12.2.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 52/31

—

nietig te verklaren de bestreden besluiten, dat wil zeggen:

—

Op dezelfde gronden wordt het Hof van Justitie verzocht zich uit te spreken:

—

zo het Hof van Justitie het standpunt van verzoekers gegrond mocht achten, de ECB krachtens de artikelen 268 en 340 VWEU te veroordelen tot betaling van het bedrag van 45 828 257,80 EUR, vermeerderd met vertragingsrente tegen het wettelijke tarief tot de dag van daadwerkelijke betaling, en tot vergoeding van de uitgaven, kosten en vergoedingen die nadat de werkzaamheden zullen zijn afgerond zullen worden gepresenteerd;

—

gelet op het bepaalde in artikel 280 VWEU, en aangezien volgens artikel 299 VWEU „besluiten van […] de Europese Centrale Bank welke voor natuurlijke of rechtspersonen, met uitzondering van de staten, een geldelijke verplichting inhouden, [een] executoriale titel [vormen]”, dient het Gerecht te gelasten dat verweerster vordert dat die bedragen door de BCP [Banco Comercial Português] worden betaald;

—

aangezien de nationale centrale bank een „administratieve instantie die bevoegd is om hetzij zelf een uitspraak te doen over een klacht, hetzij een passende gerechtelijke procedure in te leiden” vormt in de zin van artikel 11, lid 1, onder b), van richtlijn 2005/29/EG, alsook overeenkomstig artikel 81, lid 1, en artikel 83, lid 1, van richtlijn 2007/64/EG en artikel 96, lid 1, onder b), „Bijkomende straffen”, van Decreto-lei 317/2009, dient de gemachtigde van verweerster de BCP te gelasten, bovenvermelde bedragen „onverwijld” op de rekeningen van verzoekers te storten.

—

Verweerster:

—

Ofschoon het Gerecht op grond van artikel 256, lid 1, VWEU niet bevoegd is, moet de zaak worden voorgelegd aan het Hof van Justitie, aangezien de nationale centrale bank volgens artikel 271, onder d), VWEU, indien zij niet toegeeft dat zij „een der krachtens de Verdragen op haar rustende verplichtingen niet is nagekomen, […] gehouden [is] die maatregelen te nemen welke nodig zijn ter uitvoering van het arrest van het Hof”.

—

Ofschoon het Gerecht ook in zoverre niet bevoegd is, dient het Gerecht, indien het Hof op grond artikel 264 VWEU oordeelt dat het beroep van verzoekers gegrond is, het Hof voor te stellen de door verweerders overgenomen beslissing van de nationale centrale bank nietig te verklaren en gelet op artikel 41, lid 1, van het Handvest, artikel 296. lid 2, VWEU en artikel 11, lid 3, onder c), van richtlijn 2005/29/EG een gemotiveerde beslissing te geven.

—

Verzoekers vorderen dat verweerster en het Hof de Portugese staat/het openbaar ministerie/de procureur generaal gelasten, zich over de handelingen van de BCP uit te spreken;

—

Verzoekers vorderen dat verweerster de zaak aan OLAF voorlegt;

—

Overeenkomstig artikel 134, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht vorderen verzoekers thans reeds vergoeding van de proceskosten, die naar billijkheid moeten worden begroot.

1.

Schending van de motiveringsplicht als bedoeld in artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, van artikel 296, tweede alinea, VWEU en van artikel 11, lid 3, van 2005/29/EG. (1)

2.

Los van de diefstal „met braak” in de „kluis”, wist BCP of had BCP moeten weten dat het financiële system werd gebruikt voor het witwassen van kapitaal, zodat de kredietinstelling wist dat sprake was van belastingfraude of -ontwijking waardoor middelen aan de begroting van de Unie werden onttrokken. Die handelingen zijn onrechtmatige handelingen die de financiële belangen van de Unie aantasten en op grond waarvan dwingende redenen van algemeen belang een legitieme doelstelling vormen die een beperking van het vrij verrichten van diensten rechtvaardigen.

3.

Ongeacht op welke manier een bedrag van meer dan een miljoen euro uit de „kluis” is gestolen, zijn de „financiële belangen van de Unie” aangetast, in het bijzonder de inkomsten voor de begroting van de Europese Unie en de inkomsten die worden gedekt door de begroting van de instellingen, organen en organismen, en de door deze beheerde en gecontroleerde begrotingen. Het gaat bijgevolg ook om handelingen die een „onregelmatigheid” opleveren wegens schending van een bepaling van Unierecht als gevolg van een handelen of nalaten van een marktdeelnemer waardoor de algemene begroting van de Unie of door deze beheerde begrotingen worden benadeeld, hetzij doordat inkomsten uit de eigen middelen die rechtstreeks voor rekening van de Unie worden geïnd worden verminderd of wegvallen, hetzij doordat onverschuldigde betalingen worden gedaan.

4.

Wanneer een kredietinstelling, een lidstaat, een nationale centrale bank, de Europese Centrale Bank dan wel de lidstaat, het openbaar ministerie of de procureur-generaal kennis dragen van dergelijke schendingen of praktijken, ze toelaten of ze niet veroordelen, bevorderen zij de niet-eerbiediging van de bepalingen van artikel 310, leden 5 en 6, VWEU en van artikel 325, leden 1, 2 en 3, VWEU en aanvaarden zij dat de betrokken kredietinstelling handelingen verricht die een onregelmatigheid opleveren doordat artikel 1, lid 2, van verordening nr. 2988/95 wordt overtreden. (2)

5.

Het besluit waarbij het verzoek om te handelen is afgewezen heeft onder meer ertoe geleid dat

6.

Schending van de verplichting tot onpartijdigheid, misbruik van bevoegdheid en schending van essentiële vormvoorschriften door de gemachtigde van verweerster, Banco de Portugal.