—

uchylenie w całości zaskarżonego wyroku w sprawie T-342/20;

—

stwierdzenie, że orzekanie w przedmiocie wniesionej do Sądu skargi na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO (sprawa R 1079–4) z dnia 2 kwietnia 2020 r. jest bezprzedmiotowe; oraz

—

obciążyć stronę skarżącą w pierwszej instancji kosztami poniesionymi przez EUIPO w ramach niniejszego postępowania odwoławczego i postepowań przed Sądem.

—

Pierwsze naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd naruszył podstawową i autonomiczną przesłankę wszczęcia postępowania sądowego, uznaną w utrwalonym orzecznictwie, dotyczącą ciągłości istnienia interesu prawnego, odmawiając uwzględnienia kwestii, które zaistniały po wydaniu zaskarżonej decyzji z tego tylko powodu, że nie mogłyby one podważyć zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Taka wykładnia nie tylko myli ten wstępny wymóg proceduralny z późniejszą, przeprowadzaną co do istoty, kontrolą zgodności z prawem, ale także pozbawia wymóg ciągłości istnienia interesu prawnego jego własnej i niezależnej funkcji.

—

Drugie naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd w konsekwencji nie przeprowadził w odniesieniu do strony skarżącej w pierwszej instancji badania ciągłości istnienia jej interesu prawnego. Koncentrując się na kontroli zgodności z prawem, Sąd pozostawił bez odpowiedzi to pytanie dotyczące wstępnego wymogu proceduralnego: jakie korzyści ze stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji mogłaby uzyskać strona skarżąca w pierwszej instancji?

—

Trzecie naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd nie stwierdził, że strona skarżąca w pierwszej instancji nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku wykazania ciągłości istnienia jej interesu prawnego po upływie okresu przejściowego. Zważywszy, ze zgłoszony znak towarowy może zostać zarejestrowany dopiero po upływie okresu przejściowego, czyli w chwili, gdy kolidujące ze sobą znaki towarowe nie będą mogły pełnić (i nigdy nie pełniły) jednocześnie swojej podstawowej funkcji (1), EUIPO podnosi, że żaden konflikt ratione temporis ani ratione loci nie może powstać. Wynika z tego, że strona skarżąca w pierwszej instancji nie mogła uzyskać żadnej korzyści z tego postępowania, a tym samym nie mogła wykazać ciągłości istnienia jej interesu prawnego.

—

Czwarte naruszenie prawa polegające na tym, że Sąd ze względu na popełnione błędy naruszył art. 50 ust. 3 TUE, art. 126 i 127 umowy o wystąpieniu (2) oraz art. 72 ust. 6 rozporządzenia (UE) 1001/2017, stanowiące wyraz podstawowej zasady terytorialności, nakładając na EUIPO obowiązek pominięcia w rozpoznawanej sprawie konsekwencji prawnych upływu końca przejściowego.

—

Niniejsze odwołanie podnosi kwestię istotną z punktu widzenia jedności, ciągłości i rozwoju prawa Unii. W zaskarżonym wyroku Sąd zatwierdził wąską interpretację zakresu horyzontalnego wymogu ciągłości istnienia interesu prawnego. Wspomniany wymóg wywodzi się ze wspólnej państwom członkowskim powszechnej teorii prawa procesowego, a wykładnia nadana mu przez sąd Unii może znacząco wpływać na jego stosowanie przez sądy krajowe. Niniejsze odwołanie podnosi również istotną kwestię o charakterze proceduralnym, która nie ogranicza się w żaden sposób do dziedziny prawa własności intelektualnej, a mianowicie problem konsekwencji, jakie należy wywieść z zasady, zgodnie z którą autor aktu, którego nieważność została stwierdzona musi odnieść się do daty jego wydania w celu przyjęcia aktu go zastępującego. Kwestia ustania prawa wcześniejszego w toku postępowania sądowego była przedmiotem wydanych przez Sąd sprzecznych ze sobą orzeczeń, natomiast Trybunał miał sposobność zająć się tą kwestią jedynie pokrótce, w ramach postanowienia z uzasadnieniem. Niniejsze odwołanie porusza wreszcie, w sposób ogólny, zagadnienie konsekwencji w porządku prawnym Unii rzeczywistego wystąpienia z niej Zjednoczonego Królestwa.