Αναίρεση που άσκησε την 1η Αυγούστου 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πρώτο τμήμα) στις 17 Μαΐου 2013 στην υπόθεση T-146/09: Parker ITR Srl και Parker-Hannifin Corp κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-434/13 P)

2013/C 313/17

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: S. Noë, V. Bottka, R. Sauer)

Αντίδικοι κατ’ αναίρεση: Parker ITR Srl, Parker-Hannifin Corp

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η Επιτροπή προβάλλει δύο λόγους αναιρέσεως και ζητεί την μερική αναίρεση της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, καθόσον ακυρώνει την απόφαση της Επιτροπής στην υπόθεση COMP/39406 — Marine Hoses και προσαρμόζει το πρόστιμο.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως προβάλλεται ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, διότι δεν έλαβε υπόψη του ή εφάρμοσε εσφαλμένως τη νομολογία περί της οικονομικής διαδοχής εντός ομίλου, αφενός, και τη νομολογία περί μεταβιβάσεως της ευθύνης μεταξύ διαδοχικών επιχειρήσεων, αφετέρου. Εξετάζοντας από κοινού τη μεταβίβαση στοιχείων του ενεργητικού από την ITR στην Parker ITR (καλούμενη τότε ITR Rubber) (εντός του ομίλου Saiag) και τη συνακόλουθη συμφωνία για τις μετοχές (μεταβίβαση των μετοχών του κεφαλαίου της Parker ITR από τη Saiag στην Parker-Hannifin), το Γενικό Δικαστήριο υπέθεσε εσφαλμένως την ύπαρξη μεταβιβάσεως μεταξύ ομίλων της επιχειρήσεως που τέλεσε την παράβαση, από τη Saiag στην Parker-Hannifin. Το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε εκτιμώντας την οικονομική συνέχεια μόνον ως ενδεχόμενη μεταβίβαση της ευθύνης μεταξύ των ανεξαρτήτων επιχειρήσεων Saiag και Parker-Hannifin, διότι παραγνώρισε την ήδη πραγματοποιηθείσα οικονομική διαδοχή εντός του ομίλου με διάδοχο την Parker ITR. Κατά τον τρόπο αυτόν, η απόφαση στηρίζεται σε υποκειμενικές προθέσεις και συγκεκριμένα στο γεγονός ότι η ενσωμάτωση της δραστηριότητας των θαλάσσιων σωλήνων στην Parker ITR εντασσόταν στον σκοπό της πωλήσεως μετοχών της θυγατρικής αυτής σε τρίτο. Εντούτοις, τέτοιου είδους προθέσεις των μερών δεν εμποδίζουν την εφαρμογή της νομολογίας περί οικονομικής διαδοχής εντός ομίλου (C-204/00 P Aalborg, C-280/06 ETI, C-511/11 P Versalis, T-43/02 Jungbunzlauer και T-405/06 και συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-201/09 P και C-216/09 P ArcelorMittal), κατά την οποία η οικονομική διαδοχή χωρεί κατά τον χρόνο της εντός ομίλου μεταβιβάσεως, στο μέτρο που υπάρχουν «διαρθρωτικές σχέσεις» μεταξύ του μεταβιβάζοντος (εν προκειμένω: της Saiag/ITR) και της αποκτώσας οντότητας (εν προκειμένω: της Parker ITR). Επιπλέον, υπάρχει νομική διαφορά μεταξύ της μεταβιβάσεως στοιχείων του ενεργητικού και της μεταβιβάσεως νομικού προσώπου. Στην τελευταία περίπτωση, η μεταβιβασθείσα οντότητα φέρει τη δική της ευθύνη για οποιαδήποτε παράβαση πριν τη μεταβίβαση, η οποία ενδέχεται να περιλαμβάνει την ευθύνη της ως διαδόχου για στοιχεία του ενεργητικού μεταβιβασθέντα στην οντότητα σε χρόνο κατά τον οποίο αποτελούσε ακόμη μέρος της τελούσας παράβαση επιχειρήσεως. Το γεγονός ότι άλλες νομικές οντότητες της επιχειρήσεως θα μπορούσαν επίσης να έχουν θεωρηθεί υπεύθυνες (μολονότι δεν τους επιβλήθηκε πρόστιμο στην παρούσα υπόθεση) δεν αποτελεί βάσιμο λόγο για να μη θεωρηθεί υπεύθυνη ως οικονομικός διάδοχος της μεταβιβασθείσας θυγατρικής Parker ITR.

Ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως αφορά το ότι, στο πλαίσιο της ασκήσεως της πλήρους δικαιοδοσίας του, το Γενικό Δικαστήριο ενήργησε ultra petita και μείωσε παρανόμως την προσαύξηση του προστίμου λόγω διαρκείας που ανερχόταν σε 100 000 ευρώ για τη μητρική εταιρία Parker-Hannifin. Ούτε η πραγματική διάρκεια της συμμετοχής της στην παράβαση ούτε ο αντίστοιχος συντελεστής που αφορά τη διάρκεια στον υπολογισμό του προστίμου αμφισβητήθηκε από την Parker-Hannifin (ή την Parker ITR). Ενώ η Parker-Hannifin αμφισβήτησε επιτυχώς την επιβαρυντική περίσταση που αφορούσε το ότι πρωτοστάτησε στην παράβαση, οπότε το Γενικό Δικαστήριο προσάρμοσε το πρόστιμο, τούτο δεν παρέχει την εξουσία στο Γενικό Δικαστήριο, ακόμη και ότι ασκεί την πλήρη δικαιοδοσία του, να τροποποιεί άλλες παραμέτρους του προστίμου (εν προκειμένω: τον συντελεστή που αφορά τη διάρκεια), κατά των οποίων δεν προέβαλε λόγο ακυρώσεως ο προσφεύγων.