This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62020CN0549
Case C-549/20: Action brought on 23 October 2020 — Republic of Cyprus v European Parliament and Council of the European Union
Sprawa C-549/20: Skarga wniesiona w dniu 23 października 2020 r. – Republika Cypryjska/Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
Sprawa C-549/20: Skarga wniesiona w dniu 23 października 2020 r. – Republika Cypryjska/Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
Dz.U. C 19 z 18.1.2021, p. 33–34
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
18.1.2021 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 19/33 |
Skarga wniesiona w dniu 23 października 2020 r. – Republika Cypryjska/Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
(Sprawa C-549/20)
(2021/C 19/36)
Język postępowania: grecki
Strony
Strona skarżąca: Republika Cypryjska (przedstawiciel: Eirini Neofytou)
Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
|
— |
Stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1055 z dnia 15 lipca 2020 r. zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, (WE) nr 1072/2009 i (UE) nr 1024/2012 w celu dostosowania ich do zmian w transporcie drogowym (1) w zakresie, w jakim wspomniany przepis wprowadza zmianę brzmienia art. 5 ust. 1 lit. b) nr 1071/2009. Tytułem żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Trybunał stwierdził, że powyższe żądanie nie jest możliwe, skarżąca wnosi do Trybunału o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3 w całości; |
|
— |
tytułem dalszego żądania ewentualnego, na wypadek gdyby Trybunał uznał za niedopuszczalną skargę o stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonego rozporządzenia, jak wnoszono w pierwszym żądaniu skargi, stwierdzenie nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1055 z dnia 15 lipca 2020 r. zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, (WE) nr 1072/2009 i (UE) nr 1024/2012 w celu dostosowania ich do zmian w transporcie drogowym; |
|
— |
obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżąca podnosi siedem zarzutów zmierzających do stwierdzenia nieważności.
Pierwszy zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli art. 90 TFUE w związku z art. 3 ust. 3 TUE, art. 11 TFUE, art. 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 ust. 5 TUE, art. 208 ust. 2 i art. 216 ust. 2 TFUE oraz Traktat paryski.
Drugi zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli zasadę proporcjonalności zapisaną w art. 5 ust. 4 TUE i w art. 1 Protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności załączonego do traktatu UE i traktatu FUE.
Trzeci zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli zasadę równości traktowania i zakaz dyskryminacji wynikające z art. 18 TFUE i z art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasadę równości państw członkowskich wobec traktatów wynikającą z art. 4 ust. 2 TFUE oraz – w zakresie, w jakim Trybunał uzna to za konieczne – art. 95 ust. 1 TFUE.
Czwarty zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli art. 91 ust. 1 TFUE.
Piąty zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli art. 91 ust. 2 i art. 90 TFUE w związku z art. 3 ust. 3 TUE oraz art. 94 TFUE.
Szósty zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli zasady wolności prowadzenia działalności gospodarczej i swobody przedsiębiorczości wynikające z art. 49 TFUE oraz z art. 15 i 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
Siódmy zarzut zmierzający do stwierdzenia nieważności: skarżąca utrzymuje, że pozwani naruszyli art. 58 ust. 1 w związku z art. 91 TFUE oraz ewentualnie art. 56 TFUE.