzednich dochodzeń (80), że akcepty bankowe powinny pociągać za sobą koszt równoważny finansowaniu krótkoterminowej pożyczki obrotowej. Komisja zastosowała zatem tę samą metodykę co do finansowania pożyczek krótkoterminowych denominowanych w RMB opisaną w sekcji 3.4.2 powyżej.

(357)

Przedsiębiorstwa z dwóch grup objętych próbą wyemitowały korporacyjne obligacje zamienne przed okresem objętym dochodzeniem. Jedno przedsiębiorstwo należące do grup objętych próbą (Shantou Wanshun) wyemitowało korporacyjne obligacje zamienne przed okresem objętym dochodzeniem, które częściowo zamieniono na kapitał w okresie objętym dochodzeniem. Ta obligacja zamienna ma progresywną strukturę oprocentowania o bardzo niskim oprocentowaniu, wynoszącym od 0,4 % do 2 %, które jest znacznie niższe od referencyjnej stopy procentowej/podstawowej stopy procentowej ustalonej przez rząd ChRL.

(358)

Inne przedsiębiorstwo (Shandong Nanshan) wyemitowało obligacje zamienne przed okresem objętym dochodzeniem, które w 2015 r. zostały zamienione na kapitał w ramach zamiany długu na udziały w kapitale własnym. Obligatariuszami obu przedsiębiorstw były głównie państwowe instytucje finansowe. Komisja ustaliła również, że obligacje zamienne obu przedsiębiorstw zostały zamienione na kapitał po cenie znacznie wyższej niż cena rynkowa akcji obowiązująca w momencie zamiany.

(359)

Komisja ustaliła, że oba przedsiębiorstwa objęte próbą skorzystały z finansowania preferencyjnego w formie obligacji zamiennych.

—

„Ustawa Chińskiej Republiki Ludowej o papierach wartościowych” (wersja z 2014 r.) („ustawa o papierach wartościowych”) (81).

—

„Środki administracyjne dotyczące emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe” (wersja z 2008 r.) (82).

—

„Środki administracyjne dotyczące sponsorowania emisji papierów wartościowych i dopuszczania ich do obrotu giełdowego” (wersja z 2008 r.) (83).

—

„Środki administracyjne dotyczące emisji i subemisji papierów wartościowych” (wersja z 2018 r.).

—

„Przepisy wykonawcze dotyczące zarządzania obligacjami korporacyjnymi”, wydane przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w dniu 18 stycznia 2011 r.

—

„Środki administracyjne dotyczące emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi”, zarządzenie Chińskiej Komisji Papierów Wartościowych nr 113, 15 stycznia 2015 r.

—

„Środki dotyczące zarządzania instrumentami finansowania dłużnego przedsiębiorstw niefinansowych na międzybankowym rynku obligacji, sformułowane przez Ludowy Bank Chin”, zarządzenie Ludowego Banku Chin [2008] nr 12, 9 kwietnia 2008 r.

(360)

Przepisy wykonawcze dotyczące zarządzania obligacjami korporacyjnymi i środki administracyjne dotyczące emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi określają ogólne ramy prawne mające zastosowanie do obligacji korporacyjnych. Istnieje jednak zestaw przepisów szczególnych mających zastosowanie do korporacyjnych obligacji zamiennych, a mianowicie środki administracyjne dotyczące emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, środki administracyjne dotyczące emisji i subemisji papierów wartościowych oraz środki administracyjne dotyczące sponsorowania emisji papierów wartościowych i dopuszczania ich do obrotu giełdowego.

(361)

W art. 14 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe „korporacyjne obligacje zamienne” zdefiniowano jako „obligacje korporacyjne, które emitowane są zgodnie z prawem przez przedsiębiorstwo będące emitentem i które mogą zostać zamienione na akcje w określonym czasie i na określonych warunkach”.

(362)

Zgodnie z art. 11 ustawy o papierach wartościowych, która obowiązywała w czasie emisji obligacji zamiennych przez przedsiębiorstwa objęte próbą, a także art. 45 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe oraz art. 2 środków administracyjnych dotyczących sponsorowania emisji papierów wartościowych i dopuszczania ich do obrotu giełdowego przedsiębiorstwa, które chcą wyemitować korporacyjne obligacje zamienne, muszą skorzystać z usług sponsora emisji papierów wartościowych, który działa jako subemitent. Sponsor organizuje emisję obligacji, zaleca wybór emitenta, przedkłada dokumentację dotyczącą wniosku do zatwierdzenia przez CSRC, negocjuje stopy procentowe, po których obligacje będą prezentowane inwestorom, i jest odpowiedzialny za znalezienie inwestorów, którzy zaakceptują uzgodnione warunki emisji obligacji, w tym stopę procentową.

(363)

Zgodne z uregulowaniami prawnymi obligacje zamienne nie mogą być przedmiotem swobodnej emisji ani swobodnego obrotu w Chinach. Emisja każdej obligacji wymaga zatwierdzenia przez CSRC. Art. 16 ustawy o papierach wartościowych stanowi, że „spółki giełdowe emitujące korporacyjne obligacje zamienne muszą […] spełniać wymogi określone w niniejszej ustawie w odniesieniu do publicznej emisji akcji; oraz uzyskać zgodę organów regulacyjnych ds. papierów wartościowych Rady Państwa”. Zgodnie z art. 3 środków administracyjnych dotyczących emisji i subemisji papierów wartościowych, które mają zastosowanie do obligacji zamiennych, „CSRC nadzoruje emisję i subemisję papierów wartościowych oraz zarządza nimi zgodnie z prawem”. Ponadto zgodnie z art. 10 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi w odniesieniu do obligacji korporacyjnych istnieją roczne kwoty emisji.

(364)

Zgodnie z art. 16 ustawy o papierach wartościowych publiczna emisja obligacji powinna spełniać następujące wymogi: „cel wykorzystania wpływów jest zgodny z polityką przemysłową państwa […]” oraz „wpływy z publicznej emisji obligacji korporacyjnych są wykorzystywane wyłącznie do zatwierdzonych celów”. Art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi również potwierdza, że cel zgromadzonych środków musi być zgodny z polityką przemysłową państwa. Ponadto art. 10 ust. 2 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, który stanowi lex specialis mające zastosowanie do obligacji zamiennych, stanowi że „cele wykorzystania zgromadzonych środków są zgodne z polityką przemysłową państwa”.

(365)

Jak wyjaśniono w motywie 100, decyzja nr 40 odwołuje się do „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu” i stanowi, że jeżeli „projekt inwestycyjny należy do grupy projektów promowanych, jest on badany i zatwierdzany oraz rejestrowany zgodnie z odpowiednimi krajowymi przepisami dotyczącymi inwestycji; wszystkie instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego zgodnie z zasadami udzielania kredytów”. Wynika z tego, że emisja korporacyjnych obligacji zamiennych, która, jak wykazano, jest z konieczności skierowana do promowanego sektora przemysłu, odpowiada praktyce instytucji finansowych polegającej na wspieraniu tych sektorów.

(366)

Stopy procentowe obligacji korporacyjnych również są ściśle regulowane. Art. 16 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe stanowi, że „stopę procentową korporacyjnych obligacji zamiennych ustala przedsiębiorstwo będące emitentem i główny subemitent w drodze negocjacji, ale musi ona być zgodna z odpowiednimi przepisami obowiązującymi w państwie”. Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o papierach wartościowych „nominalna stopa procentowa obligacji korporacyjnych nie może przekraczać nominalnej stopy procentowej określonej przez Radę Państwa”. Ponadto art. 18 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi, który ma ogólne zastosowanie do wszystkich obligacji, zawiera szczegółowe informacje i stanowi, że „oprocentowanie oferowane w przypadku wszelkich obligacji korporacyjnych nie może przekraczać 40 % obowiązującego oprocentowania wypłacanego przez banki osobom fizycznym od terminowych lokat oszczędnościowych o tym samym terminie zapadalności”.

(367)

Zgodnie z art. 17 środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe „w celu publicznej emisji korporacyjnych obligacji zamiennych, przedsiębiorstwo powierza wykwalifikowanej agencji ratingowej sporządzenie ratingów kredytowych i ratingów uzupełniających”. Ponadto art. 18 powszechnie obowiązujących środków administracyjnych dotyczących emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi stanowi, że tylko niektóre obligacje spełniające rygorystyczne kryteria jakościowe, takie jak rating kredytowy AAA, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów publicznych lub emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów kwalifikowanych. Obligacje korporacyjne, które nie spełniają tych standardów, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej tylko dla inwestorów kwalifikowanych.

(368)

Według danych za 2021 r. podanych przez Bloomberg dotyczących chińskiego rynku obligacji obligacje notowane na międzybankowym rynku obligacji stanowią 88 % całkowitego wolumenu obrotu obligacjami (84). Według tego samego badania większość inwestorów to inwestorzy instytucjonalni, w tym instytucje finansowe. W szczególności będące własnością państwa banki komercyjne stanowią 57 % inwestorów, a banki realizujące politykę rządu – 3 % (85). Ponadto Komisja ustaliła, że wszyscy inwestorzy inwestujący w obligacje zamienne wyemitowane przez jedno z przedsiębiorstw objętych próbą są inwestorami instytucjonalnymi, czyli kategorią inwestorów obejmującą instytucje finansowe.

