1.

Komisja i Weterynaryjny Urząd Federalny powiadamiają się o zamiarze zastosowania szczepienia interwencyjnego. W wypadkach szczególnej sytuacji alarmowej, zgłaszanie dotyczy podjętych decyzji i sposobów ich wdrażania. We wszystkich przypadkach, konsultacje odbywają się w jak najkrótszym terminie w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

2.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

3.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji pryszczycy jest: The Institute for Animal Health Pirbright Laboratory, Zjednoczone Królestwo. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku XVI dyrektywy 2003/85/WE.

1.

Komisja i Weterynaryjny Urząd Federalny zgłaszają zamiar zastosowania szczepienia interwencyjnego. Konsultacje odbywają się w jak najkrótszym terminie w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

2.

Jeżeli okaże się to konieczne, stosownie do art. 117 ust. 5 rozporządzenia o epizootiach, Weterynaryjny Urząd Federalny wyda przepisy wykonawcze o charakterze technicznym dotyczące znakowania i przetwarzania mięsa pochodzącego ze stref ochronnych i nadzorowanych.

3.

Stosownie do art. 121 rozporządzenia o epizootiach, Szwajcaria zobowiązuje się do wdrożenia planu usunięcia klasycznego pomoru świń u dzikich świń zgodnie z art. 15 i 16 dyrektywy 2001/89/WE. Konsultacje odbywają się w jak najkrótszym terminie w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

4.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

5.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 21 dyrektywy 2001/89/WE oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

6.

W razie konieczności, stosownie do art. 89 ust. 2 rozporządzenia o epizootiach, Weterynaryjny Urząd Federalny wyda przepisy wykonawcze o charakterze technicznym w zakresie kontroli serologicznej świń w obszarach objętych ochrona i nadzorem zgodnie z rozdziałem IV załącznika do decyzji 2002/106/WE (Dz.U. L 39 z 9.2.2002, str. 71.).

7.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji klasycznego pomoru świń jest: Institut für Virologie der Tierärztlichen Hochschule Hannover, 15 Bünteweg 17, D-30559, Hannover, Niemcy. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku IV dyrektywy 2001/89/WE.

1.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji afrykańskiego pomoru świń jest: Centro de Investigación en Sanidad Animal, 28130 Valdeolmos, Madryt, Hiszpania. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku V dyrektywy 2002/60/WE.

2.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

3.

W razie konieczności, stosownie do art. 89 ust. 2 rozporządzenia o epizootiach, Weterynaryjny Urząd Federalny wyda przepisy wykonawcze o charakterze technicznym w zakresie przepisów diagnostycznych związanych z afrykańskim pomorem świń zgodnie z przepisami decyzji 2003/422/WE (Dz.U. L 143 z 11.6.2003, str. 35).

4.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 20 dyrektywy 2002/60/WE oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

1.

W przypadku, gdyby w Szwajcarii rozwinęła się epizootia o wyjątkowo ciężkim charakterze, Wspólny Komitet Weterynaryjny spotka się w celu zbadania sytuacji. Właściwe organy szwajcarskie zobowiązują się do podjęcia środków niezbędnych w świetle wyników tego badania.

2.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji afrykańskiego pomoru koni jest: Laboratorio de Sanidad y Producción Animal, Ministerio de Agricultura, Pesca y Alimentación, 28110 Algete, Madryt, Hiszpania. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku III dyrektywy 92/35/EWG.

3.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 16 dyrektywy 92/35/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

4.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

1.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji influenzy drobiu jest: Central Veterinary Laboratory, New Haw, Weybridge, Surrey KT15 3NB, Zjednoczone Królestwo. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku V dyrektywy 92/40/EWG i w załączniku VII, pkt. 2 dyrektywy 2005/94/WE.

2.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

3.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 18 dyrektywy 92/40/EWG, art. 60 dyrektywy 2005/94/WE oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

1.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji rzekomego pomoru drobiu jest: Central Veterinary Laboratory, New Haw, Weybridge, Surrey KT15 3NB, Zjednoczone Królestwo. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku V dyrektywy 92/66/EWG.

2.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

3.

Informacje podane w art. 17 i 19 dyrektywy 92/66/EWG leżą w gestii Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

4.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 22 dyrektywy 92/66/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

1.

Aktualnie hodowla łososia nie jest dozwolona i gatunek ten nie występuje w Szwajcarii. Niedokrwistość zakaźna łososia jest sklasyfikowana przez Szwajcarię jako choroba, którą należy usunąć w myśl rozporządzenia o epizootiach.

2.

Aktualnie hodowla ostryg płaskich nie jest praktykowana w Szwajcarii. W przypadku wystąpienia bonamiozy lub marteiliozy, Weterynaryjny Urząd Federalny zobowiązuje się do podjęcia niezbędnych środków interwencyjnych zgodnych z przepisami wspólnotowymi na podstawie art. 57 ustawy o epizootiach.

3.

W przypadkach wymienionych w art. 7 dyrektywy 93/53/EWG informacjami zajmuje sie Wspólny Komitet Weterynaryjny.

4.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji chorób ryb jest: Statens Veterinære Serumlaboratorium, Landbrugsministeriet, Hangövej 2, 8200 Århus, Dania. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku C dyrektywy 93/53/EWG.

5.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

6.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 16 dyrektywy 93/53/EWG, art. 8 dyrektywy 95/70/WE oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

7.

W przypadkach wymienionych w art. 5 dyrektywy 95/70/EWG informacjami zajmuje sie Wspólny Komitet Weterynaryjny.

