Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 13 kwietnia 2011 r. w sprawie T-202/09 Deichmann SE przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 20 czerwca 2011 r. przez Deichmann SE

(Sprawa C-307/11 P)

2011/C 269/49

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Deichmann SE (przedstawiciel: adwokat O. Rauscher)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie jest skierowane przeciwko wyrokowi Sądu, oddalającemu skargę wnoszącego odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 kwietnia 2009 r., odrzucającej zgłoszenie graficznego znaku towarowego, przedstawiającego wygięty pasek z przerywanymi liniami przy brzegach. Zgłaszający zabiegał o ochronę znaku dla towarów z klas 10 („obuwie ortopedyczne”) i 25 („obuwie”) porozumienia nicejskiego dotyczącego klasyfikacji towarów i usług.

Wnoszący odwołanie twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 207/2009).

Wnoszący odwołanie uważa, że u podstawy jej wydania leży błędne założenie, że sama możliwość, względnie prawdopodobieństwo używania tego znaku w sposób pozbawiający go charakteru odróżniającego są wystarczające dla zakwestionowania charakteru odróżniającego znaku towarowego w całości. W rzeczywistości podstawa odmowy rejestracji dotycząca braku odróżniającego charakteru nie ma zastosowania jednak już wtedy, gdy istnieje możliwość używania go w sposób nie pozbawiający go charakteru odróżniającego, która nie jest mało prawdopodobna. W przekonaniu wnoszącego odwołanie wynika to z porównania art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 z brzmieniem art. 7 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia i stanowi ostatnio potwierdzoną zasadę orzecznictwa niemieckich Bundesgerichtshof i Bundespatentgericht.

Wnoszący odwołanie argumentuje, że w przypadku obuwia (ortopedycznego) oznaczenie jest uważane za wskazanie pochodzenia między innymi wtedy, gdy — co w przypadku oznaczeń obuwia jest w zwyczaju — zostaje ono umieszczone w tylniej części środkowego obszaru podeszwy, na etykietce lub na kartonie od butów. W świetle tej nasuwającej się możliwości wykorzystania przyjęcie przez Sąd założenia, że znak, o którego ochronę ubiega się wnoszący odwołanie, składa się z przedstawienia części towaru, nie jest słuszne.

Ponadto Sąd zaniechał ustosunkowania się do przedstawionej przez wnoszącego odwołanie powszechnie znanej praktyki oznaczania towarów w dziedzinie obuwia sportowego i obuwia na czas wolny, mimo iż na podstawie zasady skodyfikowanej w art. 74 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 207/2009 miał taki obowiązek.

W końcu wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd nie może zanegować charakteru odróżniający przedmiotowego znaku towarowego w oparciu o uzasadnienie, iż to do wnoszącego odwołanie należało wykazanie, za pomocą konkretnych i ugruntowanych informacji, że zgłoszony znak towarowy ma charakter odróżniający.