(369)

Ponadto, jako promowany sektor przemysłu w „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, przemysł ACF jest uprawniony do objęcia wsparciem kredytowym ze strony instytucji finansowych na podstawie decyzji nr 40. Fakt, że obligacje zamienne, takie jak obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą, są nisko oprocentowane, wyraźnie wskazuje na to, że instytucje finansowe, które są głównymi inwestorami inwestującymi w te obligacje, są zobowiązane do zapewnienia tym przedsiębiorstwom „wsparcia kredytowego” i przy podejmowaniu decyzji w sprawie inwestycji lub finansowania biorą pod uwagę inne względy niż względy handlowe, takie jak cele polityki rządowej. W rzeczywistości inwestor działający w warunkach rynkowych byłby bardziej wrażliwy na zwrot finansowy z inwestycji i najprawdopodobniej nie inwestowałby w obligacje zamienne o bardzo niskim oprocentowaniu. Ponadto wnioski wyciągnięte przez Komisję na temat sytuacji finansowej obu grup producentów eksportujących w sekcji 3.4.2.3 powyżej pod względem ich profilu płynności i wypłacalności wskazują, że inwestorzy działający w warunkach rynkowych nie inwestowaliby w instrumenty finansowe takie jak obligacje zamienne, oferujące niskie zwroty finansowe, podczas gdy emitent stwarza wysokie ryzyko płynności i wypłacalności. Dlatego zdaniem Komisji inwestycji takiej dokonaliby tylko inwestorzy kierujący się motywami innymi niż zwrot finansowy z inwestycji, takimi jak wywiązanie się z prawnego obowiązku zapewnienia finansowania przedsiębiorstwom w promowanych sektorach przemysłu.

(370)

Na podstawie powyższego Komisja uznała, że istnieje szereg dowodów potwierdzających, zgodnie z którymi znaczna część inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą to instytucje finansowe, które mają prawny obowiązek udzielania wsparcia kredytowego producentom ACF.

(371)

Ponadto, jak opisano w sekcji 3.4.1 powyżej, instytucje finansowe charakteryzują się silną obecnością państwa, a rząd ChRL ma możliwość wywierania na nie znaczącego wpływu. Ogólne ramy prawne, w których działają te instytucje finansowe, mają również zastosowanie do obligacji zamiennych.

(372)

W sekcji 3.4.1 powyżej Komisja stwierdziła, że instytucje finansowe będące własnością państwa są organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz że w każdym przypadku uznaje się, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań władz publicznych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) pkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W sekcji 3.4.1.7 powyżej Komisja stwierdziła, że rząd powierza i wyznacza wykonywanie funkcji również prywatnym instytucjom finansowym.

(373)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych emisji obligacji zamiennych. Przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 360–367 w połączeniu z konkretnymi ustaleniami wynikającymi z dochodzenia.

(374)

Komisja ustaliła, że obligacje zamienne o bardzo niskim i podobnym oprocentowaniu emitują zazwyczaj dwie grupy producentów eksportujących objętych próbą, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw. Komisja ustaliła również, że znaczna część tych obligacji została zamieniona na akcje po cenie znacznie wyższej niż cena rynkowa akcji. W ten sposób, nawet po zamianie obligacji na akcje, stopa zwrotu pozostawała poniżej wartości rynkowej.

(375)

W świetle powyższych rozważań Komisja stwierdziła, że chińskie instytucje finansowe, które są głównym inwestorem inwestującym w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą, postępowały zgodnie z kierunkami polityki określonymi w decyzji nr 40, zapewniając finansowanie preferencyjne przedsiębiorstwom należącym do promowanego sektora przemysłu, a zatem działały jako organy publiczne w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego albo jako organy, którym rząd powierzył lub wyznaczył wykonywanie funkcji w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(376)

Zgadzając się na zainwestowanie w obligacje zamienne o bardzo niskiej stopie zwrotu niezależnie od profilu ryzyka emitenta, w tym poniżej referencyjnej stopy procentowej wolnej od ryzyka oferowanej przez LBCh lub publikowanej przez NIFC, o której mowa w motywie 387 poniżej, oraz zgadzając się na zamianę obligacji na akcje po cenie znacznie wyższej od ich bieżącej wartości rynkowej, instytucje finansowe zapewniły korzyści producentom eksportującym objętym próbą.

(377)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że zakup obligacji korporacyjnych i korporacyjnych obligacji zamiennych jest regularną praktyką handlową, która występuje we wszystkich głównych jurysdykcjach, w tym w Unii Europejskiej i w Stanach Zjednoczonych. Według rządu ChRL fakt, że wielu inwestorów inwestujących w obligacje to inwestorzy instytucjonalni, w tym instytucje finansowe, jest również podobny do sytuacji w UE. Rząd ChRL twierdził, że w każdym razie nawet jeżeli przyjmie się dane liczbowe przedstawione w ujawnieniu, zgodnie z którymi 57 % inwestorów stanowiłyby banki komercyjne będące własnością państw, a 3 % banki realizujące politykę rządu, to i tak udział w rynku wynosiłby 40 %, czego nie należy ignorować.

(378)

Według rządu ChRL Komisja nie przeprowadziła również odrębnej analizy ról pełnionych przez instytucje finansowe na chińskim rynku obligacji zamiennych, ponieważ są to inne rodzaje instrumentów w porównaniu z kredytami, a role pełnione przez inwestujące instytucje finansowe są również zasadniczo różne. To samo rozumowanie zastosowano również do obligacji korporacyjnych, o których mowa w sekcji 3.6.2 poniżej.

(379)

Komisja nie zgodziła się ze stwierdzeniem rządu ChRL, że nie przeprowadziła ona szczegółowej oceny postępowania instytucji finansowych jako organów publicznych w odniesieniu do funkcji zakupu obligacji. Oprócz wniosków sformułowanych przez Komisję w sekcji 3.4.1 powyżej Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli na podstawie konkretnych emisji obligacji zamiennych i przeprowadziła szczegółową ocenę w motywach 373 i 374. Chociaż Komisja zgodziła się z rządem ChRL, że zakup obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych może być zasadniczo zwykłą praktyką handlową, która występuje we wszystkich głównych jurysdykcjach, wskazała, że zakup obligacji korporacyjnych przez chińskie instytucje finansowe charakteryzuje się ingerencją państwa, jak wykazano w motywie 375.

(380)

Komisja uznała, że finansowanie preferencyjne za pomocą obligacji zamiennych jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. Obligacje zamienne nie mogą być emitowane bez zgody CSRC, która sprawdza, czy wszystkie warunki regulacyjne emisji obligacji zamiennych są spełnione. Jak wyjaśniono w motywie 364, zgodnie z ustawą o papierach wartościowych i środkami administracyjnymi dotyczącymi emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, mającymi zastosowanie w szczególności do obligacji zamiennych, emisja obligacji zamiennych musi być zgodna z polityką przemysłową państwa. W motywie 366 Komisja uznała, że „zgodnie z polityką przemysłową państwa” oznacza, że projekt inwestycyjny mieści się w zakresie treści „promowanych” w Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu, do którego należy przemysł ACF.

(381)

Nie przedstawiono żadnych dowodów, że każde przedsiębiorstwo w ChRL (inne niż należące do promowanych sektorów przemysłu) może odnieść korzyść z obligacji zamiennych na tych samych warunkach preferencyjnych.

(382)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że kryteria, które musi spełnić przedsiębiorstwo, aby móc wyemitować obligacje, mają charakter finansowy i nie są ukierunkowane na politykę. Rząd ChRL nie zgodził się ze stanowiskiem, że emisja obligacji zamiennych musi być zgodna z polityką przemysłową państwa i powtórzył, że przemysł ACF nie jest promowanym przemysłem. To samo rozumowanie zastosowano również do obligacji korporacyjnych, o których mowa w sekcji 3.6.2 poniżej.

(383)

W tym względzie, chociaż Komisja zgodziła się, że rynki obligacji są regulowane w każdym państwie i że większość kryteriów, które musi spełnić przedsiębiorstwo, aby móc wyemitować obligacje, ma charakter finansowy, nie zgodziła się z twierdzeniem rządu ChRL, że emisja obligacji zamiennych nie jest w Chinach ukierunkowana na politykę. Po pierwsze, Komisja powtórzyła swoje stanowisko, że sektor ACF jest promowanym sektorem przemysłu. Po drugie, Komisja uznała, że brzmienie ustawy o papierach wartościowych ChRL (wersja z 2014 r.) i środków administracyjnych dotyczących emisji papierów wartościowych przez spółki giełdowe, mających zastosowanie w szczególności do obligacji zamiennych, zgodnie z którym emisja obligacji zamiennych musi być zgodna z polityką przemysłową państwa, jest wystarczająco jasne. Ponadto, Komisja stwierdziła w motywie 376, że zgadzając się na zainwestowanie w obligacje zamienne o bardzo niskiej stopie zwrotu niezależnie od profilu ryzyka emitenta, instytucje finansowe zapewniły korzyści producentom eksportującym objętym próbą. W związku z powyższym argumenty rządu ChRL odrzucono.

(384)

Obligacje zamienne są hybrydowym instrumentem dłużnym, który posiada cechy obligacji takie jak płatności odsetek, a jednocześnie zapewnia możliwość zamiany zainwestowanej kwoty na akcje pod określonymi warunkami.

(385)

Komisja ustaliła, że oprocentowanie korporacyjnych obligacji zamiennych wyemitowanych przez przedsiębiorstwa objęte próbą w OD było na tak niskim poziomie, że tylko inwestorzy kierujący się motywami innymi niż zwrot finansowy z inwestycji, na przykład zgodnością z prawnym obowiązkiem zapewnienia finansowania przedsiębiorstwom w promowanych sektorach przemysłu, dokonaliby takiej inwestycji. Potwierdza to fakt, że znaczną część inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą stanowią instytucje finansowe będące własnością państwa.

(386)

Komisja stwierdziła, że ta część obligacji zamiennych obu przedsiębiorstw objętych próbą, która nie została zamieniona na akcje, zapewniała inwestorom zwrot w postaci odsetek, podobnie jak w przypadku kredytów lub obligacji standardowych. Ponieważ metoda obliczania kredytów opisana w motywie 248 opiera się na obligacjach, Komisja zdecydowała się przyjąć tę samą metodę (86). Oznacza to, że względny spread między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na AA i obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA na BB o tym samym czasie trwania stosuje się w odniesieniu do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh lub, po dniu 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej opublikowanej przez NIFC (87) w celu ustalenia rynkowej stawki oprocentowania obligacji.

(387)

Korzyść stanowi różnicę między kwotą odsetek, którą przedsiębiorstwo powinno było zapłacić stosując rynkową stawkę oprocentowania, o której mowa w motywie 419, a rzeczywistą stopą procentową odsetek płaconą przez przedsiębiorstwo.

