1)

Czy art. 1 ust. 3 i art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW ( 1 ), a także art. 1 lit. a) i b), art. 3 ust. 3 i 4 oraz art. 25 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW ( 2 ) należy interpretować w ten sposób, że wydające nakaz państwo członkowskie jako państwo wydające:

w przypadku gdy wykonujące nakaz państwo członkowskie uzależniło wydanie własnego obywatela w celu przeprowadzenia postępowania karnego od określonej w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW gwarancji, że dana osoba po przesłuchaniu zostanie ponownie przekazana do wykonującego nakaz państwa członkowskiego w celu odbycia tam ewentualnej kary pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonych w wydającym nakaz państwie członkowskim,

musi – po uprawomocnieniu się skazania na karę pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności – rzeczywiście przekazać daną osobę dopiero wtedy, gdy „wszelkie inne postępowania w sprawie przestępstwa, którego dotyczy wniosek o przekazanie” – takie jak postępowanie w sprawie konfiskaty – zostaną prawomocnie zakończone?

2)

Czy art. 25 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że gdy państwo członkowskie wydało własnego obywatela na podstawie gwarancji określonej w art. 5 pkt 3 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW jako państwo wykonujące, uznając i wykonując wyrok wydany w odniesieniu do tej osoby – odmiennie niż przewiduje do art. 8 ust. 2 decyzji ramowej 2008/909/WSiSW – może ono sprawdzić, czy nałożona na tę osobę kara polegająca na pozbawieniu wolności odpowiada karze, która byłaby nałożona w państwie wykonującym za dany czyn, i w razie konieczności może dostosować nałożoną karę polegającą na pozbawieniu wolności?