(1)

W art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1011 nałożono wymóg, zgodnie z którym dane wejściowe wykorzystywane do wyznaczenia wskaźnika referencyjnego muszą być wystarczające do dokładnego i wiarygodnego odzwierciedlenia rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem danego wskaźnika referencyjnego, jak również muszą być weryfikowalne. Ponadto w przypadku, gdy dane wejściowe są przekazywane przez jednostkę operacyjną, w art. 11 ust. 3 lit. b) tego rozporządzenia zobowiązano administratora do zapewnienia, by podmiot przekazujący dane posiadał odpowiednie procedury nadzoru wewnętrznego oraz weryfikacji.

(2)

Prawidłowe wyliczenie wskaźnika referencyjnego wymaga nie tylko przekazania dokładnych wartości danych wejściowych, ale również tego, by dane te były podane wraz z jednostką miary oraz odzwierciedlały istotne cechy aktywów bazowych.

(3)

Weryfikowalność danych wejściowych wiąże się ze stopniem ich dokładności, który z kolei jest w dużej mierze zależny od rodzaju wykorzystywanych danych wejściowych. Dane wejściowe, które nie są danymi dotyczącymi transakcji ani nie pochodzą ze źródła danych regulowanych wymienionego w art. 3 ust. 1 pkt 24 rozporządzenia (UE) 2016/1011, mogą spełniać wymóg weryfikowalności, jeżeli administrator dysponuje wystarczającymi informacjami umożliwiającymi mu przeprowadzenie wystarczających kontroli tych danych. Administrator powinien być zatem zobowiązany zagwarantować, że dysponuje niezbędnymi informacjami umożliwiającymi mu przeprowadzenie odpowiednich kontroli.

(4)

Aby zapewnić adekwatność i weryfikowalność danych wejściowych, administrator powinien być zobowiązany do regularnego monitorowania danych wejściowych w stopniu odzwierciedlającym wrażliwość poszczególnych rodzajów danych wejściowych. W przypadku danych regulowanych regulacje i nadzór obowiązujące w odniesieniu do danego podmiotu dostarczającego dane zapewniają już rzetelność danych wejściowych. Tego rodzaju dane powinny być zatem objęte mniej rozbudowanymi wymogami w zakresie monitorowania. Pozostałe rodzaje danych wejściowych wymagają większego zakresu weryfikacji i powinny być objęte bardziej rozbudowanymi kontrolami; dotyczy to w szczególności danych wejściowych, które nie są danymi dotyczącymi transakcji, zwłaszcza w sytuacji, gdy są przekazywane przez jednostkę operacyjną.

(5)

W przypadku gdy dane wejściowe są przekazywane, ważnym elementem kontroli prowadzonych w ramach monitorowania jest zapewnienie, by przekazanie danych wejściowych następowało w terminie ustalonym przez administratora. Służy to zapewnieniu spójności pomiędzy danymi przekazywanymi przez różne podmioty przekazujące dane. W przypadku gdy dane wejściowe nie są przekazywane, należy również weryfikować moment, w którym dane wejściowe są uwzględniane, tak aby zapewnić spójność między różnymi danymi wejściowymi. Administrator powinien być zatem zobowiązany sprawdzić, czy dane wejściowe zostały przekazane lub wybrane z określonego źródła w ustalonym przez niego terminie.

(6)

Szczególnie ważne jest odpowiednie sprawdzenie podstawowych cech takich jak waluta, termin zapadalności i okres pozostały do upływu terminu zapadalności aktywów bazowych lub rodzaje kontrahentów określone w metodzie wyznaczania wskaźnika referencyjnego.

(7)

Skuteczny nadzór wewnętrzny nad przekazywaniem danych wejściowych przez jednostkę operacyjną jest uzależniony od ustanowienia i utrzymywania odpowiednich struktur w organizacji podmiotu przekazującego dane. Struktury te powinny zazwyczaj obejmować trzy poziomy kontroli, chyba że wielkość organizacji podmiotu przekazującego dane nie pozwala na taką liczbę poziomów. Pierwszy poziom kontroli powinien obejmować procesy zapewniające skuteczną kontrolę danych wejściowych.

(8)

Przekazywanie danych wejściowych przez jednostkę operacyjną stanowi szczególne ryzyko w związku z nieodłącznym konfliktem interesów, który istnieje między komercyjną rolą jednostki operacyjnej oraz jej rolą w procesie przekazywania danych wejściowych na potrzeby wskaźnika referencyjnego. W związku z tym istotne jest, aby podmiot przekazujący dane ustanowił, utrzymywał i stosował strategię w zakresie konfliktów interesów jako elementu drugiego poziomu kontroli, jak również przeprowadzał regularne kontrole wykorzystywanych danych wejściowych. Ponadto godnym uwagi narzędziem, które może być przydatne w ujawnianiu wszelkich przypadków niewłaściwego postępowania i nadawaniu im odpowiedniego toku lub w wykrywaniu działań mogących mieć negatywny wpływ na rzetelność wskaźnika referencyjnego, jest ustanowienie procedury sygnalizowania nieprawidłowości umożliwiającej każdemu członkowi personelu zgłaszanie wszelkich przypadków niewłaściwego postępowania do odpowiedniej jednostki ds. nadzoru nad zgodnością z przepisami lub do innej właściwej jednostki wewnętrznej. Administrator powinien zatem mieć pewność, że posiadane przez podmiot przekazujący dane procedury nadzoru wewnętrznego i weryfikacji obejmują ustanowienie, utrzymywanie i stosowanie strategii w zakresie konfliktów interesów oraz ustanowienie i utrzymywanie procedury sygnalizowania nieprawidłowości.

(9)

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do administratorów krytycznych i istotnych wskaźników referencyjnych. Zgodnie z zasadą proporcjonalności pozwala ono uniknąć nakładania nadmiernych obciążeń na administratorów istotnych wskaźników referencyjnych poprzez zezwolenie tym administratorom na podjęcie decyzji o stosowaniu wymogów dotyczących konfliktów interesów wyłącznie w odniesieniu do tych faktycznych lub potencjalnych konfliktów interesów, które są lub mogłyby okazać się istotne. Ponadto administratorzy powinni mieć przyznaną dodatkową swobodę decydowania o tym, w jaki sposób zapewniają oni istnienie procedur nadzoru wewnętrznego i weryfikacji na poziomie podmiotu przekazującego dane. W szczególności należy im zezwolić na rozluźnienie niektórych wymogów dotyczących tych procedur, przy uwzględnieniu charakteru, wielkości i złożoności organizacji podmiotu przekazującego dane.

(10)

Administratorom należy dać wystarczająco dużo czasu na zapewnienie zgodności z wymogami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem zacząć obowiązywać po upływie dwóch miesięcy od dnia jego wejścia w życie.

(11)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).

(12)

ESMA przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (2),