(388)

Komisja ustaliła również, że znaczna część tych obligacji została zamieniona na akcje. Komisja ustaliła, że obligacje zamienne obu przedsiębiorstw zostały zamienione na kapitał po cenie znacznie wyższej niż obowiązująca cena rynkowa akcji. W tym przypadku Komisja uznała dług zamieniony na akcje za zastrzyk kapitału własnego stanowiący podstawę środków wyrównawczych. Korzyść wynikająca z tego zastrzyku kapitałowego uznano za różnicę między ceną akcji w momencie zamiany a dodatkową składką zapłaconą przez właścicieli obligacji. Korzyść tę przypisano do OD stosując średni okres amortyzacji aktywów przedsiębiorstw.

(389)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL i grupa Wanshun sprzeciwiły się stosowaniu do obligacji i obligacji zamiennych tego samego poziomu referencyjnego co do kredytów, ponieważ zamienność obligacji jest ich istotnym elementem, co sprawia, że są one również instrumentami pożyczkowymi wykazującymi istotne różnice. Rząd ChRL twierdził również, że nie ma podstaw, aby Komisja stosowała jako punkt wyjścia poziom referencyjny LBCh, a następnie dodawała marżę. Według rządu ChRL europejscy producenci ACF o ratingu BB również wyemitowali obligacje o podobnym okresie zapadalności po znacznie niższych stawkach niż obliczona stopa referencyjna w tym samym okresie. To samo rozumowanie zastosowano również do obligacji korporacyjnych, o których mowa w sekcji 3.6.2 poniżej.

(390)

Ponadto Wanshun wskazało, że obligacje są wysoce zbywalne na rynku (osoba posiadająca obligację może ją sprzedać na rynku, nie czekając na jej termin zapadalności). Natomiast kredyt jest umową między dwiema stronami, w ramach której jedna strona pożycza pieniądze od drugiej. Kredyt nie jest zasadniczo zbywalny na rynku. Ponadto obligacje Shantou Wanshun można zamienić na akcje, co przyniosłoby dodatkową korzyść właścicielowi obligacji. W związku z tym stopy procentowe obligacji zamiennych byłyby logicznie niższe niż w przypadku kredytów, a także innych rodzajów obligacji (inwestorzy byliby skłonni zaakceptować niższą nominalną stopę procentową obligacji zamiennej ze względu na możliwość jej zamiany). Alternatywnie Wanshun zaproponowało zastosowanie poziomu referencyjnego z Hongkongu opartego na stopach rentowności obligacji, tj. tego samego poziomu referencyjnego co poziom zaproponowany przez grupę Nanshan w odniesieniu do kredytów w motywie 264.

(391)

Komisja wskazała, że kredyty i obligacje korporacyjne są zasadniczo podobnymi finansowymi instrumentami dłużnymi. Obligacja korporacyjna jest w rzeczywistości rodzajem kredytu, z którego korzystają duże podmioty w celu pozyskania kapitału. Zarówno kredyty, jak i obligacje korporacyjne są zaciągane/emitowane na pewien okres i naliczane są od nich odsetki/nominalna stopa procentowa. Fakt, że finansowanie w formie kredytu jest zapewniane przez instytucję finansową, a finansowanie w formie obligacji korporacyjnych jest zapewniane przez inwestorów, którzy w większości przypadków są również instytucjami finansowymi, nie ma znaczenia dla określenia podstawowych cech obu instrumentów. Oba instrumenty służą bowiem do finansowania działalności gospodarczej, wiążą się z takim samym wynagrodzeniem i mają podobne terminy i warunki spłaty. Ponadto podczas dochodzenia Komisja stwierdziła, że nominalne stopy procentowe i cele obligacji korporacyjnych wyemitowanych przez współpracujących producentów eksportujących były bardzo podobne do stóp procentowych i celów kredytów o podobnym czasie trwania, a zatem można je było uznać za zamienne z perspektywy producenta, co uzasadnia zastosowanie tego samego poziomu referencyjnego dla obu instrumentów w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy.

(392)

Ponadto Komisja uznała uwagi rządu ChRL dotyczące stóp procentowych mających zastosowanie do przedsiębiorstw o ratingu BB w Unii Europejskiej za nieuzasadnione, ponieważ stopa wolna od ryzyka w Unii Europejskiej nie jest taka sama jak stopa wolna od ryzyka w ChRL, a zatem nie jest możliwe porównanie stóp procentowych w ujęciu bezwzględnym.

(393)

Komisja zgodziła się, że korporacyjne obligacje zamienne są hybrydowym instrumentem dłużnym, który zapewnia również możliwość zamiany zainwestowanej kwoty na akcje pod określonymi warunkami, i jako takie zasadniczo różnią się od obligacji korporacyjnych. Komisja zbadała możliwość ilościowego określenia tego elementu zamienności. W poziomie referencyjnym zaproponowanym przez Wanshun nie uwzględniono jednak takiej zamienności. Ponadto nie był to ogólnie odpowiedni poziom referencyjny dla obligacji z powodów przedstawionych już w motywie 268. Nie przedstawiono żadnych innych możliwych poziomów referencyjnych, nie było także żadnych dodatkowych informacji publicznych, które mogłyby stanowić dokładniejszy poziom referencyjny dla obligacji zamiennych (np. indeksy składek dla obligacji zamiennych ocenionych w USA na AA i obligacji zamiennych ocenionych w USA na BB) lub dla aspektu zamienności tych obligacji. Ponadto poziom referencyjny, na którym opiera się zamiana, był w każdym przypadku stopą wolną od ryzyka. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(394)

W odniesieniu do korporacyjnych obligacji zamiennych grupa Wanshun stwierdziła, że:

(395)

Komisja zauważa, że Wanshun nie przedstawiło wystarczających dowodów na poparcie swojego twierdzenia, że większość inwestorów w obligacje zamienne Shantou Wanshun stanowiły osoby fizyczne funkcjonujące na rynku akcji w Shenzhen. W rzeczywistości nie można było zweryfikować źródła tego twierdzenia, dokument potwierdzający nie zawierał jasnej definicji tego, co uważa się za inwestorów prywatnych i państwowych, nie zawierał też nazwisk poszczególnych inwestorów. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(396)

Komisja przyjęła wniosek Wanshun o odliczenie płatności kuponowych od płatności z tytułu odsetek od poziomu referencyjnego i odliczyła płatność kuponową odnoszącą się do okresu objętego dochodzeniem od płatności z tytułu odsetek od poziomu referencyjnego.

(397)

Grupa Wanshun twierdziła ponadto, że Komisja popełniła błąd, dokonując wyrównania zastrzyku kapitału własnego (zamiana części obligacji Shantou Wanshun na akcje), ponieważ:

(398)

Komisja nie zgodziła się z uwagami dotyczącymi początkowej ceny konwersji ustalonej w lipcu 2018 r. Zauważyła, że gdyby cena giełdowa danej akcji w momencie zamiany była znacznie niższa od jej ceny rynkowej, racjonalny inwestor powstrzymałby się od zamiany obligacji na akcje i zamiast tego zachowałby obligacje. Racjonalny inwestor starałby się zatem zminimalizować ryzyko niekorzystnej zmiany cen.

(399)

Komisja nie zgodziła się również z uwagami dotyczącymi nieprawidłowej ceny konwersji. Z informacji przedstawionych Komisji wynikało, że zmiana ceny, na którą powoływała się grupa Wanshun, w rzeczywistości nastąpiła dopiero po zamianie akcji. W związku z tym Komisja utrzymywała, że przy obliczaniu korzyści zastosowała prawidłową cenę konwersji.

(400)

Jedna z grup objętych próbą skorzystała z finansowania preferencyjnego w formie obligacji korporacyjnych.

—

„Ustawa o papierach wartościowych”.

—

„Środki administracyjne dotyczące emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi”, zarządzenie Chińskiej Komisji Papierów Wartościowych nr 113, 15 stycznia 2015 r.

—

„Przepisy wykonawcze dotyczące zarządzania obligacjami korporacyjnymi”, wydane przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w dniu 18 stycznia 2011 r.

—

„Środki dotyczące zarządzania instrumentami finansowania dłużnego przedsiębiorstw niefinansowych na międzybankowym rynku obligacji, sformułowane przez Ludowy Bank Chin”, zarządzenie Ludowego Banku Chin [2008] nr 12, 9 kwietnia 2008 r.

(401)

Zgodne z uregulowaniami prawnymi obligacje nie mogą być przedmiotem swobodnej emisji ani swobodnego obrotu w Chinach. Emisja każdej obligacji wymaga zatwierdzenia przez poszczególne organy rządowe, takie jak LBCh, Krajowa Komisja Rozwoju i Reform („NDRC”) lub CSRC, w zależności od rodzaju obligacji i rodzaju emitenta. Co więcej, zgodnie z przepisami wykonawczymi dotyczącymi zarządzania obligacjami korporacyjnymi w odniesieniu do obligacji korporacyjnych istnieją roczne kwoty emisji.

(402)

Ponadto zgodnie z art. 16 ustawy o papierach wartościowych mającej zastosowanie w OD publiczna emisja obligacji korporacyjnych powinna spełniać następujące wymogi: „cel wykorzystania wpływów jest zgodny z polityką przemysłową państwa […]” oraz „wpływy z publicznej emisji obligacji korporacyjnych są wykorzystywane wyłącznie do zatwierdzonych celów”. Art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi również potwierdza, że cel zgromadzonych środków musi być zgodny z polityką przemysłową państwa. Jak wyjaśniono w motywach 364 i 365, emisja obligacji korporacyjnych na takich warunkach jest skierowana do promowanego przemysłu, takiego jak przemysł ACF, i odpowiada praktyce instytucji finansowych polegającej na wspieraniu tych gałęzi przemysłu.

(403)

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o papierach wartościowych „nominalna stopa procentowa obligacji korporacyjnych nie może przekraczać nominalnej stopy procentowej określonej przez Radę Państwa”. Ponadto art. 18 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi stanowi, że „oprocentowanie oferowane w przypadku wszelkich obligacji korporacyjnych nie przekracza 40 % obowiązującego oprocentowania wypłacanego przez banki osobom fizycznym od terminowych lokat oszczędnościowych o tym samym terminie zapadalności”.

