1.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 156/18

1)

Czy przepis prawa wewnętrznego, który w zastosowaniu dyrektywy 1999/70/WE (1) przewiduje dla przypadku niezgodnego z prawem zawieszenia wykonania umowy o pracę zawierającej nieważną klauzulę określającą termin jej trwania odmienne i zdecydowanie mniej daleko idące konsekwencje ekonomiczne niż w przypadku niezgodnego z prawem zawieszenia wykonania umowy o pracę ogólnego prawa cywilnego zawierającej nieważną klauzulę określającą termin jej trwania jest sprzeczny z zasadą równoważności?

2)

Czy okoliczność, że w zakresie stosowania sankcji jej skuteczność przynosi korzyść nadużywającemu pracodawcy, ze szkodą dla pracownika dotkniętego nadużyciem, w ten sposób, że czas trwania postępowania działa bezpośrednio na szkodę pracownika z korzyścią dla pracodawcy oraz okoliczność, że z trwaniem postępowania zmniejsza się proporcjonalnie skuteczność przywrócenia, do takiego stopnia, iż zostaje prawie wyeliminowana są zgodne z prawem UE?

3)

Czy w zakresie stosowania prawa UE w rozumieniu art. 51 Karty Nicejskiej to, że czas trwania postępowania działa bezpośrednio na szkodę pracownika z korzyścią dla pracodawcy oraz to, że z trwaniem postępowania zmniejsza się proporcjonalnie skuteczność przywrócenia, do takiego stopnia, iż zostaje prawie wyeliminowana, jest zgodne z art. 47 Karty [praw podstawowych] i art. 6 EKPC?

4)

Czy mając na uwadze informacje zawarte w art. 3 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2000/78/WE (2) i w art. 14 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2006/54/WE (3) pojęcie warunków pracy ujęte w klauzuli 4 dyrektywy 1999/70/WE obejmuje także konsekwencje niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy?

5)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie, czy różnica w zakresie zwykłych konsekwencji przewidzianych w wewnętrznym porządku prawnym w odniesieniu do niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na czas nieokreślony i na czas określony jest uzasadniona w rozumieniu klauzuli 4?

6)

Czy ogólne zasady obowiązującego prawa Unii takie jak zasady pewności prawa, ochrony uzasadnionych oczekiwań, równości broni w postępowaniu, skutecznej ochrony sądowej, dostępu do niezależnego sądu i bardziej ogólnie sprawiedliwego procesu, zagwarantowane w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (ze zmianami wynikającymi z art. 1 ust. 8 traktatu lizbońskiego, do którego odsyła art. 46 Traktatu o Unii Europejskiej) w związku z art. 6 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, podpisanej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. oraz z art. 46, 47 i 52 ust. 3 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przyjętej w Nicei dnia 7 grudnia 2000 r., włączonej do traktatu lizbońskiego należy interpretować w ten sposób, iż stoją na przeszkodzie ustanowieniu przez państwo włoskie po istotnym upływie czasu przepisu prawnego (takiego jak art. 32 ust. 7 ustawy nr 183/10 w rozumieniu wynikającym z przepisu formułującego wykładnię autentyczną zawartego w art. 1 ust. 13 ustawy nr 92/12), który zmienia konsekwencje toczących się postępowań, działając bezpośrednio na szkodę pracownika z korzyścią dla pracodawcy oraz temu, że z trwaniem postępowania zmniejsza się proporcjonalnie skuteczność przywrócenia, do takiego stopnia, iż zostaje prawie wyeliminowana?

7)

W razie uznania przez Trybunał Sprawiedliwości, że przytoczone zasady nie mają rangi podstawowych zasad porządku prawnego Unii Europejskiej dla celów ich horyzontalnego i ogólnego zastosowania a więc stwierdzenia jedynie niezgodności przepisu takiego jak art. 32 ust. 5-7 ustawy nr 183/10 (w rozumieniu wynikającym z art. 1ust. 13, ustawy nr 92/2012) z obowiązkami ustanowionymi w dyrektywie 1999/70/WE i Karcie Nicejskiej, czy spółkę, taką jak pozwana należy uznać za organ państwowy dla celów bezpośredniego wertykalnego zastosowania prawa UE a w szczególności klauzuli 4 dyrektywy 1999/70/WE i Karty Nicejskiej?;

8)

W razie udzielenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odpowiedzi twierdzącej na pytania pierwsze, drugie, trzecie lub czwarte, czy zasada lojalnej współpracy, jako zasada leżąca u podstaw Unii Europejskiej, pozwala na niestosowanie przepisu formułującego wykładnię autentyczną takiego jak art. 1 ust. 13 ustawy nr 92/12, który uniemożliwia poszanowanie zasad wynikających z odpowiedzi udzielonych na pytania od pierwszego do czwartego?