12.2.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 52/31

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów, w szczególności:

—

Z tych samym względów wnosi o zajęcie stanowiska przez TSUE:

—

Na wypadek, gdyby TSUE uznał argumentację skarżącej na podstawie art. 268 i 430 TFUE, o skazanie EBC na zapłatę kwoty 45 828 257,80 EUR, powiększonej o odsetki za zwłokę liczone według stopy ustawowej do dnia całkowitej zapłaty oraz o pozostałe wydatki, szkody, które zostaną przedstawione po przeprowadzonych interwencjach;

—

niemniej jednak, biorąc pod uwagą art. 280 TFUE oraz to, że zgodnie z art. 299 TFUE akty „Europejskiego Banku Centralnego, które nakładają zobowiązanie pieniężne na podmioty inne niż Państwa, stanowią tytuł egzekucyjny”, Trybunał powinien postanowić, aby pozwany dochodził zapłaty takich kwot przez BCP [Banco Comercial Português]

—

biorąc pod uwagę to, że krajowy bank centralny jest „organem administracyjnym właściwym do rozpatrywania skarg lub do wszczynania właściwych postępowań sądowych” zgodnie z art. 11 ust. 1 dyrektywy 2005/29 WE, oraz postanowieniem art. 81 ust. 1 i art. 83 ust. 1 dyrektywy 2007/64/WE oraz zgodnie z postanowieniem art. 96 ust. 1 Sankcje pomocnicze – Decreto Lei 317/2009, urzędnik pozwanego powinien nakazać BCP przekazanie „niezwłoczne” wyżej wymienionych kwot na rachunki skarżących.

—

Pozwany:

—

pomimo że zgodnie z art. 256 TFUE ust. 1 nie należy to do kompetencji Sądu, jeżeli krajowy bank centralny nie przyznaje się do „uchybienia jednemu ze zobowiązań, które na nim ciążą na mocy Traktatów, bank ten jest zobowiązany podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału” zgodnie z art. 271 TFUE lit. d), tak że należy skierować pytanie do Trybunału Sprawiedliwości;

—

pomimo iż również nie należy to do kompetencji Sądu, jeżeli TSUE uzna, że skarga skarżącej jest zasadna na podstawie art. 264 TFUE, Sąd powinien zaproponować Trybunałowi, aby stwierdził nieważność stanowiska krajowego banku centralnego, które zostało przejęte przez pozwaną, oraz zgodnie z art. 41 ust. 1 lit. c) KPPUE, art. 296 ust. 2 TFUE oraz art. 11 ust. 3 lit. c) dyrektywy 2005/29/WE i przedstawił uzasadnione stanowisko;

—

że pozwana i TSUE wzywają Estado português/Ministério Público/PGR do podjęcia działania i zajęcia stanowiska w przedmiocie czynności dokonanych przez BCP;

—

pozwany przekaże niniejszą sprawę OLAF;

—

na podstawie art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, zwrot kosztów niniejszego postępowania, które zostaną obliczone w odpowiednim czasie.

1.

Naruszenie obowiązku uzasadnienia art. 41 ust. 2 lit. c) Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, art. 296 TFUE i art. 11 ust. 3 dyrektywy 2005/29/WE (1).

2.

Niezależnie od kradzieży „z włamaniem” z „budżetu”, BCP wiedział lub miał obowiązek wiedzieć, że chodziło o wykorzystanie systemu finansowego w celu prania brudnych pieniędzy, a w konsekwencji instytucja kredytowa wiedziała, że miała do czynienia z oszustwem podatkowym lub unikaniem opodatkowania oraz przyczyniała się do zmniejszenia dochodów budżetowych Unii. Akty te są „sprzeczne z prawem i szkodzą interesom finansowym Unii” i chodzi o „nadrzędne względy interesu ogólnego”, które stanowią słuszny cel, mogący uzasadniać ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług.

3.

Niezależnie od formy, ponieważ około ponad 1 000 000 EUR zostało skradzionych z „budżetu” chodzi o „interesy finansowe Unii”, w szczególności przychody, które stanowią „budżet Unii Europejskiej, jak również przychody należące do budżetów instytucji, organów, podmiotów i agencji, jak również kontrolowanych i zarządzanych przez nie budżetów”, a co za tym idzie chodzi o akty, które stanowią „naruszenie prawa” poprzez „naruszenie przepisu prawa wspólnotowego wynikające z działania lub zaniechania podmiotu gospodarczego, które skutkowało lub mogło skutkować szkodą dla ogólnego budżetu Wspólnoty lub budżetów zarządzanych przez Wspólnoty, bądź to poprzez zmniejszenie lub zniesienie wpływów pochodzących ze środków własnych pobranych bezpośrednio na rachunek Wspólnot, lub też poprzez nienależny wydatek”.

4.

Jeżeli instytucja kredytowa, państwo członkowskie/ krajowy bank centralny, Europejski Bank Centralny lub państwo członkowskie/Ministério Público/PGR dowiedzą się o takim rodzaju naruszeń i praktyk, i zezwolą na nie, bez ich ukarania, zachęcają one tym samym do naruszania art. 310 ust. 5 i 6 oraz art. 325 ust. 1, 2 i 3 TFUE, a także dopuszczają, aby dane instytucje kredytowe dokonywały czynności, które stanowią „naruszenie prawa” z powodu naruszenia postanowień art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 2988/95. (2)

5.

Decyzja, którą strona pozwana odmówiła działania, spowodowała:

6.

Naruszenie obowiązku bezstronności, podziału władzy i naruszenie istotnych formalności ze strony pełnomocnika pozwanego, Banco de Portugal.