8.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji chorób mięczaków jest: Laboratoire IFREMER, BP 133, 17390 La Tremblade, Francja. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku B dyrektywy 95/70/EWG.

1.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) jest: The Veterinary Laboratories Agency, Woodham Lane New Haw, Addlestone, Surrey KT15 3NB Wielka Brytania. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku X, rozdział B rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

2.

Stosownie do art. 57 Ustawy o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym dotyczącym realizacji środków zwalczania TSE

3.

Stosownie do art. 12 rozporządzenia (WE) nr 999/2001, w państwach członkowskich Wspólnoty, każde zwierzę podejrzane o zarażenie pasażowalną encefalopatią gąbczastą podlega urzędowemu ograniczeniu przemieszczania w czasie oczekiwania na wyniki badania klinicznego lub epidemiologicznego przeprowadzanego przez właściwy organ lub zabiciu w celu zbadania w laboratorium pod urzędową kontrolą.

Stosownie do art. 179b i 180a rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria wprowadza zakaz uboju zwierząt podejrzanych o zarażenie pasażowalną encefalopatią gąbczastą. Zwierzęta podejrzane o infekcję powinny być uśmiercone bez wycieku krwi i spalone a ich mózg zbadany w szwajcarskim laboratorium referencyjnym dla TSE.

Stosownie do art. 10 rozporządzenia o epizootiach, Szwajcaria dokonuje rejestracji pogłowia bydła przy pomocy systemu identyfikacji permanentnej umożliwiającego odnalezienie ich matki i ich pierwotnego stada oraz stwierdzenie, czy nie są potomstwem samic podejrzanych o infekcję lub krów dotkniętych gąbczastą encefalopatią bydła.

Stosownie do art. 179c rozporządzenia o epizootiach, Szwajcaria dokonuje wybicia zwierząt chorych na BSE oraz zwierząt pochodzących od krów dotkniętych gąbczastą encefalopatią bydła urodzonych w ciągu dwóch lat, które poprzedziły ich diagnostykę. Od 1 lipca 1999 r., przystąpiono do masowego wybijania zwierząt (jeden ubój na stado byłwykonywany od 14 grudnia 1996 r. do 30 czerwca 1999 r.).

4.

Stosownie do art. 180b rozporządzenia o epizootiach, Szwajcaria dokonuje wybicia zwierząt dotkniętych trzęsawką, ich matek, ich bezpośredniego potomstwa dotkniętego infekcją oraz wszelkich innych owiec i kóz ze stada z wyjątkiem:

W drodze wyjątku, w przypadku ras o niewielkiej liczebności, można odstąpić od wybicia stada. W tym przypadku, stado zostaje poddane urzędowemu nadzorowi weterynaryjnemu przez okres 2 lat, podczas którego dokonuje się badania klinicznego zwierząt z tego stada dwukrotnie w ciągu roku. Jeżeli w tym okresie zwierzęta zostaną przeznaczone do wybicia, ich głowy włącznie z migdałami będą przedmiotem analizy w laboratorium referencyjnym na TSE

Środki te podlegają przeglądowi w zależności od wyników monitorowania sanitarnego zwierząt. W szczególności, okres monitorowania zostaje przedłużony w razie wykrycia nowego przypadku choroby w obrębie stada.

W razie stwierdzenia BSE u owcy lub kozy, Szwajcaria zobowiązuje się do wprowadzenia środków przewidzianych w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

5.

Stosownie do art. 7 rozporządzenia (WE) nr 999/2001, państwa członkowskie Wspólnoty zabraniają używania białek zwierzęcych przetworzonych w żywieniu zwierząt hodowlanych utrzymywanych, tuczonych lub hodowanych do produkcji środków spożywczych. Wprowadza się całkowity zakaz używania białek pochodzących od zwierząt w żywieniu przeżuwaczy w państwach członkowskich Wspólnoty.

Stosownie do art. 18 rozporządzenia dotyczącego eliminacji ubocznych produktów zwierzęcych (OESPA), Szwajcaria wprowadziła całkowity zakaz używania białek zwierzęcych w żywieniu zwierząt hodowlanych obowiązujący od dnia 1 stycznia 2001 r.

6.

Stosownie do art. 6 rozporządzenia (WE) nr 999/2001 i rozdziału A załącznika III wspomnianego rozporządzenia, państwa członkowskie Wspólnoty wdrażają roczny program monitoringu BSE. Plan ten obejmuje szybki test BSE w odniesieniu do bydła mającego ponad 24 miesiące uśmierconego w trybie nagłym, padłego w gospodarstwie lub uznanego za chore podczas inspekcji ante mortem oraz wszystkich zwierząt mających ponad 30 miesięcy zabitych do spożycia przez ludzi.

Szybkie testy BSE stosowane w Szwajcarii są wymienione w załączniku X, rozdział C rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

Stosownie do art. 179 rozporządzenia o epizootiach, Szwajcaria obowiązkowo dokonuje szybkiego testu BSE w odniesieniu do wszystkich zwierząt z gatunku bydła rogatego mających ponad 30 miesięcy zabitych w trybie nagłym, padłych w gospodarstwie lub uznanych za chore podczas inspekcji ante mortem oraz próbki zwierząt w wieku ponad 30 miesięcy zabitych do spożycia przez ludzi. Ponadto, hodowcy realizują celowy program monitoringu zwierząt w wieku ponad 20 miesięcy zabijanych do spożycia przez ludzi.

7.

Stosownie do art. 6 rozporządzenia (WE) nr 999/2001 i rozdziału A załącznika III wspomnianego rozporządzenia, państwa członkowskie Wspólnoty wdrażają roczny program monitoringu trzęsawki.