(404)

Ponadto art. 18 środków administracyjnych dotyczących emisji obligacji korporacyjnych i obrotu nimi stanowi, że tylko niektóre obligacje spełniające rygorystyczne kryteria jakościowe, takie jak rating kredytowy AAA, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów publicznych lub emitowane w ramach emisji publicznej dla inwestorów kwalifikowanych według wyłącznego uznania emitenta. Obligacje korporacyjne, które nie spełniają tych standardów, mogą być emitowane w ramach emisji publicznej tylko dla inwestorów kwalifikowanych. Wynika z tego, że większość obligacji korporacyjnych jest emitowana w ramach emisji kierowanych do inwestorów kwalifikowanych, którzy zostali zatwierdzeni przez CSRC i którymi są chińscy inwestorzy instytucjonalni.

(405)

Jak wyjaśniono w motywach 369 i 370 powyżej Komisja uznała, że istnieje szereg dowodów potwierdzających, zgodnie z którymi znaczna część inwestorów inwestujących w obligacje zamienne wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą to instytucje finansowe, które mają prawny obowiązek udzielania wsparcia kredytowego producentom ACF. To samo rozumowanie i wnioski odnoszą się również do obligacji korporacyjnych, ponieważ warunki emisji są bardzo podobne, w szczególności warunek zgodności z wymogami krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i krajowej polityki oraz z polityką przemysłową państwa.

(406)

Jak opisano w motywie 403, w art. 16 ustawy o papierach wartościowych i art. 12 przepisów wykonawczych dotyczących zarządzania obligacjami korporacyjnymi wymaga się, aby publiczna emisja obligacji korporacyjnych była zgodna z polityką przemysłową państwa. Skutkuje to tym, że obligacje korporacyjne mogą być emitowane wyłącznie do celów zgodnych z celami planowania rządu ChRL w odniesieniu do promowanych sektorów przemysłu, jak wyjaśniono w motywach 357 i 359. Inwestorzy instytucjonalni, którymi są, jak wskazano w motywie 368, w dużej mierze banki komercyjne i banki realizujące politykę rządu, muszą postępować zgodnie z kierunkami polityki określonymi w decyzji nr 40, która wraz z „Katalogiem wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”, przewiduje szczególne traktowanie niektórych projektów w ramach pewnych promowanych gałęzi przemysłu, takich jak przemysł ACF. Preferencyjne traktowanie jednej z grup objętych próbą skutkowało podjęciem decyzji o zainwestowaniu w wyemitowane obligacje korporacyjne, których oprocentowanie nie odzwierciedla kryteriów rynkowych.

(407)

Jak opisano w sekcji 3.4.1 powyżej, instytucje finansowe charakteryzują się silną obecnością państwa, a rząd ChRL ma możliwość wywierania na nie znaczącego wpływu. Ogólne ramy prawne, w których działają te instytucje finansowe, mają również zastosowanie do obligacji korporacyjnych.

(408)

W sekcji 3.4.1 powyżej Komisja stwierdziła, że instytucje finansowe będące własnością państwa są organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz że w każdym przypadku uznaje się, że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań władz publicznych w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) pkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W sekcji 3.4.1.7 powyżej Komisja stwierdziła, że rząd powierza i wyznacza wykonywanie funkcji również prywatnym instytucjom finansowym.

(409)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli na podstawie konkretnych emisji obligacji korporacyjnych. Przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 402–405 w połączeniu z konkretnymi ustaleniami wynikającymi z dochodzenia.

(410)

Komisja ustaliła, że wyemitowane obligacje korporacyjne zostały wyemitowane z oprocentowaniem poniżej poziomu, którego należało oczekiwać, biorąc pod uwagę sytuację finansową i ryzyko kredytowe przedsiębiorstw, w tym poniżej referencyjnej stopy procentowej wolnej od ryzyka oferowanej przez LBCh lub publikowanej przez NIFC, o czym mowa w motywie 419 poniżej.

(411)

W praktyce na oprocentowanie obligacji korporacyjnych wpływ ma rating kredytowy przedsiębiorstwa, podobnie jak w przypadku kredytów. W motywie 215 Komisja stwierdziła jednak, że lokalny rynek ratingów kredytowych jest zakłócony, a ratingi są niewiarygodne.

(412)

W świetle powyższych rozważań Komisja stwierdziła, że chińskie instytucje finansowe postępowały zgodnie z kierunkami polityki określonymi w decyzji nr 40, zapewniając finansowanie preferencyjne przedsiębiorstwom należącym do promowanego sektora przemysłu, a zatem działały jako organy publiczne w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego albo jako organy, którym rząd powierzył lub wyznaczył wykonywanie funkcji w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(413)

Organizując emisję obligacji korporacyjnych o stopie procentowej niższej od stopy rynkowej odpowiadającej rzeczywistemu profilowi ryzyka emitenta i zgadzając się na inwestowanie w takie obligacje korporacyjne, instytucje finansowe zapewniły korzyść producentowi eksportującemu objętemu próbą.

(414)

Jak opisano w motywie 380 powyżej, Komisja uznała, że finansowanie preferencyjne w formie obligacji jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ emisja obligacji wymaga zatwierdzenia przez organy rządowe, a ustawa o papierach wartościowych stanowi, że emisja obligacji musi być zgodna z polityką przemysłową państwa. Jak już wspomniano w motywie 104, przemysł ACF uznaje się za przemysł promowany w „Katalogu wytycznych dotyczących restrukturyzacji przemysłu”.

(415)

Ponieważ obligacje stanowią w istocie inny rodzaj instrumentu dłużnego, zasadniczo podobny do kredytów, i ze względu na to, że metoda obliczeń w odniesieniu do kredytów już opiera się na koszyku obligacji, Komisja zdecydowała się przyjąć metodę obliczeń stosowaną w odniesieniu do kredytów, jak opisano w sekcji 3.4.2.3 powyżej. Oznacza to, że względny spread między obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA jako AA i obligacjami korporacyjnymi ocenionymi w USA jako BB o tym samym czasie trwania stosuje się w odniesieniu do referencyjnych stóp procentowych opublikowanych przez LBCh lub, po dniu 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej opublikowanej przez NIFC w celu ustalenia rynkowej stawki oprocentowania dla obligacji, a następnie w celu określenia korzyści uzyskaną w ten sposób wartość porównuje się z rzeczywistą stopą procentową odsetek płaconą przez przedsiębiorstwo.

(416)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Wanshun i grupa Nanshan stwierdziły, że Komisja błędnie założyła, że wszyscy właściciele obligacji są instytucjami finansowymi działającymi jako organy publiczne. Ponieważ w sprawozdaniu agencji Bloomberg, na które powołuje się sama Komisja, stwierdzono, że banki będące własnością państwa stanowią 57 % inwestorów, a banki realizujące politykę rządu stanowią 3 % właścicieli korporacyjnych obligacji zamiennych w Chinach, jedynie 60 % (57 % + 3 %) obligacji inwestorów instytucjonalnych stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(417)

Komisja wskazała, że istnieje szereg dowodów potwierdzających, zgodnie z którymi znaczną część inwestorów inwestujących w obligacje wyemitowane przez przedsiębiorstwa objęte próbą stanowią instytucje finansowe, które mają prawny obowiązek udzielania wsparcia kredytowego producentom ACF. Ponadto Komisja pragnie podkreślić, że w sprawozdaniu agencji Bloomberg wskazano również, że 27 % obligacji jest w posiadaniu „produktów funduszy”, które są zasadniczo funduszami zarządzanymi przez te same instytucje finansowe. Uwzględniając 3 % „innych” instytucji finansowych, łączny udział instytucji finansowych inwestujących w obligacje wynosi faktycznie 90 %. Biorąc pod uwagę wysoki udział inwestorów instytucjonalnych, w tym instytucji finansowych, Komisja była zdania, że to inwestorzy instytucjonalni określili cechy emitowanych obligacji korporacyjnych, w szczególności niską nominalną stopę procentową, a inni inwestorzy, tacy jak inwestorzy prywatni, jedynie dostosowali się do tych warunków. Komisja uznała ponadto, że chiński system nadzoru finansowego w odniesieniu do obligacji korporacyjnych i obligacji zamiennych jest jedynie elementem, który wraz z ramami normatywnymi regulującymi finansowanie przez instytucje finansowe opisanymi w sekcji 3.4.1, a także z konkretnym zachowaniem instytucji finansowych wskazuje na ingerencję rządu ChRL. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(418)

Ponadto grupa Nanshan twierdziła, że Komisja nie odliczyła w swoich obliczeniach płatności kuponowych zrealizowanych przez Nanshan Group Co., Ltd. Komisja nie przyjęła tego punktu, ponieważ w tabelach przekazanych przez przedsiębiorstwo, ani przed zdalną kontrolą krzyżową, ani w jej trakcie, nie przedstawiono żadnych informacji na temat płatności kuponowych. Komisja przypomina również, że informacje te stanowią część brakujących informacji, w odniesieniu do których zastosowano art. 28. W każdym razie na tym etapie dochodzenia nie jest możliwe zweryfikowanie dodatkowych informacji dostarczonych jako załącznik do uwag dotyczących ujawnienia.

(419)

Komisja ustaliła, że wszystkie objęte próbą grupy producentów eksportujących korzystały z finansowania preferencyjnego w postaci linii kredytowych, akceptów bankowych oraz obligacji zamiennych i korporacyjnych. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała te rodzaje finansowania preferencyjnego za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(420)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do opisanego powyżej finansowania preferencyjnego w okresie objętym dochodzeniem dla grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosła:

Finansowanie preferencyjne: pozostałe rodzaje finansowania

(421)

Komisja ustaliła, że Sinosure oferowało ubezpieczenia kredytów eksportowych grupom przedsiębiorstw objętym próbą. Na swojej stronie internetowej Sinosure stwierdza, że promuje eksport towarów z Chin, w szczególności eksport produktów zaawansowanych technologicznie. Z badania przeprowadzonego przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju („OECD”) wynika, że 21 % wszystkich ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przez Sinosure zostało zapewnionych na rzecz chińskiego przemysłu zaawansowanych technologii, którego część stanowi przemysł ACF (88). Ponadto Sinosure bierze aktywny udział w realizacji inicjatywy „Made in China 2025”, doradzając przedsiębiorstwom, by korzystały z krajowych źródeł kredytowania, dokonując naukowych i technologicznych innowacji oraz modernizacji technologicznych, a także wspierając przedsiębiorstwa, które dokonują ekspansji zagranicznej, w stawaniu się bardziej konkurencyjnymi na rynku światowym (89).

