1.6.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 156/18

1)

Προσκρούει στην αρχή της ισοδυναμίας διάταξη του εθνικού δικαίου η οποία, στο πλαίσιο της εφαρμογής της οδηγίας 1999/70/ΕΚ (1), προβλέπει, σε περίπτωση αθέμιτης αναστολής της εκτελέσεως συμβάσεως εργασίας κατ’ εφαρμογήν άκυρης ρήτρας ορίζουσας τον χρόνο λήξεως της συμβάσεως, οικονομικές συνέπειες διαφορετικές και σημαντικά ελαφρύτερες σε σχέση με τις προβλεπόμενες σε περίπτωση αθέμιτης αναστολής, κατ’ εφαρμογήν αντίστοιχης άκυρης ρήτρας, της εκτελέσεως συμβάσεως του κοινού αστικού δικαίου;

2)

Συνάδει προς την ευρωπαϊκή έννομη τάξη το γεγονός ότι, στο πλαίσιο αυτής, η επιβολή κυρώσεως ευνοεί τον υπαίτιο για καταχρηστική συμπεριφορά εργοδότη εις βάρος του υφιστάμενου την κατάχρηση εργαζομένου, κατά τρόπον ώστε ακόμη και η εύλογη χρονική διάρκεια της δίκης να ζημιώνει ευθέως τον εργαζόμενο, το δε επιδιωκόμενο επανορθωτικό αποτέλεσμα να συρρικνώνεται κατ’ αναλογίαν προς τη χρονική διάρκεια της δίκης, καταλήγοντας σχεδόν σε εκμηδένιση;

3)

Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής έννομης τάξεως κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 51 του Χάρτη [των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων], συνάδουν προς το άρθρο 47 του Χάρτη [των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων] και προς το άρθρο 6 ΕΣΔΑ η επέλευση άμεσης ζημίας εις βάρος του εργαζομένου, προς όφελος του εργοδότη, συνεπεία της, έστω και εύλογης, χρονικής διάρκειας της δίκης, και η συρρίκνωση του επιδιωκόμενου επανορθωτικού αποτελέσματος κατ’ αναλογίαν προς τη χρονική διάρκεια της δίκης, αν όχι η εκμηδένιση του εν λόγω αποτελέσματος;

4)

Λαμβανομένων υπόψη των διευκρινίσεων του άρθρου 3, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της οδηγίας 2000/78/ΕΚ (2) και του άρθρου 14, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της οδηγίας 2006/54/ΕΚ (3), εμπερικλείονται στην κατά τη ρήτρα 4 της οδηγίας 1999/70/ΕΚ έννοια των συνθηκών απασχολήσεως οι συνέπειες της αθέμιτης διακοπής της εργασιακής σχέσεως;

5)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως επί του προηγούμενου ερωτήματος, δικαιολογείται, κατά τη ρήτρα 4, η διαφορετική αντιμετώπιση, από πλευράς των συνεπειών που προβλέπονται κατά κανόνα εντός της εσωτερικής έννομης τάξεως, της αθέμιτης διακοπής σχέσεως εργασίας αορίστου χρόνου έναντι της αθέμιτης διακοπής σχέσεως εργασίας ορισμένου χρόνου;

6)

Έχουν οι απορρέουσες από το ισχύον κοινοτικό δίκαιο γενικές αρχές της ασφαλείας δικαίου, της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της ισότητας των δικονομικών όπλων και της αποτελεσματικής ένδικης προστασίας, καθώς και το δικαίωμα προσβάσεως σε ανεξάρτητο δικαστήριο και, εν γένει, το δικαίωμα για δίκαιη δίκη, αρχές και δικαιώματα τα οποία κατοχυρώνονται με το άρθρο 6, παράγραφος 2, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως αυτό τροποποιήθηκε με το άρθρο 1.8 της Συνθήκης της Λισσαβώνας και στο οποίο παραπέμπει το άρθρο 46 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση), σε συνδυασμό με το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, η οποία υπεγράφη στη Ρώμη την 4η Νοεμβρίου 1950, και με τα άρθρα 46, 47 και 52, παράγραφος 3, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η διακήρυξη του οποίου έγινε στη Νίκαια την 7η Δεκεμβρίου 2000, όπως αυτά ενσωματώνονται στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, την έννοια ότι απαγορεύουν τόσο την εκ μέρους του ιταλικού κράτους θέσπιση, μετά την πάροδο σημαντικού χρονικού διαστήματος, κανονιστικής διατάξεως (όπως το άρθρο 32, παράγραφος 7, του νόμου 183/2010, ερμηνευόμενο βάσει της ερμηνευτικής διατάξεως του άρθρου 1, παράγραφος 13, του νόμου 92/2012) η οποία στρεβλώνει τις συνέπειες εκκρεμών δικών, ζημιώνοντας ευθέως τον εργαζόμενο προς όφελος του εργοδότη, όσο και τη συρρίκνωση, αν όχι εκμηδένιση, του επανορθωτικού αποτελέσματος κατ’ αναλογίαν προς τη χρονική διάρκεια της δίκης;

7)

Στην περίπτωση κατά την οποία το Δικαστήριο κρίνει ότι οι προαναφερθείσες αρχές δεν συνιστούν θεμελιώδεις αρχές της έννομης τάξεως της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτως ώστε να τυγχάνουν οριζόντιας και γενικευμένης εφαρμογής και ότι, συνακολούθως, διάταξη όπως αυτή του άρθρου 32, παράγραφοι 5 έως 7, του νόμου 183/2010 (όπως αυτό ερμηνεύεται βάσει του άρθρου 1, παράγραφος 13, του νόμου 92/2012) προσκρούει μόνο στις απορρέουσες από την οδηγία 1999/70/ΕΚ και από τον Χάρτη [των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων] υποχρεώσεις, πρέπει εταιρεία, όπως η εναγομένη, η οποία συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν με τα σημεία 55 έως 61, να θεωρηθεί κρατικός οργανισμός για τους σκοπούς της άμεσης και κάθετης εφαρμογής του ευρωπαϊκού δικαίου και ιδίως της ρήτρας 4 της οδηγίας 1999/70/ΕΚ και του Χάρτη [των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων];

8)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως επί του πρώτου, του δευτέρου, του τρίτου ή του τετάρτου ερωτήματος, επιτρέπει η αρχή της αγαστής συνεργασίας, ως ιδρυτική αρχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη μη εφαρμογή ερμηνευτικής διατάξεως, όπως αυτή του άρθρου 1, παράγραφος 13, του νόμου 92/2012, η οποία καθιστά αδύνατη την τήρηση των αρχών που απορρέουν από τις απαντήσεις επί του πρώτου, του δευτέρου, του τρίτου και του τετάρτου ερωτήματος;