Stosownie do przepisów art. 177 rozporządzenia o epizootiach, Szwajcaria wdrożyła program monitoringu TSE u owiec i kóz w wieku ponad 12 miesięcy. Zwierzęta zabijane w trybie nagłym, zwierzęta, które padły w gospodarstwie lub uznane za chore podczas inspekcji ante mortem jak również zwierzęta zabijane do spożycia przez ludzi zostały zbadane w okresie od czerwca 2004 r. do lipca 2005 r. Wynik badania wszystkich próbek okazał się negatywny (w zakresie BSE); monitoring w oparciu o pobrane próbki zwierząt podejrzanych o infekcję, zwierząt zabijanych w trybie nagłym oraz zwierząt, które padły w gospodarstwie będzie kontynuowany.

Uznanie podobieństwa przepisów prawnych dotyczących monitorowania TSE u owiec i kóz będzie rozpatrywane w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

8.

Informacje przewidziane w art. 6 i w rozdziale B załącznika III oraz w załączniku IV (3.III) do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 leżą w gestii Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

9.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 21 rozporządzenia (WE) nr 999/2001 oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

1.

Od 1 stycznia 2003 r., i stosownie do rozporządzenia z dnia 20 listopada 2002 r. dotyczącego przyznawania środków w celu pokrycia kosztów usunięcia odpadów zwierzęcych w 2003 r. (RS 916.406), Szwajcaria wdrożyła system zachęty finansowej na rzecz gospodarstw, w których rodzi się bydło i ubojni, w których jest zabijane, jeżeli przestrzega się procedur zgłaszania przemieszczania zwierząt przewidzianych przez obowiązujące przepisy.

2.

Stosownie do art. 8 rozporządzenia (WE) nr 999/2001 i załącznika XI, pkt. 1 do wspomnianego rozporządzenia, państwa członkowskie Wspólnoty usuwają i niszczą materiały szczególnego ryzyka (MRS).

Na liście MRS usuwanych u bydła znajdują się: czaszka, z wyłączeniem żuchwy, w tym mózgowie i oczy jak również rdzeń kręgowy zwierząt w wieku ponad 12 miesięcy; kręgosłup, z wyłączeniem kręgów ogonowych, wyrostków kolczystych poprzecznych kręgów wystających, piersiowych i lędźwiowych i grzebienia krzyżowego pośrodkowego oraz skrzydeł kości krzyżowej, ale w tym zwoje rdzeniowe i rdzeń kręgowy zwierząt powyżej dwudziestu czterech miesięcy; migdałki, jelita od dwunastnicy do odbytnicy oraz krezka bydła w każdym wieku.

Na liście MRS usuwanych u owiec i kóz znajdują się: czaszka, w tym mózgowie i oczy, migdałki i rdzeń kręgowy owiec i kóz w wieku ponad 12 miesięcy lub posiadających 1 ząb stały-siekacz, który przebił dziąsło jak również śledziona i jelito kręte owiec i kóz w każdym wieku.

Stosownie do art. 179d rozporządzenia o epizootiach i art. 4 rozporządzenia o środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego, Szwajcaria wdrożyła politykę wycofywania MRS z łańcucha artykułów spożywczych przeznaczonych dla zwierząt i ludzi. Na liście MRS usuwanych u bydła znajdują się przede wszystkim: kręgosłup zwierząt w wieku ponad 30 miesięcy, migdałki, jelita od dwunastnicy do odbytnicy oraz krezka zwierząt w każdym wieku.

Stosownie do art. 180c rozporządzenia o epizootiach i art. 4 rozporządzenia o środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego, Szwajcaria wdrożyła politykę wycofywania MRS z łańcucha artykułów spożywczych przeznaczonych dla zwierząt i ludzi. Na liście MRS usuwanych u owiec i kóz znajdują się przede wszystkim: mózg nie wyjęty z czaszki, rdzeń kręgowy z oponą twardą (Dura mater) i migdałki zwierząt w wieku ponad 12 miesięcy lub u których 1 ząb stały-siekacz przebił dziąsło, śledziona i jelito kręte zwierząt w każdym wieku.

3.

Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady określa zasady sanitarne, które należy stosować wobec ubocznych produktów zwierzęcych nie przeznaczonych do spożywania przez ludzi w państwach członkowskich Wspólnoty.

Stosownie do art. 13 rozporządzenia dotyczącego eliminacji ubocznych produktów zwierzęcych, Szwajcaria spala uboczne produkty zwierzęce kategorii 1, łącznie z materiałami szczególnego ryzyka oraz zwierzętami, które padły w gospodarstwie.

1.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji choroby niebieskiego języka jest: AFRC Institute for Animal Health Pirbright Laboratory Ash Road, Pirbright, Woking, Surrey GU24 ONF Zjednoczone Królestwo. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku II, rozdział B dyrektywy 2000/75/WE.

2.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym opublikowanym na stronie internetowej Weterynaryjnego Urzędu Federalnego.

3.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 17 dyrektywy 2000/75/WE oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

1.

Wspólne laboratoria referencyjne są następujące:

2.

Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tych laboratoriów. Funkcje i zadania tych laboratoriów są przewidziane w Rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.U. L 165 z 30.4.2004, str. 1).

3.

Corocznie Koniecko końca maja, Szwajcaria przekazuje Komisji raport o tendencjach i źródłach chorób odzwierzęcych, odzwierzęcych czynników chorobotwórczych i odporności przeciwbakteryjnej, zawierający dane zebrane w trakcie minionego roku stosownie do art. 4, 7 i 8 dyrektywy 2003/99/WE. Raport ten zawiera również informacje wymienione w art. 3, ust. 2, lit. b) rozporządzenia (WE) nr 2160/2003. Raport ten zostaje przekazany przez Komisję Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności w celu opublikowania raportu syntetycznego dotyczącego tendencji i źródeł chorób odzwierzęcych, odzwierzęcych czynników chorobotwórczych i odporności przeciwbakteryjnej we Wspólnocie.