—

Obwieszczenie w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczeń kredytów eksportowych (Shang Ji Fa [2004] nr 368) wydane wspólnie przez Ministerstwo Handlu i Sinosure.

—

Plan 840 uwzględniony w obwieszczeniu Rady Państwa z dnia 27 maja 2009 r.

—

Obwieszczenie Rady Państwa w sprawie decyzji dotyczącej przyspieszenia tworzenia i rozwijania wschodzących sektorów strategicznych (Guo Fa [2010] nr 32 z dnia 18 października 2010 r.) wydane przez Radę Państwa oraz wytyczne wdrożeniowe związane z tym obwieszczeniem (Guo Fa [2011] nr 310 z dnia 21 października 2011 r.).

—

Obwieszczenie w sprawie wydania w 2006 r. katalogu zaawansowanych technologicznie produktów chińskich przeznaczonych na wywóz nr 16 Narodowego Departamentu Nauki i Technologii (2006).

(422)

W okresie objętym dochodzeniem trzy grupy przedsiębiorstw objęte próbą miały nierozliczone wobec Sinosure umowy ubezpieczeń eksportowych.

(423)

Jak wspomniano w motywie 122 powyżej, Sinosure nie przedstawiło żądanej dokumentacji uzupełniającej dotyczącej swojego ładu korporacyjnego, np. statutu.

(424)

Co więcej, Sinosure nie przekazało żadnych bardziej konkretnych informacji dotyczących ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przemysłowi ACF, poziomu swoich składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych.

(425)

W związku z tym Komisja musiała uzupełnić przekazane informacje w oparciu o dostępne fakty.

(426)

Jak wynika z informacji przekazanych na podstawie poprzednich dochodzeń antysubsydyjnych (90) oraz z informacji zamieszczonych na stronie internetowej Sinosure (91), Sinosure jest zakładem ubezpieczeń realizującym politykę państwa, utworzonym i wspieranym przez państwo w celu pobudzania rozwoju i współpracy w zakresie handlu zagranicznego i gospodarki ChRL. Przedsiębiorstwo jest w całości własnością państwa. Posiada zarząd i radę nadzorczą. Rząd ChRL jest uprawniony do powoływania i odwoływania kadry kierowniczej wyższego szczebla w przedsiębiorstwie. Na podstawie tych informacji Komisja ustaliła, że istnieją formalne znamiona kontroli rządu w odniesieniu do Sinosure.

(427)

Komisja gromadziła ponadto informacje potrzebne do ustalenia, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure w odniesieniu do przemysłu ACF.

(428)

Zgodnie z obwieszczeniem w sprawie wydania w 2006 r. katalogu wysoko zaawansowanych technologicznie eksportowanych produktów chińskich nr 16 „produkty wymienione w katalogu produktów eksportowanych z 2006 r. mogą korzystać z preferencyjnych polityk przyznawanych przez państwo w zakresie wywozu produktów wysoko zaawansowanych technologicznie”. W katalogu wysoko zaawansowanych technologicznie produktów przeznaczonych na wywóz wyraźnie wymieniono folię aluminiową (92).

(429)

Zgodnie z obwieszczeniem w sprawie realizacji strategii wspierania handlu poprzez naukę i technologię za pomocą ubezpieczenia kredytów eksportowych (93) Sinosure powinno ponadto zwiększyć swoje wsparcie dla kluczowych gałęzi przemysłu i produktów przez wzmocnienie swojego ogólnego wsparcia dla wywozu produktów wysoko zaawansowanych technologicznie i opartych na nowych technologiach, takich jak „nowe materiały”. Przedsiębiorstwo to powinno traktować sektory zaawansowanej i nowej technologii, takie jak przemysł ACF, wymienione w katalogu zaawansowanych technologicznie produktów chińskich przeznaczonych na wywóz jako główną część swojej działalności oraz zapewnić kompleksowe wsparcie pod względem procedur udzielania ubezpieczenia, zatwierdzania ograniczeń, szybkości rozpatrywania wniosków i elastyczności stawek. Jeżeli chodzi o elastyczność stawek, przedsiębiorstwo powinno stosować w odniesieniu do produktów maksymalne zniżki dla składek dopuszczalne w ramach zmiennej wysokości składek, które to zniżki są oferowane przez przedsiębiorstwo prowadzące działalność w zakresie ubezpieczeń kredytów. Jak wspominano w motywach 89 i 98, przemysł ACF włączono do bardziej ogólnej kategorii „nowych materiałów”. Ponadto w rocznym sprawozdaniu Sinosure za rok 2019 stwierdzono, że przedsiębiorstwo Sinosure „wspierało stały rozwój kluczowych gałęzi przemysłu” i „przyspieszyło wzrost strategicznych nowo powstających gałęzi przemysłu” (94).

(430)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze w Sinosure, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. Rząd ChRL uciekał się zatem do takich ram normatywnych, aby sprawować znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem Sinosure.

(431)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych umów ubezpieczeniowych. Nie przedstawiono jednak żadnych konkretnych przykładów w odniesieniu do przemysłu ACF ani przedsiębiorstw objętych próbą.

(432)

Dlatego też, wobec braku konkretnych dowodów, Komisja zbadała konkretne zachowanie Sinosure w odniesieniu do ubezpieczenia udzielonego przedsiębiorstwom objętym próbą. Zachowanie było sprzeczne z oficjalnym stanowiskiem Sinosure, ponieważ Sinosure nie zachowywało się w sposób uwzględniający zasady rynkowe.

(433)

Po porównaniu całkowitych wypłaconych roszczeń z całkowitymi sumami ubezpieczenia, w oparciu o dane ze sprawozdania rocznego Sinosure za 2019 r. (95), Komisja stwierdziła, że Sinosure musiałoby pobierać składki wynoszące średnio 0,33 % sumy ubezpieczenia, aby pokryć koszty roszczeń (nawet bez uwzględniania wydatków ogólnych). W praktyce składki płacone przez przedsiębiorstwa objęte próbą były jednak niższe od minimalnej opłaty koniecznej do pokrycia kosztów operacyjnych.

(434)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL powtórzył, że Sinosure nie jest organem publicznym i że prowadząc swoją działalność gospodarczą, kieruje się zasadami rynkowymi. Oceniając możliwość udzielenia ubezpieczenia kredytów eksportowych Sinosure bierze pod uwagę w sposób kompleksowy takie czynniki jak ryzyko krajowe, ryzyko branżowe, ryzyko kredytowe importera. Rząd ChRL zauważył również ponownie, że Komisja powinna była zastosować poziom referencyjny dla danego kraju.

(435)

Ponieważ rząd ChRL nie przedstawił żadnych nowych dowodów dotyczących funkcji Sinosure jako organu publicznego, Komisja podtrzymała swoje wnioski w tym względzie. Ponadto, ponieważ Sinosure zajmowało dominującą pozycję na rynku w okresie objętym dochodzeniem, Komisja nie mogła ustalić składki ubezpieczeniowej zgodnej z warunkami panującymi na rynku krajowym, jak podkreślono w sekcji 3.6.4.3 poniżej. Argument został zatem również odrzucony.

(436)

Komisja stwierdziła zatem, że Sinosure wdraża ramy prawne określone powyżej w wykonywaniu funkcji władzy publicznej w odniesieniu do sektora ACF. Sinosure działało w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego interpretowanego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) pkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO. Objęci próbą producenci eksportujący uzyskali ponadto korzyść, ponieważ ubezpieczenia udzielono po stawkach niższych od minimalnej opłaty koniecznej przedsiębiorstwu Sinosure do pokrycia swoich kosztów operacyjnych.

(437)

Komisja ustaliła również, że subsydia przyznane w ramach programu ubezpieczeń eksportowych mają szczególny charakter, ponieważ ich uzyskanie nie byłoby możliwe bez wywozu i są tym samym uwarunkowane wynikami wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(438)

Ponieważ Sinosure zajmowało dominującą pozycję na rynku w okresie objętym dochodzeniem, Komisja nie mogła ustalić składki ubezpieczeniowej zgodnej z warunkami panującymi na rynku krajowym. Zgodnie z wcześniejszymi dochodzeniami antysubsydyjnymi Komisja użyła najbardziej właściwego zewnętrznego poziomu referencyjnego, dla którego informacje były łatwo dostępne, tj. stawek składek stosowanych przez Bank Eksportowo-Importowy Stanów Zjednoczonych w odniesieniu do instytucji niefinansowych w przypadku wywozu do państw OECD.

(439)

Za korzyść przyznaną odbiorcom Komisja uznała różnicę między kwotą, którą faktycznie zapłacili jako składkę ubezpieczeniową, a kwotą, którą powinni byli zapłacić, stosując zewnętrzną referencyjną stawkę składki, o której mowa w motywie 438.

(440)

W odniesieniu do ubezpieczenia kredytów eksportowych grupa Wanshun twierdziła, że Komisja powinna była zbadać, czy pobierane stawki składek były odpowiednie, aby pokryć koszty operacyjne i straty ubezpieczyciela. Strona przedstawiła informacje, że roczne składki pobierane przez Sinosure w tych latach były odpowiednie, aby pokryć długoterminowe koszty operacyjne i straty.

(441)

Wanshun twierdziło również, że w celu obliczenia odpowiedniej stałej stawki składki Komisja nie powinna brać pod uwagę jedynie sumy ubezpieczenia i wypłaconych roszczeń, ale powinna była również uwzględnić odzyskane kwoty roszczeń. Ponadto strona zwróciła się do Komisji o ujawnienie jej dokładnych obliczeń. Podkreśliła również, że nie wszystkie przedsiębiorstwa płacą składki ubezpieczeniowe według stałej stawki.

