—

stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO przekazanej pismem z dnia 14 grudnia 2017 r., zgodnie z którą umowa o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego ze skarżącą miała zostać rozwiązana w dniu 30 czerwca 2018 r. oraz, w zakresie niezbędnym do stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa, również stwierdzenie nieważności decyzji przekazanych przez EUIPO w pismach z dni 23 listopada 2013 r. i 4 czerwca 2014 r.;

—

nakazanie EUIPO wypłacenia skarżącej odszkodowania w rozsądnej wysokości, według uznania Sądu, z tytułu szkody niepieniężnej i niematerialnej poniesionej przez skarżącą na podstawie decyzji EUIPO, o której mowa powyżej; oraz

—

obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

1.

Oczywisty błąd w ocenie, nieskorzystanie przez Urząd z zakresu uznania, naruszenie zasady niedyskryminacji i równego traktowania, naruszenie zasady braku arbitralności

Skarżąca zarzuca EUIPO, że niezgodnie z prawem nie skorzystało z przysługującego mu uznania w zakresie przedłużenia po raz drugi umowy o pracę ze skarżącą zgodnie z art. 2 lit. f) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”), lub alternatywnie, nie podjęło działania w rozsądnym terminie przed zakończeniem umowy o pracę.

2.

Naruszenie wytycznych dotyczących przedłużania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego w OHIM („Wytyczne”), zasady dobrej administracji, zasady niedyskryminacji i równego traktowania oraz zasady, że zakończenie umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zgodnie z art. 2 lit. a) lub art. 2 lit. f) WZIP wymaga podania uzasadnionego powodu („iusta causa”) i naruszenia art. 30 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”), dyrektywy Rady 1999/70/WE (1), porozumienia ramowego (w szczególności art. 1 lit. b) i art. 5.1) oraz art. 4 konwencji MOP nr 158.

Skarżąca uważa, że po zatwierdzeniu wytycznych nie powinno być już dopuszczalne stosowanie klauzuli o rozwiązaniu umowy zawartej w jej umowie, ponieważ po ich wprowadzeniu, stanową one obowiązujące metody proceduralne EUIPO w odniesieniu do przedłużania umów o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego, a tym samym zakazują korzystania z „klauzuli o rozwiązaniu umowy”.

Ponadto skarżąca twierdzi, że uzasadniony powód rozwiązania umowy, która ma charakter budżetowy, musi odpowiadać stosownemu stanowisku.

3.

Naruszenie wytycznych, które również stanowią istotną wadę proceduralną, naruszenie zasad niedyskryminacji i równego traktowania, zasady dobrej administracji i należytego zarządzania finansami, prawa każdej osoby do bycia wysłuchaną, przed wydaniem jakiejkolwiek indywidualnej decyzji, która miałaby na nią niekorzystny wpływ (art. 41 ust. 2 lit. a) karty), obowiązku uwzględnienia przez EUIPO dobrobytu jego personelu i obowiązku wzięcia pod uwagę uzasadnionych interesów skarżącej, oczywisty błąd w ocenie przy równoważeniu interesów skarżącej z interesami służby, naruszeniem zasady nie arbitralności.

4.

Naruszenie art. 8 WZIP akapit pierwszy zdania drugiego i trzeciego oraz zakazu powtarzającego się zatrudnienia na czas określony

W tym względzie skarżąca twierdzi, że w rażącym dążeniu do uniknięcia skutków prawnych trzeciego zdania art. 8 akapit pierwszy WZIP EUIPO wielokrotnie zawierało umowy o pracę na czas określony ze skarżącą zgodnie z art. 2 lit. b) i art. 2 lit. a) WZIP, mimo że obowiązki skarżącej nie uległy zmianie w tym czasie. W konsekwencji pierwsza umowa skarżącej pozostaje ważna przez czas nieograniczony bez klauzuli wypowiedzenia.

5.

Bezprawne zachowanie klauzuli o rozwiązaniu umowy w kontekście protokołu o przywróceniu i naruszenie uzasadnionych oczekiwań, uzasadnionych interesów skarżącej i obowiązku uwzględnienia dobrobytu personelu przy wykonywania klauzuli

W swoim zarzucie piątym skarżąca utrzymuje, że EUIPO powinno już dłużej móc korzystać z klauzuli o rozwiązaniu umowy po tak długim czasie, jaki upłynął od podpisania umowy w 2005 r.

6.

Naruszenie uzasadnionych oczekiwań skarżącej, obowiązek uwzględnienia przez EUIPO dobrobytu skarżącej i nieuwzględnienie jej uzasadnionych interesów, oczywisty błąd w ocenie przy ocenie interesu służby

W zarzucie szóstym skarżąca twierdzi, że decyzja EUIPO o nieprzedłużaniu umowy o pracę narusza jej uzasadnione oczekiwania, obowiązek uwzględnienia przez EUIPO dobrobytu skarżącej i jej uzasadnionych interesów. Jednocześnie, biorąc pod uwagę bardzo dobre wyniki pracy skarżącej, stanowi ona również oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do interesu służby.

7.

Naruszenie warunków klauzuli o rozwiązaniu umowy w art. 5 umowy o pracę ze skarżącą

W ramach zarzutu siódmego skarżąca twierdzi, że podczas wykonywania przez EUIPO klauzuli o rozwiązaniu umowy, błędnie zastosowano art. 47 lit. b) ppkt (ii) WZIP zamiast art. 47 lit. c) ppkt (i), jak określono w klauzuli o rozwiązaniu umowy a okres wypowiedzenia powinien wynosić 10 miesięcy zamiast 6-miesięcznego okresu ustalonego przez EUIPO.