1.

W przypadkach wymienionych w art. 6 dyrektywy 92/119/EWG informacjami zajmuje sie Wspólny Komitet Weterynaryjny.

2.

Wspólnym laboratorium referencyjnym do identyfikacji choroby pęcherzykowej świń jest: AFRC Institute for Animal Health, Pirbright Laboratory, Ash Road, Pirbright, Woking Surrey, GU240NF, Zjednoczone Królestwo. Szwajcaria zobowiązuje się pokryć koszty, którymi będzie obciążona z tytułu działań związanych z wyznaczeniem tego laboratorium. Funkcje i zadania tego laboratorium są przewidziane w załączniku III dyrektywy 92/119/EWG.

3.

Stosownie do art. 97 rozporządzenia o epizootiach Szwajcaria dysponuje planem awaryjnym. Ten plan awaryjnym stanowi przedmiot rozporządzenia wykonawczego o charakterze technicznym nr 95/65 wydanego przez Weterynaryjny Urząd Federalny.

4.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 22 dyrektywy 92/119/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

1.

Stosownie do art. 297, ust. 1 rozporządzenia o epizootiach, Weterynaryjny Urząd Federalny przystąpi do zatwierdzania miejsc gromadzenia zdefiniowanych w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG. Do celów stosowania niniejszego załącznika, zgodnie z art. 11, 12 i 13 dyrektywy 64/432/EWG, Szwajcaria ustanawia listę uprawnionych miejsc gromadzenia, przewoźników oraz podmiotów handlowych.

2.

Informacja przewidziana w art. 11, ust. 3 dyrektywy 64/432/EWG realizowana jest w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

3.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, iż Szwajcaria spełnia warunki przewidziane w załączniku A, część II, ust. 7 dyrektywy 64/432/EWG w odniesieniu do brucelozy bydła. Dla utrzymania statusu pogłowia bydła oficjalnie wolnego od brucelozy, Szwajcaria zobowiązuje się do spełnienia następujących warunków:

Szczegółowe informacje dotyczące stad zakażonych wraz z raportem epidemiologicznym są przekazywane Wspólnemu Komitetowi Weterynaryjnemu. Jeżeli którykolwiek z warunków przewidzianych w załączniku A, część II, ust. 7, akapit 1 dyrektywy 64/432/EWG nie zostanie przez Szwajcarię spełniony, Weterynaryjny Urząd Federalny bezzwłocznie powiadamia o tym Komisję. Wspólny Komitet Weterynaryjny rozpatrzy sytuację w celu ponownego rozważenia przepisów niniejszego ustępu..

4.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, iż Szwajcaria spełnia warunki przewidziane w załączniku A, część I, ust. 4 dyrektywy 64/432/EWG w odniesieniu do gruźlicy bydła. Dla utrzymania statusu pogłowia bydła oficjalnie wolnego od gruźlicy, Szwajcaria zobowiązuje się do spełnienia następujących warunków:

Szczegółowe informacje dotyczące zakażoneych stad wraz z raportem epidemiologicznym są przekazywane Wspólnemu Komitetowi Weterynaryjnemu. Jeżeli którykolwiek z warunków przewidzianych w załączniku A, część I, ust. 4, akapit 1 dyrektywy 64/432/EWG nie zostanie przez Szwajcarię spełniony, Weterynaryjny Urząd Federalny bezzwłocznie powiadamia o tym Komisję. Wspólny Komitet Weterynaryjny rozpatrzy sytuację w celu ponownego rozważenia przepisów niniejszego ustępu..

5.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, iż Szwajcaria spełnia warunki przewidziane w załączniku D, rozdział I (F) dyrektywy 64/432/EWG w odniesieniu do enzootycznej białaczki bydła. Dla utrzymania statusu pogłowia bydła oficjalnie wolnego od enzootycznej białaczki bydła, Szwajcaria zobowiązuje się do spełnienia następujących warunków:

Jeżeli enzootyczna białaczka bydła zostanie stwierdzona u 0,2 % pogłowia, Weterynaryjny Urząd Federalny bezzwłocznie informuje o tym Komisję. Wspólny Komitet Weterynaryjny rozpatrzy sytuację w celu ponownego rozważenia przepisów niniejszego ustępu..

6.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, że Szwajcaria jest oficjalnie wolna od zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy u bydła. Dla utrzymania tego statusu, Szwajcaria zobowiązuje się do spełnienia następujących warunków:

W związku z uznaniem statusu Szwajcarii, przepisy decyzji 2004/558/WE (Dz.U. L 249 z 23.7.2004, str. 20) stosuje się mutatis mutandis.

Weterynaryjny Urząd Federalny bezzwłocznie informuje Komisję o wszelkich zmianach warunków mających wpływ na uznanie statusu. Wspólny Komitet Weterynaryjny rozpatrzy sytuację w celu ponownego rozważenia przepisów niniejszego ustępu.

7.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, że Szwajcaria jest oficjalnie wolna od choroby Aujeszky'ego. Dla utrzymania tego statusu, Szwajcaria zobowiązuje się do spełnienia następujących warunków:

W związku z uznaniem statusu Szwajcarii, przepisy decyzji 2001/618/WE (Dz.U. L 215 z 9.8.2001, str. 48) zmienionej ostatnio decyzją 2005/768/WE (Dz.U. L 290 z 4.11.2005, str. 27), stosuje się mutatis mutandis.