(442)

Twierdziła ponadto, że jeżeli Komisja podtrzyma swoją decyzję, aby uznać ubezpieczenia kredytów eksportowych udzielone przez Sinosure za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych, powinna zmienić nieracjonalnie wysoką stawkę składki. Komisja nie przedstawiła żadnej analizy ani wyjaśnień dotyczących zasadności wybranego poziomu referencyjnego i zwróciła się do Komisji przynajmniej o wyjaśnienie, na jakiej podstawie uznała ona, że stawki stosowane przez amerykański EXIM są bardziej odpowiednie.

(443)

Komisja nie zgadza się z twierdzeniami Wanshun dotyczącymi ubezpieczeń kredytów eksportowych. Sinosure nie współpracowało w dochodzeniu i nie przekazało żadnych konkretnych informacji dotyczących ubezpieczeń kredytów eksportowych udzielonych przemysłowi ACF, poziomu swoich składek ani szczegółowych danych dotyczących rentowności swojej działalności polegającej na ubezpieczaniu kredytów eksportowych. W związku z tym porównanie między stawkami składek naliczanych przez Sinosure a kosztami operacyjnymi i stratami ubezpieczyciela na poziomie dowolnej branży, a tym bardziej na poziomie producentów eksportujących, nie było możliwe. Dlatego też nie można było ocenić subsydiowania skrośnego między sektorami przemysłu i przedsiębiorstwami. Z powodu braku współpracy ze strony Sinosure niemożliwe było również dokonanie porównania między roszczeniami a odzyskanymi kwotami roszczeń, jak sugerowało Wanshun. Ponadto Wanshun nie przedstawiło żadnych dowodów ani uzasadnionych argumentów na poparcie twierdzenia, że zewnętrzny poziom referencyjny, tj. wysokość składek stosowanych przez Export-Import Bank Stanów Zjednoczonych Ameryki wobec instytucji niefinansowych w odniesieniu do wywozu do państw OECD, jak wyjaśniono w motywie 438, byłby nieracjonalny lub w sposób rażący błędny. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(444)

Stopa subsydiowania ustalona w odniesieniu do opisanego powyżej programu w okresie objętym dochodzeniem dla grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosła:

Finansowanie preferencyjne: ubezpieczenie kredytów eksportowych

(445)

Komisja ustaliła, że grupy przedsiębiorstw objęte próbą korzystały z różnych programów dotacji, takich jak dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem, dotacje związane z aktywami, obniżki oprocentowania pożyczek i dotacje wspierające wywóz. Istotną część dotacji zgłaszanych przez grupy przedsiębiorstw objęte próbą stanowiły dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem. W związku z tym Komisja podzieliła dotacje na dwie kategorie: (i) dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem oraz (ii) inne dotacje.

(446)

W okresie objętym dochodzeniem wszystkie grupy objęte próbą otrzymały dotacje związane z badaniami i rozwojem oraz uprzemysłowieniem, unowocześnianiem technologii i innowacjami.

—

13. plan pięcioletni na rzecz innowacji technologicznej.

—

Wytyczne w sprawie promocji renowacji technologicznej przedsiębiorstw, Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, Guo Fa (2012) 44.

—

Plan prac na rzecz rewitalizacji przemysłu i renowacji technologicznej, NDRC, Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej (MIIT), 2015 r.

—

Fundusze na wsparcie przemysłu i fundusze specjalne na badania i rozwój oraz uprzemysłowienie, Dong Ban Fa (2018) nr 62.

—

Środki zarządzania krajowym programem badań i rozwoju zaawansowanych technologii (863).

—

Obwieszczenie w sprawie wydania pierwszej partii wskaźników transformacji przemysłowej i informacyjnej na szczeblu prowincji oraz aktualizacji wskaźników funduszy specjalnych w 2019 r.

—

Obwieszczenia w sprawie przydzielenia funduszy specjalnych na renowację techniczną, funduszy specjalnych na rewitalizację przemysłu, funduszy specjalnych na transformację techniczną i funduszy specjalnych na rozwój przemysłu.

(447)

Komisja ustaliła, że dotacje dotyczyły zarówno modernizacji, renowacji lub transformacji technologicznej procesu produkcyjnego, jak i badań i rozwoju w zakresie wysoko rozwiniętych, zaawansowanych i nowych technologii.

(448)

Zgodnie z wytycznymi w sprawie promocji renowacji technologicznej przedsiębiorstw wzywa się władze centralne i lokalne do dalszego zwiększania kwoty wsparcia finansowego i zwiększania poziomu inwestycji, ze szczególnym uwzględnieniem transformacji przemysłu i modernizacji w najważniejszych obszarach i kluczowych kwestii dotyczących renowacji technologicznej. Władze powinny ponadto nieustannie opracowywać innowacyjne rozwiązania i ulepszenia w zakresie metod zarządzania środkami, wdrażać w sposób elastyczny wiele rodzajów wsparcia i poprawiać efektywność wykorzystania środków budżetowych.

(449)

W Planie prac na rzecz rewitalizacji przemysłu i renowacji technologicznej przewidziano wdrożenie w praktyce wyżej wymienionych wytycznych dzięki utworzeniu funduszy specjalnych na wspieranie projektów w dziedzinie postępu technologicznego i transformacji technologicznej. Środki te obejmują subsydia inwestycyjne i obniżki oprocentowania pożyczek. Wykorzystanie tych środków musi być zgodne z krajowymi politykami makroekonomicznymi, politykami przemysłowymi i politykami rozwoju regionalnego.

(450)

Programy dotacji, z których skorzystały grupy przedsiębiorstw objęte próbą, są w dużej mierze podobne pod względem projektu. W zależności od celu ustalane są kryteria, na podstawie których przedsiębiorstwa mogą się ubiegać o dotację – jeśli kryteria zostaną spełnione, przyznane zostanie wsparcie finansowe.

(451)

Na przykład niektóre dotacje przyznane przedsiębiorstwom objętym próbą mają podstawę prawną w krajowym programie badań i rozwoju zaawansowanych technologii, który również ilustruje sposób planowania państwowego w ChRL, jak opisano w motywie 88 powyżej. Art. 2 stanowi, że „krajowy plan badań i rozwoju zaawansowanych technologii (863) jest programem naukowo-technicznym z jasnymi celami krajowymi, wspieranym przez centralne alokacje finansowe”. W art. 29 tego samego dokumentu ustanowiono procedurę zatwierdzania projektów, które są kwalifikowalne. Odzwierciedla ona opisany powyżej mechanizm: po złożeniu wniosku, jego akceptacji i ocenie, grupa ekspertów przedstawi propozycje projektu i szacunki dotyczące finansowania projektu, a ostatecznie wspólne biuro zatwierdzi dotację i podpisze umowę w jej sprawie.

(452)

Dotacje związane z technologią, innowacjami i rozwojem, w tym dotacje na projekty badawczo-rozwojowe opisane powyżej, stanowią subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego w postaci przekazu środków finansowych od rządu ChRL na rzecz producentów produktu objętego postępowaniem w formie dotacji. Jak wspomniano w motywie 445 powyżej, fundusze te są księgowane jako subsydia rządowe na rachunkach producentów eksportujących objętych próbą.

(453)

Subsydia te są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ były skierowane wyłącznie do przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z kluczowymi obszarami lub technologiami wymienionymi w regularnie publikowanych wytycznych, środkach administracyjnych i katalogach, a sektor ACF jest jednym z kwalifikujących się sektorów. W każdym razie dotacje zgłoszone przez przedsiębiorstwa i sprawdzone krzyżowo przez Komisję dotyczą poszczególnych przedsiębiorstw.

(454)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie wykazała, iż przedmiotowe dotacje związane z badaniami i rozwojem są szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a), ponieważ przyznawanie dotacji związanych z badaniami i rozwojem jest powszechne na całym świecie i nie jest ograniczone do niektórych przedsiębiorstw.

(455)

Komisja wykazała już, że dotacje są szczególne, ponieważ kwalifikują się wyłącznie przedsiębiorstwa prowadzące działalność związaną z kluczowymi obszarami lub technologiami wymienionymi w wytycznych, środkach administracyjnych i katalogach. Ponadto współpracujący producenci eksportujący przedstawili dokumenty związane z dotacjami, takie jak dokumentacja prawna i zawiadomienia o przyznaniu, które świadczyły o tym, że dotacje przyznano przedsiębiorstwom należącym do niektórych określonych gałęzi przemysłu lub sektorów lub zaangażowanym w określone projekty przemysłowe promowane przez państwo. W związku z tym Komisja przypomniała swój wniosek, zgodnie z którym dotacje te są dostępne wyłącznie dla wyraźnie określonego podzbioru niektórych przedsiębiorstw lub sektorów gospodarki. Ponadto Komisja stwierdziła, że warunki kwalifikowalności tych dotacji nie były jasne i obiektywne oraz że nie miały zastosowania automatycznie; w konsekwencji nie spełniały one wymogów dotyczących braku szczególności zawartych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(456)

W celu ustalenia korzyści w okresie objętym dochodzeniem Komisja wzięła pod uwagę dotacje otrzymane w okresie objętym dochodzeniem, jak również dotacje otrzymane przed okresem objętym dochodzeniem, w przypadku których okres amortyzacji trwał w okresie objętym dochodzeniem. W odniesieniu do dotacji, które nie są amortyzowane, za korzyść uznano kwotę otrzymaną w okresie objętym dochodzeniem. W przypadku dotacji związanych z projektami i dotacji związanych z aktywami za korzyść uznano część całkowitej kwoty dotacji, która została zamortyzowana w okresie objętym dochodzeniem.

