10.9.2011   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 269/22

1)

Αντίκεινται τα άρθρα 6, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές (1), στην εφαρμογή διατάξεως του εθνικού δικαίου δυνάμει της οποίας κατά τόπον αρμόδιο για την εξέταση διαιτητικής αποφάσεως είναι σε κάθε περίπτωση μόνο το δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται, βάσει διαιτητικής συμβάσεως ή ρήτρας διαιτησίας, η έδρα του διαιτητικού δικαστηρίου ή ο τόπος διεξαγωγής της διαιτησίας, όταν το δικαστήριο αυτό κρίνει ότι η εν λόγω διαιτητική συμφωνία ή ρήτρα διαιτησίας συνιστά καταχρηστική ρήτρα υπό την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 1, της προαναφερθείσας οδηγίας;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: αντίκεινται τα άρθρα 6, παράγραφος 1, και 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, στην εφαρμογή διατάξεως του εθνικού δικαίου δυνάμει της οποίας το προαναφερθέν δικαστήριο, μετά την ενδεχόμενη ακύρωση της διαιτητικής αποφάσεως, υποχρεούται να εξετάσει την ουσία της υποθέσεως (δηλαδή την αξίωση την οποία έκρινε το διαιτητικό δικαστήριο), χωρίς να εξετάσει εκ νέου την κατά τόπον αρμοδιότητά του όσον αφορά τη συνεχιζόμενη δίκη, μολονότι, αν η οικεία αξίωση κατά του καταναλωτή είχε αχθεί εξαρχής ενώπιον του δικαστηρίου και όχι ενώπιον του διαιτητικού δικαστηρίου, θα ήταν κατά τόπον αρμόδιο εξαρχής το δικαστήριο του τόπου κατοικίας του καταναλωτή;