Weterynaryjny Urząd Federalny bezzwłocznie informuje Komisję o wszelkich zmianach warunków mających wpływ na uznanie statusu. Wspólny Komitet Weterynaryjny rozpatrzy sytuację w celu ponownego rozważenia przepisów niniejszego ustępu.

8.

W odniesieniu do wirusowego zapalenia żołądka i jelit u świń (TGE) oraz zespołu rozrodczo oddechowego świń (PRRS), kwestia dodatkowych gwarancji zostanie jak najszybciej rozpatrzona przez Wspólny Komitet Weterynaryjny. Komisja poinformuje Weterynaryjny Urząd Federalny o rozwoju sytuacji w tej kwestii.

9.

W Szwajcarii, Bakteriologiczny Instytut Weterynaryjny Uniwersytetu w Bernie odpowiada za oficjalną kontrolę tuberkulin w rozumieniu punktu 4 załącznika B do dyrektywy 64/432/EWG.

10.

W Szwajcarii, Bakteriologiczny Instytut Weterynaryjny Uniwersytetu w Bernie odpowiada za oficjalną kontrolę antygenów (bruceloza) w rozumieniu pkt. 4 załącznika C(A) do dyrektywy 64/432/EWG.

11.

Bydło i świnie będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorami znajdującymi się w załączniku F do dyrektywy 64/432/EWG. Stosuje się następujące dostosowania:

—

—

12.

Do celów stosowania niniejszego załącznika, bydło będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty a Szwajcarią musi powiadać uzupełniające świadectwa zdrowia zawierające następujące oświadczenia sanitarne:

1.

Do celów stosowania art. 3 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 91/68/EWG, informacjami zajmuje się Wspólny Komitet Weterynaryjy.

2.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 11 dyrektywy 91/68/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

3.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, że Szwajcaria jest oficjalnie wolna od brucelozy owiec i kóz. Dla utrzymania tego statusu, Szwajcaria zobowiązuje się do wdrożenia środków przewidzianych w załączniku A rozdział I pkt II(2) dyrektywy 91/68/EWG.

W razie pojawienia się lub ponownego pojawienia sie brucelozy owiec i kóz, Szwajcaria powiadomi Wspólny Komitet Weterynaryjny celem podjęcia koniecznych środków w zależności od rozwoju sytuacji.

4.

Owce i kozy będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorami znajdującymi się w załączniku E do dyrektywy 91/68/EWG.

1.

Do celów stosowania art. 3 dyrektywy 90/426/EWG, informacjami zajmuje się Wspólny Komitet Weterynaryjy.

2.

Do celów stosowania art. 6 dyrektywy 90/426/EWG, informacjami zajmuje się Wspólny Komitet Weterynaryjy.

3.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 10 dyrektywy 90/426/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

4.

Przepisy załączników B i C do dyrektywy 90/426/EWG stosuje się mutatis mutandis w odniesieniu do Szwajcarii.

1.

Do celów stosowania art. 3 dyrektywy 90/539/EWG, Szwajcaria przedkłada Wspólnemu Komitetowi Weterynaryjnemu plan precyzujący środki, jakie zamierza zastosować w celu zatwierdzenia swoich zakładów.

2.

Na mocy art. 4 dyrektywy 90/539/EWG, państwowym laboratorium referencyjnym dla Szwajcarii jest Bakteriologiczny Instytut Weterynaryjny Uniwersytetu w Bernie.

3.

W art. 7, ust. 1 tiret pierwsze dyrektywy 90/539/EWG, warunki pobytu stosuje się mutatis mutandis do Szwajcarii.

4.

W przypadku wysyłania jaj wylęgowych do Wspólnoty, władze szwajcarskie zobowiązują się do respektowania reguł znakowania przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 1868/77. Skrótem stosowanym dla Szwajcarii jest „CH”.

5.

W art. 9 lit. a) dyrektywy 90/539/EWG, warunki pobytu stosuje się mutatis mutandis do Szwajcarii.

6.

W art. 10 lit. a) dyrektywy 90/539/EWG, warunki pobytu stosuje się mutatis mutandis do Szwajcarii.

7.

W art. 11, ust. 2 tiret pierwsze dyrektywy 90/539/EWG, warunki pobytu stosuje się mutatis mutandis do Szwajcarii.

8.

Do celów stosowania niniejszego załącznika uznaje się, iż Szwajcaria spełnia warunki art. 12 ust. 2 dyrektywy 90/539/EWG w odniesieniu do rzekomego pomoru drobiu i w związku z tym dysponuje statusem „nieszczepiącego przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu”. Weterynaryjny Urząd Federalny bezzwłocznie informuje Komisję o wszelkich zmianach warunków mających wpływ na uznanie statusu. Wspólny Komitet Weterynaryjny rozpatrzy sytuację w celu ponownego rozważenia przepisów niniejszego ustępu.

9.

W art. 15 dyrektywy 90/539/EWG, odniesienia do nazwy państwa członkowskiego stosuje się mutatis mutandis do Szwajcarii.

10.

Drób i jaja wylęgowe będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorami znajdującymi się w załączniku IV do dyrektywy 90/539/EWG.

11.

W przypadku wywozu ze Szwajcarii do Finlandii lub Szwecji, władze szwajcarskie zobowiązują się dostarczać odnośnie do salmonelli wszelkich gwarancji przewidzianych przez ustawodawstwo wspólnotowe.

1.

Informacja przewidziana w art. 4 dyrektywy 91/67/EWG jest realizowana w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

2.