(457)

Komisja rozważyła, czy stosować dodatkowe roczne oprocentowanie rynkowe zgodnie z sekcją F lit. a) wytycznych Komisji dotyczących obliczania wysokości subsydiów (96). Takie podejście wiązałoby się jednak z różnymi złożonymi czynnikami hipotetycznymi, na temat których nie udostępniono dokładnych informacji. W związku z tym Komisja uznała za bardziej właściwe przypisanie kwot do okresu objętego dochodzeniem według stawek amortyzacji projektów oraz aktywów badań i rozwoju zgodnie z metodą obliczania stosowaną w poprzednich sprawach (97).

(458)

Komisja ustaliła, że trzy grupy przedsiębiorstw objęte próbą otrzymały także inne dotacje, takie jak dotacje związane z aktywami, obniżki oprocentowania pożyczek, dotacje wspierające wywóz i inne jednorazowe lub powtarzające się dotacje od organów rządowych na różnych szczeblach.

(459)

Dotacje te przyznawały przedsiębiorstwom rządowe organy krajowe, organy prowincji, organy miejskie, powiatowe lub okręgowe – wydawało się, że wszystkie te dotacje był szczególne w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych próbą bądź określonej lokalizacji geograficznej lub branży. Nie wszystkie przedsiębiorstwa objęte próbą ujawniły informacje dotyczące podstawy prawnej dla przyznania tych dotacji. Komisja otrzymała jednak od kilku przedsiębiorstw kopię dokumentów wydanych przez organ rządowy, który przyznał środki finansowe (zwanych dalej „obwieszczeniem”).

(460)

Wśród przykładów takich innych dotacji należy wymienić dotacje związane z aktywami, fundusze patentowe, fundusze i nagrody w dziedzinie nauki i technologii, fundusze na rzecz rozwoju biznesu, fundusze na rzecz promocji eksportu, dotacje na poprawę jakości i efektywności przemysłu, miejskie fundusze wspierania handlu, zagraniczne fundusze rozwoju gospodarczego i handlu oraz nagrody w dziedzinie bezpieczeństwa produkcji.

(461)

Ze względu na dużą liczbę dotacji, które Komisja znalazła w księgach grup przedsiębiorstw objętych próbą, w niniejszym rozporządzeniu przedstawiono tylko podsumowanie najważniejszych ustaleń. Początkowo trzy grupy objęte próbą przekazały dowody na istnienie licznych dotacji oraz na to, że zostały one udzielone przez władze rządowe na różnych szczeblach. Szczegółowe ustalenia dotyczące tych dotacji przekazano poszczególnym przedsiębiorstwom w specjalnych dokumentach ujawniających informacje.

(462)

Te inne dotacje stanowią subsydia w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ doszło do przekazu środków finansowych od rządu w postaci dotacji na rzecz objętych próbą grup przedsiębiorstw, w wyniku czego uzyskały one korzyść.

(463)

Grupy przedsiębiorstw objęte próbą dostarczyły informacje na temat kwoty dotacji oraz organu, który przyznał i wypłacił każdą dotację. Przedsiębiorstwa objęte postępowaniem również w większości zaksięgowały ten dochód w swoich księgach rachunkowych w pozycji „dochód z dotacji” i poddały te księgi niezależnemu audytowi. Informacje na temat tych dotacji stanowiły dla Komisji pozytywny dowód dotacji przyznającej korzyść.

(464)

Po ostatecznym ujawnieniu rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie przedstawiła wystarczająco szczegółowych informacji na temat dotacji, do których się odwołuje, ponieważ nie wskazała konkretnych dotacji ani źródeł prawnych. Jak wspomniano w motywach 459 i 461, dotacje, o których mowa w niniejszej sekcji, obejmowały liczne niewielkie kwoty, przekazywane na różnych szczeblach sektora instytucji rządowych i samorządowych i w odniesieniu do których w wielu przypadkach przedsiębiorstwa objęte próbą nie przedstawiły żadnej dokumentacji uzupełniającej, z wyjątkiem niektórych organów wysokiego szczebla. W związku z tym Komisja nie jest w stanie przedstawić rządowi ChRL dokładnej podstawy prawnej. Jak wspomniano w motywie 461 powyżej, szczegółowe ustalenia dotyczące tych dotacji przekazano jednak poszczególnym przedsiębiorstwom w specjalnych dokumentach ujawniających informacje.

(465)

Dotacje te są również szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) i art. 4 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, co wynika z dokumentów przedstawionych przez współpracujących producentów eksportujących, które wskazują, iż dotacje wydają się ograniczać do niektórych przedsiębiorstw, niektórych gałęzi przemysłu, takich jak przemysł ACF, lub konkretnych projektów w określonych regionach. Dodatkowo niektóre z tych dotacji są uwarunkowane wynikami wywozu w rozumieniu art. 4 ust. 4 lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(466)

Ponadto dotacje te nie spełniają wymogów braku występowania szczególności zawartych w art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego, biorąc pod uwagę fakt, że warunki kwalifikowalności oraz faktyczne kryteria kwalifikacji przedsiębiorstw nie są przejrzyste i obiektywne i nie znajdują automatycznego zastosowania.

(467)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Nanshan stwierdziła, że w odniesieniu do dotacji:

(468)

Komisja zauważyła, że subsydia niepodlegające amortyzacji, o których mowa w motywie 467, są związane ze środkami trwałymi. W związku z tym Komisja przypisała korzyść do tego samego okresu, w którym środki trwałe są amortyzowane. Z tego powodu uwaga zostaje odrzucona.

(469)

W związku z uwagami grupy Nanshan Komisja dokonała przeglądu okresów amortyzacji stosowanych w obliczeniach. W przypadkach, w których zastosowano nieprawidłowy okres, obliczenia zostały dostosowane.

(470)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Wanshun stwierdziła, że Komisja popełniła błąd przy obliczaniu korzyści wynikających z jednej dotacji dla jednego z przedsiębiorstw grupy. W szczególności stwierdziła, że jeden z projektów, na który przyznano dotację, rozpoczął się dopiero od trzeciego kwartału 2019 r., a zatem błędem było przypisanie jednej piętnastej wartości (odpowiadającej okresowi amortyzacji wynoszącemu 15 lat) do okresu objętego dochodzeniem.

(471)

Komisja zauważa, że zgodnie z ustaloną praktyką dotacje związane z okresem objętym dochodzeniem przypisuje się, wykorzystując jako podstawę obliczeń liczbę lat kalendarzowych. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(472)

Komisja obliczyła korzyść zgodnie z metodą opisaną w motywie 457 powyżej.

(473)

Stopy subsydiowania ustalone w odniesieniu do wszystkich dotacji przyznanych w okresie objętym dochodzeniem dla producentów eksportujących objętych próbą wyniosły:

Dotacje

(474)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 28 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw (98) oraz art. 93 przepisów wykonawczych do ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw (99), jak również:

(475)

Rozdział IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw zawiera przepisy dotyczące „preferencyjnego traktowania podatkowego”. Art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który jest częścią wstępną rozdziału IV, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Art. 28 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw stanowi, że „stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw należna od przedsiębiorstw z branż wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie wymagających szczególnego wsparcia ze strony państwa zostanie obniżona do 15 %”.

(476)

W art. 93 zasad wdrażania ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśniono, że:

„ Ważne przedsiębiorstwa wykorzystujące zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo, o których mowa w art. 28 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, odnoszą się do przedsiębiorstw posiadających kluczowe prawa własności intelektualnej i spełniających następujące warunki:

(477)

W powyższych przepisach jasno określono, że obniżona stawka podatku dochodowego od przedsiębiorstw jest zarezerwowana dla „ważnych przedsiębiorstw wykorzystujących zaawansowane i nowe technologie, które mają być wspierane przez państwo”, posiadających kluczowe prawa własności intelektualnej i spełniających pewne warunki, takie jak „zgodność z wymogami uwzględnienia w zakresie wspieranych przez państwo kluczowych obszarów zaawansowanych i nowych technologii”.

(478)

Zgodnie z art. 11 środków administracyjnych dotyczących kwalifikowania przedsiębiorstw jako wykorzystujących zaawansowane technologie, aby zostać uznanym za wykorzystujące zaawansowane technologie, przedsiębiorstwo musi jednocześnie spełniać pewne warunki, między innymi: „uzyskało prawo własności intelektualnej, co odgrywa kluczową rolę we wspieraniu technicznym swoich głównych produktów (usług), poprzez niezależne badania, transfery, dotacje, fuzje i przejęcia itp.” oraz „technologia, która odgrywa kluczową rolę w technicznym wspieraniu jej głównych produktów (usług) mieści się w zakresie z góry określonym w dziedzinach zaawansowanych technologii wspieranych przez państwo”.

(479)

Kluczowe dziedziny zaawansowanych technologii wspierane przez państwo są wymienione w katalogu zaawansowanych technologicznie dziedzin wspieranych przez państwo z 2016 r. W katalogu tym w kategorii „nowe materiały”/„materiały metalowe” wyraźnie wymieniono folię aluminiową jako produkt zaawansowanej technologii wspierany przez państwo.

(480)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa należące do objętych próbą grup producentów eksportujących kwalifikowały się jako przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii w okresie objętym dochodzeniem, a zatem korzystały z obniżonej stawki podatku dochodowego od przedsiębiorstw wynoszącej 15 %.

(481)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(482)

Jak wykazano w motywach 477–479, przedmiotowe subsydium jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego programu tylko do przedsiębiorstw, które działają w pewnych określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie. Jak wskazano w motywie 479, przemysł ACF ma tak wysoki priorytet technologiczny.

(483)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną wartością podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej a łączną wartością podatku do zapłaty według obniżonej stawki podatkowej.

(484)

Stopa subsydiowania ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 0,55 % w przypadku Grupy Nanshan, 0,43 % w przypadku grupy Wanshun i 0,47 % w przypadku Grupy Daching.

(485)

Odliczenia od podatku za badania i rozwój uprawniają przedsiębiorstwa do preferencyjnego traktowania podatkowego w związku z ich działalnością badawczo-rozwojową w niektórych określonych przez państwo obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie, gdy spełnione zostaną pewne progi dotyczące wydatków na badania i rozwój.

