8.9.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 211/54

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2007 1712) z dnia 23 kwietnia 2007 r. w sprawie nałożenia zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na niektórych trasach z Sardynii oraz na Sardynię, w zakresie w jakim zobowiązuje ona rząd włoski do umożliwienia wszystkim przewoźnikom lotniczym, którzy zaakceptowali odpowiednie zobowiązania z tytułu wykonywania usług publicznych, obsługiwanie tras między Sardynią i kontynentem, niezależnie od tego, czy ich zgoda została wyrażona przed lub po upływie 30 dniowego terminu ustanowionego w krajowych przepisach (art. 1 lit. a) decyzji);

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

—

Oczywisty błąd w ocenie oraz nielogiczne i sprzeczne uzasadnienie. Skarżąca twierdzi przede wszystkim, że Komisja — zobowiązując rząd włoski do zezwolenia wszystkim przewoźnikom lotniczym, którzy zgadzają się na przestrzeganie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, na obsługiwanie rzeczonych tras, niezależnie od chwili, w której zawiadomili oni o zamiarze rozpoczęcia świadczenia swoich usług i dnia, w którym zostało przekazane to zawiadomienie, czyli przed upływem i po upływie 30 dniowego terminu ustanowionego w przepisach krajowych — w błędny sposób oceniła system wprowadzony przez rząd włoski w świetle założeń i celów odpowiednich uregulowań wspólnotowych. W szczególności skarżąca twierdzi, że art. 4 rozporządzenia nr 2408/92 zobowiązuje państwa członkowskie do osiągnięcia celu jakim jest ciągłość terytorialna poprzez nałożenie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych, które chociaż stanowią odstępstwo od zasady swobodnego dostępu wspólnotowych przewoźników lotniczych do wewnątrzwspólnotowych tras lotniczych, zachowują zasadę proporcjonalności i ograniczają w jak największym stopniu przypadki przyznania wyłącznych praw i/lub dofinansowania. Zdaniem skarżącej rząd włoski w pełni zrealizował zamysł wspólnotowych przepisów, biorąc pod uwagę, że wyznaczenie zawitego terminu na „pierwszym etapie” procedury nałożenia zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych:

—

Nie ulega ponadto wątpliwości, że — wbrew temu co w sposób dorozumiany twierdzi Komisja — konkurencja między przewoźnikami lotniczymi na trasach obciążonych zobowiązaniami z tytułu wykonywania usług publicznych nie może rozwijać się w taki sam sposób jak w przypadku tras, na których takie zobowiązania nie występują. W zakresie w jakim system zobowiązań z tytułu wykonywania zobowiązań publicznych zakłada, że omawiane trasy odznaczają się problemami w zakresie rentowności, do tego stopnia, że żaden przewoźnik nie decyduje się na ich obsługiwanie w sposób zgodny z interesem publicznym, w normalnych warunkach rynkowych: konieczne jest wprowadzenie mechanizmów ochronnych na rzecz prawomyślnych i rzetelnych przewoźników.

—

Skarżąca twierdzi ponadto, że normatywny schemat przewidziany przez Komisję jest dyskryminujący, gdyż wykluczenie zawitego terminu na zaakceptowanie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych na „pierwszym etapie”, działa zasadniczo na korzyść przewoźników mających silną pozycję na rynku, pozwalając im na zgłaszanie kandydatur w zakresie zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych po upływie terminu, gdy konkurenci przedstawili już oferty, w celu przede wszystkim odebrania im udziałów w rynku.

—

W końcu zdaniem skarżącej, schemat myślenia Komisji jest obarczony błędem co do prawa w odniesieniu do charakteru procedury nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych. W tym względzie skarżąca twierdzi, że zastosowanie terminu, który nie jest zawity prowadziłoby do bezterminowego przedłużenia „pierwszego etapu” tej procedury, co jest nielogiczne i pozostaje w sprzeczności z twierdzeniem samej Komisji, zgodnie z którym procedura nakładania zobowiązań z tytułu wykonywania usług publicznych będąc jednolitą, składa się z dwóch etapów.