Ewentualne zastosowanie art. 5, 6 i 10 dyrektywy 91/67/EWG do Szwajcarii pozostaje w kompetencji Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

3.

Ewentualne zastosowanie art. 12 i 13 dyrektywy 91/67/EWG do Szwajcarii pozostaje w kompetencji Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

4.

Do celów stosowania art. 15 dyrektywy 91/67/EWG, władze szwajcarskie zobowiązują się do wprowadzenia planów próbek oraz metod diagnostycznych zgodnych z przepisami wspólnotowymi.

5.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 17 dyrektywy 91/67/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

6.

1.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 15 dyrektywy 89/556/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

2.

Zarodki bydła domowego będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią winny posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorem znajdującym się w załączniku C do dyrektywy 89/556/EWG.

1.

Do celów stosowania art. 4, ust. 2 dyrektywy 88/407/EWG, odnotowuje się, że we wszystkich ośrodkach w Szwajcarii znajdują się wyłącznie zwierzęta, których wynik badań (próba seroneutralizacji lub próba ELISA) okazał się negatywny.

2.

Informacja przewidziana w art. 5, ust. 2 dyrektywy 88/407/EWG realizowana jest w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

3.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 16 dyrektywy 88/407/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

4.

Nasienie bydła będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią winno posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorem znajdującym się w załączniku D do dyrektywy 88/407/EWG.

1.

Informacja przewidziana w art. 5, ust. 2 dyrektywy 90/429/EWG realizowana jest w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

2.

Przeprowadzenie kontroli na miejscu podlega kompetencjom Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego, w szczególności na podstawie art. 16 dyrektywy 90/429/EWG oraz art. 57 ustawy o epizootiach.

3.

Nasienie świń będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią winno posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorem znajdującym się w załączniku D do dyrektywy 90/429/EWG.

1.

Do celów niniejszego załącznika, punkt ten obejmuje wymianę zwierząt żywych nie objętych przepisami pkt. od I do V oraz nasienia, komórek jajowych i embrionów nie objętych przepisami pkt. od VI do VIII.

2.

Wspólnota Europejska i Szwajcaria zobowiązują się do tego, by wymiana zwierząt żywych, nasienia, komórek jajowych i embrionów, o których mowa w punkcie 1, nie była zakazana lub ograniczona z innych powodów nadzoru sanitarnego niż te, które wynikają z zastosowania niniejszego załącznika, w szczególności z powodu środków ochronnych podjętych ewentualnie na mocy art. 20.

3.

Kopytne innych gatunków niż te, o których mowa w punktach I, II i III będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią powinny posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorem znajdującym się w części pierwszej załącznika E, część I do dyrektywy 92/65/EWG uzupełnione zaświadczeniem znajdującym się w art. 6, część A, pkt 1 lit. e) dyrektywy 92/65/WE.

4.

Zajęczaki będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią powinny posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorem znajdującym się w pierwszej części załącznika E do dyrektywy 92/65/EWG, ewentualnie uzupełnione zaświadczeniem znajdującym się w art. 9, ust. 2, akapit 2, dyrektywy 92/65/EWG.

To zaświadczenie może zostać dostosowane przez szwajcarskie władze tak, aby odpowiadało ono in extenso wymogom art. 9 dyrektywy 92/65/EWG.

5.

Informacja przewidziana w art. 9, ust. 2, akapit 4 dyrektywy 92/65/EWG realizowana jest w ramach Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

6.

7.

Nasienie, komórki jajowe i zarodki pochodzenia owczego i koziego będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa przewidziane w decyzji 95/388/WE, ostatnio zmienionej decyzją Komisji 2005/43/WE z dnia 30 grudnia 2004 r. (Dz.U. L 20 z 22.1.2005, str. 34).

8.

Nasienie koni będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią musi posiadać świadectwo przewidziane w decyzji 95/307/WE.

9.

Komórki jajowe i zarodki koni będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa przewidziane w decyzji 95/294/WE.

10.

Komórki jajowe i zarodki świń będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa przewidziane w decyzji 95/483/WE.

11.

Roje pszczół (ule lub królowe z pszczołami towarzyszącymi) będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa zdrowia zgodne ze wzorem znajdującym się w drugiej części załącznika E do dyrektywy 92/65/EWG.

12.

Zwierzęta, nasienie, zarodki i komórki jajowe pochodzące od podmiotów, instytutów lub ośrodków zatwierdzonych zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 92/65/EWG będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej a Szwajcarią muszą posiadać świadectwa zdrowia zgodnie ze wzorem znajdującym się w trzeciej części załącznika E do dyrektywy 92/65/EWG.

13.

Do celów stosowania art. 24 dyrektywy 92/65/EWG, informacja przewidziana w paragrafie 2 pozostaje w gestii Wspólnego Komitetu Weterynaryjnego.

1.

Dyrektywa Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 r. ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nie objętych warunkami zdrowia zwierząt, ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A sekcja I do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 268 z 14.9.1992, str. 54) ostatnio zmieniona dyrektywą Rady 2004/68/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. ustanawiającą warunki zdrowia zwierząt regulujące przywóz do oraz tranzyt przez terytorium Wspólnoty niektórych żywych zwierząt kopytnych, zmieniającą dyrektywy 90/426/EWG oraz 92/65/EWG i uchylającą dyrektywę 72/462/EWG (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, str. 320).

2.