(486)

Mówiąc dokładniej, wydatki na badania i rozwój poniesione w celu rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych technik, które nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych i są ujmowane w bieżących zyskach i stratach, zostają dodatkowo pomniejszone o 75 % po odliczeniu w całości w świetle bieżącej sytuacji. Jeżeli wyżej wymienione wydatki na badania i rozwój stanowią aktywa niematerialne i prawne, podlegają one amortyzacji w oparciu o 175 % kosztów wartości niematerialnych i prawnych. Od stycznia 2021 r. dodatkowe odliczenie przed opodatkowaniem na wydatki na rzecz badań i rozwoju zostało zwiększone do 100 % (101).

(487)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz art. 95 zasad wdrażania ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw:

(488)

We wcześniejszych dochodzeniach (102) Komisja ustaliła, że „nowe technologie, nowe produkty i nowe rzemiosła”, które mogą skorzystać z ulgi podatkowej, należą do pewnych wspieranych przez państwo dziedzin wykorzystujących zaawansowane technologie. Jak wspomniano w motywie 480, kluczowe dziedziny zaawansowanych technologii wspierane przez państwo są wymienione w katalogu zaawansowanych technologicznie dziedzin wspieranych przez państwo z 2016 r.

(489)

Jak określono w motywie 479, rozdział IV ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw zawiera przepisy dotyczące „preferencyjnego traktowania podatkowego”, w szczególności art. 25. Art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który również jest częścią rozdziału IV, stanowi, że „wydatki na badania i rozwój ponoszone przez przedsiębiorstwa w zakresie rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych technik” mogą być dodatkowo odliczane w czasie obliczania dochodu podlegającego opodatkowaniu. W art. 95 zasad wdrażania ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw wyjaśniono znaczenie „wydatków na badania i rozwój ponoszonych w celu rozwijania nowych technologii, nowych produktów i nowych rzemiosł” ustanowionych w art. 30 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw.

(490)

Zgodnie z okólnikiem w sprawie zwiększenia udziału bardzo wysokich odliczeń przed opodatkowaniem wydatków na badania i rozwój (Cai Shui [2018] nr 99), „w odniesieniu do wydatków na badania i rozwój faktycznie poniesionych przez przedsiębiorstwo z jego działalności badawczo-rozwojowej, dodatkowe 75 % faktycznej kwoty wydatków podlega odliczeniu przed opodatkowaniem, oprócz innych faktycznych odliczeń, w okresie od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2020 r., pod warunkiem że te wydatki nie zostaną zamienione na wartość niematerialną i zbilansowane z bieżącymi zyskami i stratami tego przedsiębiorstwa; jeżeli jednak wydatki te zostały zamienione na wartość niematerialną, wydatki te mogą być amortyzowane według stawki 175 % kosztów wartości niematerialnych przed opodatkowaniem w wymienionym wyżej okresie”.

(491)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa w grupach objętych próbą korzystały z „dodatkowego odliczenia wydatków na badania i rozwój, poniesionych na badania i rozwój nowych technologii, nowych produktów i nowych technik”.

(492)

Komisja uznała, że przedmiotowe odliczenia od podatku stanowią subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) i art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(493)

Przedmiotowe subsydium jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego środka tylko do przedsiębiorstw, które ponoszą określone wydatki na badania i rozwój w pewnych obszarach priorytetowych wykorzystujących zaawansowane technologie i określonych przez państwo, takich jak sektor ACF.

(494)

Kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych obliczono w kategoriach korzyści przyznanej odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Przedmiotową korzyść obliczono jako różnicę między łączną wartością podatku do zapłaty według podstawowej stawki podatkowej a łączną wartością podatku do zapłaty po uwzględnieniu dodatkowego odliczenia w wysokości 75 % faktycznych wydatków na badania i rozwój.

(495)

Kwota subsydium ustanowiona dla tego konkretnego programu wynosiła 1,24 % w przypadku grupy Nanshan, 0,14 % w przypadku grupy Wanshun i 0,37 % w przypadku grupy Daching.

(496)

W ustawie o podatku dochodowym od przedsiębiorstw przyznano preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo, oraz w szczególności zwolniono z podatku dochód z inwestycji kapitałowych, taki jak dywidendy i premie, między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami.

(497)

Podstawę prawną tego programu stanowią art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw oraz zasady wdrażania ustawy ChRL o podatku dochodowym od przedsiębiorstw.

(498)

Art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który jest częścią wstępną rozdziału IV pt. „Preferencyjne polityki podatkowe”, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Ponadto w art. 26 ust. 2 określono, że zwolnienie z podatku ma zastosowanie do dochodu z inwestycji kapitałowych między „kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami”, co wydaje się ograniczać zakres zastosowania jedynie do niektórych przedsiębiorstw będących rezydentami.

(499)

Komisja ustaliła, że jedno przedsiębiorstwo w jednej z grup objętych próbą otrzymało zwolnienie z opodatkowania dywidend wypłacanych między kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami.

(500)

Komisja uznała, że program ten stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (ii) i art. 3 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci dochodów utraconych przez rząd ChRL, co stanowi korzyść dla przedsiębiorstwa objętego postępowaniem. Korzyść dla odbiorcy jest równa kwocie oszczędności podatkowych.

(501)

Przedmiotowe subsydium jest szczególne w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego, ponieważ same przepisy ograniczają stosowanie tego zwolnienia tylko do kwalifikujących się przedsiębiorstw prowadzących działalność w sektorach lub angażujących się w projekty, których rozwój jest szczególnie promowany przez państwo, jak ma to miejsce w przypadku przemysłu ACF.

(502)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Nanshan stwierdziła, że zwolnienie z opodatkowania dywidend wypłacanych między przedsiębiorstwami będącymi rezydentami nie jest subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych, ponieważ nie jest ono szczególne, ma zastosowanie do wszystkich przedsiębiorstw i ma na celu jedynie uniknięcie podwójnego opodatkowania.

(503)

Chociaż Komisja zgodziła się, że eliminowanie podwójnego opodatkowania jest zgodną z prawem praktyką podatkową, art. 26 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw jest częścią rozdziału IV pt. „Preferencje podatkowe”, w którym przewidziano szereg preferencyjnych warunków opodatkowania będących zwolnieniami z ogólnych zasad opodatkowania. Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 491, art. 25 ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw, który stanowi część wstępną rozdziału IV pt. „Preferencyjne polityki podatkowe”, stanowi, że „Państwo przyzna preferencje podatkowe w zakresie podatku dochodowego przedsiębiorstwom działającym w gałęziach przemysłu lub projektach, których rozwój otrzymuje szczególne wsparcie i jest szczególnie promowany przez państwo”. Ponadto w art. 26 ust. 2 określono, że zwolnienie z podatku ma zastosowanie do dochodu z inwestycji kapitałowych między „kwalifikującymi się przedsiębiorstwami będącymi rezydentami”, co wydaje się ograniczać zakres zastosowania jedynie do niektórych przedsiębiorstw będących rezydentami. W związku z tym Komisja uznała, że taka preferencyjna polityka podatkowa ogranicza się do pewnych gałęzi przemysłu, które otrzymują szczególne wsparcie państwa i są przez nie szczególnie promowane, takich jak przemysł ACF, a zatem ma szczególny charakter w rozumieniu art. 4 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego. W związku z tym Komisja potwierdziła swój wniosek, że program ten jest subsydium stanowiącym podstawę środków wyrównawczych. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(504)

Komisja obliczyła kwotę subsydium, stosując normalną stawkę podatkową do dochodu z tytułu dywidendy, który został odliczony od dochodu podlegającego opodatkowaniu.

(505)

Kwota subsydium ustalona w odniesieniu do tego konkretnego programu w przypadku grupy Nanshan wynosiła 0,15 %.

(506)

Organizacja lub osoba fizyczna użytkująca grunty w miastach, miastach powiatowych i administracyjnych oraz w rejonach przemysłowych i górniczych zwykle płaci podatek od użytkowania gruntów miejskich. Podatek od użytkowania gruntów jest pobierany przez lokalne organy podatkowe właściwe dla użytkowanego gruntu. Niektóre kategorie gruntów, takie jak grunty odzyskane z morza, grunty wykorzystywane przez instytucje rządowe, organizacje zrzeszające ludzi i jednostki wojskowe na potrzeby własne, grunty wykorzystywane przez instytucje finansowane ze środków rządowych przyznanych przez Ministerstwo Finansów, grunty wykorzystywane pod świątynie, parki publiczne oraz publiczne miejsca historyczne i malownicze, ulice, drogi, place publiczne, trawniki i inne grunty miejskie, są jednak wyłączone z podatku od użytkowania gruntów.

(507)

Podstawę prawną tego programu stanowią:

(508)

Jedno przedsiębiorstwo w jednej z grup objętych próbą skorzystało z obniżki kwoty podatku od użytkowania gruntów o 50 % w oparciu o specjalną politykę mającą zastosowanie do przedsiębiorstw zajmujących się zaawansowanymi technologiami w prowincji Shandong zgodnie z „obwieszczeniem Rządu Ludowego prowincji Shandong w sprawie wydania szeregu polityk wspierających wysokiej jakości rozwój gospodarki realnej”.

(509)

Przedmiotowego przedsiębiorstwa nie zaliczono do żadnej kategorii zwolnionej z podatku spośród kategorii określonych w art. 6 rozporządzenia tymczasowego Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie podatku od użytkowania gruntów miejskich (zmienione w 2019 r.).

(510)

Komisja uważa, że zwolnienie przedsiębiorstw sektora zaawansowanych technologii z podatku od użytkowania gruntów stanowi subsydium w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i), albo art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (ii) oraz art. 3 pkt 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ istnieje wkład finansowy w postaci bezpośredniego przekazania środków finansowych (zwrot zapłaconego podatku) albo dochodów utraconych przez rząd ChRL (niezapłacony podatek), co stanowi korzyść dla przedsiębiorstw objętych postępowaniem. Subsydium jest szczególne, ponieważ jest skierowane wyłącznie do firm sektora zaawansowanych technologii w Shandong.

(511)

Korzyść dla odbiorców jest równa kwocie zwrotu/oszczędności podatkowych.

(512)

Po ostatecznym ujawnieniu grupa Wanshun stwierdziła, że: