Αναίρεση που άσκησε στις 20 Ιουνίου 2011 η Deichmann SE κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 13 Απριλίου 2011 στην υπόθεση T-202/09, Deichmann SE κατά Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ)

(Υπόθεση C-307/11 P)

2011/C 269/49

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Deichmann SE (εκπρόσωπος: O. Rauscher, δικηγόρος)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα)

Αιτήματα της αναιρεσείουσας

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αίτηση αναιρέσεως βάλλει κατά της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή της αναιρεσείουσας με αίτημα την ακύρωση της αποφάσεως του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς της 3ης Απριλίου 2009, περί απορρίψεως της αιτήσεώς της για την καταχώριση εικονιστικού σήματος το οποίο απεικονίζει πλαίσιο σε σχήμα V με μπορντούρα από διακεκομμένες γραμμές. Η καταχώριση του σήματος ζητήθηκε για τις κλάσεις 10 («ορθοπεδικά υποδήματα») και 25 («υποδήματα») του Διακανονισμού της Νίκαιας.

Η προσβληθείσα απόφαση αντιβαίνει στα άρθρα 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', και 74, πρώτη παράγραφος, πρώτη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα (στο εξής: κανονισμός για το κοινοτικό σήμα).

Η απόφαση αυτή βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι η απλή δυνατότητα ή πιθανότητα μιας στερούμενης διακριτικού χαρακτήρα χρήσεως του επίμαχου σημείου αρκεί ώστε να κριθεί ότι το σήμα γενικώς στερείται διακριτικού χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα όμως αρκεί μια μη αμελητέα πιθανότητα χρήσεως έχουσας διακριτικό χαρακτήρα ώστε να μην εμποδίζεται η προστασία του σήματος λόγω ελλείψεως διακριτικού χαρακτήρα. Τούτο προκύπτει από τη σύγκριση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού για το κοινοτικό σήμα με το γράμμα του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του ως άνω κανονισμού, αποτελεί δε πλέον πάγια αρχή της νομολογίας του γερμανικού Bundesgerichtshof [Ομοσπονδιακού Ανωτάτου Δικαστηρίου] και του Bundespatentgericht [Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου Σημάτων και Διπλωμάτων Ευρεσιτεχνίας].

Όσον αφορά τα (ορθοπεδικά) υποδήματα, ένα σημείο γίνεται αντιληπτό ως ένδειξη προελεύσεως μεταξύ άλλων όταν τίθεται — όπως είναι σύνηθες κατά την επισήμανση υποδημάτων — στο κέντρο του οπίσθιου τμήματος της εσωτερικής σόλας, σε μια ετικέτα ή στο κουτί της συσκευασίας τους. Δεδομένων των συγκεκριμένων αυτών δυνατοτήτων χρήσεως, αναιρείται η εκτίμηση του Γενικού Δικαστηρίου ότι το αιτούμενο σήμα συνίσταται σε απεικόνιση ενός συστατικού μέρους του ίδιου του προϊόντος.

Εξάλλου, το Γενικό Δικαστήριο παρέλειψε να εξετάσει επί της ουσίας την πασίδηλη πρακτική, την οποία εξέθεσε η αναιρεσείουσα, όσον αφορά την επισήμανση των αθλητικών και των πρόχειρων υποδημάτων, παρότι είχε σχετική υποχρέωση βάσει της προβλεπόμενης στο άρθρο 74, πρώτη παράγραφος, πρώτη περίοδος, του κανονισμού για το κοινοτικό σήμα αρχής της αυτεπάγγελτης εξετάσεως των πραγματικών περιστατικών.

Τέλος, το Γενικό Δικαστήριο δεν έπρεπε να αρνηθεί τον διακριτικό χαρακτήρα του επίμαχου σήματος με το σκεπτικό ότι εναπόκειτο στην αναιρεσείουσα να αποδείξει με συγκεκριμένα και εμπεριστατωμένα στοιχεία ότι το αιτούμενο σήμα έχει διακριτικό χαρακτήρα.