Rozporządzenie (WE) nr 998/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie wymagań dotyczących zdrowia zwierząt stosowanych do niehandlowego przemieszczania zwierząt domowych i zmieniające dyrektywę Rady 92/65/EWG (Dz.U. L 146 z 13.06.2003, str. 1) ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 590/2006 z dnia 12 kwietnia 2006 zmieniającym załącznik II do rozporządzenia (WE) nr 998/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wykazu państw i terytoriów (Dz.U. L 104 z 13.4.2006, str. 8).

a)

Dyrektywa Rady 90/427/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie zootechnicznych i genealogicznych warunków handlu wewnątrzwspólnotowego koniowatymi (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 55).

b)

Dyrektywa Rady 90/428/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotycząca wymiany koni przeznaczonych do konkursów oraz ustalająca zasady udziału w tych konkursach (Dz.U. L 224 z 18.8.1990, str. 60).

(1)

Produkty zwierzęce przeznaczone do spożycia przez ludzi będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty a Szwajcarią są wprowadzane do obrotu na tych samych warunkach co produkty zwierzęce przeznaczone do spożycia przez ludzi i będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty. W razie konieczności, te produkty będą uzupełnione świadectwami zdrowia przewidzianymi do wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty lub określonymi w niniejszym załączniku i dostępnymi w systemie TRACES.

(2)

Szwajcaria sporządza wykaz upoważnionych zakładów zgodnie z postanowieniami art. 31 (rejestrowanie/zatwierdzanie zakładów) rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(3)

W odniesieniu do swojego importu Szwajcaria stosuje te same przepisy, jak te które mają zastosowanie na poziomie Wspólnoty.

(4)

Właściwe organy Szwajcarii nie korzystają z odstępstwa od badania mającego na celu wykrycie obecności włosieni (Trichinella) jak to przewiduje art. 3, pkt 2 rozporządzenia (WE) nr 2075/2005. W przypadku zastosowania takiego odstępstwa, właściwe organy Szwajcarii zobowiązują się do pisemnego przedstawienia Komisji wykazu regionów, w których ryzyko występowania włosieni (Trichinella) u świń domowych jest oficjalnie uznane za niewielkie. państwa członkowskie Wspólnoty mają trzy miesiące na przesłanie swoich komentarzy na piśmie do Komisji od daty przedstawienia ww. wykazu. W przypadku braku zastrzeżeń ze strony Komisji lub jakiegokolwiek państwa członkowskiego, dany region zostaje uznany za region wykazujący niewielkie ryzyko występowania włosieni (Trichinella) i świnie domowe pochodzące z tego regionu nie podlegają badaniu mającemu na celu wykrycie włosieni (Trichinella) podczas uboju. Postanowienia art. 3, pkt. 3 rozporządzenia (WE) nr 2075/2005 stosuje się wówczas mutatis mutandis.

(5)

Metody wykrywania opisane w załączniku I, rozdziały I i II do rozporządzenia (WE) nr 2075/2005 są stosowane w Szwajcarii w ramach badań mających na celu wykrycie obecności włosieni (Trichinella). Nie stosuje się natomiast metody badania na obecność włosieni tak jak to jest opisane w załączniku I, rozdział III do rozporządzenia (WE) nr 2075/2005.

(6)

Właściwe organy Szwajcarii mogą odstąpić od badania mającego na celu wykrycie obecności włosieni (Trichinella) w kośćcach i mięsie świń domowych przeznaczonych na utuczenie i na ubój w masarniach o niewielkich mocach produkcyjnych.

Przepis ten ma zastosowanie do 31 grudnia 2009 r.

Stosownie do postanowień art. 8, ust. 3 bis rozporządzenia DFE dotyczącego higieny podczas uboju zwierząt (RS 817.190.1) oraz art. 9, ust. 7 rozporządzenia DFI o środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (RS 817.022.108), te kośćce i mięso świń domowych przeznaczonych na utuczenie i na ubój jak również wyroby mięsne, produkty mięsne oraz przetworzone produkty mięsne, które od nich pochodzą posiadają specjalne oznakowanie warunków zdrowotnych zgodnie ze wzorem określonym w załączniku 9, ustęp 2 do rozporządzenia DFE dotyczącego higieny podczas uboju zwierząt (RS 817.190.1). Te produkty mogą stanowić przedmiot wymiany z państwami członkowskimi Wspólnoty zgodnie z przepisami art. 9 a i 14 a rozporządzenia DFI o środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (RS 817.022.108).

(7)

Kośćce i mięso świń domowych przeznaczonych na utuczenie i na ubój będące przedmiotem wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty a Szwajcarią pochodzące:

w odniesieniu do których badanie mające na celu wykrycie obecności włosieni (Trichinella) nie zostało przeprowadzone stosownie do postanowień art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2075/2005, są wprowadzane do obrotu na tych samych warunkach co te, które stanowią przedmiot wymiany między państwami członkowskimi Wspólnoty.

(8)

Stosownie do przepisów art. 2 rozporządzenia dotyczącego higieny (RS 817.024.1), właściwe organy Szwajcarii mogą przewidzieć, w szczególnych przypadkach, dostosowania do art. 8, 10 i 14 rozporządzenia dotyczącego higieny (RS 817.024.1):

(9)

Komisja informuje Szwajcarię o odstępstwach i adaptacjach stosowanych w państwach członkowskich Wspólnoty na mocy art. 13 rozporządzenia (WE) nr 852/2004, 10 rozporządzenia (WE) nr 852/2003, 13 rozporządzenia (WE) nr 854/2003 i 7 rozporządzenia (WE) nr 2074/2005.

(10)

W oczekiwaniu na zbliżenie przepisów wspólnotowych i szwajcarskich w odniesieniu do wykazu materiałów szczególnego ryzyka, Szwajcaria zobowiązała się, na mocy wewnętrznej dyrektywy technicznej, nie przeznaczać do handlu z państwami członkowskimi Wspólnoty kośćców zwierząt z gatunku bydła w wieku ponad 24 miesięcy zawierających kości kręgów jak również otrzymanych z nich produktów.

1.

W odniesieniu do sektorów, dla których równoważność jest wzajemnie uznawana, pobiera się następujące opłaty:

1,5 EUR/t, nie mniej niż 30 euro i nie więcej niż 350 euro na partię towaru.

2.

W odniesieniu do sektorów innych niż te, które są wymienione w punkcie 1, pobiera się następujące opłaty:

3,5 EUR/t, nie mniej niż 30 euro i nie więcej niż 350 euro na partię towaru.

1.

Produkty zwierzęce pochodzące ze Szwajcarii, które mają być przewożone przez terytorium Unii Europejskiej podlegają przepisom kontrolnym przewidzianym, w zależności od przypadku, w powyższych punktach A i B. Przepisy art. 11 punkty 2. c), d) i e) dyrektywy 97/78/WE nie mają zastosowania do produktów, w odniesieniu do których równoważność jest wzajemnie uznawana i przeznaczonych do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej, o ile kontrole weterynaryjne przeprowadzane zgodnie z punktem 2 powyżej dają zadawalający wynik.

2.

Produkty zwierzęce pochodzące z Unii Europejskiej, które mają być przewożone przez terytorium Szwajcarii podlegają przepisom kontrolnym przewidzianym, w zależności od przypadku, w powyższych punktach 2 i 3.

1.

Dyrektywa Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz uchylająca dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (Dz.U. L 125 z 23.5.1996, str. 10) ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.U. L 165 z 30.4.2004, str. 1).

2.

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (Dz.U. L 147 z 31.5.2001, str. 1) ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 688/2006 z dnia 4 maja 2006 r. aktualizującym załączniki III i XI rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie monitorowania pasażowalnych encefalopatii gąbczastych i materiałów szczególnego ryzyka bydła w Szwecji (Dz.U. L 120 z 5.5.2006, str. 10).

3.

Rozporządzenie (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2160/2003 z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, str. 1).

4.

Dyrektywa 2004/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. uchylająca niektóre dyrektywy dotyczące higieny i warunków zdrowia przy produkcji i wprowadzaniu do obrotu niektórych produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi zmieniająca dyrektywy Rady 89/662/EWG i 92/118/EWG oraz decyzję Rady 95/408/WE (Dz.U. L 157 z 30.4.2004, str. 33).

5.

Rozporządzenie WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. L 139 z 30.04.2004), ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2076/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiającym środki przejściowe do celów wdrożenia rozporządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady i zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, str. 83).

6.

Rozporządzenie (WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 139 z 30.4.2004), ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2076/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiającym środki do celów wdrożenia rozporządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady i zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, str. 83).

1.

Dyrektywa Rady 91/67/EWG z dnia 28 stycznia 1991 r. dotycząca warunków zdrowotnych zwierząt obowiązujących przy wprowadzaniu do obrotu zwierząt i produktów akwakultury (Dz.U. L 46 z 19.2.1991, str. 1), ostatnio zmieniona rozporządzeniem Rady (WE) nr 806/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. dostosowującym do decyzji 1999/468/WE przepisy odnoszące się do komitetów wspomagających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych ustanowionych w instrumentach Rady przyjętych zgodnie z procedurą konsultacji (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 1)

2.

Dyrektywa Rady 93/53/EWG z dnia 24 czerwca 1993 r. wprowadzająca minimalne środki wspólnotowe zwalczania niektórych chorób ryb (Dz.U. L 175 z 19.7.1993, str. 23) ostatnio zmieniona Aktem dotyczącym warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań traktatów stanowiących podstawę Unii Europejskiej – załącznik II: Lista przewidziana w art. 20 Aktu Przystąpienia – 6. Rolnictwo – B. Ustawodawstwo weterynaryjne i fitosanitarne – I. Ustawodawstwo weterynaryjne (Dz.U. L 236 z 23.9.2003, str. 381)

3.

Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt i zdrowia publicznego regulujące handel i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w załączniku A rozdział 1 do dyrektywy 89/662/EWG oraz w zakresie czynników chorobotwórczych do dyrektywy 90/425/EWG (Dz.U. L 062 z 15.3.1993, str. 49) ostatnio zmieniona dyrektywą 2004/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. uchylającą niektóre dyrektywy dotyczące higieny i warunków zdrowia przy produkcji i wprowadzaniu do obrotu niektórych produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi i zmieniającą dyrektywy Rady 89/662/EWG i 92/118/EWG oraz decyzję Rady 95/408/WE (Dz.U. L 157 z 30.4.2004, str. 33).

4.

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (Dz.U. L 147 z 31.5.2001, str. 1) ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 688/2006 z dnia 4 maja 2006 r. aktualizującym załączniki III i XI rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie monitorowania pasażowalnych encefalopatii gąbczastych i materiałów szczególnego ryzyka bydła w Szwecji (Dz.U. L 120 z 5.5.2006, str. 10).

5.

Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 273 z dn 10.10.2002, str. 1), ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 208/2006 z dnia 7 lutego 2006 r. zmieniającym załączniki VI i VIII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie norm przetwarzania dla wytwórni biogazu i kompostowni oraz wymagań dotyczących obornika (Dz.U. L 36 z 8.2.2006 str. 25).

6.

Dyrektywa Rady 2002/99/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiająca przepisy sanitarne regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję oraz wprowadzanie produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 018 z 23.1.2003, str. 11)